[Wereldpolitiek] Isräel vs Palestina: brainbreker

[Anonymous]

oog om oog maakt de wereld blind

[Anonymous]

breaking news hijs ingestort buiten bewust zijn

[Draw.Stick]

Wat ik ondermeer verschrikkelijk vind is dit:

- Israel tapt het meeste water van de Jordaan af voor dit Palestinz bereikt -> geen/zeer weinig irrigatie voor de Palestijnen

- Palestijnse dorpen hebben putten om grondwater op te vangen, de nederzettingen van de joden hebben ook putten, enkel zijn deze stukken dieper dan die van de palestijnen waardoor hun water weer ingepikt wordt. Bij de vraag af ze ook de putten in Palestina zo diep zouden willen maken werd er stug nee geknikt.

- Er bestaat een ondergrond die eerst al het water opvangt en dan via ondergro,de tunnels terug pompt. Langs deze weg hoopten de Palestijnen nog wat water te winne,, wat doen de Israëlie? Ze leggen bassins aan en pompwegen zodat al dat water naar Israël gepompt word.

Water is een noodzaak om te leven, zowel biologisch als voor landbouw en dus economie. Op deze manier ontneemt Israel hen dit recht!

[Anonymous]

Geschiedenis van Palestina en Israel

1896. Theodor Herzl pleit in zijn manifest van de zionistische beweging voor een zuiver joodse staat in Palestina, "een vooruitgeschoven post van Europa tegen Azië, een voorhoede van de beschaving tegen de barbarij."

1907. De zionistische beweging beslist definitief dat de joodse staat in Palestina moet komen. Aanvankelijk was nog gediscussieerd over Oeganda en Argentinië.

1917. Na jaren lobbywerk bij Groot-Brittannië, de Russische tsaar en de Duitse keizer krijgen de zionisten internationale erkenning. De Britse minister Balfour belooft hen op 2 november "een joodse thuis in Palestina" [dat op dat ogenblik nog deel uitmaakt van het Turks-Ottomaanse rijk].

1920. Na de Eerste Wereldoorlog, tijdens de conferentie van San Remo, legt Londen de hand op Palestina en Irak. Frankrijk ' verwerft ' Syrië en Libanon. Zionistische kolonisten vestigen zich in Palestina. De Palestijnen komen geregeld in opstand tegen de Britse en zionistische kolonisatie. De Britten voeren massaal troepen aan om de opstanden neer te slaan en bewapenen de joodse kolonisten. Zo worden de grondvesten gelegd van het latere Israëlische leger.

1947. De Britten willen weg. De zionistische geheime legers zaaien terreur, zowel tegen de Palestijnen als tegen de Britten. De Verenigde Naties keuren een verdeelplan voor Palestina goed. De zionistische kolonisten bezitten dan maar 6 % van de grond in Palestina.

1948. Door de terreur ontstaat een eerste massale vluchtelingenstroom. Op 15 mei wordt de Israëlische staat uitgeroepen. Honderden Palestijnse dorpen worden van de kaart geveegd. Israël palmt meer grond in dan voorzien in het VN-verdeelplan. Op 11 december keuren de VN resolutie 194 goed: "Vluchtelingen mogen terugkeren en wie verlies leed, krijgt schadevergoeding."

De Israëlische vlag toont het imperialistische karakter van de Israëlische staat. De twee horizontale blauwe banden stellen de Nijl en de Eufraat voor. De davidster geeft aan dat de zionisten alle gebied tussen die twee rivieren als hun gebied beschouwen. Israël is het enige land zonder officieel vastgelegde grenzen.

1958. Oprichting El Fateh. Palestijnse revolutionairen, onder leiding van Arafat en Abou Jihad, richten de bevrijdingsorganisatie El Fatah op. In 1965 is de organisatie voldoende ingeplant om ook de gewapende strijd te starten tegen de staat Israël.

