sciencetalk

Ik hoop dat niet elke huisarts dat idee geeft aan mentale patienten. Ik neem aan dat je huisarts (als ik ook aan mag nemen dat dit een persoonlijk verhaal is) niet letterlijk gezegd heeft dat je gek bent. Een vraag: welke diagnoses, welke namen voor diagnoses doen jou voelen dat er gezegd wordt dat je gek bent? Of ligt het aan de manier waarop het gebracht wordt? (Ik weet trouwens niet of het mag hier, deze vragen en dit verhaal, omdat het hier meer algemene zaken gaat die gerelateerd kunnen worden aan de wetenschap.)

nee ik hoop ook niet dat elke huisarts dat heeft, zelf heb ik 4 verschillende huisartsen gehad die niet serieus met mijn klachten zijn omgegaan, niet omdat ik psychoses heb, mischien hebben ze dat wel gedacht dat weet ik niet.

laatst ging ik naar mn huisarts omdat ik geregelt klachten heb met mn oren, pijn en fluiten. maar hij kijkt in mn oor en ziet niks, doet er niks aan en ik krijg het gevoel dat ik niet serieus word genomen oftewel hij verklaart mij voor gek .

met die andere artsen heb ik vergelijkbaren ervaringen.

O, hier noem je die namen al.

Ik zou zeggen:

- Iemand met een psychose is eigelijk wel gek op dat moment ja. Je kunt het ook een soort slaapwandelen noemen terwijl je wakker bent. Jij vind iemand die slaapwandelt denk ik ook wel gek? Maar dat zo iemand die dat eens overkomt 'een gek' is, is weer wat anders.

- Iemand met borderline doet vaak gek. Als ik weet dat iemand bordeline heeft dan kan ik achter dat gek doen een nood zien die maakt dat ik zo iemand ook niet 'een gek' vind.

- Iemand met een depressie zal niet zo vaak 'een gek' gevonden worden. Wel kan zo iemand zelf het idee hebben dat hij heel anders is dan er in deze maatschappij van hem wordt verwacht. Want het idee heerst nogal van de maakbaarheid van het individu. Je kunt je eigen geluk creeëren. En als je dat niet kunt, heb je iets niet goed gedaan....

Een uitvloeisel van de verregaande individualisering.

nee ik vind iemand die slaapwandelt niet gek en , wat ik bedoelde met gek is eigenlijk anders reageren dan anderen vanwegen de problemen .

Dit snap ik niet zo goed.

je opmerking over de flexibele geest vind ik wel intrigerend, hoewel ik niet precies weet welke kant je op wilt.

Bedoel je dat iemand die een te flexibele geest heeft, meer kan heeft op een psychose bijvoorbeeld?

ja een te flexibele geest kan zich "inleven" in iedereen, maar iemand met psychose is toch ook erg onrealistish ?

alsof ze water te kort komen en in de woestijn water zien wat er niet is.

het zou me niet verbazen dat uitdroging ook een psychose kan trigeren.

mischien arrogant maar het kan dan toch ook zijn dat dan mensen die psychoses hebben

een slechte waterhuishouding hebben . doorbloeding niet goed ?

btw ik heb zelf nooit een psychose gehad, wel mn ex en haar vader.

sorry als ik wat onduidelijk ben , taal is altijd al een zwak punt geweest van mij.

mischien arrogant maar het kan dan toch ook zijn dat dan mensen die psychoses hebben een slechte waterhuishouding hebben . doorbloeding niet goed ?

Allereerst welkom en leuk dat je meedenkt!

Je koppelt een psychose hier wel heel losjes aan een mirage. Kan je deze theorie misschien wat meer onderbouwen?

Ik bedoel er geen grap van te maken, dit is slechts een voorbeeld om e.e.a. een beetje toe te lichten:

je zou niet zomaar zou zeggen "hee, de zon geeft licht. En deze gloeilamp ook. Misschien is de zon wel een grote gloeilamp."

Als je dat zou claimen gaat er nogal wat overboord van wat we weten van de zon. Je lijkt iets soortgelijks te doen met psychoses: je gooit nogal wat kennis overboord door het op een slechte circulatie te gooien.

Voorbeeld: hoe verklaar je de werking van anti psychotica (dopamine D2 antagonisten bijvoorbeeld) als je uitgaat van een slechte circulatie?

Ik wil je hiermee niet te veel ontmoedigen maar we zouden het waarderen als je je iets meer zou inlezen voor je zoiets post.

Goed, terug ontopic

Hallo,

Deze discussie zie ik voor het eerst en het is voor mij vrijwel onmogelijk om alles eerst te lezen.

Ik denk dat het zinnig is om het volgende aan jullie te melden:

‘Disfunctionele perceptie syndroom' nieuwe naam voor schizofrenie

zie:

http://www.anoiksis.nl/

Op de vraag is het een ziekte, zou ik denk ik zeggen van wel, een psychose komt op een gegeven moment en vrij onverwacht.

Medici zeggen dat de gevoeligheid ervoor in de genen zit, maar ik denk dat dit maar gedeeltelijk waar is.

Best mogelijk dat men daar over 10 jaar anders over denkt.

Ik heb gehoord dat dokters bij vluchtelingen uit oorlogsituaties een verband zien tussen trauma en psychose.

Zelf begrijp ik dan weer niet waarom enkel een oorlogstrauma wordt gezien als zo extreem dat daardoor een psychose ontstaat.

Volgens mij hangt de ernst van een trauma ook af van hoe de persoon zelf het heeft beleefd en ermee omgaat.

Dus denk ik dat incest b.v. ook verband zou kunnen hebben met een psychose, als dit bij een persoon voorkomt.

