sciencetalk

Het is wel degelijk die limiet.

Wel is het zo dat het beter is een andere naam te gebruiken, bv. Het effect van La Roche.

Want inderdaad het ene lichaam is sterk genoeg om het nog net te redden en het andere niet.

tempelier schreef: ↑za 30 jun 2012, 17:29
Het is wel degelijk die limiet.

Ik blijf het met je oneens. De Roche limiet d is een limiet die afhankelijk is van drie parameters, de dichtheid van het hemellichaam ρ_M, de straal R van het hemellichaam en de dichtheid van de satelliet (ρ_m), en met de volgende formule ongeveer bepaald kan worden:



Deze limiet is voor vloeibare satellieten ongeveer twee keer zo groot als voor vaste satellieten.

Merk op dat noch de afmeting van de satelliet noch de materiaalsterkte er toe doen bij de berekening van de Roche limiet terwijl deze van groot belang zijn voor een berekening aangaande spaghettificatie.

Je zou kunnen stellen dat de Rochelimiet een welbepaald geval van spaghettificatie is waarbij alleen de gravitatiekracht binnen de satelliet meetelt, maar net zoals een koe een dier is, geldt naar mijn mening het omgekeerde ook hier niet.

>> Het effect van La Roche <<

Dat vind ik een wat verwarrende benaming gezien bovenstaande, maar als je bedoelt "Min of meer overeenkomstig het effect van la Roche" doe ik het er voor. De onderliggende wetmatigheden van de zwaarterkrachtgradiënt zijn natuurlijk dezelfde en zo stijf in de leer wil ik niet zijn.

In dat laatste ga ik mee.

ik ben hier niet heel bekend mee maar ik heb ook een keer gehoord dat er een theorie is die zegt dat een zwart gat misschien een portaal is naar een ander heelal en dat als 'in ons heelal' een zwart gat gevormd wordt dat een oerknal is voor een ander heelal.

in het geval van een oerknal zou een zwart gat dus op een bepaald moment een singulariteit moeten zijn.

in een singulariteit bestaan ruimte en tijd theoretisch niet en bij een zwart gat staat tijd ook stil.

de 'deuk' in de ruimtetijd zou dan in principe oneindig diep moeten zijn.

welk fout maak ik?

Menno,

Kijk even hier . Nikodem Poplawski is een van de wetenschappers die deze hypothese oppert. In zijn hypothese is overigens geen plaats meer voor een singulariteit.

Overigens kunnen we fantaseren wat we willen over de inhoud van een zwart gat (of daar al dan geen ruimte of tijd of materie of wat dan ook is), het zal waarschijnlijk altijd onmogelijk zijn er iets van te controleren want er komt niets, dus ook geen informatie uit (op de mogelijk Hawking straling na).

Eigenlijk is het een soort wormgat en als je er door wordt opgezogen dan wordt je met extreme snelheid naar een andere uithoek van het universum geteleporteerd

En trouwens ik denk dat ik de jongste ben van de wetenschapsforum

als een zwart gat een soort wormgat is, waarom zou het dan zwart gat worden genoemd in plaats van wormgat?

En trouwens ik denk dat ik de jongste ben van de wetenschapsforum

Waarom denk je dat?

Ik vind dat wormhole gedoe een beetje scifi-nonsens. Wat binnen de waarnemingshorizon van een zwart gat is zullen we per definitie nooit weten dus elke gok is even slecht. Persoonlijk denk ik dat Schrödingers kat daar woont. Die eet alleen maar spaghetti uiteraard want dat is het enige dat daar langskomt.

Omdat ik 12 ben

Niet te pessimistisch over wormholes hoor.

Daar zijn erg serieuze geleerden over aan het nadenken.

We zijn ook al een eind op weg met cloaking devices.

Dat was bij Star trek ook nog science fiction en is nu aardig onderweg naar science fact.