sciencetalk

Ik ben dan de uitzondering die de regel bevestigt

In negatieve zin zeker?

Zowel lelijk als een slecht karakter.

maar... eh is het niet veel minder vermoeiend om onwetend te blijven

en rustig uit te blijven gaan van je eigen gelijk ?

want zolang je overtuigd blijft van je eigen gelijk en je eigen ideeen

doe je het (in eigen ogen) veel beter (omdat je toch blind ben voor

onwetendheid, dus ik falen)



man, moet ik eeen nieuw citaat verzinnen, tot voor kort was die

orgineel...

Om het even in het Grieks te zeggen: (waar zit het Grieks lettertype toch?) "Oida oudev oida". Van Socrates komen trouwens ook de veelal foutief (te letterlijk) begrepen uitspraken: "Kennis is deugd" en "Niemand doet wetens, willens kwaad". Als dat geen waarheid is...

Het is belangrijk om te weten dat wij niets met zekerheid kunnen vaststellen, dat er dus geen feiten bestaan, om even op die andere discussie terug te komen.

Maar om die wetenschap nou "true knowledge" te noemen gaat een beetje ver, je weet namelijk helemaal niets...

Is ware kennis noodzakelijk hetzelfde als zekere kennis? Volgens mij niet, maar ik wil jullie mening wel eens horen.

Is ware kennis noodzakelijk hetzelfde als zekere kennis? Volgens mij niet, maar ik wil jullie mening wel eens horen.

Vind ik ook niet, ware kennis is een hoge gradatie die de mens aan kennis heeft gegeven, en zekere kennis bestaat in mijn opzicht niet.

Protagoras zei; De mens is de maat van alle dingen.

Zo'n uitspraak toont in feite kennis, kennis bestaat wel, doch is dubbelzinnig, ook in zo'n uitspraak.

Het geeft aan dat de mens onbepaald is en veelzijdig, gedifferentieerd in de vorm. De mens zelf, 'an sich' , is een onbepaalde, dwz; een individuele apartheid, een contigentie als het ware. De zichzelfbewuste mens is dan de maat voor alle dingen; een absolute, individuele maat door zijn rationele natuur; een zelfstandigheid; klein maar hij bestaat als maatgevende.

Zodra de mens de maat bepaald, is er sprake van kennis. Dat deze kennis aan de ene kant gezien kan worden als 'zelfkennis' (een zoeken naar zichzelf) sluit niet uit dat er nog een andere kennis is.

Ook al kun je stellen dat deze zelfkennis (als resultaat van de rationele kant van de mens) subjectief blijft; de mens als subject, met subjectieve belangen, als middelpunt, ego-centrisch. Doch maakt dat 'kennis' tot 'geen kennis'?

Wat is kennis? Waarheid? Of is dat een soort ideale kennis?

De vlg stelling die aan Protagoras wordt toegeschreven is:

De waarheid openbaart zoich aan het bewustzijn. Niets is in en voor zichzelf een (1), maar alles heeft slechts een betrekkelijke waarheid.

Zijn 'opvolger' Gorgias, ging nog verder: Er is niets en zelfs als er iets was, kunnen we het niet kennen. Vervolgend met: zelfs als er iets is en het kan gekend worden, dan kunnen wij onze Kennis ervan niet aan anderen meedelen. (Formulering resulteert in het sceptiscisme)

De tijd gaat voort en richt zich op de mens en wat er in de mens leeft, men keert zich af van de uiterlijke wereld.

Dan komt ook Socrates. Die de eerste was die de universaliteit in de leer van de sofisten bracht. Heel opvallend dus; een regelrechte rationalist die ook mysticus was! Er kwam een ' einde' aan het selectivisme, subjectivisme en het sceptiscisme en er werd een basis gelegd voor universele ethica.

Door zijn methode (dialectiek; begint met het eerst voortwenden van onwetendheid!!)) werden er waardes gezocht en gevonden die een plaatsje kregen (als algemeen geldende waarden) zowel in de ethiek als in de logica. Met als gevolg; de menselijke rede werd weer vertrouwd (als het ware) en daardoor werd deze weer gezien als objectief en alegmeen geldend. De kennistheorie was voor hem onontbeerlijk om tot algemeen geldende oordelen te komen.