Helaas lijkt het erop dat vele doktoren geen aandacht hebben voor een mogelijke oorzaak / waarom de psychose is ontstaan.

Interessante discussie is dit, misschien later zal ik nog de tijd nemen om meer ervan te lezen.

Rosalynn Sutherland

Ik denk dat anoiksis een beetje kort door de bocht gaat met hun hernoemen van schizofrenie. Er zijn weinig brain disorders die zó veel variatie kennen als deze.

Er is meer bekend over het ontstaan dan je nu doet voorkomen.

PB me voor volledige referenties schreef:Unfortunately, the exact cause of the disease is still unknown. Despite controversies and contradictions between findings of different studies, there are some established facts about the neuropathology of schizophrenia. For example, both ventricular enlargement and decreased cortical volume have been associated with schizophrenia. The pattern of abnormalities is most pronounced in the hippocampus, prefrontal cortex and dorsal thalamus and suggests there are abnormalities in connectivity within and between these regions (Harrison 1999)

One of the major hypotheses is what is known as the two-hit model. It suggests that an early developmental defect could increase an individual’s susceptibility to schizophrenia. The onset of disease will then follow in response to a second stimulus that takes place toward the end of adolescence (e.g. hormonal changes).

Another hypothesis is of more developmental nature, involving a sequence of changes or aberrations in early life induced by an event such as a brain insult during gestation, that reach a critical threshold for stimulating development of the disease following adolescence. Schizophrenia has been associated with a relatively high incidence of craniofacial asymmetry and dermatoglyphic

Irregularities. The latter may reflect an abnormal development of the ectoderm and it’s neural

crest caused by a viral infection in early gestation (Fruntes and Limosin 2008).

Based on the heterogeneity, associated stigma, the variation between patients regarding neurobiology, clinical manifestation and response to treatment, some researchers have suggested to re-classify schizophrenia (Frost et al. 2004, van Os 2009).

Het artikel van Jim van Os. Helaas niet toegankelijk voor het publiek, ivm copyrights.

RosalynnSutherland, ik zie je hier dat je het hebt over psychose, terwijl schizofrenie helemaal niet hetzelfde is als psychose. Hallucinaties en wanen komen dan wel voor schizofrenie, maar schizofrenie is veel méér dan psychose. Bovendien is bijlange niet iedereen die psychotisch is, ook schizofreen.

RosalynnSutherland schreef:Op de vraag is het een ziekte, zou ik denk ik zeggen van wel, een psychose komt op een gegeven moment en vrij onverwacht.

Medici zeggen dat de gevoeligheid ervoor in de genen zit, maar ik denk dat dit maar gedeeltelijk waar is.

Waar haal je dat?

Medici zeggen inderdaad dat schizofrenie en psychose deels genetisch zijn, maar zij beweren helemaal niet dat deze 2 stoornissen volledig genetisch zijn, zoals jij beweert! Het is al veel langer dan vandaag geweten dat zowel de biologie, de psychologie en sociale factoren meespelen in vele aandoeningen (waaronder ook psychose en schizofrenie). Dit noemt men trouwens de biopsychosociale benadering.

‘Disfunctionele perceptie syndroom' nieuwe naam voor schizofrenie

Dit is helemaal niet de nieuwe naam voor schizofrenie. Er is iets meer nodig dan de visie van een groepje mensen die misschien wel terechte redenen hebben om een naam te veranderen, ook daadwerkelijk te veranderen. Als internationaal, van Amerika tot in Japan, nog steeds gesproken wordt over schizofrenie, zal Anoiksis dit niet zo snel kunnen veranderen.

Best mogelijk dat men daar over 10 jaar anders over denkt.

Kan zijn, maar nogmaals, jouw stelling dat medici het enkel als genetisch zien, klopt niet.

Ik heb gehoord dat dokters bij vluchtelingen uit oorlogsituaties een verband zien tussen trauma en psychose.

Zelf begrijp ik dan weer niet waarom enkel een oorlogstrauma wordt gezien als zo extreem dat daardoor een psychose ontstaat.

Nu spreek je jezelf trouwens al tegen en haal je zelf al aan dat artsen ook niet-genetische factoren benoemen in de pathogenese van psychose!

Ernstige psychosociale stressoren worden inderdaad gelinkt aan het doormaken van een psychose. Het is helemaal niet juist dat artsen enkel en alleen oorlogtrauma's benoemen als oorzaak. Trouwens, het is zowel zo bij schizofrenie als bij psychose dat het doormaken van (ernstiger) stressfactoren (= psychologische én sociale factoren) een rol spelen bij het ontstaan van beide ziektebeelden bij personen die daarvoor voorbeschikt zijn (= genetica).

Volgens mij hangt de ernst van een trauma ook af van hoe de persoon zelf het heeft beleefd en ermee omgaat.

Dus denk ik dat incest b.v. ook verband zou kunnen hebben met een psychose, als dit bij een persoon voorkomt.

Helaas lijkt het erop dat vele doktoren geen aandacht hebben voor een mogelijke oorzaak / waarom de psychose is ontstaan.

Aangezien het niet klopt dat artsen geen aandacht hebben voor de oorzaak én het niet klopt dat artsen enkel de genetica of enkel oorlogstrauma's zien als mogelijke oorzaak, klopt deze stelling van jou helemaal niet.

En dat artsen geen aandacht schenken aan hoe iemand het trauma beleeft, klopt ook weer niet. Het gaat hier om de appraisal (cfr. theorie van Lazarus), de beoordeling van het individu over de stressfactor. Het is al jaren bekend dat dit een belangrijke mediator is bij stressfactoren, waardoor objectieve stressoren vaak niet overeenkomen met de subjectieve stress.

