Filosofie: De eenvoud

[Alexander Hartmans]

Stel. Je heb alles ervaren, je heb alle kanten van het leven gezien en meegemaakt of ben of niet ben geweest, zoals rijkdom, armoede, talent of geen talent, verslaafd of niet verslaafd, homosexueel of niet, alle uithoeken van deze planeet heb bewandeld, persoonlijk of via de televisie. Dat je alle aardse zaken heb beleeft zoals agressie, jaloezie, liefde, warmte etc, dat je mensen heb ontmoet die bekent of onbekent zijn, dat je allerlei diverse beroepen, termen (dus alle vaktermen) eigen heb gemaakt. Stel dat je bijna alles weet over jouw voorouders, jouw geschiedenis en de wereldgeschiedenis. Dus met andere woorden: je bent op de hoogte van de maatschappij en cultuur in de breedste zin des woords, kan dat juist de overgansfase zijn tot eenvoud, de verlichting van je innerlijke zelf (dus bedoel ik niet in godsdienstige of esoterische motieven)? Zijn deze ervaringen juist niet de sleutel tot wijsheid? En! dat die wijsheid, die jezelf eigen heb gemaakt en heb verfijnd en verbetert bedoeld is om dit door te geven aan de onervaren mens? Kan jezelfs zien als een doorgeefluik van verfijnde kennis aan derde.

Als aanvulling:

Niets gebeurt zomaar, je ontmoet niet zomaar mensen, personen die voor anderen onbereikbaar zijn, dit vanwege status, aanzien en dergelijke. Persoonlijk trek je mensen aan die respect voor je hebben, omdat je respect en openheid bevorderd naar hen toe, zonder jezelf uit het oog te verliezen.

Ik heb in mijn leven zeer veel mensen ontmoet uit diverse klasse, en van elke klasse heb ik veel geleerd. Door deze ervaringen dringst de eenvoud van het bestaan tot je door, niet eerder en niet later.

Het laatste ben ik van overtiugd dat jezelf fungeert als doorgeefluik, een docent, een meester der kennis. Want hoe verklaar men, dat je aangetrokken voelt tot een bepaalde idealogie vs filosofie die jouw leven kan en mag verrijken?

Ik kan een aantal noemen waarvan ik dankbaar ben, zoals Rene Descartes, grondlegger der moderne filosofie, Jan Vis, creatief filosoof, Johannis Hartmans, natuur filosoof, Plato, grondlegger der filosofie. Zonder hen, zou ik mezelf niet zo ver kunnen ontwikkelen op het waar ik nu ben.

Hoe denken jullie over eenvoud en verlichting?

[p__]

Ik denk dat je inderdaad kan stellen dat hoe wijzer je bent(of hoe meer je weet), des te eenvoudiger alles voor je lijkt. Als je alles weet, dan lijkt het het meest eenvoudig.

Omgekeerd ook, als je iets niet weet of begrijpt, dan lijkt het gecompliceerd.

[JS]

Als ik zo vrij mag zijn, ik denk meer te lezen dan alleen jou vraag over eenvoud en verlichting. Misschien is de vraag meer psychologisch van aard. Of kennis en de daaruit voort vloeiende wijsheid eenvoud en verlichting brengt, makkelijker relativeren, gebeurtenissen kunnen doorzien en beter interpreteren, meer weten als de mensen uit je omgeving, een zekere mate van voorspellingen kunnen doen op dingen die gebeuren. Jou persoonlijk besef waar het leven werkelijk om draaid en daar misschien de betrekkelijkheid van in zien. Ik denk dat het een zekere mate van eenvoud en verlichting kan brengen op persoonlijk vlak.

Zelf denk ik als tweede vraag op te maken uit je stuk, wat ga ik doen met mijn verworven kennis. Kan en wil ik als doorgeeft luik fungeren. Weet ik genoeg. Misschien zit daar wel de sleuten naar werkelijke eenvoud en verlichting. Eenvoud en verlichting zijn in deze wel gebonden aan de tijd.

