sciencetalk

Dag Anton van U,

Of ik er meer verstand van heb dan jij durf ik sterk betwijfelen, je lijkt me een zeer belezen man. Maar nog een poging tot uitleg: Als je een bewegend voorwerp fotografeert met een lange belichting, dan krijg je een uitgerekt beeld, want je fotografeert dus ook de dynamiek b.v. een licht vormt dan een lichtstreep op een beeld. Onze waarneming neemt slechts zeer kort in tijd beperkte beelden op, zoals afzonderlijke beelden op een film. De afzonderlijke beelden vormen dan een verhaal; maar lopen niet door mekaar.

Vele groeten,

Cock

.

Dag Uphof,

In een tekst op vorige pagina schreef je het volgende

"Ik krijg het vermoeden dat je denkt dat je met een telescoop het van ons af reizende licht achterna kan jagen steeds dieper de ruimte in. Dat je op deze manier in de stroom van beelden gedurende jaren uitgezonden steeds verder terug in de ruimte en dus tijd kan bladeren. Op 10 lichtjaar afstand zien we de beelden van 20 jaar geleden en op 1000 lichtjaar treffen we dan de beelden aan van 2000 jaar geleden et cetera. Zo zou je dan adhv al die verschillende afstanden de complete historie van dat object kunnen opbouwen. Is dit ongeveer jouw gedachtegang?"

- De eerst zin niet meegetelt, klopt dit met een deel van de dingen die ik als werkhypothese hanteer. Spiegelbeelden, zouden ons inderdaad beelden uit een vroeger verleden kunnen bezorgen.

- Wat zijn die spiegels dan? Stel ,dat de zwaartekracht, van bv.de Melkweg de tijdruimte uitrekt. Dan zou het licht van de Melkweg zich door een optisch minder dicht bewegen,, dan de optische dichtheid van de omgeving. Indien dit met discrete stappen zou gebeuren, dan zou de tijdruimte op een bepaalde afstand van de Melkweg een dichter optisch milieu ,zijn met een scherpe aflijning. Een deel van de geïmiteerde staling zou dan terugkaatsen op dit optisch dichter milieu, en ons een beeld geven van het verleden van de Melkweg. Denk eraan dit is een werkhypothese. Maar ik geloof niet dat we in het verleden kunnen zien zonder die weerkaatsingsfactor.

- Maar ik heb de indruk dat men dat soms denkt dat men in het verleden kan kijken. Ik illustreerde dit met een uitleg over het kijken in de ruimtetijd. Logischerwijze zou men via deze redenering inderdaad het verleden kunnen zien, Maar dit lijkt verkeerd, omdat men dan inderdaad actief in de tijd kijkt, en geen passieve ontvanger is. Ook schrijft men de waarname van het verleden toe aan de "gebogen ruimtetijd", die ons de beelden van het verleden bezorgt, maar dat lijkt nog onwezenlijker dan mijn hypothese. Ik geef mijn werkhypothese dus een kans, u ook?

Vele groeten,

Cock

Even de skinny van je oorspronkelijke betoog terughalen:

Het is mogelijk een en hetzelfde kosmisch object meerdere keren te zien in verschillende ontwikkelingsfasen, derhalve zijn er veel dubbeltellingen en dus zijn er veel minder hemellichamen dan we zien. Daarom kan de huidige kosmologie de prullenbak in.

Een fenomeen dat hier wat mee van doen heeft, is dat van de Einsteinlens. Een extreem zwaar object kan de ruimtetijd zodanig vervormen dat licht van een achterliggend object volgens paden van verschillende lengte verbogen wordt en ons oog bereikt. Wij kunnen dan door zo'n gravitatielens het achterliggende object meerdere keren zien, met een tijdsverschil tussen de beelden. Dat effect is echter vrij beperkt, mogelijk een paar duizend tot enige tienduizenden (licht)jaren, en dat stelt op kosmische tijdschalen niets voor.

Einsteinlenzen zijn zeer zeldzaam, en het is altijd volstrekt duidelijk dat wij naar meerdere afbeeldingen van hetzelfde achterliggende object kijken.