1964. Oprichting van de PLO. Onder impuls van de Arabische regimes richt Ahmed Choukeiry de Palestijnse Bevrijdingsorganisatie [PLO] op. Ondermeer Fateh van Yasser Arafat, het Volksfront voor de Bevrijding van Palestina met o.a. Leila Khaled en het Democratisch Front voor de Bevrijding van Palestina maken deel uit van de PLO.

1967. Juni-oorlog. Israël verslaat zijn Arabische buren en palmt nu heel historisch Palestina in.

1972. Olympische spelen in München. Op 5 september gijzelt een 8-koppig Palestijns commando 11 Israëlische atleten. 2 atleten worden onmiddellijk gedood, de rest komt later om in een vuurgevecht tussen de gijzelnemers en Duitse schutters.

1973. De Ramadanoorlog (Jom Kippoer). Op Jom Kippoer, de joodse vastendag, vallen Egypte en Syrië Israël aan, in de hoop de verloren gebieden te heroveren. De aanval mislukt.

1978. Israël tekent vredesverdrag met Egypte. De Egyptische president Sadat spreekt de Knesset, het Israëlische parlement, toe. Hierop komen Israël en Egypte in Camp David, het buitenverblijf van de Amerikaanse president, samen. Israël geeft de Sinaïwoestijn terug in ruil voor erkenning en vrede. De Arabische landen, op Oman na, verbreken uit woede om dit akkoord, de betrekkingen met Egypte.

1982. Israëlische invasie in Libanon, op initiatief van generaal Sharon. Onder zijn verantwoordelijkheid moorden Libanese milities duizenden Palestijnen uit in de vluchtelingenkampen Sabra en Shatila. De PLO-strijders waren gedwongen Beiroet te verlaten. Ze verplaatsen hun hoofdkwartier naar Tunis.

1987. Uitbreken eerste intifada. Op 9 december breekt in de door Israël bezette gebieden de intifada uit, de Palestijnse 'stenenopstand'. Jarenlang zijn er voortdurende confrontaties tussen zwaar bewapende Israëlische militairen en stenen gooiende Palestijnse jongeren.

1993. De vredesakkoorden van Oslo, een poging om de Palestijnen een Amerikaans-Israëlische 'oplossing' op te leggen. De Palestijnse bevolking krijgt enkele steden op de Westelijke Jordaanoever en de Gazastrook onder haar bevoegdheid. De akkoorden bieden geen perspectief van terugkeer aan de vijf miljoen Palestijnen in de diaspora.

1998. Wye-akkoord. De Israëlische premier Netanjahu tekent het Wye-Akkoord. Het akkoord bepaalt dat Israël zich terugtrekt uit de Westelijke Jordaanoever. Maar de regering Netanyahu valt over de manier waarop dit in de praktijk moet worden omgezet.

1999. Wye-Akkoord, part 2. De nieuwe Israëlische premier, Barak, tekent het Wye-Akkoord. Het voorziet in de terugtrekking van Israël uit de Westelijke Jordaanoever voor februari 2000, en dat uiterlijk in september 2000 een vredesakkoord moet zijn ondertekend.

2000. Uitbreken van de Al-Aqsa-intifada. 7 jaar 'Oslo' brachten geen vrede want voor Israël is: terugkeer binnen de grenzen van 1967, ontmanteling van de kolonies, Oost-Jeruzalem voor de Palestijnen en een terugkeer van de vluchtelingen onbespreekbaar. Op 29 september provoceert Sharon de Palestijnen door, omringd door 1000 politieagenten en soldaten, de tempelberg te bezoeken. Er zijn onmiddellijk botsingen tussen Palestijnen en Israëlische agenten en soldaten.

Palestina vandaag. Militaire bezetting, checkpoints, wegblokkades, apartheid, uitgaansverbod, bouw van de 'muur', vernieling van huizen en Palestijnse infrastructuur, ... en Palestijns verzet daartegen.

