Een waarneming is per defintie subjectief als je uitgaat van een waargenome object en een waarnemer (subject). De waarneming vanuit de waarnemer is dan subjectief.
Moet ik je toegeven, echter hanteer ik wel wat in algemene bekendheid geaccepteerd is als realistisch. Het zal inderdaad gedeeltelijk subjectief zijn, ik ervaar het als realistisch, althans heb ik me bij bepaalde slotconclusies neergelegd, om me te focussen op nieuwe zintuiglijke waarnemingen. Ik ervaar het als realistisch, maar vanuit de filosofie kan dat niet, vanwege de voorkeur van het subjectieve. Vanuit jouw invalshoek heb je gelijk.
Kun jij een specifieke gedachte van jezelf waarnemen. Kun jij je bewust zijn van een gedachte? Wat is de zintuigelijke waarneming die daaraan ten grondslag ligt?
Ja, mijn syndroom omvat ook het waarnemen van mezelf (ego en superego). Ik heb een superego welke sterk van invloed is, en een ego welke zich daar volledig aan aan past. Ik compenseer mezelf voortdurend en gedraag me naar eerder aangenomen patronen. Achteraf vallen mij fouten aan mezelf op.
Je hebt dan een 'normale, vertrouwde' blik. Of deze realistisch is staat niet vast
Inderdaad voor een subjectieve denker is het zo. Voor een realistisch denker niet.
Je wordt op die manier constant bevestigd in je eigen wereldbeeld volgens de redenatie: "mijn wereldbeeld is wat ik waarneem. Elke waarneming bevestigd mijn wereldbeeld. Mijn wereldbeeld wordt dus steeds beter".
Logisch, als je gelooft dat wat je waarneemt de absolute realiteit is, en je gebruikt je waarneming als bevestiging daarvan....
Uiteraard blijf ik mezelf wel constant verbeteren wanneer aanwijzingen zich voordoen. Zolang dat niet gebeurd hanteer ik een bepaalde visie. Nieuwe aanwijzingen vallen me automatisch op, door de betere verwerking van wat reeds waargenomen is (meer aanwijzingen tot de realiteit maakt realistisch, het meest realistisch is wat waargenomen kan worden)