Een ander fenomeen dat je met wat lenigheid van geest als spiegeleffect zou kunnen kenschetsen is de reflectie van licht door kosmische gaswolken; Het licht van een supernova bijvoorbeeld kan tegen een achterliggende wolk ijl gas weerkaatsen, en dat licht komt dan later bij ons aan dan het licht van de nova zelf. Maar ook hier is het fysisch fenomeen volstrekt begrepen, en is het duidelijk dat dit het uitgestelde licht van die nova is.

Tot dit soort goed begrepen fenomenen beperkt de werkelijkheid in de kosmos zich, en geen van deze fenomenen kan leiden tot de notie dat er dubbeltellingen zouden kunnen zijn.

Inderdaad is het zo, dat naarmate wij langer belichten, wij lichtzwakkere en in de regel verder verwijderde objecten waarnemen. En omdat de lichtsnelheid beperkt is, kijken wij dan ook verder terug in de tijd. Hierdoor kunnen wij verschillende maar gelijksoortige objecten in diverse ontwikkelingsstadia bestuderen, maar nooit hetzelfde object. 'Voorouders' van de huidige sterrenstelsels zoals jij ze noemt, zijn het dus zeker niet

Dan voer je de 'babyfoto' van de CBR op ten bewijze dat wij wel degelijk hetzelfde object (het hele heelal nota bene) meerdere keren kunnen zien. Je stelt dat het huidige heelal uit de nu nog waarneembare CBR is voortgekomen. Die babyfoto is echter niets anders dan een weergave van de huidige 'temperatuur' van het heelal en die kunnen wij vertalen naar de materieverdeling vlak na de oerknal. Het is wel wat vergelijkbaar met een huis waarin een warmtebron staat. Na weghalen van die bron kan je aan de temperatuur van het huis nog een tijdje waarnemen dat het verwarmd geweest is, en mogelijk zelfs de kamer nog achterhalen waar die bron stond. Maar een afbeelding van de oorspronkelijke warmtebron is dat natuurlijk niet.

Vervolgens probeer je met semantische- en andere woordspelletjes een wel erg curieuze interpretatie van de natuurwetten plausibel te laten klinken, zoals v=s/t ten bewijze dat tijd een snelheid heeft. Snelheid is de afgelegde weg per tijdseenheid. Maar hoe je hier uit destilleert dat tijd een snelheid heeft tart zowel de logica, de wiskunde als die natuurwet. Je poetst namelijk zomaar een hele dimensie (de afstand = ruimte) weg. Doe zoiets mals eens met bijvoorbeeld a=f/m of r=u/i of willekeurig welke andere gelijksoortige natuurwet, en je ziet direct dat dat grote onzin is.

Een ander taaltrucje haal je uit met het heden en verleden. Natuurlijk nemen wij allemaal alleen het verleden waar, we leven wel (min of meer, daar kan je heel aardig over discussiëren) in ons persoonlijke heden, maar we kunnen alleen maar waarnemen wat reeds is gebeurd. Het heden als universeel begrip bestaat niet, elke ruimtelijke locatie heeft zijn eigen unieke heden, een plakje tijd van 0,0 seconden lang. Dat heden in een willekeurig punt wordt vanaf ieder ander punt in de ruimte (en dus iedere ander persoon) altijd en alleen gezien als verleden.

Jij schetst een beeld van een kosmos die ons voortdurend een rad voor de ogen draait, en door zwaartekrachtseffecten myriaden reflecties en lichtverbuigingen kent, waardoor wij menig object meervoudig zien zonder dat door te hebben. Door zwaartekracht verbogen ruimtetijd zal echter nimmer als een spiegel kunnen fungeren, want licht kan hier niet van 'terugkaatsen'. Sterker, licht heeft - zoals alles - die kromming maar te volgen, een basale natuurwet. Zie die gravitatielens van eerder.

