sciencetalk

Ik ben een groot voorstander van de multiversa.

Vooral door mijn eigen visie en door het schrijven van Hugh Everett en andere schrijvers.

Ik programmeer en dan zijn termen als memory en instortende wave-funkties begrijpbaar zonder dat je de diepe wiskunde kunt begrijpen.

In een computer kun je parallelle 'werelden' creeren met 1 geheugen systeem.

Het samengaan van 2 systemen schept nieuwe systemen etc etc.

Gewoon mooi en simpel...

enrico schreef:Ik ben een groot voorstander van de multiversa.

Vooral door mijn eigen visie en door het schrijven van Hugh Everett en andere schrijvers.

Ik programmeer en dan zijn termen als memory en instortende wave-funkties begrijpbaar zonder dat je de diepe wiskunde kunt begrijpen.

In een computer kun je parallelle 'werelden' creeren met 1 geheugen systeem.

Het samengaan van 2 systemen schept nieuwe systemen etc etc.

Gewoon mooi en simpel...

Waarmee je werkelijk niks kunt uitrekenen, en mogelijk bepaalde structuren van ons universum kunt misinterpreteren.

Anonymous schreef:Het is niet echt een theorie. Maar een idee.

In mijn ogen is het vooral geintroduceerd om het determinisme er in te houden: Bij een zgn " collapse of the wavefunction" worden alle andere eigentoestanden ook gerealiseerd, maar dan in andere universa. Dat haalt de willekeur er volgens sommigen uit, maar in mijn ogen is het een wanhoopspogig om het heelal naar je intuitie te zetten.

Dat laatste geldt voor mij niet echt. Stel dat het inderdaad zo is, dat bij een colaps van een wavefunctie alle mogelijkheden resulteren in een alternatief universum. Dan betekent dit dat voor de colaps zelf geen waarschijnlijkheidsstatistieken van toepassing zijn. Alles gebeurt namelijk toch, ook al is er meer kans op het een dan het andere. De consequentie is dan dat de waarschijnlijkheidsberekening bepalen welk van de ontstane alternatieve universa voor de waarnemer de meest waarschijnlijke voortzetting is. Maar ook dat betekent niks, aangezien de waarnemer in alle ontstane unviversa voort blijft bestaan. Nou ja, tenzij zijn/haar leven afhing van de kwantum gebeurtenis, zoals Schrodingers kat. Magoed, ik kan er niks mee. Terwijl het wel een heel intrigerend idee is. Als je namelijk zou kunnen bepalen in wel universum je je "ik" zou kunnen voortzetten zou je mogelijk voor dat universum kunnen kiezen waar je nou net wel de supermegajackpot hebt gewonnen. Want die is er vast ook wel.

Ja, multiversum en al dat soort dingen, ik weet het niet, volgens mij gaat de natuurkunde niet over de oorsprong van dingen en waar wij vandaan komen, maar over het verklaren van de dingen die je waarneemt, vooralsnog wijzen allerlei dingen, roodverschuiving achtergrondstraling en het feit dat je heel ver kan kijken er op dat het heelal een soort geshiedenis heeft die in een punt begonnen is en dat het heelal steeds dunner wordt, niemand weet wat er voor dat begin is, en een heelal dat alleen maar uitdijt totdat je alleen nog maar onvoostelbaar traag verdampende zwarte gaten hebt waaruit dan fotonen komen die in geen honderd miljard jaar een deeltje tegen komen, dat is ook ondraaglijk saai.

Eigenlijk is het universum dus ook een beetje sterfelijk, en gaat alles over een paar miljard miljard miljard jaar zo onnoemelijk traag dat wij wij ons daar geen voorstelling meer van kunnen maken, geen gezellig brandende kaarsjes als hijperreuzen. En de tijd tussen de big bang en het leven op aarde ziet er uit als een flits, er gebeurt eigenlijk helemaal niksmeer. Hoe ziet de natuurkunde eruit als je de tijd tussen de big bang en nu als 1 definieert, en als je het gaat hebben over 1x 10 tot de 123ste?

Alles wat we nu waarnemen wijst erop dat het met een knal is begonnen, en dat het als een nachtkaars uit gaat dunnen,

Hoewel dat laatste wellicht wat minder hard vast ligt.

Zelf zie ik het heelal met alle melkwegstelsels en jeugdquasars graag als een uitdijend bubbeltje in iets wat we nog niet helemaal begrijpen, omdat ik wat moeite heb om te accepteren dat het uniek is.

Wellicht kunnen we over 10 tot de 23ste jaar wel wat meer zien van het grotere geheel, dan isde achtergrondstraling ook wat minder sterk;)

Als je een gezellig universum wilt moet je bij god aankloppen, Ik heb een zwarte kat, Een uniek universum is wel erg eenzaam, maar de kat snort en de zon brandt

Ik had zelfs begrepen dat we het uitdijen van het universum alleen nu kunnen waarnemen.