[dirk]

Eenvoud is het begin en de conclusie der wijsheid.

Wijsheid veronderstelt geen televisie,geen belezenheid en geen kennis der wetenschap.

Ze veronderstelt een open geest,een klare zicht,een helder onderscheidingsvermogen en een heel erg groot hart.

[Anonymous]

Ik kan het helemaal bij het verkeerde eind hebben, maar zit hier niet een beetje Socrates in: Ik weet dat ik niets weet...

Wijsheid is dan dus snappen dat je het nooit zult snappen hetgeen inderdaad heel veel dingen een stuk eenvoudiger maakt.

Maar ik denk dat je je ook kunt verliezen in zulke eenvoud, het blijft natuurlijk altijd nuttig om de werkelijkheid een kritische blik te gunnen..

-$tijn

[Alexander Hartmans]

Als ik zo vrij mag zijn, ik denk meer te lezen dan alleen jou vraag over eenvoud en verlichting. Misschien is de vraag meer psychologisch van aard. Of kennis en de daaruit voort vloeiende wijsheid eenvoud en verlichting brengt, makkelijker relativeren, gebeurtenissen kunnen doorzien en beter interpreteren, meer weten als de mensen uit je omgeving, een zekere mate van voorspellingen kunnen doen op dingen die gebeuren. Jou persoonlijk besef waar het leven werkelijk om draaid en daar misschien de betrekkelijkheid van in zien. Ik denk dat het een zekere mate van eenvoud en verlichting kan brengen op persoonlijk vlak.

Zelf denk ik als tweede vraag op te maken uit je stuk, wat ga ik doen met mijn verworven kennis. Kan en wil ik als doorgeeft luik fungeren. Weet ik genoeg. Misschien zit daar wel de sleuten naar werkelijke eenvoud en verlichting. Eenvoud en verlichting zijn in deze wel gebonden aan de tijd.

De vraag is niet alleen psychologische, al wijzen veel zaken in die richting. Psychologie komt voort vanuit de filosofie.

Op jouw 2e stuk, komt het besef als doorgeefluik naarmate men wijzer en ervaringen rijker is geworden. Ik heb dit persoonlijk ondervonden. Ik acht dan ook "wijsheid" het allerhoogste wat voor een mens haalbaar is, wat denkt jij.

[Alexander Hartmans]

Ik denk dat je inderdaad kan stellen dat hoe wijzer je bent(of hoe meer je weet), des te eenvoudiger alles voor je lijkt. Als je alles weet, dan lijkt het het meest eenvoudig.

Omgekeerd ook, als je iets niet weet of begrijpt, dan lijkt het gecompliceerd.

Ik neem 2 redenen in acht over het waarom wat we willen weten, namelijk:

1. We vragen naar datgene wat we willen weten, en juist daarom willen we een bevestiging hebben omdat we het denken te weten.

2. We zijn vergeten om te weten, wat we willen weten.

Om de eenvoud of verlichting mogen we niets in deze materialistische wereld vasthouden. Als we het loslaten, dan pas ervaar je wat echt is. Dus alees wat we vasthouden is niet blijvend.

Echte en zuivere wijsheid zit in de persoon zelf: het openen van je eigen geest veroorzaakt naar mijn mening de ervaring. Men kan dit ook bereiken door de vrije wil van de geest , en dat is een gave die niet iedereen kan bezitten. Als men vrij is van alle stigmatische en dogmatische beeldvormingen over anderen, de materialistische wereld waarin we leven is echte vrijheid. Maar eenvoudig is dat niet, omdat angst voor de meningen van anderen, of denksystemen, waarover op dit forum regelmatig na voren is gekomen, in de weg staan. Een Oosterse wijsheid zegt: als men op de bodem zit kan men maar een kant op, namelijk naar boven.

