sciencetalk

@Sietse: Het is niet de telescoop die groter moet zijn het is de lens(of lenzen), en daar had ik het ook helemaal niet over. Ik had het over de rest van je post: 'En ik betwijfel of het ooit mogelijk zou zijn. De hubble kan van pluto al weinig meer dan een lichtpunt laten zien..'

Het is wel mogelijk aangezien we er al hebben gezien.

IVM athmosfeer van andere planeten zien:

The Terrestrial Planet Finder observatories will capture the reflected and thermally emitted light from terrestrial planets that orbit nearby, solar-type stars, using coronagraphic (TPF-C) and interferometric (TPF-I) imaging, It will spectroscopically determine their potential to harbor life by identifying atmospheric molecular lines.

Voor meer informatie over de zoektocht naar nieuwe planeten, en de missies/projecten om deze te ontdekken en bestuderen:

http://planetquest.jpl.nasa.gov/index.cfm

Nogal verdeelde meningen, lees ik. Maar stel, ik zit fijn op m'n thuisplaneet onder 't zachtrode licht van Betelgeuse (430 lichtjaar van hier) en ik richt m'n telescoop om de aardse soap te volgen. Hoe zo'n gigantische spiegel heeft m'n telescoop dan?

dat hangt af van de golflengte van het licht

het scheidend vermogen van een grote cirkelvormige opening wordt gegeven door de formule theta.gif=1.22 lgreek028.gif/D

met D de diameter van je opening, de golflengte van het licht

en theta.gif de maximale hoekgrootte die je kan onderscheiden

dus als je weet hoe ver je moet zien en hoe groot je details wilt onderscheiden, weet je hoe groot je spiegel minimum moet zijn, dit is het ideale geval:perfecte spiegel, geen verstoring door atmosfeer, etc.

Een van de doelen van de astronomie is het beantwoorden van de vraag of “we” alleen zijn in het heelal. Al gaan zo goed als alle astronomen tegenwoordig ervan uit dat dit niet het geval is, een planeet waarop aantoonbaar leven kan voorkomen is tot op heden nog niet gevonden.

Ook bij de Nasa vraagt men zich af of de aarde uniek is in het heelal, en dus gaat nu ook de Nasa actief zoeken naar zogenaamde “exoplaneten”. Planeten buiten ons eigen zonnestelsel dus.

Terrestrial Planet Finder-C en Terrestrial Planet Finder-I moeten hier voor de Nasa het antwoord op gaan geven.

Terrestrial Planet Finder-C zal een middelgrote telescoop worden, die in een baan rond de aarde zal worden gebracht. “C” zal een optische spiegel krijgen van 4 bij 6 meter, en zal dus groter zijn dan de Hubble. Met een speciale techniek zal het licht van de sterren worden uitgefilterd, en zouden planeten rond verre sterren rechtstreeks waargenomen kunnen worden.

Terrestrial Planet Finder-I zal uit 3 verschillende losstaande infraroodtelescopen bestaan, die hun beelden combineren, en op deze manier één grote telescoop simuleren.

In een baan om de aarde hebben ook deze telescopen vrij zicht op de rest van het universum.

Terrestrial Planet Finder-I zal in samenwerking met ESA gebouwd, en gelanceerd worden.

Met behulp van infrarood hopen wetenschappers meer inzicht te krijgen in de chemische processen die zich in de atmosfeer van gevonden planeten afspelen. Hiermee kan ook bepaald worden of een atmosfeer geschikt voor leven kan zijn.

Terrestrial Planet Finder-C zal rond 2014 gelanceerd moeten worden, en Terrestrial Planet Finder-I voor 2020.

Bron: Univers Today.

© 2004 – RS UfoPlaza

jvdb schreef:Nogal verdeelde meningen, lees ik. Maar stel, ik zit fijn op m'n thuisplaneet onder 't zachtrode licht van Betelgeuse (430 lichtjaar van hier) en ik richt m'n telescoop om de aardse soap te volgen. Hoe zo'n gigantische spiegel heeft m'n telescoop dan?

dat hangt af van de golflengte van het licht

het scheidend vermogen van een grote cirkelvormige opening wordt gegeven door de formule theta.gif=1.22 lgreek028.gif/D

met D de diameter van je opening, [rr] de golflengte van het licht

en theta.gif de maximale hoekgrootte die je kan onderscheiden

dus als je weet hoe ver je moet zien en hoe groot je details wilt onderscheiden, weet je hoe groot je spiegel minimum moet zijn, dit is het ideale geval:perfecte spiegel, geen verstoring door atmosfeer, etc.

Kortom, als je een 100x100 pixel plaatje wilt maken van de Aarde, van een afstand van 100 lichtjaar (en ik vergeet even de factor 1,22), dan is:
, met pix de afmeting van een pixel = 13000km/100 = 130km.

Dus . We zitten nu op 12m...

Als we dan toch aan het schatten zijn: Galilei's telescoop had D=37mm, we zijn dus in 400 jaar een factor 325 opgeschoten. Als die trend zich doorzet, bereiken we over 880 jaar de gewenste diameter

natuurlijk kan je met je diameter wat "valsspelen" je kan met interferrometrie kleine telescopen combineren zodat het lijkt alsof je een reusachtige telescoop hebt

maar dan moet je ook nog eens rekening mee houden dat het scheidend vermogen een limiet is als je in het ideale geval bezig bent, dus in de praktijk is je resolutie nog eens een serieuze factor kleiner

natuurlijk kan je met je diameter wat "valsspelen" je kan met interferrometrie kleine telescopen combineren zodat het lijkt alsof je een reusachtige telescoop hebt

Zeker waar. Maar een interferometer met 2 telescopen heeft alleen die resolutie in de richting parallel aan de verbindingslijn tussen die telescopen. Je kunt dan bijvoorbeeld de diameter (in een richting) meten. Om echt een beeld te vormen moet je de cirkel met een diameter van 4000km zo goed mogelijk opvullen met 'kleine' telescoopjes. Ik ben er voor het gemak maar even van uit gegaan dat de optiek perfect is en dat de 4000km telescoop in de ruimte hangt en geen last heeft van seeing.