Bron: http://www.intal.be/site/article.php?langI...enuId=11&page=2

[Anonymous]

Dit zijn niet de feiten en tevens zijn ze onjuist en onvolledig weergegeven.

Deze opsomming is eenzijdig en zuiver pro-arabisch. Overigens was er

in de jaren 40 helemaal geen sprake van palestijnse invloed.

Wat ook wel de West-Bank genoemd wordt is tot de jaren 80 Jordaans

grondgebied geweest.

Van de arabische landen is er geen 1 die ooit een Palestijn geholpen heeft.

Je moet eerst de feiten kennen voor je wat roept en ten tweede, telkens als je partij kiest voor een van de twee kanten dan sta je een oplossing in de weg.

P.

[Anonymous]

De doorsnee Israeli is het daar allemaal kotsbeu in het beloofde land.

De ambassades van menig land zitten er iedere dag vol mensen die een visa wensen te bekomen,om hun geluk elders te proberen.Door een bende fanatiekers,joden en arabieren, is het land zo goed als onleefbaar geworden.Het geld dat een klein landje als Israel aan het leger besteed is buiten alle proporties.Alleen door de steun van America is het nog niet van de landkaart verdwenen.Het is een goeie bron van inkomsten voor de Amerikaanse wapenfabrieken,een etterende wonde die niet mag genezen.

De gewone hardwerkende mensen,joden en palestijnen,zijn daar het slachtoffer van.Voor de grote landen er zich mee bemoeiden, was er een tijd dat joden,arabieren en christenen nog vreedzaam samenleefden.

[OneStepForward]

Dat lijstje is idd erg eenzijdig...

Nu nog een pro Israël stukje, tel op, deel door 2 en je hebt hoop is iets genuanceerds.

Zowel uit joods als uit palestijns oogpunt kan ik best begrip krijgen, voor de twee partijen...

De echte daders zijn de fundamentalisten, die tevens bij alle twee de groepen zitten. Of het nou kolonisten of joodse kinder schoolbus opblazers zijn...

[JanMeut]

De echte daders zijn de fundamentalisten, die tevens bij alle twee de groepen zitten.

Helemaal mee eens! Jammer dat deze ook het hardnekkigste zijn.

[Lawyer]

Dat lijstje is idd erg eenzijdig...

Nu nog een pro Israël stukje, tel op, deel door 2 en je hebt hoop is iets genuanceerds.

Zowel uit joods als uit palestijns oogpunt kan ik best begrip krijgen, voor de twee partijen...

De echte daders zijn de fundamentalisten, die tevens bij alle twee de groepen zitten. Of het nou kolonisten of joodse kinder schoolbus opblazers zijn...

De vraag is dan alleen hoe de gematigden (lees: de regeringen) hier tegenover staan, tegenover de fundamentalisten. In het geval van Arafat was er voor mijn gevoel vrijbaan voor de fundamentalisten. Het valt te betwijfelen of hier verandering in komt, nu Palestina over een nieuw politiek leider beschikt. Voor Israel geldt hetzelfde; Sharon beteugelt de joodse fundamentalisten niet. Hij laat hen hun gang gaan. Hij lijkt mij daarom ook geen haar beter dan Arafat (was). Wanneer het fundamentalisme de boventoon voert, is de wil van beide volken (de Israelische en Palestijnse burgers) bepalend voor het verloop van de strijd en woedt er naar mijn insziens een eeuwige strijd tussen patriotten die geen van beiden ook maar iets willen inleveren van hun kostbare ''landbezit.'' De zaak moet vanuit hogerhand, de politieke diplomatie, tot een goed eind geleid worden, maar zolang deze stap overgeslagen blijft dan duurt het geweld voort.