Helaas heeft jouw werkhypothese dan ook geen enkele kans en is er nog geen begin van een krasje aangebracht op de huidige kosmologische kennis. Om daar in te slagen zal je veel zwaarder met kennis van fysica en kosmologie bewapend moeten zijn, en dan nog is het extreem moeilijk om iets aan onze behoorlijk samenhangende en goed onderbouwde inzichten te wijzigen.

Veel werkelijk uitstekend onderlegde wetenschappers zijn hier al decennia mee bezig. En ook zij filosoferen wel eens, maar dat doen ze met inachtneming van de natuurwetten en voortbouwend op de solide basis van de (astro)fysica. En daar wringt toch de schoen bij jouw al te vrijblijvende filosofieën.

Dag Uphoff,

Dank voor uw doordachte kritiek, ik zal er mijn voordeel mee doen. Om u een antwoord te bezorgen, moet ik een zekere ordening inbrengen. Ik heb elke paragraaf van je tekst een nummer gegeven van 1 tot 11, te beginnen met jouw gekleurde samenvatting van mijn werkhypothese.

1) Ik wil die arme kosmologie niet in de prullenbak gooien, ik zou dat pas doen als ik overtuigd ben van de juistheid van mijn werkhypothese, en dat zal ik pas zijn a) als ik de hypothese toetsbaar kan maken b) als die toets uitgevoerd wordt c) als die de werkhypothese bevestigt.

Punt a) zou toetsbaar kunnen zijn indien men een verschil zou kunnen waarnemen tussen het spectrum van rechtstreeks licht (bv. van de zon of onze Melkweg) en weerkaatst licht van weerspiegelde sterrenstelsels. Waarbij men rekening moet houden met weerspiegelingen die nogmaals weerspiegeld worden. Ook de draairichting van gelijkende sterrenstelsels zou een aanwijzing kunnen geven (rechtsdraaiend, spiegelbeeld linksdraaiend).

2) Ik volg uw redenering

3) Ik volg uw redenering met soepelheid van geest.

4) Ik volg uw redenering, in die zin dat de wetenschap met dit soort spiegelingen rekening zal houden. Het betreft immers gekende mechanismen. Maar dit gegeven sluit niet uit dat er wel dubbeltellingen zouden kunnen gebeuren, in geval van mechanismen die de wetenschap nog niet kent.

5) Uw these over kijken in de tijd is uiteraard juist. Maar u moet me dan wel een ding verklaren voor ik uw verdere conclusies kan volgen. Het is inderdaad zo dat als wij naar bv. een toren aan de horizon kijken, wij die toren in het verleden zien, zij het een fractie van een seconde later. We krijgen de beelden dus in ons heden te zien, met een fractie van een seconde vertraging. In ons dagelijks leven merken we daar niets van, die periode is te kort om een rol te spelen. Maar leg me eens uit hoe het komt dat wij elektromagnetische straling kunnen zien die miljarden jaar oud is. Een mensenleven is onnoemlijk veel te kort om zo lang te wachten, om een beeld in het heden te ontvangen van een zo bijna onvoorstelbaar ver verleden. Hoe haalt de beperkte lichtsnelheid, de tijd in, om ons in het heden te bereiken?

6) Astronomen bekijken het heelal vaak met infraroodkijkers. Die mensen zijn ervan overtuigd dat infrarode straling (warmtestraling) ons een duidelijk beeld kan geven van de realiteit. Heel de oorlogsvoering met nachtkijkers is daarop gebaseerd.

De achtergrondstraling uit de ruimte en is een warmtestraling, naar verluid, de ontstaansstraling van ons heelal. Afgekoeld, maar nog waarneembaar. Daarin meent men de oorspronkelijke structuur van de gevolgen van de big bang te onderkennen. Volgens de werkhypothese komt deze straling inderdaad uit het verleden, maar is het een weerspiegeling (of verscheidene weerspiegelingen) van een lang vervlogen tijd, dat de waarnemer nu bereikt.