Verder zou het nuttig zijn voor de discussie om aan te geven of je het hebt over psychose of over schizofrenie, aangezien beide helemaal geen synoniem zijn.

Dido

Hallo,

Goed ik zal proberen wat duidelijker te zijn.

Een psychose komt onverwacht voor een persoon, daarna volgt dan een diagnose die schizofrenie/DPS kan zijn.

De persoon krijgt dus onverwacht de diagnose schizofrenie/DPS.

Of doktoren aandacht hebben voor oorzaak / waarom, betwijfel ik. Ik ken het verhaal van iemand die in de praktijk heeft ervaren dat hiervoor geen aandacht is. Tegen deze persoon is het verhaal verteld van gevoeligheid in de genen, en daarmee was de kwestie afgedaan.

Dido schreef:Trouwens, het is zowel zo bij schizofrenie als bij psychose dat het doormaken van (ernstiger) stressfactoren (= psychologische én sociale factoren) een rol spelen bij het ontstaan van beide ziektebeelden bij personen die daarvoor voorbeschikt zijn (= genetica).

Dido

Hier geef je zelf al aan dat het gaat over genetica, wat voor degene waarvan ik het verhaal ken dus

als resultaat heeft gehad dat men verder geen aandacht gaf aan stressfactoren wat wordt omschreven als aanleiding, ipv oorzaak.

Wat ik zei over dat doktoren enkel bij oorlogstrauma's een verband zien, is hetgeen wat ik heb gehoord. Blijkbaar beschik jij over andere informatie.

Bij het lezen van bericht van anoiksis ben ik ervan uitgegaan dat dit ‘Disfunctionele perceptie syndroom' de officiële nieuwe naam is.

Rosalynn Sutherland

RosalynnSutherland schreef:Een psychose komt onverwacht voor een persoon, daarna volgt dan een diagnose die schizofrenie/DPS kan zijn.

De persoon krijgt dus onverwacht de diagnose schizofrenie/DPS.

Het woord 'kan' is inderdaad heel erg belangrijk. Er kunnen ook veel andere diagnoses worden gesteld n.a.v. een psychose, die géén Schizofrenie zijn. Bovendien moeten de symptomen minstens 6 maanden aanwezig zijn, vooraleer een diagnose van Schizofrenie kan worden gesteld. Dus zo 'plots' is dit niet, alhoewel ik me zeker kan inbeelden dat dit voor de patiënt wel degelijk als 'plots' aanvoelt.

Of doktoren aandacht hebben voor oorzaak / waarom, betwijfel ik. Ik ken het verhaal van iemand die in de praktijk heeft ervaren dat hiervoor geen aandacht is. Tegen deze persoon is het verhaal verteld van gevoeligheid in de genen, en daarmee was de kwestie afgedaan.

Tja, een persoonlijk verhaal en dat gaan veralgemenen tot 'de doktoren, de medische wereld'. Sorry, dat gaat niet op. Ik ken iemand die dit beweert en ik ken iemand anders die juist het tegengestelde doormaakte... Wie heeft nu gelijk? Wetenschappelijk onderzoek (ook in de artsenwereld!!) heeft al lang aangetoond dat het biopsychosociaal model van toepassing is. En dus hebben 'de doktoren' wel degelijk aandacht voor het ganse plaatje. Dat er hier en daar een enkeling tussen zit, die dat niet doet, is helemaal geen bewijs dat 'de doktoren' daar geen aandacht voor hebben. Je kan dan maximaal beweren dat die enkele dokter er geen aandacht voor heeft.

Zo'n enkele dokter is immers net zo frequent als dat er hier en daar een enkele bakker is die slecht brood maakt. Of dat er hier en daar een slechte schoenmaker is die slecht schoenen herstelt. Met andere woorden: in elke beroepsgroep zitten individuen die hun werk minder goed doen, dat is ook zo voor de geneeskunde. Maar in elke beroepsgroep doet de overgrote meerderheid wél goed haar job. Dat is ook weer zo voor de geneeskunde. Die 'ene doktoor' dan gelijk stellen met 'de medische wereld' is een denkfout, die jammer genoeg teveel mensen maken.

Bovendien hebben we het dan nog niet over 'wat iemand werkelijk gezegd heeft' en 'hoe iemand het begrepen heeft'. Maar dat laten we hier nog terzijde.

Hier geef je zelf al aan dat het gaat over genetica, wat voor degene waarvan ik het verhaal ken dus als resultaat heeft gehad dat men verder geen aandacht gaf aan stressfactoren wat wordt omschreven als aanleiding, ipv oorzaak.

Zoals ik al een aantal keren heb aangegeven spelen de 3 componenten een rol: biologie, psychologie en sociale factoren. In dit geval spreekt men ook van het kwetsbaarheids-stress model. Men ziet dat als 1 persoon van een ééneiige 2-lingen (die dus net dezelfde genen delen) schizofrenie heeft, de ander 45 à 50% kans heeft om ook schizofrenie te ontwikkelen. Dat zegt iets over de sterkte van de genetica (kwetsbaarheid = genetica). Maar zegt evengoed iets over de omgevingsfactoren die bepalen of iemand wel of niet schizofrenie zal krijgen. En die omgevingsfactoren staan hier voor de stressoren (= omgevingsfactoren = niet-genetisch) die iemand in z'n leven meemaakt. Als 2 mensen net dezelfde stressoren meemaken en dit subjectief op een zelfde manier beleven, dan nog zal de één bijvoorbeeld wél schizofrenie krijgen en de ander niet.

Dus: jouw:

Hier geef je zelf al aan dat het gaat over genetica,

klopt niet. Ik geef het belang van de 3 factoren aan!