Ik ervaar die angsten niet meer. Dit komt dat is een vrije geest heb. Ter verduidelijking. Mijn ouders waren vooruit strevend om hun kroost niet te laten dopen en een christelijke opvoeding te geven. Zij hebben een bewuste keuze samen voor ons gemaakt. Zij waren tevens van mening: als jullie oud genoeg zijn, kunnen jullie je eigen keuze hieromtrend maken. Daarvoor ben ik hun dankbaar. Ik kan me wel voor stellen, waarom velen onder ons keuzes bepalen voor hun kinderen, zoals het laten dopen. Maar ik acht dat een verkeerde keuze. Stel dat een kind dat later opgroeid helemaal niet had gewild om gedoopt te worden? Het kind kan later in zijn of haar leven er moeite mee hebben, zelf trauma's aan over houden. Dus de keuze verantwoordelijkheid van de ouders is kortzichtig en zeer egoistisch. Ik wil niet spreken voor anderen die hun ouder dankbaar voor zijn, want daar is hiervan geen sprake.

Ik heb vijf jaar onderzoek gedaan naar dit fenomeen: waarom wil men geloven, bestaat god, vanwaar komen wij, wat is ons doel en wat is het nut ervan. De uitkomst is NUL. Wij als mensen (een woord ter aanduiding en herkenning van wat wij denken te zijn) denken zo veel te weten, maar in feite weten wij totaal niets. Wij stellen niets voor in dit universum. Ik ambieer nederigheid, bewustheid vanwege dit feit. Niet iedereen denkt hierover hetzelfde, en dat is jammer voor het individu, dat schommeld tussen zin en waanzin. Dit kan zijn of haar geestelijke ondergang betekenen, omdat de eenvoud en verlichting veel mooier is dan de schijnwereld waarin we leven. Kijk maar goed om u heen, hoe mensen elkaar naar het leven staan. U kunt wellicht denken dat ik negatief hierover ben, maar dat is niet zo. Ik zie hoe het is, niet mijn eigen werkelijkheid of waarheid, maar los van deze zaken die ik reeds heb beschreven.

Neem eens de tijd om alles wat u tegenhoud los te laten, ervaar dat moment. Deze ervaring, zoals ik dat zie, noem ik de een pad naar de eenvoud en wellicht naar de verlichting van de wijsheid van het niets.

[Alexander Hartmans]

Ik kan het helemaal bij het verkeerde eind hebben, maar zit hier niet een beetje Socrates in: Ik weet dat ik niets weet...

Wijsheid is dan dus snappen dat je het nooit zult snappen hetgeen inderdaad heel veel dingen een stuk eenvoudiger maakt.

Maar ik denk dat je je ook kunt verliezen in zulke eenvoud, het blijft natuurlijk altijd nuttig om de werkelijkheid een kritische blik te gunnen..

-$tijn

Niet Socrates, maar juist Plato, omdat Socrates mogelijk Plato was.

De werkelijkheid bestaat buiten ons niet, het is juist de werkelijkheid dat naar zichzelf vraagd. Dus met andere woorden: De werkelijkheid zit tussen onze oren.

Kunt u mij uitleggen wat u bedoeld met "verliezen in zulke eenvoud". Want ik heb een vermoeden dat u een interessant punt aan snijd!!

[Anonymous]

De werkelijkheid zit inderdaad tussen je oren, het schoolvoorbeeld van zo'n "matrix"-achtige filosofie is die van de Schotse geestelijke Berkeley die het bestaan van de materiele wereld buiten het bewustzijn ontkende.

Kunt u mij uitleggen wat u bedoeld met "verliezen in zulke eenvoud". Want ik heb een vermoeden dat u een interessant punt aan snijd!!