7) v=s/t. De snelheid is de afstand afgelegd over een bepaalde tijd. Stel dat we de snelheid van een wagen meten. Die wagen heeft zich zowel in de afstandsdimensie als in de tijdsdimensie bewogen. Die tijd en die afstand kan gemeten worden. Zo interpreteer ik het. De tijd mag dan geen snelheid hebben, zoals u het interpreteert, maar hij kan wel gemeten worden. Het heden van de wagen veranderd met een tijdsmaat, die gestandardiseerd is, net als de weg die hij aflegt.

8) Hier benaderen we de discussie die we al eerder voerden op het item “eigentijd versus universele tijd”. We kunnen deze discussie hier niet herhalen.

9) De werkhypothese van de weerspiegeling komt voort uit volgende basale natuurwetten: a) Licht geëmitteerd in een medium met een lagere optische densiteit kan weerspiegelen, als het weerkaatst wordt op een medium van een hogere optische densiteit bv. op een medium met een lagere temperatuur (het behoeft geen zwaartekracht te zijn). Zie bv. de fatamorgana’s. b) De zwaartekracht kan de ruimtetijd vervormen, o.a. uitrekken en krommen.

Dit zijn twee geaccepteerde fysische beginselen.

10) Ik kan uw redenering volgen, maar verwijs u naar punt 1.

11) Zie punt 9.

Kunt u mijn redenering nu beter plaatsen?

Met vele groeten, en dank voor uw kritische bijdrage,

Cock

Jouw gedachten over spiegelwerking en de snelheid van tijd hebben geen wetenschappelijke grondslag. De kosmos, de fysica en de wiskunde werken zo niet. Er is hier door een aantal personen uitgebreid bericht waarom jouw manier van filosoferen wetenschappelijk geen schijn van kans heeft, en hopelijk doe je inderdaad je voordeel met de gegeven informatie en kritiek.

Het heeft wat mij betreft dus weinig zin hierover nog verder te discussiëren.

Dag Uphoff,

- U wil wetenschap? Die kan u krijgen. ik verwijs u daarvoor naar: http://www.marnet.or...mechanisms.pdf. Daar kan u lezen dat er 56 wetenschappelijk onderbouwde hypothesen zijn over de redshift mechanismen. Daarin is, volgens mijn lezing, beslist plaats voor mijn werkhypothese die stelt dat vormen van redshift kunnen gezien worden als weerspiegelingen. Leest u het maar, het is beslist geen filosofie, maar goede oude fysica, gelardeerd met de nodige formules, geschreven door erkende conventionele academici.

- De bewuste mechanismen kunnen ingedeeld worden in zeven klassen, die ik hier ter illustratie vermeld:

a. A time dependent distance or metric of space

b. A time dependent property of gravity

c. A time dependent property of matter

d. A time dependent property of light or an interaction of light with itself

e. A time independent geometry of space and time

f. A time independant property of a field gravitational or other

g. An interaction between light and matter

Met vele groeten,

Cock

PS ik zie dat mijn verwijzing ingekort is, voor alle zekerheid vermeld ik hier de ontbrekende stukken: marnet.org/cosmology/redshift/ mechanisms

Dit is de werkhypothese:

Wat zijn die spiegels dan? Stel ,dat de zwaartekracht, van bv.de Melkweg de tijdruimte uitrekt. Dan zou het licht van de Melkweg zich door een optisch minder dicht bewegen,, dan de optische dichtheid van de omgeving. Indien dit met discrete stappen zou gebeuren, dan zou de tijdruimte op een bepaalde afstand van de Melkweg een dichter optisch milieu ,zijn met een scherpe aflijning. Een deel van de geïmiteerde staling zou dan terugkaatsen op dit optisch dichter milieu, en ons een beeld geven van het verleden van de Melkweg. Denk eraan dit is een werkhypothese.

Dit is geen hypothese. Een hypothese is een toetsbaar en niet aangetoond idee van hoe iets werkt. Maar dit is een onsamenhangende woordenbrei:

• Wat is "een optisch minder dicht"
• Wat is "de optische dichtheid van de omgeving" omgeving van wat?
• Wat is het "dit" dat met discrete stappen zou gebeuren
• Wat betekent de opmerking dat de tijdruimte een optisch milieu is?
• Wat is de aflijning van een optisch milieu?
• Wat is de geïmiteerde straling?