Wat ik zei over dat doktoren enkel bij oorlogstrauma's een verband zien, is hetgeen wat ik heb gehoord. Blijkbaar beschik jij over andere informatie.

Wat je hebt gehoord, geldt jammer genoeg meestal niet als wetenschappelijk bewijs. Ik heb ook helemaal niet gezegd dat die link niet wordt gelegd! Zie:

Ernstige psychosociale stressoren worden inderdaad gelinkt aan het doormaken van een psychose. Het is helemaal niet juist dat artsen enkel en alleen oorlogtrauma's benoemen als oorzaak.

Ik herhaal, ernstige oorlogstrauma's zijn niet de enige stressoren die 'de doktoren' zien als oorzaak voor Schizofrenie.

Ik beschik inderdaad over andere, meer wetenschappelijke info: zie bv. 'Klinische psychologie: theorieën en psychopathologie' van van der Molen, Perreijn, van den Hout, pag. 903

Zo staat internet vol van de wetenschappelijke artikels waaruit blijkt dat de medische wereld wel degelijk het ganse plaatje ziet:

zie ook 'schizophrenia: an neural diathesis stress model'

Of, als je echt een overzicht wil: google dan eens op Google Scholar onder de termen 'schizofrenia stress review' en je bekomt 19.600 artikels...

Of onder de termen 'schizofrenia stress diathesis en dat levert zo'n 4.580 hits op.

Zonder daarmee te beweren dat die artikelen allemaal even diep ingaan op de 3 componenten natuurlijk.

En dan heb ik het nog niet over de lessen psychiatrie die aan elke univ worden gegeven aan artsen én die wel degelijk aan die toekomstige artsen het ganse plaatje (de 3 componenten) bespreken als oorzaak voor Schizofrenie.

Dido

Ik wil e.e.a. een beetje nuanceren...

Voor ik het vergeet, iets over trauma's: ik heb daarover vorig jaar een stukje geschreven in een paper voor een groepswerk, dat wellicht interessant kan zijn:

Het meemaken van een traumatische ervaring is geen zeldzaamheid: volgens cijfers van Paris (2000, in Verhaeghe, 2002) maakt meer dan de helft van de normale westerse populatie minstens eens in zijn leven een trauma mee. De geschatte prevalentie van PTSD ligt tussen 1-9% (Paris, 2000), 5-12% (Lee & Young, in Verhaeghe, 2002), en 9-13% (Breslau, Davis, Andreski, & Peterson, 1991, Resnick, Kilpatrick, Dansky, Saunders, & Best, 1993, in Cason, Resick, & Weaver, 2002). [...] Cason et al. (2002) bieden een overzicht van de theorievorming omtrent de cognitieve (c.q. schematische) verwerking van traumatische gebeurtenissen en bespreken ook de praktische implicaties van de verschillende modellen.

Gezien de vrij hoge prevalentie van trauma's, is het duidelijk nodig dat verschillende paden voor de ontwikkeling van specifieke stoornissen onderzocht worden: waarom en hoe leidt een trauma bij de één tot de ontwikkeling van PTSD, bij de ander tot Borderline, tot (een vorm van) psychose, of tot een specifieke fobie, en bij weer anderen niet tot een stoornis? Ik denk dat daaromtrent tot op heden te weinig onderzoek gebeurd is, en dat we nog niet genoeg zicht hebben op antwoorden op die vragen. Bovengenoemde auteurs bespreken ook alleen de theorievorming over de ontwikkeling van PTSD.

Er zijn weinig brain disorders die zó veel variatie kennen als deze.

Er is meer bekend over het ontstaan dan je nu doet voorkomen.

Het artikel waar je naar linkt zal ik later eens moeten doornemen, maar wat je hier zegt lijkt me een beetje dubbel: precies door de grote heterogeniteit moet er voorzichtig omgesprongen worden met conclusies w.b. schizofrenie (en andere psychotische stoornissen). Dat haal ik ook uit Dido's reacties: we kunnen voorlopig weinig meer zeggen dan dat het een samenspel is van biologische, psychologische en sociale factoren, dat er bepaalde kwetsbaarheden en bepaalde triggers zijn. Het probleem is dat we daar (nog?) niet in kunnen differentiëren. Het bio-psycho-sociaal model en het diathese-stressmodel zijn heel algemene modellen die voor zowat élke stoornis vernoemd worden.

Ik denk dat Rosalynns visie ook niet zo verwonderlijk is: men doet het vaak voorkomen alsof we heel goed weten wat schizofrenie en psychosen precies zijn (het zit 'm allemaal in de neurotransmitters)*, terwijl dat eigenlijk niet zo is. Bijna alle aandacht gaat naar biopsychiatrisch onderzoek naar schizofrenie, waarbij psychotherapie vaak enkel dient ter ondersteuning van medicinale behandeling, ook al is die niet oncontroversieel en weten we eigenlijk ook niet precies waarom die medicatie werkt. Meer nog: psychologisch onderzoek naar schizofrenie wordt in de VS bemoeilijkt omdat je geen onderzoek mag uitvoeren zonder die medicatie te geven.

Dido schreef:Tja, een persoonlijk verhaal en dat gaan veralgemenen tot 'de doktoren, de medische wereld'. Sorry, dat gaat niet op. Ik ken iemand die dit beweert en ik ken iemand anders die juist het tegengestelde doormaakte... Wie heeft nu gelijk? Wetenschappelijk onderzoek (ook in de artsenwereld!!) heeft al lang aangetoond dat het biopsychosociaal model van toepassing is. En dus hebben 'de doktoren' wel degelijk aandacht voor het ganse plaatje. Dat er hier en daar een enkeling tussen zit, die dat niet doet, is helemaal geen bewijs dat 'de doktoren' daar geen aandacht voor hebben. Je kan dan maximaal beweren dat die enkele dokter er geen aandacht voor heeft.

