sciencetalk

made in flanders schreef:Als ik snel zeg, maar jij bent, of maar gij zijt, dan vind ik de tweede zin toch veel gemakkelijker uitgesproken.

Dat is denk ik puur een kwestie van gewenning.

ja dat denk ik ook spreek ook een beetje dyalect (Geffens )maar ik spreek dyalect meer op een manier van "luiheid" door woorden samen te voegen en letters weg te laten e.d

as ge snapt wak bedoel zo nie dan hedde pech

bijvoorbeeld bij 'als' en 'niet' laat ik letters weg maar bij 'wat ik' voeg ik het juist samen en volgens mij is zo die 'gij' ook ontstaan want kijk iederre nederlander zecht ook 'alstublieft' terwijl dat als je dat in het echt nederlands wilt uitspreken is het 'als u het blieft'.

Ik denk dat de 'gij' er eerder was dan de 'jij'.

Ik denk dat de 'gij' er eerder was dan de 'jij'.

ik vin ddat je dit niet kan zeggen want dan zou je in principe ook zeggen dat bijv. engels er eerder was dan chinees.

Trouwens, in de verledentijd, wanneer 'gij' onderwerp is, mag er een T bij het vervoegde werkwoord:

Gij hadt

Gij werkt

Gij hieldt

Jij-> Jouw boek

U-> Uw boek

Hoe wordt gij in dit kader dan vervoegd?

@ Mathiz je schrijft : " iederre nederlander zecht ook 'alstublieft' terwijl dat als je dat in het echt nederlands wilt uitspreken is het 'als u het blieft'."

Ik denk dat ongeveer alle Vlamingen zullen beweren dat 'alstublieft' een soort afkorting of gemakkelijker uit te spreken vervorming is van "als het u belieft" en niet van wat het volgens jou in Nederland is : 'als u het blieft'

Maar het zal wel een taalkundige moeten zijn die ons uit onverdeeldheid helpt

Ik heb in dit verband trouwens een vraagje : zegt men in Nederland ook "alstublieft" in een gesprek met een persoon die men voor de rest vd dag met "je" aanspreekt?( Het gaat over die "U" hoor)

Van Dale:

alstublieft, a(l)sjeblieft

en als je de afkomst voluit wil schrijven:

als het u belieft (blieven is spreektaal)

Mischien verandert die "u" wel langzaam in "je" wnat ik zelf zeg veel vaker alsjeblieft en toen er een storing was op Talpa (Televisiezender) stont er onder: EVEN GEDULD A.J.B.

Precies, mensen die je en jij zeggen gebruiken nog aub ipv ajb uit gewoonte. De oudere mensen doen dit nog meer aangezien die gewoonte bij hun al langer leeft en het daarom moeilijker is voor hun er mee te breken. Ik zeg alleen nog maar alsjeblieft en nooit meer alstublieft.

Ik ben blij dat we geen u meer hoeven te gebruiken, wel zo prettig in de omgang.

albert davinci schreef:Precies, mensen die je en jij zeggen gebruiken nog aub ipv ajb uit gewoonte. De oudere mensen doen dit nog meer aangezien die gewoonte bij hun al langer leeft en het daarom moeilijker is voor hun er mee te breken. Ik zeg alleen nog maar alsjeblieft en nooit meer alstublieft.

Ik ben blij dat we geen u meer hoeven te gebruiken, wel zo prettig in de omgang.

Het gebruik van 'u' is naar mijn mening juist iets wanneer je respect wilt tonen voor andere mensen. In Duitsland is dit echter een beetje doorgeslagen. Collega's noemen elkaar daar naar vele jaren samenwerking nog steeds Frau 'zusenzo' en Herr 'nogzoiets'. Ze blijven elkaar ook met 'Sie' aanspreken.

Het gebruik van 'u' is naar mijn mening juist iets wanneer je respect wilt tonen voor andere mensen.

Ik ben dat niet met je eens Wouter. Inderdaad kan je daarvoor u en meneer gebruiken.

De praktijk is echter dat deze vorm in het verleden hoofdzakelijk gebruikt werdt uit macht om aan te tonen dat jij meer bent dan een ander. Als je op zo'n manier hiërarchie creëert dan belemmert dat de communicatie. Goede communicatie is enkel mogelijk wanneer er sprake is van gelijkwaardigheid.

Ik heb geen moeite met het gebruik van u en meneer wanneer je met iemand spreekt die zeer veel gedaan heeft voor de maatschappij en een bijzonder mens is zoals bijvoorbeeld een succesvol oud-premier/oud-president (Clinton), een grote sporter die zich na zijn cariere oeverloos inzet voor een betere wereld of een grote muzikant die zich inzet voor een betere wereld.

In dit geval gebruik je de u-vorm uit respect. Zelfs hier zou ik nog kiezen voor de jij-vorm omdat het makkelijker communiceert.

Zoals de u-vorm in het verleden gehanteerd werd, dat had niets met respect te maken. Dat had veel meer met angst, dominantie en denigreren te maken.

