Benm schreef:
Die politieke reden geloof ik eigenlijk niet zo: Die is op zich wel valide om griekenland in de EU te willen gezien de strategische ligging aan de buitengrens en dergelijke, maar dat is geen argument voor het introduceren van de euro.
Nou, die politieke redenen waren er wel degelijk. Hoe ik dat weet? Vorig jaar heb ik op tv een interview met Gerrit Zalm gezien. Hij vertelde onomwonden: Griekenland voldeed niet aan de begrotingseisen, ze logen erover, de andere landen wisten dat ze logen, en Griekenland wist dat de andere landen dat wisten. Desondanks werden ze toegelaten, om politieke redenen. Aldus Gerrit Zalm, ten tijde van de introductie van de euro minister van financiën.
Dat statement ken ik inderdaad, maar het zegt niets over wat die politieke redenen dan waren.
Het zou natuurlijk best een diplomatieke reden gehad kunnen hebben waar het publiek niets van weet. Dan moet je denken aan een afspraak binnenskamers dat griekenland alleen tot de EU zou toetreden als ze ook de euro mochten invoeren of iets dergelijks.
Inderdaad.
Het gaat er niet om wat voor besluit het was, het gaat er om dat het een niet-economische was, voor een economisch onderwerp.
Er was overigens ook een Tweede Kamer lid die er op tegen was. Hij wilde niet dat Griekenland bij de eurozone (EMU) kwam.
De Haan: "Ik vraag me af waarom iedereen zo gek was om achter de ministers van Financien aan te sjouwen. Zij zeiden dat Griekenland goed scoorde, maar dat kon niet. Het was onbegrijpelijk. Later heb ik uitgezocht hoe het zat en er bleek een A4-tje te zijn met statistieken waarvan iedereen dacht dat het gecheckt was. Dat was niet zo.”
Achteraf zien is altijd gemakkelijk. Ik vermoed dat de keuze voor toelating echt een politieke is geweest, maar misscien wel met een soort wensdenken dat eenmaal toegevoegd griekenland qua economische prestaties zou aantrekken tot west-europees nivo.
Bij een geheel open markt met 1 valuta heb je tenslotte transparante prijzen, en dan implicieert ook dat je gelijke productiviteit moet behalen om gelijke levensstandaarden te handhaven.
Wat je echter ziet is een soort schijn-transparantie, waarbij zowel particulieren als bedrijven voornamelijk producten en diensten afnemen uit hun eigen regio. Voor producten is er vaak de praktische barriere van verzendkosten en problemen met garantieregelingen en dergelijke. Voor diensten zit je ook met taalbarrieres en dergelijke, of domweg met de geografische afstand. Ik kan moeilijk een griekse schoonmaker in dienst nemen tenzij ik zn vliegticket als reiskosten vergoed.
Gevolg is dat je nu in een heel rare spagaat zit waarbij de koopkracht van 1 euro in het ene land veel lager is dan in het andere, terwijl wel het 1 markt had moeten worden. Een aardig voorbeeld daarvan is de big-mac index binnen de eurozone. Feitelijk zou een big mac in ieder euroland even duur moeten zijn gezien het 1 markt is, maar de praktijk is behoorlijk anders. Zo'n ding kost ruim 4 euro in Finland, terwijl je in Estland of Griekenland voor ca 2.5 euro klaar bent.
Natuurlijk kun je uit finland geen big mac bestellen in griekenland, maar dat geldt wel voor iets als een computer of tv ter waarde van 1000 euro. Een factor 1.5 a 2 in prijsstelling is daar zo gecompenseerd voor een paar tientjes verzendkosten.
Gevolg is dat (luxe)goederen heel duur zijn in vergelijking met gemiddelde inkomsten in de armere eurolanden, en dat die samenvoeging dus zowel problemen voor de rijke als de arme landen creert.