Ik zal het proberen zo goed en helder mogelijk onder woorden te brengen, je zou op een gegeven moment een niveau kunnen bereiken waarop je denkt: "Wat maakt het allemaal ook uit?" en daar ook naar handelt. Dit zou op verschillende manieren tot uiting kunnen komen: Je zou er heel apathisch van kunnen worden of juist hele radicale acties gaan ondernemen. Je zou uitermate cynisch en/of stoicijns kunnen worden.... De mogelijkheden zijn eigenlijk onbegrensd.

Misschien is het juist hem wel dat de manier waarop je met deze eenvoud omgaat, je echte wijsheid bepaalt. Dus hoe wijs ben je? Verval je in extremen? Of vind je juist een balans?

-$tijn

[JS]

Als ik zo vrij mag zijn, ik denk meer te lezen dan alleen jou vraag over eenvoud en verlichting. Misschien is de vraag meer psychologisch van aard. Of kennis en de daaruit voort vloeiende wijsheid eenvoud en verlichting brengt, makkelijker relativeren, gebeurtenissen kunnen doorzien en beter interpreteren, meer weten als de mensen uit je omgeving, een zekere mate van voorspellingen kunnen doen op dingen die gebeuren. Jou persoonlijk besef waar het leven werkelijk om draaid en daar misschien de betrekkelijkheid van in zien. Ik denk dat het een zekere mate van eenvoud en verlichting kan brengen op persoonlijk vlak.

Zelf denk ik als tweede vraag op te maken uit je stuk, wat ga ik doen met mijn verworven kennis. Kan en wil ik als doorgeeft luik fungeren. Weet ik genoeg. Misschien zit daar wel de sleuten naar werkelijke eenvoud en verlichting. Eenvoud en verlichting zijn in deze wel gebonden aan de tijd.

De vraag is niet alleen psychologische, al wijzen veel zaken in die richting. Psychologie komt voort vanuit de filosofie.

Op jouw 2e stuk, komt het besef als doorgeefluik naarmate men wijzer en ervaringen rijker is geworden. Ik heb dit persoonlijk ondervonden. Ik acht dan ook "wijsheid" het allerhoogste wat voor een mens haalbaar is, wat denkt jij.

Wat ik denk...........wat is wijsheid, hoe definieer je wijsheid, als er een definitie is, is die dan universeel of strikt persoonlijk. Wie is er vatbaar voor en waarom, bestaat er wel zoiets als wijsheid.

Wat je denkt te weten kan eenvoud en verlichting brengen, het brengt je misschien naar een bepaalde staat van zijn. Een staat waar niks is, maar wel goed voelt, een zekere innerlijke rust.Wijsheid als allerhoogste wat een mens kan bereiken, zou je dan naast god staan bewijze van spreken.

Wijsheid is dan misschien tijdloos, maar wij zijn niet tijdloos. Ik denk misschien dat wijsheid een onhaalbaar streven is, een drijfveer om eenvoud en verlichting te bereiken.

[Alexander Hartmans]

Beste JS"

Je schreef:

Wat ik denk...........wat is wijsheid, hoe definieer je wijsheid, als er een definitie is, is die dan universeel of strikt persoonlijk. Wie is er vatbaar voor en waarom, bestaat er wel zoiets als wijsheid.

Zeer interessante zienswijze. Veel vragen! Kun je beter niet de vraag stellen: "wat vindt jij belangrijk?". Ik denk dat wijsheid na jaren komt, want het ervaren van gebeurtenissen die in jouw persoonlijke leven plaats vindt, hoe jij ermee omgaat is strikt persoonlijk. Je kan jezelf gedragen als een dwaas, dus men zal je zien als een dwaas. Aan de andere kant kan je een weg bewandelen die alleen jij kiest, ingegeven wat jij voor doelen in het leven voor ogen heb. Daarbij kan het van belang zijn welke mogelijkheden zich aanbieden om die doelen te bereiken. Een creatief iemand kan dat nu eenmaal sneller, dan de ander. Dat wil niet zeggen dat iemand die langzamer is, dommer of trager is van begrip. Nee, zo'n persoon doet het op een wijze waarvan hij of zij onbewust van is. Jouw vraag of er wijsheid bestaat, kan ik persoonlijk zeggen: ja.