Astronomen van de toekomst moeten maar aannemen dat onze waarnemingen correct zijn en het universum er inderdaad eens zo uitzag, want als ze zelf naar boven kijken zien ze een steady state universum (volledig leeg met uitzondering van onze eigen sterrenstelsel). (Scientific American Maart 2008 p. 50)

Wetenschap is beperkt tot wat we kunnen waarnemen, vergeet nooit dat afwijkingen tussen onze theorie en de realiteit die we nog niet of niet meer kunnen waarnemen als het ware niet bestaan volgens de filosofische basis van de wetenschap. Het is daarom waarschijnlijk verstandig om wetenschappelijk kennis altijd als tijdelijke benaderingen te beschouwen en nooit als absolute waarheid. Wetenschappelijke kennis is een handige, bruikbare mythe die ons het linguïstisch gereedschap geeft om de realiteit te begrijpen, maar het blijft een vereenvoudiging, een abstractie van een realiteit die we waarschijnlijk nooit volledig kunnen doorgronden.

Ter overweging: If Many-Worlds Had Come First (Lees ook de overige delen van Quantum Physics Sequence (VEEL!))

(Ik ben zelf niet overtuigt van de many-worlds idee, maar (het team van) lesswrong maakt wel de beste argumenten die ik tot nu toe gelezen heb waarom het many-worlds een beter model zou kunnen zijn.)

Als er al 1 big bang geweest is, waarom zou dat dan de enige moeten zijn geweest? Erg logisch is dat niet. Alleen omdat wij nog te weinig kennis hebben om verder te kijken sluit absoluut niet uit en volgt ook geen enkele logische gedachtenlijn dat er maar 1 big bang is geweest en dus ook maar 1 universum is. Waar er een is zijn er meer. Dat is een redelijke logische gedachtenlijn als we alles in het universum bekijken. Er is toch ook niet maar een planeet of ster?

Een klein theorietje:

Op vele plaatsen zijn zwarte gaten. Als er genoeg materie ingestort is wordt de dichtheid zo groot dat er een big bang ontstaat. Zo wordt een nieuw universum gecreeerd. Een probleempje met deze theorie is dat de materie in het universum eindig is en er dus steeds legere of kleinere universums zouden ontstaan. Wat het nog niet uitsluit.

Voorts kan er van alles en nog wat in de universums zitten, van meerdere dimensies tot buitenuniversums, oftewel meerdere universums. Het blijft giswerk natuurlijk, tot de mens er achter komt.

Kan iemand mij -als ongelovelijke leek- misschien eindelijk een keer uitleggen hoe ik me het krommen/expanderen van tijdruimte moet voorstellen, zonder dat daar een 5e dimensie voor nodig is.

Kan iemand mij -als ongelovelijke leek- misschien eindelijk een keer uitleggen hoe ik me het krommen/expanderen van tijdruimte moet voorstellen, zonder dat daar een 5e dimensie voor nodig is.

Voorstellen gaat moeilijk zijn, alle gekromde en expanderende ruimtes in onze alledaagse (niet-wiskundige) wereld hebben een grotere ruimte nodig. Wiskundig is het echter niet noodzakelijk.

Volgens mij kun je het ook zo voorstellen:

Je neemt een rooster en trekt evenwijdige lijnen op (pakweg) 1cm van elkaar.

Dan krijg je zoiets, een nette Euclidische ruimte zoals we ze allemaal kennen. Het punt (0,0) en (0,1) liggen op afstand 1 van elkaar, omdat er geen snijpunten tussen hen inliggen. Je kunt met 1 sprong langs een lijnstukje van (0,1) in (0,0) komen, en omgekeerd. Ook kun je in 2 stappen van (-1,0) in (1,0) komen, er ligt slecht 1 snijpunt tussen.



Maar laat nu eens 1 snijpunt weg! Neem dat er op (0,0) geen snijpunt is, en dat dus (-1,0) en (1,0) op een afstand 1 van elkaar liggen, en (0,-1) en (0,1) ook. Als je je door die nieuwe ruimte reist, kun je dus een soort van binnenwegje nemen als je langs daar gaat, de ruimte is er gekromd. (en we hadden er geen extra dimensie voor nodig)

Bij een expanderende ruimte komen er gewoon steeds meer en meer lijnen bij. We vertrekken terug van de afbeelding, en op een gegeven moment komt er een verticale lijn bij tussen (0,0) en (1,0). Nu is de afstand tussen (-1,0) en (1,0) plots 3 geworden (er zijn 3 snijpunten tussen) en geen 2 meer zoals voor die lijn erbij kwam. De ruimte is geëxpandeerd! (en we hadden ook hier geen extra dimensie voor nodig)

Noot: dit is slechts een leuke benaderende manier van het je voorstellen, wiskundig zit het veel strakker in elkaar, en niet op een discrete manier (plots van 2 naar 3), maar op een manier die geleidelijk vooruitgaat.