Kennistheorie dus, want....hij nam aan (als rationeel mysticus) dat de waarheid in de menselijke rede ontdekt wordt indien zij samenvalt met de Universele Rede. (waardoor hij eigenlijk de kosmische aard van de rede die Heraclitus in de Logos ontdekte en benoemde, bevestigde)

Dus; de Logos bestaat in iedere mens en is voor iedereen. Hoe de Geest in het heelal werkte (nav Anaxagoras) kon hij niet ontdekken en dat was een tegenvaller. (Kwam niet verder dan de conclusie dat de Nous niets anders te doen heeft dan de draaiende beweging op gang te brengen) Maar..de innerlijke universele rede maakte wel diepe indruk op hem; het Daimonion (Universele Objectieve Rede) noemde hij Goddelijk en dat was hetgene wat hem boodschappen als waarschuwingen of verboden gaf.

De Logos was dus in iedereen en daardoor ook de waarheid. Om de Kennis 'vrij te maken' zag hij zich niet als een soort leerkracht, maar zag zichzelf als een vroedvrouw (ik meen dat zijn moeder ook vroedvrouw was).

De Kennis is reeds in de mens aanwezig en deze kon hij als een soort vroedvrouw geboren laten worden. (Als een voorloper op Leibniz, met zijn 'ingeschapen ideeen).

Deze manier van denken zou heden ten dage trouwens weer obscurantistisch bevonden worden.

Wat is waarheid, wat is zekere kennis...? Heb het voorbije jaar zo'n paar meningen van filosofen moeten leren die daarover gingen

Volgens mij bestaat kennis en waarheid en zo wel, maar dat zal nooit universeel zijn. Daar heeft pytagoras mss wel gelijk in, dat de waarheid in de mens zelf ligt. Mensen zullen wel overeenkomen over bepaalde dingen, maar je kan nooit een stelling aannemen zonder het risico te lopen dat het ooit wel eens zal worden weerlegd. Er is altijd onzekerheid, dus zekere kennis kan niet bestaan.

Pythagoras is die met zijn getalletjes (en zijn stelling)

Laten we de stelling van Pythagoras gaan weerleggen

Laten we de stelling van Pythagoras gaan weerleggen  

Da's heel makkelijk: kies gewoon een niet-Cartesisch coordinatenstelsel en je zult zien dat Pythagoras niet meer geldt...

bibi schreef:Wat is waarheid, wat is zekere kennis...? Heb het voorbije jaar zo'n paar meningen van filosofen moeten leren die daarover gingen  

Volgens mij bestaat kennis en waarheid en zo wel, maar dat zal nooit universeel zijn. Daar heeft pytagoras mss wel gelijk in, dat de waarheid in de mens zelf ligt. Mensen zullen wel overeenkomen over bepaalde dingen, maar je kan nooit een stelling aannemen zonder het risico te lopen dat het ooit wel eens zal worden weerlegd. Er is altijd onzekerheid, dus zekere kennis kan niet bestaan.

Ik denk dat waarheid iets absoluuts is, er moet een werkelijkheid zijn. Helaas kunnen wij grote delen daarvan niet beschrijven, omdat wij ook maar afhankelijk zijn van onze waarnemingen. Wij proberen dat daarentegen toch, en dat is wetenschap: proberen de waarheid te achterhalen, alleen kunnen wij nooit zeker weten of wij nu echt de waarheid boven tafel hebben gehaald. Maar dat geeft niet, zolang alle mensen daarvan overtuigd zijn is het een feit en heeft niemand te klagen. Totdat de wetenschap vordert, dan worden die feiten afgeschreven en komen er nieuwe feiten.

Ik mijn opzicht is er dus een absolute werkelijkheid, alleen kunnen wij deze nooit met zekerheid bepalen/beredeneren/waarnemen...

Dus kan je hier uit concluderen dat 'waarheid' en 'kennis' afhankelijk is

van af waar en hoe je naar iets kijkt( of wannneer) ? Of bestaat er per

persoon een verschillende soort waarheid ? Wat een waarheid is toch

iets wat gebaseerd is op een aanname waarvan nog niet bewezen is

onjuist te zijn. Dus is wetenschap toch ook een soort geloof, want je

geloof dat je axioma's, je logica en stellingen kloppen ? En diegene die

het wilt weerleggen of met een nieuwe theorie komt is een ketter ?

Of eh zie ik het te simpel ?

Op enkele nuttige reacties na, veeleer chat.