Wat je denkt te weten kan eenvoud en verlichting brengen, het brengt je misschien naar een bepaalde staat van zijn. Een staat waar niks is, maar wel goed voelt, een zekere innerlijke rust.

Eenvoud en verlichting zijn twee zaken die in mijn ogen onlosmaakbaar zijn. Er zijn verschillende paden die daartoe leiden, welke pad dat is is moelijk uit te leggen. Je kan het pas bereiken als je het voelt, zoals jij het noemde "een zekere innerlijke rust". Gehechtheid is een belangrijk obstakel die eenvoud en verlichting in de weg staan. Het 100 % loslaten van alle gehechtheid, lijkt mij een sprookje, want je kan in je leven moeilijk dingen loslaten, zoals je geliefde, je kind, partner, je werk of een goed boek. Leven in eenvoud is eerder haalbaar dan verlichting.

Wijsheid als allerhoogste wat een mens kan bereiken, zou je dan naast god staan bewijze van spreken.

Als god zou bestaan, dan zou ik zeker naast die god willen staan en met hem of haar willen spreken en vragen: hoe heb je dat nu eigenlijk gedaan, de schepping en waarom laat je ons op aarde creperen? Maar dit zijn in mijn ogen domme en onzinnige vragen, omdat het individu een eigen verantwoordelijkheid heeft hoe hij of zij in het leven staan. Zonder wijsheid, heeft de mens een minder pretig vooruitzicht op diens bestaan. De mens zal dan alleen maar eten, drinken en voortplanten, alleen maar om te overleven en het soort in stand te houden. Wijsheid is iets prachtigs, lijkt mij, maar WAT ZOU JIJ DOEN ZONDER WIJSHEID?

Wijsheid is dan misschien tijdloos, maar wij zijn niet tijdloos. Ik denk misschien dat wijsheid een onhaalbaar streven is, een drijfveer om eenvoud en verlichting te bereiken.

Heel goed gezien mijn beste. Wij zijn inderdaad niet tijdloos, maar wij hebben voor de nog aankomende generaties een zeer belangrijke taak: namelijk het onderwijzen, het ontwikkelen van een beschaving -gefundeerd op oude verslechterde culturen, maatschappijen, die ons nu momenteel de nek omdraaien - die bedoeld is om ons verder te brengen waar we nu zijn. Momenteel leven wij met te veel mensen op deze planeet, er zijn te veel oorlogen, te veel twisten om macht, geld. Ik acht dat we onze kinderen alleen het goede mogen leren. Maar die wijsheid, zoals jij noemde is onhaalbaar streven.

Het grootste probleem is waarom dit een onhaalbaar streven is ligt in het kader in onze verschillendheid, er zijn teveel persoonlijke en algemene belangen die hoger en belangrijker worden ervaren. Een daarvan is de Godsdienst. Men kan en wil maar geen afstand doen van die godsdienst, sterker nog: men kan niet zonder die godsdienst, want voor veel mensen is dat het enigste wat hun op de been houdt, het is hun zekerheid. De algemene mens durft nu eenmaal niet te veranderen, omdat veranderingen angst kunnen inboezemen. Persoonlijk zie ik liefs dat godsdienst als bron van zeer veel menselijke conflicten wordt afgeschaft, en zelf dat is een onhaalbaar streven, want wat komt daarvoor in de plaats. Dus het aardse probleem wordt vervangen door een nieuw aards probleem.

[JS]

Beste Alexander,

Kun je beter niet de vraag stellen: "wat vindt jij belangrijk?". Ik denk dat wijsheid na jaren komt, want het ervaren van gebeurtenissen die in jouw persoonlijke leven plaats vindt, hoe jij ermee omgaat is strikt persoonlijk.