Zo'n enkele dokter is immers net zo frequent als dat er hier en daar een enkele bakker is die slecht brood maakt. Of dat er hier en daar een slechte schoenmaker is die slecht schoenen herstelt. Met andere woorden: in elke beroepsgroep zitten individuen die hun werk minder goed doen, dat is ook zo voor de geneeskunde. Maar in elke beroepsgroep doet de overgrote meerderheid wél goed haar job. Dat is ook weer zo voor de geneeskunde. Die 'ene doktoor' dan gelijk stellen met 'de medische wereld' is een denkfout, die jammer genoeg teveel mensen maken.

Bovendien hebben we het dan nog niet over 'wat iemand werkelijk gezegd heeft' en 'hoe iemand het begrepen heeft'. Maar dat laten we hier nog terzijde.

Helemaal mee eens. Dat is ook één van de redenen waarom ik met Arjan Dokelaar (eerder in dit topic en in andere draadjes in dit forum) zo'n heftige discussie had: op basis van een paar gevallen wordt heel de psychiatrie, bij uitbreiding de hele medische wereld met argwaan bekeken of zelfs gedemoniseerd. Dat staat genuanceerde discussie in de weg: de stemmen tegen een overdreven biologische benadering roepen vaak zó luid dat de indruk ontstaat dat volume het enige argument is dat ze hebben.

En dan heb ik het nog niet over de lessen psychiatrie die aan elke univ worden gegeven aan artsen én die wel degelijk aan die toekomstige artsen het ganse plaatje (de 3 componenten) bespreken als oorzaak voor Schizofrenie.

Waarbij je dan wel de vraag kunt stellen of dat zo veel uitmaakt voor de klinische praktijk.

(*) Edit: En dan is er nog het bijkomend probleem van reïficatie van DSM-categorieën, door Trudy Dehue beargumenteerd in De Depressie-epidemie (zie het aanbevolen bronnentopic voor het boek).

Edit 2: Bij het herlezen merk ik dat ik nogal in jargon beginnen typen ben... Als ik onduidelijk zou zijn, laat maar weten, dan moet ik e.e.a. herformuleren in mensentaal :eusa_whistle:

Ik wil e.e.a. een beetje nuanceren...

Altijd mooi meegenomen, aangezien 'zwart - wit' maar zelden voorkomt...

Gezien de vrij hoge prevalentie van trauma's, is het duidelijk nodig dat verschillende paden voor de ontwikkeling van specifieke stoornissen onderzocht worden: waarom en hoe leidt een trauma bij de één tot de ontwikkeling van PTSD, bij de ander tot Borderline, tot (een vorm van) psychose, of tot een specifieke fobie, en bij weer anderen niet tot een stoornis? Ik denk dat daaromtrent tot op heden te weinig onderzoek gebeurd is, en dat we nog niet genoeg zicht hebben op antwoorden op die vragen. Bovengenoemde auteurs bespreken ook alleen de theorievorming over de ontwikkeling van PTSD.

En dan komt die diathese natuurlijk op de proppen... Al is dit vaak een ietwat makkelijke oplossing om de grote diversiteit van stoornissen te verklaren na het ondergaan van éénzelfde trauma.

Anderzijds worden welbepaalde trauma's ook weer gelinkt met welbepaalde stoornissen.

Zoals bij PTST: blootstelling aan een traumatische ervaring (levensbedreigend, ernstig letsel, gevaar voor lichamelijke integriteit van de ander of zichzelf & waarbij men intense angst, hulpeloosheid of afschuw doormaakt). Als we de leertheorie wat volgen, dan kan het samen voorkomen van iets wat hevige angst bezorgt en een ander object (bv. spin), leiden tot een specifieke fobie. Maar goed, ik wil al direct relativeren: ook bij een specifieke fobie is zo'n gebeurtenis niet steeds terug te vinden. En zal niet iedereen die zoiets doormaakt, ook een specifieke fobie ontwikkelen. En dan hebben we het nog niet over de andere stoornissen, zoals depressie, psychose. Dat haal je dus zeker terecht aan!

Ik denk ook aan 'onveilige hechting', dat gelinkt wordt aan diverse psychologische stoornissen. En zelfs al komen meerdere stoornissen wel vaker samen voor, dan nog zal dit niet verklaren waarom een onveilig gehecht individu 'gezond' zal blijven, terwijl de ander stoornis X en weer een ander stoornis Y zal krijgen.

Ik wil tenslotte ook nog even de link leggen met de theorie van Rogers die een incongruentie tussen zelfbeeld en zelfideaal als oorzaak van psychologische stoornissen ziet, hij doet geen uitspraak over wat iemand dan precies zal krijgen, net omdat hij de diagnostiek (welke stoornis heeft iemand nu precies) nog te onvolmaakt vond. Idem dito voor Frankl die demoralisatie en vervreemding als oorzaak van alle psychische stoornissen aanwijst.

En zelfs de psychoanalyse en de gedragstherapie doen eraan mee: respectievelijk met 'een conflict tussen autonomie en verbondenheid' en 'aversieve conditionering'.

Dat haal ik ook uit Dido's reacties: we kunnen voorlopig weinig meer zeggen dan dat het een samenspel is van biologische, psychologische en sociale factoren, dat er bepaalde kwetsbaarheden en bepaalde triggers zijn. Het probleem is dat we daar (nog?) niet in kunnen differentiëren. Het bio-psycho-sociaal model en het diathese-stressmodel zijn heel algemene modellen die voor zowat élke stoornis vernoemd worden.