Overigens vind ik een opvallende constatering dat in het hartje van Jeruzalem, daar waar de Klaagmuur en de Rotskoepel (de derde heilige plaats van de Islam) zich op een steenworp afstand van elkaar bevinden, de joden en de islamieten over het algemeen vredig naast elkaar leven (op enkele schermutselingen na) en een jood kan bijvoorbeeld zonder enige vorm van bedreiging door de Arabische stegen lopen. Hierdoor weerleg ik mijn bovenstaande verhaal door mezelf af te vragen in hoeverre je kunt spreken van een strijd tussen twee burgergroepen? Ik denk dat de strijd elders wordt gevoerd, maar het gaat hoofdzakelijk om Jeruzalem, terwijl de situatie daar niet dagelijks uit de hand loopt, integendeel. Zijn die mensen in hartje Jeruzalem wel bezig met de strijd, zou je jezelf misschien zelfs af kunnen vragen?

[Anonymous]

israel word beschermd door G'd.

als je het nu wilt of niet Israel blijft het Beloofde Land!

jullie zullen zien dat Israel nooit gaat verliezen!!

dit wou ik ff kwijt.

gr. een protestantse christen

[Hallo1979]

ok protestants christen... weet je wat deze Joden van Jezus vinden???

en hoe kun je land toebedelen aan mensen die overoveroverover enz. overgrootvaders in het land hebben gehad, terwijl palestijnen stambomen hebben die letterlijk 500 jaar gevestigd zijn!!! en áls het land beschermd wordt door god waar blijven de wonderen?

[kakkerlak2009]

En áls het land beschermd wordt door god waar blijven de wonderen?

Het is een wonder dat Israël nog steeds bestaat en bewoond wordt door afstammelingen van de oude oorspronkelijke bewoners van duizenden jaren geleden. Jeruzalem is meerdere malen vernietigd en toch bestaat deze stad nog steeds. Dit kan gezien worden als een wonder.

Verder vindt ik dat dit stukje land met rust gelaten moet worden zodat de bewoners (wie dan ook) in vrede kunnen leven zonder angst voor aanslagen. Ik kan namelijk echt niet begrijpen waarom er op deze plaats op de wereldkaart altijd problemen zijn.

[Lawyer]

Ik kan namelijk echt niet begrijpen waarom er op deze plaats op de wereldkaart altijd problemen zijn.

Dat is heel simpel te verklaren en te begrijpen: twee verschillende bevolkingsgroepen hebben het aan de stok, omdat ze allebei eisen dat Jeruzalem hun heilig grondgebied is. Wanneer die situatie zich voordoet (dat twee verschillende groepen mensen grondgebied opeisen) dan is het niet meer dan logisch dat er conflicten plaatsvinden binnen dat gebied, ook al schrijven de heilige (godsdienst)boeken geen geweld voor, integendeel.

Voorbeeld:

Een gelovige Palestijn zal leven volgens de Koran en zeker in de nabijheid van één van de heilige plekken voor de Moslims (Jeruzalem dus), maar zodra de strijd tegen de joden in het geding komt, dan stapt deze Palestijn in een andere rol, namelijk het verdedigen van de Koran.

Eigen interpretaties worden hier vervolgens op los gelaten, maar aan de voorschriften van de Koran wordt niet gedacht en aanschouw alle gevolgen: zelfmoordacties, bomexplosies etc. etc. Oók een gevolg: het imago van de Islam en de godsdiensten in het algemeen verslechtert. Dit heeft bijv. Hamas er dus voor over.

[/list]

[Lawyer]

De echte daders zijn de fundamentalisten, die tevens bij alle twee de groepen zitten.

Helemaal mee eens! Jammer dat deze ook het hardnekkigste zijn.

Daar ben ik het absoluut niet mee eens met die opmerking dat de echte daders de fundamentalisten zijn. Die opmerking is erg kortzichtig. Ik zal uitleggen waarom.

Eerst een vraag: wie, concreet, behoren allemaal tot de fundamentalisten in deze kwestie?

