sciencetalk

Het is dus niet de massa die het licht afbuigt, maar de massa die de ruimte afbuigt die het licht afbuigt.

Als ik even mag...

Massa en energie krommen de tijdruimte. Licht volgt de kortste rechtste weg door die tijdruimte die maar mogelijk is. Als de tijdruimte gekromd is, is de kortste weg die het licht volgt dus ook gekromd.

En ook: de aarde wordt niet aangetrokken door de zon, maar volgt de kortste weg in de richting die die toevallig op gaat.

§ § §

Ik las net dat "dark energy" verantwoordelijk is voor de versnelde uitdijing van het heelal. Stond in http://www.newscientist.com/news/news.jsp?...p?id=ns99994366 in verband met financiele prioriteiten in de US. Dit moet niet hier maar ik parkeer het even hier, want ik weet niet meer waar die andere draad is waar die wel in moet en anders vergeet ik het.

Bij de uitdijing van het heelal wordt het ruimteweefsel (ruimtetijdweefsel) uitgerekt, het licht van clusters en andere objecten krijgt hierdoor een grotere golflengte dus een kleinere frequentie (c=golflengtexfrequentie) omdat de snelheid c van het licht in vacuum een constante is. Men spreekt van een roodverschuiving (redshift). De uitrekking is groter naarmate de objecten verder van ons verwijdert zijn dus de redshift zal dus ook toenemen met de afstand.

Rond grote massa's (rond kleinere ook maar niet meetbaar) wordt het ruimteweefsel ook uitgerekt (Algemene Relativiteitstheorie). Op de horizon van een zwart gat is de uitrekking zelfs zodanig dat het licht ons niet meer kan bereiken.

Als men nu een bepaalde grote massa neemt (b.v. de Zon of nog groter ) dan is de ruimte rond die massa uitgerekt. Als men nu omhoog gaat dan vermindert zijn frequentie (en ook energie E=hf waarbij h de constante van Planck) en we krijgen een redshift.

Als echter de lichtstraal naar beneden, is de ruimte toch ook uitgerekt maar toch krijgen we volgens ,naar ik meen, het experiment een toename van de frequentie dus van de energie. Waar zit de fout in de redenering?

Nog een vraag dat ruimteweefsel ( ruimtetijdweefsel) wat is dit nu werkelijk, welke eigenschappen heeft het ? We leven er dagelijks in en kunnen er niets over zeggen. Is het misschien de Ether van vroeger die terug komt?

Heeft zwaartekracht wel invloed op roodverschuiving?

oja, is roodverschuiving niet een bewijs voor de big bang (als je terug redeneert: alles dijt uit, dus alles moet een begin punt hebben gehad)

hallo1979 schreef:Een foton is eigenlijk al af als het wordt uitgezonden. Zwaartekracht kan licht afbuigen maar niet veranderen in een andere frequentie

Hmm... volgens mij heeft pluto gelijk, ik kan me toch echt herinneren dat ik ook gelezen heb dat als je een foton recht naar boven stuurt vanaf de aarde deze energie verliest (doordat de foton tegen het zwaartekrachtveld van de aarde in moet reizen) en dat komt tot uiting in het groter worden van de golflengte.

Klopt. Dit is trouwens niet eens een gevolg van de algemene relativiteitstheorie, maar van het equivalentieprincipe. Als je 2 waarnemers hebt die achtermekaar bewegen met een versnelling a, en de ene zendt een foton naar de ander, zul je ook een frequentieverschuiving zien. Volgens het equivalentieprincipe zal locaal, bijvoorbeeld op aarde, de situatie hetzelfde zijn in een zwaartekrachtsveld. Je kunt dit makkelijk narekenen, en het resultaat is dus dat een zwaartekrachtsveld de frequentie van het foton verandert.

oja, is roodverschuiving niet een bewijs voor de big bang (als je terug redeneert: alles dijt uit, dus alles moet een begin punt hebben gehad)

Roodverschuiving is gewoon dat licht wordt gereflecteert door bijvoorbeeld een planeet, de frequentie van licht verschuift dan naar boven of naar beneden doordat de planeet beweegt. Zwaartekracht heeft geen directie invloed op roodverschuiving, wel een indirecte: de zwaartekracht zorgt ervoor dat die planeet bijvoorbeeld beweegt.

nee wat ik bedoelde, is da tje toch daarmee meet dat het heelal uitdijt, en als je terug redeneert komt alles samen tot een punt: big bang (noem eens een fenomeen dat meuk allerlei kanten op smijt, juist een explosie)

nee wat ik bedoelde, is da tje toch daarmee meet dat het heelal uitdijt, en als je terug redeneert komt alles samen tot een punt: big bang (noem eens een fenomeen dat meuk allerlei kanten op smijt, juist een explosie)

Ik zou niet weten hoe je met roodverschuiving de big bang zou kunnen verklaren. Ga je gang en vertel.

door de roodverschuiving nam men toch waar dat het heelal steeds uitdijde? of was dat iets anders?

door de roodverschuiving nam men toch waar dat het heelal steeds uitdijde? of was dat iets anders?