Zie je in dat het ongepast is om mensen met zulke quasi-hypotheses te vermoeien?

Het is zo mogelijk nog ongepaster om een of andere publicatie te pakken en zonder onderbouwing te vermelden dat de bovenvermelde onzin hier perfect in past: oftewel zoek het zelf maar uit, want het klopt lekker wel. Wedden dat je er geen onderbouwing in kunt vinden dat de tijdruimte een afgelijnd optisch milieu is dat iets met discrete stappen doet - wat het ook moge betekenen.

Als je je voor de fysica interesseert is het passender om met de eenvoudige dingen te beginnen in plaats met hoe de kosmos in elkaar zit, hoe ruimtetijd en zwaartekracht werkt etc. Je bent daar nog lang niet aan toe.

Als je wilt leren is het beter dit forum te gebruiken om vooral veel vragen te stellen over wat je niet begrijpt dan mensen te vervelen met al die ongestructureerde gedachten kronkels van je en die te presenteren als wetenschappelijke innovaties.

Dag Anton van U

Ik hoop dat u het niet ongepast vindt als ik een antwoord poog te formuleren op uw vragen, maar het zou wellicht nog ongepaster zijn om ze niet te beantwoorden.

1. Wat is optisch minder dicht? Licht verplaatst zich door een medium met een beperkte snelheid. Uit onderzoek in ons zonnestelsel (de maan Io) blijkt dit in het vacuüm met de lichtsnelheid (c) te zijn. Als nu een lichtstraal van dit medium naar een optisch dichter milieu gaat, waar de lichtsnelheid trager is, dan treedt een weerkaatsing op. Dit kan u merken als u uw spiegelbeeld ziet op het oppervlak van een waterplas. Als u zich onder water bevindt, zal u trouwens ook op de oppervlakte uw spiegelbeeld zien, dus het omgekeerde is ook waar.

2. Wat is “de optische dichtheid van de omgeving” omgeving van wat? In bovenstaand voorbeeld is het water dat aan de lucht grenst de “omgeving”. Dus een lichtstraal kom uit de atmosfeer aan met een snelheid van ongeveer c, en botst op een optisch dichtere omgeving (het water), waar een tragere lichtsnelheid geldt. Als gevolg hiervan neemt de observator, die vanuit een optisch minder dichte omgeving waarneemt, een spiegelbeeld waar.

3. Wat is het “dit” dat met discrete stappen zou gebeuren? Het “dit” is de overgang van een optisch minder dicht milieu naar het optisch dichter milieu, en de weerkaatsing die deze overgang bewerkstelligt. De discrete stappen betekend dat deze overgang geen continuüm is, maar dat er verschillende overgangen kunnen zijn. Een voorbeeld : u spiegelt zich in een waterplas. Onderaan de plas is een afgebakend gebied met zout water. In de natuur is het zo dat zoet water boven zout water zweeft, en dat dit twee weerspiegelingen kan geven. De lichtsnelheid in zout water is trager. Daaruit volgt een weerspiegeling op het zoete water, en een weerspiegeling op het zoute water. De grens tussen zoet en zout water is een tamelijk sterk afgebakend oppervlak in de natuur. De vertraging van de lichtsnelheid gaat hier dus in discrete stappen, en is geen continuüm.

4. Wat betekend de opmerking dat de tijdruimte een optisch milieu is? Ik had beter de term vacuüm of ruimte gebruikt. Dat het een optisch milieu is betekent, dat het licht geleidt.

5. Wat is de aflijning van een optisch milieu? Dit betekend dat er een duidelijke begrenzing is tussen de verschillende optische milieus.

6. Wat is geimiteerde straling? Het woord “geëmitteerd” betekend dat een voorwerp fotonen uitstraalt. “Geïmiteerd” betekend dat ik soms fouten maak in de spelling.