Fundamentalisten zijn degenen die voor het dagelijks nieuws zorgen, omdat zij een sport maken van zelfmoordacties en andere aanslagen, maar in de ogen van deze personen is hun rol het verdedigen van het Palestijnse volk en in het andere kamp het verdedigen van de joden. Zonder de twee volken zou er geen draagvlak zijn voor de fundamentalisten. Bovendien is de manier waarop de ''gewone'' bevolking in Jeruzalem leeft, voedingsbodem voor escalatie: er is in Jeruzalem en nabijheid ervan geen sprake van integratie tussen joden en Palestijnen. Beide bevolkingsgroepen zijn dus nog niet zover om één samenleving te vormen, maar wonen wel dicht bij elkaar. Fysieke afstand klein; psychische afstand groot.

Als ik de situatie eens anders zou voorstellen: de joden en moslims leven nauw met elkaar samen en gaan vriendschappelijk met elkaar om, maar deze soort van samenleven wordt hevig verstoord door aanslagen van fundamentalisten (hoewel het niet voor de hand ligt dat er in deze situatie fundamentalisme ontstaat); DAN zou de enige schuld bij de fundamentalisten liggen, want de joden en moslims zijn in staat om samen te leven en vormen dus geen directe of indirechte aanleiding van aanslagen.

De situatie nu is, zoals ik al vermeld had, echter als volgt: er zijn twee groepen die niet samen kunnen leven en de fundamentalisten worden hierdoor gevoed in hun denken en doen.

Ik suggereer niet dat de gewone bevolking van Israel en met name

Jeruzalem de aanslagen rechtvaardigt, maar de segregatie en de eisen die worden gesteld t.a.v. heilig grondgebied bij elkaar opgeteld, is één van de oorzaken van fundamentalisme in Israel.

Wat ik ook niet suggereer is dat geen enkele jood met een moslim wil samenleven of andersom, daarvoor ken ik de situatie niet goed genoeg en daarom ga ik alleen af op het feit dat er geen integratie plaatsvindt in Jeruzalem. Dit heeft naar mijn idee alles te maken met het politieke beleid en heeft niets te maken met fundamentalisme.

Zijn we de oorlogen die Israel voerde in het Midden-Oosten vergeten? Hierbij waren nauwelijks fundamentalisten betrokken, maar toch zijn het hele belangrijke momenten geweest die vorm hebben gegeven aan de situatie zoals die nu is.

En om nog terug te komen op de vraag die ik aan het begin van mijn post gesteld heb; zijn de machthebbers en de stenen gooiende Palestijntjes van rond de 10 jaar ook fundamentalisten? Zo ja, dan hebben we het in dat laatste geval over fundamentalistische burgers en dat geeft eens te meer aan dat het probleem veel dieper ligt dan het voor het oog uitspringende fundamentalisme.

Ten slotte, wanneer krijgsheer Sharon (de havik der havikken) echt wil dat de fundamentalisten aan ''zijn kant'' hun acties staken dan krijgt hij dat voor elkaar. Hetzelfde geldt voor Abbas. Het enige wat hij in dat geval moet doen, is Amerika toestemming geven om Hamas onschadelijk te maken. Dat dit een hels karwei is voor Amerika, is zeker waar, want hardnekkig zijn ze wel.

Voor mij zijn de echte daders: degenen die de touwtjes in handen hebben en de twee volken leiden (politici) en daaronder de bevolking zelf, aangezien zij niet openstaan voor maatregelen die de veiligheid vergroten. Fundamentalisme is enkel en alleen een afspiegeling van iets groters, hetgeen dat alle problemen veroorzaakt, macht die in handen is van verkeerde personen. Sharon is zo'n verkeerd persoon, omdat hij in alle oorlogen heeft meegevochten tegen de (moslim)Arabieren en op diplomatiek vlak geen problemen wil oplossen met Palestina, waardoor de veiligheid gering blijft.