Zelfs hier zou ik nog kiezen voor de jij-vorm omdat het makkelijker communiceert.

Het verband tussen aanspreekvormen en gemak zie ik niet. (off-topic, buiten dat, waarom moet alles altijd gemakkelijk? Is dat persé beter?)

Zoals de u-vorm in het verleden gehanteerd werd, dat had niets met respect te maken. Dat had veel meer met angst, dominantie en denigreren te maken.

En hiervoor zou ik dan wel eens een historisch-sociologische bron willen zien, want dat lijkt me klinkklare onzin.

Overigens, bij ons op school worden de docenten netjes met "u" aangesproken door de leerlingen, en hoewel dat wel degelijk iets met een verschil in aanzien te maken heeft, heeft het niets, maar dan ook niets te maken met angst, of gedenigreerde of gedomineerde gevoelens onder de leerlingen.

En voordat je de voorstanders van beleefdheidsvormen (zoals ik ben) de karikatuur van de sigarenrokende ultrarechtse notabelen opplakt: ikzelf stem al heel lang SP.

We zouden eens kunnen gaan onderzoeken waarom in bijvoorbeeld het Engels maar één aanspreekvorm bestaat voor de tweede persoon. Toch niet omdat dat altijd zo'n klassenloze maatschappij is geweest in ieder geval. Integendeel.

Het verband tussen aanspreekvormen en gemak zie ik niet.

Dat heb ik al aangegeven.

Je kan alleen maar optimaal communiceren op basis van gelijkwaardigheid.

Het zal je misschien interesseren dat wij dat ook bij onze studie leren wanneer artsen communiceren met hun patiënten.

Overigens, bij ons op school worden de docenten netjes met "u" aangesproken door de leerlingen, en hoewel dat wel degelijk iets met een verschil in aanzien te maken heeft, heeft het niets, maar dan ook niets te maken met angst, of gedenigreerde of gedomineerde gevoelens onder de leerlingen.  

Ik kan jou geen historische bron geven.

Je zegt echter zelf nu ook dat de u-vorm is om het verschil in aanzien te benadrukken.

Een verschil in aanzien betekent dat de één zogenaamd hoger zou staan dan de ander. Als één hoger staat dan een ander dan is dat dominantie van de één boven de ander.

Het benadrukken van dat verschil van de 'hogere' ten opzichte van de 'lagere' dat vind ik toch denigrerend.

In het leger zeg je oa u en meneer met als beoogd effect dat de gewone soldaat zich minder voelt dan de officier en uit angst braaf bevelen volgt.

Idem in de kerk, op school enz.

Ik zeg je alleen maar hoe ik het voel en ervaar. Wellicht dat ons verschil in leeftijd ook een rol speelt bij het verschil in perceptie. We zullen wel horen hoe anderen er over denken.

Hoe dan ook, ik ben principieel tegen de u-vorm en dat vind ik inderdaad ook mooi aan de Engelse taal.

Je vergist je echter als je daaruit concludeert dat er in Engeland geen beleefdheidsvorm is, daar gebruiken ze dan weer meer sir omdat ze geen u-vorm hebben.

Je kan alleen maar optimaal communiceren op basis van gelijkwaardigheid.  

Het zal je misschien interesseren dat wij dat ook bij onze studie leren wanneer artsen communiceren met hun patiënten.

Gelijkwaardig kan ook wanneer ze elkaar uit respect, beleefdheid of om wat voor reden ook met "u" aanspreken.

Je zegt echter zelf nu ook dat de u-vorm is om het verschil in aanzien te benadrukken.

Als het "u" naar boven en "je" naar beneden is wel ja.

Maar dat heeft daarom nog niks te maken met angst etc.

In het leger zeg je oa u en meneer met als beoogd effect dat de gewone soldaat zich minder voelt dan de officier en uit angst braaf bevelen volgt.  

Idem in de kerk, op school enz.

Dit zou ik willen herschrijven als:

"In het leger zeg je o.a. u en meneer met als beoogd effect dat de gewone soldaat respect toont voor de officier en uit respect bevelen volgt. Idem in de kerk, op school enz."

Geen enkele leerling is bang voor mij. Echt niet.

Je vergist je echter als je daaruit concludeert dat er in Engeland geen beleefdheidsvorm is, daar gebruiken ze dan weer meer sir omdat ze geen u-vorm hebben.

Uit elke Engelse zin kun je "Sir" naar het Nederlands vertalen met "meneer" zonder dat dat vreemd gaat klinken. En vice versa ook. Dus ik zie niet wat dat met u of je te maken heeft.

Wellicht dat ons verschil in leeftijd ook een rol speelt bij het verschil in perceptie.

Jeugd heeft de plicht om rebels te zijn. Maar tutoyeren heeft niks met rebelsheid te maken, integendeel. Het is een teken van familiariteit. Dus je kunt je jeugdelijke rebelsheid misschien beter anders tentoonspreiden. Door effectief de wereld te verbeteren, in plaats van op gelijke voet te willen staan met ons ouderen die het al verprutst hebben....... En dat bereik je dus niet met tutoyeren.