Wacht eventjes hoor, ik ben namelijk van mening dat er met je niet over dit onderwerp diepgaand van gedachten te wisselen valt omdat je alle onderwerpen eromheen niet standvastig hanteert. Daardoor ben ik tot de gedachte gekomen dat je stiekem allang besloten hebt wat je van ethiek vindt: iets stoms en niet bestaands. Anders zou je proberen om te snappen wat er tegen je gezegd wordt in plaats van de randdiscussies zo te behandelen dat er daarover een nieuwe discussie zal moeten ontstaan. Je neemt doelbewust posities in die de discussie an sich onmogelijk maken, zo lijkt het.jdr schreef:Die definities heb ik niet gemaakt omdat deze mij nu juist alles behalve duidelijk zijn.
Tot zover als ik kan kijken is moraliteit een hol begrip wat m.i. de reden is waarom hij zo inconsistent ingekleurd wordt.
Wat ik vind is dat wij onszelf best morele wezens kunnen gaan noemen volgens een concreet gemaakte definitie, maar we deze definiering dan ook consequent moeten toepassen omdat uit deze definiering best wel eens kan blijken dat wij niet de enige omlaaggevallen engelen zijn, dit kan ook wel eens gelden voor een mier of mijn pc.
Willen wij dit niet aanvaarden omdat wij onszelf willen blijven voorhouden wezens van een hogere orde te zijn zullen wij de definitie dusdanig moeten aanscherpen dat hij niet op andere organismen toepasbaar is; tot dusver is dat niet het geval en passen wij het begrip inconsequent toe waardoor het een nietszeggend begrip is.
Dat vind ik...
Ik hoop hiermee op een discussie waarin met reeele argumenten duidelijk wordt waarom een mier geen moreel wezen is en een mens wel.
Het hebben van een vrije keus is m.i. geen reeel argument omdat er niemand is die kan hard maken dat de mens een vrije keus heeft; de vrije keus betrekken in de definiering is dus geen optie.
Willen wij de vrije keus toch in de definiering betrekken dan zou het even reeel zijn om ook God in de definiering te betrekken (wij zijn morele wezens omdat wij de kindjes van God zijn) waarmee moraliteit even valide -maar ook hol- zou zijn dan wanneer we de vrije keus er in zouden betrekken.
Er moet dus iets anders zijn dat ons morele wezens maakt.
Wat?
Een gevoel is net zo goed cognitief gedrag. Het verandert immers in iemands leven. Daaruit blijkt "groei" en dus een leerproces. Een emotioneel oordeel is daarmee niet anders dan een intellectueel oordeel: subjectief.
Weet je zeker dat je je daarmee in wilt laten?
Omdat het over waardeoordelen gaat in plaats van zijnsoordelen
Als je door hebt dat het om waarde oordelen handelt, dan is een discussie toch overbodig? Misschien moet je eens wat lezen over de error theory? Daar zijn twee versies van; een sterke en een zwakke.jdr schreef:Dat schijnt de prijs te zijn wanneer we het hebben over zaken die niet 'zijn'.
Dat is precies waar ik naar toe wil
De sterke versie houdt in dat ethische claims het bestaan van objectieve waarden nodig hebben, maar dat deze niet bestaan. De zwakke versie houdt in dat de mens niet bij machte is om ethische waarderingen te rechtvaardigen.
Ik zal eventjes zwijgen over het onderscheid tussen gevoel en emoties om eens naar deze opmerking te kijken:
Wist jij dat er drie argumentaties bestaan waarvan men kans tellen dat als die argumentaties gebruikt worden waardoor men kan stellen dat funderingen niet valide zijn? De wetenschap hanteert ze alle drie als valide. Het is zelfs zo erg dat de wetenschap gebaseerd is op een stapel bijzonder grote aannames die überhaupt nooit gecontroleerd zullen kunnen worden. Mede daarom ontgaat me waarom je de wetenschap zou willen gebruiken als maatstaf. Daarbij komt nog dat "de wetenschap" een samenraapsel van meningen is. De ene spreekt vaak de andere tegen. Als je echt wil discussieëren over wat werkelijk is lijkt het me van wezenlijk belang om de vader (of moeder) van het gedachtegoed aan te halen. Dan kunnen we die gedachten bekijken.Dat is overigens wat ik eerder bedoelde met het wetenschappelijke draagvlak voor menselijke moraliteit; dat bestaat niet.
Tot dusver is de vrije wil nog nooit de wetenschappelijke methode gepasseeerd en naar mijn bescheiden mening zal hij dit ook nooit doen.
De drie zijn trouwens:
Regressus ad infinitum
Desicio
Petitio principii
Ik kan me voorstellen dat dit een discussie puntje is, maar me dunkt dat duidelijk moet zijn dat causaliteit in ieder geval in het hoofd gebeurd. Als we nadenken over het verleden bestaat er namelijk een oorzaak/gevolg relatie. Op dat moment zelf echter nog niet. Toen bestond er nog vrije keus. Er bestond op dat moment namelijk helemaal niets wat een dwingende werking op mij uitoefende behalve mijn gedachten. Op het moment van nadenken bestond in die zin precies dezelfde situatie: er is niets wat een dwingende werking op mij uitoefend behalve mijn gedachten. Juist dit is de definitie van vrije keus.Het hebben van een vrije keus is m.i. geen reeel argument omdat er niemand is die kan hard maken dat de mens een vrije keus heeft; de vrije keus betrekken in de definiering is dus geen optie.
In ieder geval is de enige vraag die er bestaat: hoe denk jij dat moralitiet kan bestaan?