- Wat nu de toetsbaarheid betreft. Ik formuleerde al toetsbare gegevens. Zo zou men eens kunnen onderzoeken of de roodverschuiving, die men waarneemt bij verder verwijderde sterrenstelsels, niet kan veroorzaakt zijn door weerkaatsing. De tekst waar ik Uphof naar verwees kan daarbij dienstbaar zijn. Maar de daarin geëmitteerde wiskunde is een beetje zwaar voor mij, eigenlijk had ik stiekem op wat hulp gehoopt.

Dank voor uw gespierde kritiek, dit kan mij enkel maar aanmoedigen om me verder in de stof te verdiepen. Daarom is een forum als dit van jullie een goed optisch milieu waarin ik mijn fouten en tekortkomingen kan waarnemen. U bent zeer goede waarnemers.

Met vele groeten,

Cock

1. Wat is optisch minder dicht? Licht verplaatst zich door een medium met een beperkte snelheid. Uit onderzoek in ons zonnestelsel (de maan Io) blijkt dit in het vacuüm met de lichtsnelheid © te zijn. Als nu een lichtstraal van dit medium naar een optisch dichter milieu gaat, waar de lichtsnelheid trager is, dan treedt een weerkaatsing op. Dit kan u merken als u uw spiegelbeeld ziet op het oppervlak van een waterplas.

Dat licht zich in vacuüm met de lichtsnelheid verplaatst is genoegzaam bekend maar wat de maan IO hiermee te maken heeft ontgaat me. Bij een overgang naar een materiaal met een lagere lichtsnelheid treedt breking (refractie) en reflectie op. Ook dat is bekend. Dit effect is bij mijn weten tussen planeten en sterren niet waarneembaar, daar zit te weinig materie. Roodverschuiving berust op het (relativistische) dopplereffect, dat is iets heel anders: http://nl.wikipedia.org/wiki/Roodverschuiving. Niet op spiegeling.

Dag Anton van U,

- De lichtsnelheid in het zonnestelsel wordt afgemeten aan fenomenen zoals de maan Io, Haar moederplaneet veroorzaakt schaduwen, en door het optreden van die schaduwen te meten, heeft men de lichtsnelheid in het zonnestelsel gemeten. Bij mijn weten heeft men dat nog op geen andere manier gedaan. Vandaar Io.

- Wat de reflectie betreft, stel ik de donkere materie voor als kandidaat. Dit fenomeen zou een grotere optische dichtheid zou kunnen veroorzaken in sommige gebieden van het vacuüm van de ruimte. Op die wijze zou het een reflecterend gebied kunnen vormen. De donkere energie, zou dan kunnen zorgen voor een lagere optische dichtheid in sommige gebieden van de ruimte. Dit zou men toch eens kunnen onderzoeken? Men kent weinig van de eigenschappen van die fenomenen.

Met vele groeten en dank voor uw kritische opmerkingen,

Cock

PS. ik ken de klassieke verklaringen voor roodverschuiving (op niveau van wikipedia), maar de finesses zoals die in de tekst, waar ik naar verwees in mijn laatste schrijven naar Uphoff geformuleerd werden, zijn (te) zwaar voor mij. Deskundig hulp zou ik kunnen gebruiken. Maar dat is wel veel gevraagd, het is een loodzware tekst.

Wat Wikipdia betreft, die mogen mij wel eens uitleggen, hoe het komt dat een lichtbron, die zich van de waarnemer verwijdert, door de waarnemer in een lagere frequentie waargenomen wordt. Is dat dan het fameuze golfaspect van de fotonen? Hoe kan een dergelijke golfvorming in het vacuüm bewegen en verlengen indien er niet zoiets zou bestaan als een medium waarin de golf zich voortbeweegt?

cock schreef: ↑zo 27 okt 2013, 23:45
Wat Wikipdia betreft, die mogen mij wel eens uitleggen, hoe het komt dat een lichtbron, die zich van de waarnemer verwijdert, door de waarnemer in een lagere frequentie waargenomen wordt. Is dat dan het fameuze golfaspect van de fotonen?

Dat is zoals al gezegd het doppler-effect, in een vergelijkbare vorm heel erg aards waar te nemen aan voorbij razende treinen en ambulances.

