sciencetalk

Wat bedoel je eigenlijk met een expanderende aarde? Bedoel je dat de afstand tussen de moleculen waaruit de aarde is opgebouwd steeds groter wordt? En daardoor blaast de buitenkant op zoals een ballon, en als dat steeds versnellend gebeurt met een versnelling van 10 m/s^2 dan ervaren wij dat als zwaartekracht ook als er geen zwaartekrach zou zijn?

Met een versnelt expanderende aarde bedoel ik dat alles dus ook de kernen van atomen en ruimten tussen de moleculen versneld expanderen. Zoals ik het uitleg voor de aarde zo zou het dan ook in het klein, dus atomen en groot ook sterrenstelsels gelden. Dat is mijn aanname, het tweede gedeelte van de laatste zin in jouw opmerking klopt, dat zou hetzelfde resultaat geven.
 
De versneld uitdijende ruimte tussen twee massa's zie ik als twee man die heel hard aan een van zichzelf uitdijend elastiek moeten trekken om dit op dezelfde spanning te houden. De energie die hiervoor nodig is wordt omgezet in spiermassa, bij massa leidt dat volgens mijn theorie tot een versneld uitdijen van die massa's.
 
Aangezien dit dan voor alle massa's en dus ook voor atomen zou gelden zouden we dit niet weten en kunnen meten, behalve dan dat er gravitatie is.
 
Als de aarde aan de ruimte trekt en visa versa de maan aan de aarde dan klopt dit nog steeds met Newton dan heeft de aarde aantrekkingskracht op de maan (via de ruimte). Dit wil niet zeggen dat Einstein ongelijk heeft want de kromming van de ruimte-tijd blijft dan nog steeds overeind.

Ook kan het natuurlijk zijn dat we niet versneld uitdijen maar versneld krimpen, dit is net het tegenovergestelde. Als alles versneld krimpt behalve de ruimte dan lijkt de ruimte versneld uit te dijen.
 
Als voorbeeld als je in de ruimte bent met twee astronauten en die krimpen tot de grootte van een mier en de meter krimpt mee dan is de afstand die je dan meet extreem toegenomen. De afstand tussen aarde en bijvoorbeeld maan hoeft dan niet groter te worden die worden immers door de zwaartekracht bij elkaar gehouden.
 
Nog moeilijker wordt het als je beiden combineert en dat we zowel uitdijen als krimpen en dat ook nog eens versnelt als dit met een hoge frequentie zou gebeuren zouden we het niet eens merken. Als dit met de frequentie van het licht gebeurt dan krijg je rimpelingen van de ruimte, die gelijk zijn aan de snelheid van het licht. 

Zeg nu eens ééééén waarneembaar verschijnsel gelinkt aan uw expansies. Coordinaten transformaties zitten enkel in ons hoofd.

Als de ruimte rimpelt = kromming dan zou een deeltje bijvoorbeeld een foton deze rimpeling volgen = golf
 
Zou deze rimpeling net zoals het licht verstrooien zou dit als interferentiepatroon waargenomen kunnen worden.

Als je met een nieuwe theorie bezig bent lijkt het soms dat je afdwaalt toch hoeft dit niet het geval te zijn. Daarom het volgende:
 
Licht heeft een absolute snelheid van 300.000 km/s
Als je nu eens kijkt naar ons universum is dit op z'n minst een beetje vreemd te noemen, het licht doet er soms miljarden jaren over om ons te bereiken. Gevoelsmatig klopt hier iets niet. Intuïtie is niet altijd juist maar toch.
 
Licht kent geen tijd, geen verval en licht is z'n eigen anti-deeltje.
 
Dan heb ik zoiets van licht vertrekt en komt tegelijkertijd op z'n bestemming aan. Maar wij zien dit anders wij zien dat licht ons benadert met een snelheid van 300.000 km/s en dat heeft een oorzaak en volgens mij is die oorzaak gelegen in zoals ik aanneem dat wij behoorlijk vertraagd zijn.
 