Niet helemaal, er is roodverschuiving en blauwverschuiving, toen deze effecten werden ontdekt, ging men er van uit dat ze evenveel blauwverschuiving als roodverschuiving in het heelal zouden aantreffen. Maar het bleek dat op alle hemellichamen sprake was van roodverschuiving, dus alles verwijderde zich van ons af. En daaruit kon men redeneren dat het heelal niet statisch was maar zich expandeerde. Dus indirect is roodverschuiving wel een oorzaak van het ontdekken van het uitdijende heelal.

Het zit eigenlijk zo met die roodverschuiving en de zwaartekracht:

Neem 2 waterstof atomen die in de zelfde aangeslagen toestand verkeren. De ene bevind zich op zee-niveau, de andere bevindt zich hoger. Onze 2 atomen verkeren in dezelfe energie toestand, maar hebben niet dezelfde energie. De hogere atoom heeft een extra hoeveelheid potentiële energie omdat dit atoom zich hoger bevindt. Deze energie kan vrijkomen als het atoom naar zee-niveau valt an daar botst. (dit alles in een vacium opstelling).

We hebben dus onze 2 atomen in de zelfde aangeslagen toestand maar de ene bevind zich op zee-niveau, en de andere bevind zich hoger. Wanneer beide atomen nu van aangeslagen toestand, naar grondtoestand gaan, zullen ze beide een foton uitzenden.

We zullen waarnemen dat de energie van het foton uitgezonden op zee-niveau lager is dan de energie dat uigezonden is door het hogere waterstof atoom. Dit is omdat de totale energie van het hogere atoom hoger was, en de energie om van de aangeslagen toestand naar de grondtoestand te gaan moet voor allebij de atomen evenredig zijn met de totale energie van hun atoom.

Maar het bleek dat op alle hemellichamen sprake was van roodverschuiving, dus alles verwijderde zich van ons af.

dat bedoelde ik maar als je het dus terug redeneert, alles komt terecht op 1 punt: de big bang, of een ander soort punt.

Maar het bleek dat op alle hemellichamen sprake was van roodverschuiving, dus alles verwijderde zich van ons af.

dat bedoelde ik maar als je het dus terug redeneert, alles komt terecht op 1 punt: de big bang, of een ander soort punt.

Als je redeneert dat alles van ons afbeweegt, ja.

Als je simpelweg roodverschuiving hebt ontdekt, nee.

Zo ik het zie, stel dat we verkeerde conclusies trekken van onze waarnemingen....

En sinds 2018 met nieuwe denkwijze dat fotonen energie verliezen bij het ontsnappen van zwaartekracht.

Kan dit ook zo bezien worden als ombuiging.s theorie zie hieronder...

 

Ik blijf bij mijn standpunt van 2013, dat de ruimte heel veel groter en ouder is dan 13,8 miljard lichtjaar oud dat wij in het verleden kunnen zien door roodverschuivings-beperking, en voorspel ik alvast dat met nieuwe projecten en technieken om dieper de ruimte in te kunnen kijken, nu via radiotelescopen ook in het diepste diepte Melkweg clusters en veel zware en super zware zwarte gaten gaan vinden, en tot conclusie zullen komen dat ruimte-tijd eindeloos doorgaat, met daarin het ontstaan van, en sterfte van.
En dat roodverschuiving grotendeels komt door zwaartekrachten in de ruimte, hoe dieper we de ruimte in kijken hoe verder de lichtgolven uitgerekt worden door ombuigingen van zwaartekrachten langs miljarden melkwegstelsels en super zware objecten waar geen licht meer uit kan ontsnappen, maar het achterliggende licht wel kan ombuigen waardoor de golflengte uitgerekt wordt, en dat maal zoveel miljarden keer voordat wij dat ontvangen licht kunnen waarnemen, lijkt het op uitdijing als visueel meetbaar roodverschuiving.
zie het als miljarden radio zenders in de ether , waardoor veel ruis storing ontstaat door overlappende gelijkwaardige signalen op die frequentie.
En sommige goed doorkomen die of heel krachtig zijn, of nabij zijn.
Waar ik op doel is de horizon van een zwart gat dat heel ruim kan zijn in afstand, tussen het zwarte gat en de ruimte afhankelijk hoe krachtig de zwaartekracht is van het zwarte gat object.