En dat kan ik alleen maar beamen. Zelfs bij een wat voordien, puur biologische aandoening werd genoemd, zoals bijvoorbeeld een verkoudheid, spelen die psychosociale factoren ook mee. Maar dat model is inderdaad 'breed'...

Ik denk dat Rosalynns visie ook niet zo verwonderlijk is: men doet het vaak voorkomen alsof we heel goed weten wat schizofrenie en psychosen precies zijn (het zit 'm allemaal in de neurotransmitters)*, terwijl dat eigenlijk niet zo is. Bijna alle aandacht gaat naar biopsychiatrisch onderzoek naar schizofrenie, waarbij psychotherapie vaak enkel dient ter ondersteuning van medicinale behandeling, ook al is die niet oncontroversieel en weten we eigenlijk ook niet precies waarom die medicatie werkt. Meer nog: psychologisch onderzoek naar schizofrenie wordt in de VS bemoeilijkt omdat je geen onderzoek mag uitvoeren zonder die medicatie te geven.

OK, ik kan je geen ongelijk geven... De jaren '60 - '70 kenmerkten zich door 'het is allemaal te wijten aan een slechte maatschappij en opvoeding. Biologische factoren waren een taboe. Hedentendage is het omgekeerde waar: 'alles zit hem in de biologie en de psychosociale factoren' worden vaak vergeten. Al denk ik dat laatste méér aanwezig is bij wetenschappelijke onderzoekers én diegenen die niet in de hulpverlening werkzaam zijn (die ik even, voor de makkelijkheid, de man van de straat noem, zonder hiermee een oordeel te willen vellen over die mensen). Misschien zorgt dit laatste er trouwens voor dat ikzelf onvoldoende kan inschatten welk beeld de media (om het even breed te benoemen) biedt aan de gewone man op straat.

Ik merk immers dagelijks hoe artsen (en ik ken er veel :eusa_whistle: ) én psychologen wél aandacht hebben voor het ganse plaatje. Al zal elk, vanuit z'n eigen discipline, zeker de nadruk leggen op het één of het ander.

Als besluit dan... Ik kan je wel volgen, Ypsilon, als je stelt dat mensen, die niet zo vertrouwd zijn met de geneeskunde, vooral te horen krijgen hoe sterk alles biologisch geregeld wordt. Voor een stuk wordt dit zelfs bevestigd én versterkt door wetenschappelijke onderzoekers die nu eenmaal heel erg gericht zijn op meten, objectieve factoren en dus het liefst op biologische markers.

Terwijl ik wel degelijk op het werkveld (tussen de hulpverleners in), merk dat ook artsen overtuigd zijn van de psychologische en sociale factoren. Maar dat haalt natuurlijk de media niet...

Helemaal mee eens. Dat is ook één van de redenen waarom ik met Arjan Dokelaar (eerder in dit topic en in andere draadjes in dit forum) zo'n heftige discussie had: op basis van een paar gevallen wordt heel de psychiatrie, bij uitbreiding de hele medische wereld met argwaan bekeken of zelfs gedemoniseerd....

Weinig wetenschappelijk gefundeerd... maar als ik zie wie psychiater is geworden, dan kan ik alleen maar aangeven dat dit bijna allemaal mensen zijn die heel erg bekommerd waren om hun medemens... Mensen die heel gevoelig in de wereld staan en zeker aandacht hebben voor het psychosociale van het individu.

Dit geldt trouwens eveneens voor de vele artsen die ik ken. Niet allemaal, dat is te idealistisch, maar velen zien wel degelijk het belang in van psychosociale factoren.

Waarbij je dan wel de vraag kunt stellen of dat zo veel uitmaakt voor de klinische praktijk.

Die vraag kan je je terecht stellen. Maar zolang niet blijkt uit harde cijfers dat artsen inderdaad vooral enkel geloven in een biologische benadering, weiger ik daarin mee te gaan. Net omdat de opleiding, de achterliggende theorieën die men in de opleiding krijgt (en mijn ervaring met die mensen, maar dat telt niet echt) die 'puur biologische visie' zeker niet in de hand werkt. In de media komt natuurlijk vaak het enige eindresultaat aan bod: 'de arts die een pilletje geeft'. Wat echter niet in de media komt, zijn de vele gesprekken die zo'n arts vaak al heeft gehad met de patiënt. De vele uren die hij daar al aan besteed heeft én daar nog zàl aan besteden, voordat hij dat pilletje gaf, of samen met het 'pilletje geven'...

Al betekent dit niet dat artsen ook steeds voldoende zicht hebben op de achterliggende psychologische theorieën én de specifieke aanpak die dit soms vergt. Ze verwijzen, naar mijn mening, dan ook nog veel te weinig door naar de geestelijke gezondheidszorg (toch zeker in België).

Nu ja, Ypsilon, dit is niet echt naar jou gericht. Uit jouw postjes laat je wel degelijk blijken dat je weet dat ook de medische wereld aandacht heeft voor de psychosociale factoren. ](*,) Het valt me alleen heel erg tegen, telkens, om te merken hoe artsen verwijten aan hun adres krijgen die vaak onterecht zijn en vooral sterk uitvergroot zijn door sommige individuen.

Dido

Goed dan zal ik nog wat meer duidelijkheid verschaffen, omtrent het verhaal van de persoon in kwestie.

Deze persoon werd verteld dat de theorie over gevoeligheid in de genen een algemene theorie is.

Bovendien heeft deze persoon in de loop der jaren meerdere doktoren gesproken, die allemaal hetzelfde zeiden.

En verder heeft deze persoon van lotgenoten hetzelfde verhaal gehoord.

Kortom dat hier zou gaan om een enkele doktor is niet erg waarschijnlijk.

