ConocimientA schreef:Je hoort vaak dat wanneer mensen langere tijd gegijzeld zijn, dat ze dan een bepaald inlevingsvermogen voor de situatie van de gijzelaar hebben gekregen. Naast de negatieve emoties voelen ze ook positieve emoties voor de dader. Volgens mij komt dit doordat de hogere corticale emoties heel dicht bij elkaar liggen (figuurlijk, maar ook wat betreft corticale activiteit)
Wanneer mensen emoties voelen, waar ze niet mee om kunnen gaan, kiezen ze soms (bewust of onbewust) voor een andere emotie. Ze worden ontzettend kwaad terwijl ze zich eigenlijk gekwetst of verdrietig voelen, omdat ze hier makkelijker mee om kunnen gaan. Wanneer je van iemand houdt die jou kwaad doet of kwaad heeft gedaan, is dat heel moeilijk om mee om te gaan. Haat maakt het dan makkelijker om afstand te kunnen nemen.
Vrouwen die mishandeld worden door hun partner blijven wel degelijk nog lange tijd bij die partner omdat ze nog steeds liefde voor hem voelen. Vaak hebben deze mannen naast hun afgrijselijke kant ook een hele lieve kant. Je hoort ze vaak zeggen: maar hij kan ook heel lief zijn. Dit is de kant die maakt waarom het moeilijk is om weg te gaan. Hoe gek het ook klinkt, kun je het vergelijken met een gokverslaving. Als je geld gooit in een machine, maar er komt nooit wat uit, dan zal je niet verslaafd worden. De verslaving komt omdat het zo onvoorspelbaar is wat er uitkomt. De mishandelende man is even onvoorspelbaar. Je bent bang voor hem, maar hij kan ieder moment weer zijn goede kanten laten zien. De kant waar je van houdt. Haten kan dan helpen om toch bij hem weg te gaan.
Maar als het bij een vrouw echt over is, is het echt over. Een vrouw zal niet zo snel verliefd worden, zeker niet met een ernstig verleden met andere relaties. Nu zijn er zaken van verliefdheid op het eerste gezicht, maar dit soort liefde kan snel over zijn. Zeker als de aap uit de mouw komt. En soms is het dan te laat.