Wijsheid komt na jaren zoals je zelf al zegt, het ontkiemt en zou pas mogen stoppen als het leven verlaten wordt. Dat is geen van zelf sprekendheid. Er zijn tal van factoren die dit kunnen verstoren. Wat ik persoonlijk belangrijk vind wordt bepaald door de "constante" groei in persoonlijke wijsheid. Wijsheid wordt daardoor een constant her-evaluerend proces. Groei, nagelaten of dit als goed al dan niet als slecht beschouwd kan of moet worden wordt op persoonlijk vlak gerealiseerd. (omgang met persoonlijke ervaringen en levensgeschiedennis) In een grootser geheel, laat zeggen een maatschappij bijvoorbeeld is die wijsheid projecteerbaar.

Zelfs denk ik dat persoonlijke groei cq wijsheid een weerspiegeling kan zijn voor een maatschappij en omgekeerd. Echter, er is een kardinaal verschil, ben jij alleen maar in staat om je aan de vorm aan te passen of, kan je de vorm manipuleren. Je beland dan misschien al snel op idealogische gronden.................

Wijsheid is iets prachtigs, lijkt mij, maar WAT ZOU JIJ DOEN ZONDER WIJSHEID?

Als eerste dacht ik vergaren. Maar waarom zou ik dit vergaren ? wat is mijn doel, heb ik er wel een einddoel mee. Wat is de zin en onzin er van. Wordt ik er gelukkiger van, brengt het mijn in een bepaalde staat van zijn. Vervuld het een zeker gevoel..........Elk zaatje heeft een drang om te groeien en te worden wat het kan zijn. Wijsheid, zelf ontwikkeling, ontplooiing............zaden hebben nu eenmaal de drang om te ontkienen.

De vraag is of je de vorm kan manipuleren.

Joerec Slodkowski.

[Alexander Hartmans]

Beste JS,

Je schreef:

Wijsheid komt na jaren zoals je zelf al zegt, het ontkiemt en zou pas mogen stoppen als het leven verlaten wordt. Dat is geen van zelf sprekendheid. Er zijn tal van factoren die dit kunnen verstoren. Wat ik persoonlijk belangrijk vind wordt bepaald door de "constante" groei in persoonlijke wijsheid. Wijsheid wordt daardoor een constant her-evaluerend proces. Groei, nagelaten of dit als goed al dan niet als slecht beschouwd kan of moet worden wordt op persoonlijk vlak gerealiseerd. (omgang met persoonlijke ervaringen en levensgeschiedennis) In een grootser geheel, laat zeggen een maatschappij bijvoorbeeld is die wijsheid projecteerbaar.

Zelfs denk ik dat persoonlijke groei cq wijsheid een weerspiegeling kan zijn voor een maatschappij en omgekeerd. Echter, er is een kardinaal verschil, ben jij alleen maar in staat om je aan de vorm aan te passen of, kan je de vorm manipuleren. Je beland dan misschien al snel op idealogische gronden.................

"Wijsheid een weerspiegeling kan zijn voor een maatschappij": jazeker, anders heeft wijsheid geen zin of nut. Het doorgeven van kennis (wijsheid) kan en mag een inspiratie bron betekenen voor anderen die in de groei zijn (dus men ontwikkeld zich), of een aanvulling zijn of betekenen op diens verworven inzichten, zegmaar opleiding.

Of je de vorm (kan) manipuleren, tja dat ligt eraan. Ik denk als je de vorm wil manipuleren dien je zeer veel verstand en over een dosis overredings kracht te beschikken.

Idealogische gronden: Zonder een ideaal lijkt mij een leeg geheel. Een ideaal kan gezien worden als een doel in het leven, als je geen doel heb, wat is dan het nut van je bestaan?

Je schreef ook:

Als eerste dacht ik vergaren. Maar waarom zou ik dit vergaren ? wat is mijn doel, heb ik er wel een einddoel mee.