Dat de wetenschap een theorie heeft van 3 factoren zal ik niet betwijfelen, maar mag ik misschien vragen sinds wanneer (welk jaar) ?

Ik vraag me echter toch af wat ermee gebeurt in de praktijk.

Nu kun u als als deskundige misschien het wetenschappelijk verhaal van binnen en buiten kennen, maar kent u ook het verhaal van de praktijk ?

Ben overigens zeer geïnteresseerd in de theorie van 3 factoren, kunt u mij ook een link geven waar deze in het Nederlands staat beschreven ?

Even terug naar de oorspronkelijke vraag of het een ziekte is, en wat mijn idee daarvan is.

Voor iemand waarbij een psychose is ontstaan, kan de diagnose schizofrenie/DPS wel degelijk plotseling komen.

Als deze jarenlang een leven heeft gehad waarbij deze persoon niet beter wist als dat hij/zij gezond is,

komt dat nogal plotseling. Of de psychose al lang heeft geduurd, kan door de persoon zelf niet worden herkend als

kenmerk van schizofrenie/DPS als deze persoon daar nog nooit van heeft gehoord. Dus hoort deze persoon daarvan pas als de diagnose gesteld is.

Maar goed wat ik eigenlijk bedoel te zeggen is dat ik het een ziekte zou noemen omdat het net als bij vele andere ziekten niet van te voren bekend is of een persoon dat zal krijgen.

Groeten,

Rosalynn Sutherland

Het valt me alleen heel erg tegen, telkens, om te merken hoe artsen verwijten aan hun adres krijgen die vaak onterecht zijn en vooral sterk uitvergroot zijn door sommige individuen.

Nog één aanvullinkje hierbij dat niet echt thuishoort hier op dit forum... ](*,)



Dido

Hallo,

Voor de zekerheid zeg ik maar nogmaals dat ik nog niet alle posts in dit onderwerp

heb kunnen lezen omdat het er zoveel zijn.

Inmiddels zie ik een volgende post waaruit blijkt dat u vele artsen kent.

En dat deze allemaal aandacht hebben voor het ganse plaatje.

Maar daaruit blijkt voor mij nog niet dat deze ook allemaal een andere theorie

verkondigen dan de theorie van gevoeligheid in de genen.

Uiteraard zal een psychiater wel aandacht hebben voor wat de persoon verteld,

maar zoals ypsilon ook al schreef van therapie is geen sprake.

Volgens de theorie van gevoeligheid, zou een therapie nl te gevaarlijk zijn ivm

kwetsbaarheid voor terugval in psychose.

Wat betreft de vele gesprekken die een persoon heeft, is mij gebleken uit het verhaal

van de persoon dat deze pas jaren en jaren later een keer een therapeut heeft ontmoet

in de vrije sector die aandacht had voor andere factoren dan de theorie over gevoeligheid

in de genen. Hieruit zou kunnen blijken dat in de vrije sector anders wordt omgegaan met

het verhaal van een persoon dan in de GGZ.

Groeten Rosalynn Sutherland

RosalynnSutherland schreef:Goed dan zal ik nog wat meer duidelijkheid verschaffen, omtrent het verhaal van de persoon in kwestie.

Deze persoon werd verteld dat de theorie over gevoeligheid in de genen een algemene theorie is.

Bovendien heeft deze persoon in de loop der jaren meerdere doktoren gesproken, die allemaal hetzelfde zeiden.

En verder heeft deze persoon van lotgenoten hetzelfde verhaal gehoord.

Kortom dat hier zou gaan om een enkele doktor is niet erg waarschijnlijk.

Nogmaals, zo werkt het niet! Veralgemeningen (generalisaties) zijn denkfouten. Je leest meer over jouw denkfout

Of doktoren aandacht hebben voor oorzaak / waarom, betwijfel ik. Ik ken het verhaal van iemand die in de praktijk heeft ervaren dat hiervoor geen aandacht is. Tegen deze persoon is het verhaal verteld van gevoeligheid in de genen, en daarmee was de kwestie afgedaan.

... Wat ik zei over dat doktoren enkel bij oorlogstrauma's een verband zien, is hetgeen wat ik heb gehoord.

:eusa_whistle: Ik zou dus graag eens wat harde cijfers van je zien, verkregen door middel van wetenschappelijk onderzoek, waaruit blijkt dat doktoren enkel aandacht hebben voor genetische factoren en enkel een verband zien met oorlogtrauma's. Dit zou iets geloofwaardiger overkomen dan die enkele gevallen die jij kent van horen zeggen...

Dat de wetenschap een theorie heeft van 3 factoren zal ik niet betwijfelen, maar mag ik misschien vragen sinds wanneer (welk jaar) ?

In het artikel waarnaar ik al verwees in een vorige post, staat dat het biopsychosociaal model al 30 jaar de pathogenese van schizofrenie dicteert. En het artikel dateert van 1997...

Ik vraag me echter toch af wat ermee gebeurt in de praktijk.

Nu kun u als als deskundige misschien het wetenschappelijk verhaal van binnen en buiten kennen, maar kent u ook het verhaal van de praktijk ?

Aangezien ik zelf als arts in de praktijk sta, weet ik heel goed hoe het er in de praktijk aan toe gaat. Dan hebben we het nog niet over de vele artsen die ik ken en hun manier waarop ze denken over psychologische stoornissen. Met andere woorden: zowat elke dag word ik gedurende vele uren geconfronteerd met die medische praktijken waarover jij een uitspraak doet van horen zeggen.

Ben overigens zeer geïnteresseerd in de theorie van 3 factoren, kunt u mij ook een link geven waar deze in het Nederlands staat beschreven ?

Even googelen en je kan kiezen uit heel veel artikelen die dit beschrijven.