Hoe kan een dergelijke golfvorming in het vacuüm bewegen en verlengen indien er niet zoiets zou bestaan als een medium waarin de golf zich voortbeweegt?

De idee van Aether is al heel lang geleden losgelaten. Proberen de hoe-vraag daaromtrent te beantwoorden wordt heel erg filosofisch.

Heel erg veel heeft dit allemaal niet meer met "kijken in het verleden" te maken.

cock schreef: ↑vr 25 okt 2013, 23:06
Dag VIP,

Mijn naam is niet VIP, net zomin als jouw naam "Ervaren gebruiker" is...

hoe verder de spiegel van je afstaat, hoe langer de beelden die je ontvangt onderweg waren. Dus je rekent gewoon de afstand tussen jezelf en de betrokken spiegel, en je kan berekenen, rekening houdend met de lichtsnelheid, hoe ver je spiegelbeeld in tijd van je afstaat.

Nu praat je er volkomen langs. Waar het om gaat is dat je op tijdstip t een waarneming kan doen van een gebeurtenis die op tijdstip t-1 plaatsvond, maar ook een die plaatsvond op t-2, t-100 en t-miljard. Het is alleen al daarom onzin om te beweren dat je alleen het heden kunt waarnemen. Sterker nog, het heden kun je, vanwege de eindigheid van de lichtsnelheid, per definitie niet waarnemen. En in feite geef je dat zelf al aan.

Maar al dat soort woordspelletjes zijn niet zo relevant voor het punt dat je wil maken: dat er zogenaamd veel minder sterrenstelsels zouden zijn dan er zijn waargenomen.

Kijk dan eens naar volgend formule v=s/t, die vergelijking kom je regelmatig tegen in de fysica.

En volgt uit die vergelijking dat snelheid groter is dan tijd? Of kleiner? En volgt uit F = m*a dat kracht groter is dan massa, of kleiner, of misschien (soms) gelijk?

Maar daarom zijn al mijn conclusies nog niet ontkracht.

Het zijn geen conclusies, maar verzinsels die niet op logische wijze voortvloeien uit juiste aannames.

ik lees in vele boeken en artikels dat sterrenkundigen beweren dat ze primitieve hemellichamen bekijken, die de voorouders zijn van de sterrenstelsels die we nu waarnemen. Die mensen kan je toch geen drijfzand en gebrekkige kennis (o.a. van telescopen) aanwrijven.

De kennis van die mensen is vast niet gebrekkig, maar je interpretatie van wat die mensen opschrijven wel.

p.s. zoek eens op hoe de quote-functie van dit forum werkt.

Dag Jan van de Velde,

Het dopplereffect van geluid (treinen en ambulances)is het resultaat van golfvorming in het medium atmosfeer. Bij lichtgolven hoort men vaak dat lichtgolven zich in het vacuüm door de leegte bewegen. Dit “ niets” zou dan kunnen golven. Uit voorgaande discussies zijn we tot de conclusie gekomen dat “niets” geen functie heeft in de fysica, en dus geen fysische fenomenen als golfvorming kan vertonen. De ruimtetijd van een vacuüm is dus “iets”. We kunnen de ruimtetijd eigenschappen van een aether toekennen, want het heeft de eigenschap dat het kan golven, en heeft dus fysische eigenschappen. Het opgeven van het begrip eather was inderdaad een ondoordachte filosofische beslissing van Einstein en co, waar ik niet mee akkoord ben. Einstein heeft de fysica geen dienst bewezen, door de eather af te schaffen. Als men de aether door onderzoek niet vind, tonen de kwantumfuctuaties en het dopplereffect dat er wel “iets” is, dat als een eather beschouwd kan worden.

Met vele groeten,

Cock

PS. U mag wat mij betreft dit lemma afsluiten, ik weet wat ik moet weten, en heb gezegd wat ik moest zeggen, en dank de lezer voor zijn geduld met mijn dwarse visie op de fysica. Tenzij er mensen zijn die nog dieper op dit onderwerp willen ingaan, dan kunnen we verder gaan.