Doel: wat is jouw persoonlijke inschatting met betrekking tot dit doel? Het is juist jij die degene is die doelen voor ogen steldt, niet een ander.

Wat is de zin en onzin er van. Wordt ik er gelukkiger van, brengt het mijn in een bepaalde staat van zijn. Vervuld het een zeker gevoel..........

Die vragen zit mij ook al jaren dwars. Ik zal jouw iets uitleggen als ik zo vrij mag zijn.

In 2000 ben ik begonnen met een onderzoek naar antwoorden over vragen die betrekking hebben over ons zelf, het bestaan, de doelen en wat is het nut van het leven. Over het laatste heb ik een eigen tijdse visie, namelijk, dat het leven een onzinnig iets is. Ik bedoel hiermee te zeggen: je wordt geboren om dood te gaan, tenzij je niet door je voorganger (ouders) verwekt wordt. Tussen het wieg en het graf vullen wij onze leegte in met allerlei bezigheden, zoals school, werk, uitgaan, vakantie houden, een partner, die een onzinnig inhoud geven aan ons persoonlijk leven. In die periode, van het tijdelijke bestaan geven wij een aanvulling in die leegte. Een veel gehoorde argument is: omdat je eenmaal er toch ben, is het noodzakelijk inhoud je geven aan je bestaan. Leuk als je zintuigen in je broekzak zitten.

Andere memoreren dat we deel uitmaken van de kringloop van het leven. Simpel of logisch of beide?

Weer anderen zijn van mening, dat een hogere macht en kracht ons op deze planeet hebben gebracht, met als in het vooruit zicht dat na de dood het eeuwige leven op ons wacht, mits als je fysiek op aarde een vroom en gehoorzaam leven heb geleid. Het alomoude rookworst-verhaal. (sorry voor deze zin die kort door de bocht is, het is niet de bedoeling om te kwetsen).

Wat weten wij eigenlijk? Als we niet zeker weten hoe bijvoorbeeld het geheugen werkt, kunnen we niets zeker weten, slechts slap kletsen over dingen die mogelijk kunnen bestaan. Is het jouw opgevallen, dat mensen zich in allerlei bochten wringen om inhoud te geven in hun bestaan?

Naarmate mijn onderzoek vorderde ontdekte dat alles niet verklaarbaar is, gewoon weg niet is of bestaat. Ik bestudeerde de filosofie, wetenschap in een zeer breed kader, de algemene geschiedenis om antwoorden te vinden op zoveel vragen. Het is niet een eenvoudige taak die ik als doel voor ogen steld. Maar heeft het eigenlijk zin om dit onderzoek te doen? Ik denk van wel. De belangrijkste reden die ik als idealogie heb is namelijk: de mens met zichzelf confronteren en bewust maken dat de waarheid, werkelijkheid en de exactheid van alle kennis een zeer betrekkelijk iets is. Rene Descartes noemde de term "ding", iets wat mij aan het denken heeft gezet over mijn eigen bestaan: wat ben ik eigenlijk, wie ben ik: een levend organisme met een naam. Een zaak kan ik met persoonlijke zekerheid stellen: woorden zijn zomaar woorden, een leeg ding met een kaartje die de betekenis van het woord verklaard, dit blijft zich maar herhalen, zolang wij dat toestaan, snap je?

Elk zaatje heeft een drang om te groeien en te worden wat het kan zijn. Wijsheid, zelf ontwikkeling, ontplooiing............zaden hebben nu eenmaal de drang om te ontkienen.

De vraag is of je de vorm kan manipuleren.

Waarom heeft het zaadje de drang om te groeien en te worden wat het kan zijn?

[JS]

Beste Alexander,

Rookworsten vormen een algemeen goed binnen de Hema cultuur die niet weg te denken is uit onze maatschappij. De banaliteit en het verlangen naar overdadige klefheid kenmerkt de mens.