Zoals 'schizofrenie: de oorzaak in genen en omgeving (Nederlands tijdschrift van geneeskunde)

Een disbalans tussen kracht en sturing: een nieuw model voor de pathogenese van schizofrenie (tijdschrift voor psychiatrie)

Of: stress en psychose (tijdschrift psychiatrie)

Let er trouwens op dat beide artikels komen uit tijdschriften voor artsen.

En aangezien wikipedia ook altijd makkelijk leest: hier

of de site van Trimbos

En als je er nog niet genoeg van kunt krijgen: de trefwoorden 'schizofrenie stress' én het aanklikken van de taal 'Nederlands' leveren 49.700 hits op. Al zal het dan niet zo makkelijk voor je zijn, vermoed ik, om eruit te halen wat opgesteld is door de medische wereld en wat opgesteld is door mensen die gewoonweg wat willen schrijven op internet.

Trouwens, was het niet correcter van je geweest om je eerst wat te verdiepen in de visie die de medische wereld heeft over schizofrenie vooraleer je een uitspraak doet én vooral blijft volhouden over wat 'de doktoren' zien als oorzaak van schizofrenie (namelijk: de genen én oorlogstrauma's)?

Dido

*edit: ik zie trouwens dat onze laatste posts elkaar hebben gekruist... ](*,)

RosalynnSutherland schreef:Voor de zekerheid zeg ik maar nogmaals dat ik nog niet alle posts in dit onderwerp

heb kunnen lezen omdat het er zoveel zijn.

Als je de laatste leest, dan kan je al inpikken, denk ik. Al is er natuurlijk nog het probleem van kruisende posts waardoor een antwoord soms komt, nog voor men de reeds nieuwe post heeft gelezen.

Uiteraard zal een psychiater wel aandacht hebben voor wat de persoon verteld,

maar zoals ypsilon ook al schreef van therapie is geen sprake.

Jammer genoeg is er tot op heden geen enkele psychotherapie die echt effectief is bij Schizofrenie. Zelfs de cognitieve gedragstherapie die hedentendage vaak gepresenteerd wordt als dé therapie voor zowat elke psychische stoornis, levert +/- geen resultaten.

Although cognitive behavioural therapy (CBT) is claimed to be effective in schizophrenia, major depression and bipolar disorder, there have been negative findings in well-conducted studies and meta-analyses have not fully considered the potential influence of blindness or the use of control interventions.MethodWe pooled data from published trials of CBT in schizophrenia, major depression and bipolar disorder that used controls for non-specific effects of intervention. Trials of effectiveness against relapse were also pooled, including those that compared CBT to treatment as usual (TAU). Blinding was examined as a moderating factor. RESULTS: CBT was not effective in reducing symptoms in schizophrenia or in preventing relapse. CBT was effective in reducing symptoms in major depression, although the effect size was small, and in reducing relapse. CBT was ineffective in reducing relapse in bipolar disorder. CONCLUSIONS: CBT is no better than non-specific control interventions in the treatment of schizophrenia and does not reduce relapse rates. It is effective in major depression but the size of the effect is small in treatment studies. On present evidence CBT is not an effective treatment strategy for prevention of relapse in bipolar disorder.

uit: Cognitieve gedragstherapie voor majeure psychiatrische stoornissen: werkt het echt? Een meta-analytische review van goed gecontroleerde trials (Psychol. Med. 29 mei 2009)

Hiermee beweer ik niet dat psychotherapie geen enkele meerwaarde heeft bij Schizofrenie. Volgens mij kan ze wel degelijk helpen om de persoon met schizofrenie wat te steunen en te helpen omgaan met een aantal van zijn problemen/ beperkingen. En misschien kan ze zelfs iets bieden in de preventie van schizofrenie bij personen die genetisch voorbeschikt zijn. Met andere woorden: de stressfactoren van het stress diathese model gaan aanpakken zodat iemand toch geen schizofrenie ontwikkelt. Zodat die tot die 50% gaat behoren van een 1-eiige 2-ling die géén schizofrenie krijgt, als de ander van die 1-eiige 2-ling het wél heeft.

Aangezien mijn hart trouwens evengoed bij de psychologie en de psychotherapie ligt als bij de geneeskunde, hoop ik zeker dat psychotherapie in de toekomst meer kan bieden dan vooral ondersteuning.

En vooraleer je dit nu gaat zien als een bewijs dat de medische wereld enkel een biologische oorzaak (lees: genetische) ziet: neen, dit is helemaal geen bewijs daarvan!

Volgens de theorie van gevoeligheid, zou een therapie nl te gevaarlijk zijn ivm kwetsbaarheid voor terugval in psychose.

Hoe kom je daar nu bij? Heb je wetenschappelijke bronnen waarop je dit baseert? Waar je dat vandaan haalt, is me een compleet raadsel. Een voorbeschiktheid tot om het even welke psychische stoornis is helemaal geen contra-indicatie voor psychotherapie!

Dido

Hallo,

Uit jouw reactie blijkt, dat je je ergert aan de stelling dat "doktoren beweren"

Echter ik heb al duidelijk aangegeven dat ik een verhaal uit de praktijk ken.

Mijn stelling gaat dus over hoe de personen met deze ziekte worden voorgelicht.

Zoals ik al schreef werd deze persoon verteld dat:

de theorie van gevoeligheid in de genen een algemene theorie is.

en dit werd dus steeds weer gezegd door meerdere doktoren.

Dus wat is mijn denkfout nu ?

Hieruit blijkt toch niet dat het ging om een persoonlijke mening ?

het woord 'algemene theorie' kan toch niet worden gezien als de

mening van een enkeling ?

Groeten

Rosalynn Sutherland