Dank je 317070, maar ik begrijp het nog steeds niet hoor. Ik snap wel dat jij in gedachten snijpunten weg kan halen, maar ik begrijp niet hoe je zoiets werkelijk voro elkaar krijgt zonder dat velletje papier ernstig te misvormen in de derde dimensie.

Hoe wetenschappelijk is het idee van een multiversum eigenlijk?

The multiverse theory is increasingly popular, but it doesn’t so much explain the laws of physics as dodge the whole issue. There has to be a physical mechanism to make all those universes and bestow bylaws on them. This process will require its own laws, or meta-laws. Where do they come from? The problem has simply been shifted up a level from the laws of the universe to the meta-laws of the multiverse.

Clearly, then, both religion and science are founded on faith — namely, on belief in the existence of something outside the universe, like an unexplained God or an unexplained set of physical laws, maybe even a huge ensemble of unseen universes, too. For that reason, both monotheistic religion and orthodox science fail to provide a complete account of physical existence. (bron: Taking Science on Faith zie ook deze post)

Op de vraag "Hoe wetenschappelijk is het idee van een multiversum eigenlijk?" kan ik wel wat zeggen:

Ik heb hier een boek voor mijn neus: The Many-Worlds Interpretation of Quantum Mechanics voor me liggen.

Dit is een academisch boek .

Met de theorie van Hugh Everett III van 1957.

Even een klein stukje uit dit boek: (niet alle tekst overgenomen)

blz 167

The Many-Universes Interpretation of Quantum Mechanics

Department of Physics, University of North Carolina at Chapel HIll

tekst...

This interpretation, which is due to Everett asserts the following:

1) The mathematical formalism of quantum mechanics is sufficientas it stands.

No metaphysics needs to be added it.

2) It is unnecessary to introduce external observers or to postulate the existence of a realm wehere the laws of classical physics hold sway.

3) It makes sense to talk about a state vector for the whole universe.

4) This state vector never collapse, and hence the universe as a whole is rigorously deterministic.

etc

Part 1

The Quantum Theory of Measurement.

1. System, apparatus and coupling.

In its simplest form the quantum theory of measurement considers a world composed of just two dynamical entities, a system and an apparatus.

tekst...

The combined state of a system and apparatus will be represented by a certain nonvanishing Hilbert-space vector.

tekst...

2. Relative states, infinite regression , absolute chance and schizophrenia.

tekst en wat wiskunde....

-------------------------------------

Het is allemaal zeer wetenschappelijk maar moeilijk begrijpbaar voor mensen met een simpel nivo.

Het lezen van de teksten in dat boek geeft wel een idee waar het allemaal om draait aks het gaat rond de multiverse.

Alleen vind ik dat er iets niet klopt:

er staat in het boek dat de andere ontstane werelden nooit zichtbaar zijn of benaderbaar, maar dat komt door de aanname dat de quantum wave functions nooit instorten.

Ik ben van mening door mijn observaties dat dit wel gebeurd door een proces in Hilbert-space.

Maar alleen geldend voor dit proces.

Dan hebben we een outside parallel universe en een inside universe.

De inside universe komt door het instorten van de quantum-wave-functions aldaar.

De outside-parallel universe is dan geheel volgens de theorie van Everett.

Als ik tijd heb de komende jaren dan ga ik dit eens nader bestuderen en uitwerken.

Je blijft uiteindelijk toch zitten met de stelling dat er per definitie niet-waarneembare (parallelle) universums zouden zijn. Dit is toch een duidelijke breuk met de traditionele empirische wetenschap.

Ter overweging:

"There is no quantum world. There is only an abstract physical description. It is wrong to think that the task of physics is to find out how nature is. Physics concerns what we can say about nature."

Je blijft uiteindelijk toch zitten met de stelling dat er per definitie niet-waarneembare (parallelle) universums zouden zijn.

Het idee is dan dat de verschillende parallelle universa zouden interfereren en dat dat de quantumeffecten veroorzaakt. Die interferentie duurt meestal niet lang, en dan kun je enerzijds zeggen dat de wereld wetenschappelijk gezien verdwijnt. (Maar hoe, waarheen, enz. wordt niet verklaard) of Ockhams scheermes toepassen en zeggen dat hij blijft bestaan, maar na de decoherentie is hij inderdaad niet meer waarneembaar.

Dit is inderdaad een (lichte?) inbreuk met de traditionele empirische wetenschap, maar het alternatief heeft grotere problemen.

De niet-quantuminterpretatie van een multiversum is mijn inziens tot nader order niet-wetenschappelijk te noemen.