Idealogische gronden: Zonder een ideaal lijkt mij een leeg geheel. Een ideaal kan gezien worden als een doel in het leven, als je geen doel heb, wat is dan het nut van je bestaan?

Doel en nut ?

Een zaak kan ik met persoonlijke zekerheid stellen: woorden zijn zomaar woorden, een leeg ding met een kaartje die de betekenis van het woord verklaard, dit blijft zich maar herhalen, zolang wij dat toestaan, snap je?

We zijn een zandkorrel in de woestijn !

Waarom heeft het zaadje de drang om te groeien en te worden wat het kan zijn?

Ik ben er nog niet aan uit wat mijn "antwoord" daar op is. Mijn gedachten staan nog niet op rij. Het komt er op neer dat het niet anders kan. Het lijkt als of het aansluit bij de TOA theorie in wat in het verlengde van de snaren theorie ligt.

[Alexander Hartmans]

Beste JS,

Rookworsten vormen een algemeen goed binnen de Hema cultuur die niet weg te denken is uit onze maatschappij. De banaliteit en het verlangen naar overdadige klefheid kenmerkt de mens.

Ok. Neem eens de volgende stelling in ogenschouw.

Waarvoor zijn vrouwen het meest bang?

Zekerheid! Want zekerheid betekent voor een vrouw heel veel, sterker nog het is hun filosofische bestaan. Het is zo sterk die drang naar zekerheid en er alles voor over hebben om het te krijgen, houden en behouden. Hun controle op zelfbehoud wordt innerlijk beloond van het toegeeigende. Vrouwen zijn zeer gerafineerd, doortrapt dat mannen er blindelings erin trappen. De rollen zijn nu omgedraaid. Vroeger maakten mannen de vrouwen het hof, nu zijn de vrouwen die jagen. Ze zeggen (dus de vrouwen die dat verkondigen) dat mannen jagen op het vrouwtje. Maar vergis je niet. Vrouwen doen dat, waarom? Vrouwen willen het beste, sterkste mannetje dat er is. En op het strijdtoneel van de prooi is de concurentie onder vrouwen groot. De jacht naar het mannetje is alleen bedoeld om zich voort te planten. Hun tactiek is hun slimheid die mannen in de meerderheid niet hebben of te laat inzien waarmee het vrouwtje mee bezig is. Bedenk eens waar vrouwen voor vallen? Materialisme, status, roem, mannen met ballen (wordt sterk karakter mee bedoeld). Mannen die te open zijn worden onmiddelijk gedropt, nutteloos, zwak voor de vrouw. Maar die vlieger gaat niet altijd op. Want de zwakste klasse wil ook eten, snap je?

Als een vrouw het mannetje hebben bemachtigd gaan ze hen temmen, ze willen eenmaal dat mannetje niet loslaten tot de taak erop zit. Maar als het mannetje niet getemd kan worden, kunnen ze gek worden van onmacht. En daar komt de door traptheid: de verwijten en beschuldigen richting het mannetje. Je doet dit niet goed, je doet te weinig, of je bent vreemd gegaan, terwijl dit niet altijd zo is. Het mannetje, als die weet dat zijn naam zuiver is, zal snel geneigd zijn om aan het vrouwtje toe te geven. Fout. Uit onschuld is het mannetje te zwak en te inorant.

Door niet allert en scherp te zijn veranderen inzichten niet, dat is juist een zwakheid die klefheid de mens markeert.

Doel en nut ?

Is voor een ieder verschillend.

We zijn een zandkorrel in de woestijn !

Of slechts een atoom in het universum!

Ik ben er nog niet aan uit wat mijn "antwoord" daar op is. Mijn gedachten staan nog niet op rij. Het komt er op neer dat het niet anders kan. Het lijkt als of het aansluit bij de TOA theorie in wat in het verlengde van de snaren theorie ligt.

Alles heeft zijn tijd nodig mijn beste. Ervaar het, het komt wel, maar alleen als jij er klaar voor bent, niet eerder.