Vertraging leidt immers tot een tijdrek. Dus dat licht vertrekt en meteen op z'n bestemming is zien wij vertraagd door een tijdrek. En dat die tijdrek niet iets is van het universum maar van onszelf, dat maakt het nog vreemder toch? Wij zouden dan leven in een dimensie waar voor ons de tijd relatief langzaam gaat doch dat is geen universele realiteit. En dat heeft er dan mee te maken dat we ontzettend klein zijn bijna onzichtbaar klein. Als het universum in een knikker zou passen dan zouden we onszelf zelfs met de sterkste lichtmicroscoop niet kunnen terugvinden.
 
Heeft licht een snelheid van 300.000 km/s, het antwoord is ja altijd ook al  is het meteen op z'n bestemming want bij de berekening moet ik dan immers rekening houden met de vertraging en dan kom je nog steeds op 300.000 km/s uit.
 
Om het nog meer te verduidelijken verkleinen we het universum weer tot een knikker, aan de ene kant van de knikker vertrekt het licht en is vrijwel meteen aan de andere kant. Je zou het universum al moeten verkleinen tot de lengte van max plank zodat het licht meteen op de plaats is bij een knikker duurt het al iets langer. Je meet immers bij de knikker en zelfs bij de lengte van max plank de lichtsnelheid.
 
Als we nu die knikker laten uitdijen vertraagt de tijd maar niet het licht dat blijft 300.000 km/s hoe groot we die knikker ook maken. De tijd vertraagt dus en vanuit een andere dimensie is dat licht nog steeds direct op de plaats van bestemming. Dus dat wij het lang vinden duren dat licht van het meest ver weg gelegen punt er zolang over doet komt niet door de snelheid van het licht maar de vertraging van de tijd zoals wij die ervaren of beter gezegd waarnemen. Zo gezien is de uitdijing van de ruimte niets anders dan tijdvertraging meer niet.

Een andere belangrijke conclusie is dat als bovenstaande klopt en licht de rimpelingen van de ruimte volgt is dat bij intreden van het licht een behoorlijke tijdvertraging ontstaat.
 
Stel dat tussen twee sterrenstelsels het licht geen golf meer is maar zich gedraagt als een deeltje dan heeft dit gevolgen voor berekeningen van afstanden enige probleem is dat we dat niet kunnen weten. Wij zien immers licht door de rimpeling van ruimte altijd als een golf met een constante snelheid (aanname).
 
Bekend is al dat licht bij afwezigheid van massa een recht lijn volgt, doch als bovenstaande klopt dan komt er ook nog eens bij dat licht bij afwezigheid van massa zich als een deeltje gedraagt en geen frequentie meer heeft. .
 
Dan is mijn volgende aanname dat ons universum een stuk kleiner is dan we denken dus ook de afstanden tussen sterrenstelsels doch ook de afstanden tussen sterren en dan is het mogelijk dat we niet meer naar zwarte energie hoeven zoeken.

"1 Er bestaan dimensies waarvan wij geen weet hebben en die we niet kunnen meten"
Als we die niet, nooit, kunnen meten, waarnemen, dan heeft het geen zin erover te praten. Zo'n hypothese is niet falsifieerbaar.
 
"2 Elke theorie kan weerlegt worden door een andere totdat er een theorie is die alles verklaart."
Een theorie wordt alleen weerlegd door een waarneming die die theorie falsifieert.
 
'Zomaar' een theorie verzinnen heeft weinig zin. Een theorie dient om waarnemingen te verklaren of met elkaar in verband te brengen en er controleerbare voorspellingen mee te kunnen doen. Alle drie ontbreken hier, mijns inziens.
 
"doch als bovenstaande klopt dan komt er ook nog eens bij dat licht bij afwezigheid van massa zich als een deeltje gedraagt en geen frequentie meer heeft."
Een lichtdeeltje, een foton, heeft een energie h.ν. Zonder frequentie geen energie. Zonder energie geen deeltje.

Het gaat jouw voorstellingsvermogen te boven als ik je goed begrijp.
 
Je stelt geen vragen dus hoef ik er ook geen te beantwoorden.

Nee, hoor. Fantaseren kan ik ook en daar is niets verkeerds aan.
Maar met wetenschap hebben dèze fantasieën in ieder geval weinig te maken.
 
"Je stelt geen vragen"
Nee, ik plaats kritische aantekeningen.