probeer ik te verwoorden met relatieve waardes en vergelijkingen van ervaring als zendamateur.
Stel.... een radio zender van 1 Watt en 1 meter van de zendmast geeft op een meter een waarde aan, stel 10, en bij een afstand van 2 meter de gemeten waarde 3 is.
Nu gaan we het vermogen van de zender vergroten naar 10 Watt, om dan de gemeten waarde 10 weer te zien moeten we veel verder van de zendmast gaan staan, zeg ergens tussen 5 en 6 meter, Om de waarde 3 te meten moeten we nu tussen de 20 en 30 meter van de zendmast gaan staan.
valt het muntje?
Nu gaan we het vermogen X 1000 verhogen 10.000 Watt, om dan de waarde 10 weer te meten moeten we tussen de 5000 en 6000 meter van de mast gaan staan, en om de waarde om en nabij 3 te meten moeten we op een afstand gaan meter ergens tussen 20000 en 30000 meter.
Stel dat die 10 een horizon grens is van een zwart gat, en de waarde tussen 10 en 3 een roodverschuiving geeft door golflengte uitrekking, naarmate steeds dichter bij 10 een maximale rood verschuiving, want bij waarde 11 verdwijnt het licht in het zwarte gat, verder weg richting waarde 3 en lager steeds mindere rood verschuiving.
Stel dat er miljarden zwarte gaten zijn waardoor de waarde lager dan 2 uitzonderlijk wordt afhankelijk van locaties in de ruimte.
Stel dat we in een gemiddelde waarde van 3 zitten in onze ruimte en kijken we overal in de ruimte waar we roodverschuiving zien, en dat hoe verder weg overal de gemiddelde waarde 3 is dan blijven we dus toenemende rood verschuiving waarnemen naarmate we steeds dieper de ruimte in kijken, ook als we kijken naar locaties waar de waarde lager dan 3 is, immers wij zitten in de waarde van 3, en alles wat lager is zien wij ook als rood verschuiving op langere afstanden van ons.
Alles wat hoger dan 3 is zal de roodverschuiving sterker toenemen op steeds kortere afstanden richting het zwarte gat. Zodat voor onze waarneming naarmate we dichter naar het zwarte gat inzoomen we ook roodverschuiving zien, maar ook heel ver weg in deepspace waar door miljarden sterrenstelsels met hun verzameling van zwaartekrachten tussen ons en veel verder weg, het licht daarvandaan steeds meer in golflengte van roodverschuiving verlengt word door ombuigingen van het licht langs zwaartekrachten.

(p.s. licht zijn fotonen)
Het gaat mij hierom dat in de gehele ruimte mogelijk een en al zwaartekracht aanwezig is van het zwaarste waar wij naartoe verplaatsen, ook al lijkt het dat als we in de ruimte zijn geen zwaartekracht voelen, door onze eigen minimale massa in omloopbaan om de dichtstbijzijnde zwaardere object, planeet of zon.
Ook vermoed ik dat er een relatie aanwezig is, dat hoe dichter objecten bij het zwarte gat bevinden het object zelf ook zwaarder wordt, dat en mede tezamen door eigen eigenschappen van het opbranden van hun elementen en fusie.

..........

space inflation, as I see, is it possible by all the gravity's in deep space around us? that visual let us think space inflation is as it is.

But I think there is a forgotten option, mass of so many gravity and this is resulting into Redshift! between us and the more further away sources.

light >> gravity Redshift >> gravity Redshift >> gravity Redshift >> and that by so many gravity objects and distance let us think as we see the space is expanding, by how more Redshift how faster space is expanding. This is as I think from the results of so many kind of gravity in space that forced the wave of photon into a longer wave.

https://www.youtube.com/watch?v=0uj0HZ3HLFw

Dat zijn wel heel veel "stel dat's" en vermoedens.
 
Eerlijk gezegd word ik niet wijs uit jouw betoog. Kan je kort samenvatten waar je nu op doelt, want zo kunnen wij er niets mee.