sciencetalk

Maar was dat al niet zo'm 75 jaar bekend?

Wat zegt dit over de toestand van het deeltje voordat het is gemeten?

Verplaatst naar natuurkunde forum.

Het zegt alleen maar dat een deeltje zich na een meting in een andere toestand bevindt dan ervoor. De meting beinvloed dus zijn toestand.

"Ceci n'est pas une pipe" ; aangezien materie en energie ecquivalent zijn is het zelfs mogelijk dat het deeltje of het deeltjesaspect ahw ontstaat met de meting, er een onderdeel van is. Inderdaad bestaat dan "wat je waarneemt" niet voor de meting. Je kunt de waarnemer niet los zien van het waargenomene.

"Ceci n'est pas une pipe" ; aangezien materie en energie ecquivalent zijn is het zelfs mogelijk dat het deeltje of het deeltjesaspect ahw ontstaat met de meting, er een onderdeel van is. Inderdaad bestaat dan "wat je waarneemt" niet voor de meting. Je kunt de waarnemer niet los zien van het waargenomene.

grappig. 4 uitspraken die niets met elkaar te maken hebben (en waarvan enkelen wel kloppen)

Ik denk trouwens dat dit inderdad al lang bekend is DPW, maar dat er fysici waren die er conceptuele problemen mee hebben en die daarom proberen om het weg te werken. Blijkbaar zijn er dan problemen.

grappig. 4 uitspraken die niets met elkaar te maken hebben.

Haha, inderdaad ja!

Geeft een quantummechanische toestand (of golffunctie) de feitelijke toestand van een systeem (molecuul etc) weer, of alleen maar de kennis van de waarnemer over dat systeem?

http://netlib.bell-labs.com/who/cafuchs/

de feitelijke toestand

En waarom?

Zie, op de gegeven url, "Quantum states: what the hell are they?"

Het begint langzamerhand door te dringen, dat de frequentistische interpretatie van statistiek te beperkt, en soms ook misleidend is. Aangezien de quantummechanica met waarschijnlijkheden te maken heeft, is de vraag "wat betekent een golffunctie eigenlijk" van belang.

wacht even, dergelijke uitspraken kom je vaak tegen op internet. De fysische wereld zou niet begrijpen wat kwantummechanica betekent, de toestandsruimte zou de toestand helemaal niet beschrijven. Maar ik hoor daar nooit enig argument voor. Wat mij betreft zijn de postulaten van quantummechanica hierover glashelder, en ik heb de indruk dat dit voor veel fysici zo is. Dus, in feite zou je dan toch op zijn minst met duidelijke argumenten moeten komen. Dus niet met een pdf-file met 229 bladzijden conversatie tussen topfysici (waarvan we niet eens de context goed kennen)

wat ik van het oorspronkelijke artikel begrijp is dat non-lokaliteit het probleem is (zie ook actie op afstand). Een mogelijke oplossing is dat er onderliggende (verborgen) variabelen zijn die toch lokaliteit herstellen. Dit nieuw onderzoek wijst uit dat de grootste classe verborgen variabelen theorieën niet passend zijn. Dit staat erger haaks op local realism: Dat objecten meetbare waarden hebben en dat meeting daadwerkelijk deze waarden meten. De conclusie is nog niet in zicht... het is het echter opmerkelijk dat het non-localititeit en non-realism steeds waarschijnlijker worden.

Mijn persoonlijke tot nu toe favorite theorie is het Holographic Principle. Dit zou betekenen dat het universum eigenlijk het oppervlak (membraan) van een gesloten "bel" is, dat de inhoud van het universum eigenlijk leeg is. Alle materie is dan slechts het resultaat van een interferentie patroon van verschillende golven over het oppervlak. De realiteit is dan letterlijk non-lokaal: Er is geen echte ruimte in dit universum; ruimte is slechts een illusie.

De verklaring voor "spooky action at a distance" is dan eenvoudig: Beide deeltjes zijn slechts de zichtbare manifestatie van hetzelfde golf (of interferentie) patroon; de meeting van deze golf kan maar 1 keer plaatsvinden... ergo op beide deeltjes tegelijk.

Alles was simpeler geweest als we een 'universum' hadden met maar 1 informatie.

Het enkeltje informatie is dan een kick voor niks.

Het hebben van twee informatie is ook een kick voor niks als deze twee niet met elkaar kunnen communiceren omtrent hun aard van informatie.

Ook al hebben we oneindig informatie in een kosmosje, heb blijft een kick voor niks indien ze niet kunnen communiceren met elkaar.

Laten we dan maar de informatie-beweging erin brengen.

Weet je wat: alles beweegt naar 1 kant toe. Weer een kick voor niks... het beweegt maar het zal nooit met elkaar communiceren.

Voila: laten we oneidig informatie met oneindig informatie-beweging aanbrengen.

Dat gaat rommelen....

De informatie gaat nu alle kanten op die kan.

Weet je wat: informatie gaat door elkaar heen.

Dat wordt weer een kick voor niks omdat de informatie niet met andere informatie in contact komt.

Dus dat wordt ook weer niks...

Wat als informatie met informatie botst (of samengaat, versmelt)?

Nu komt informatie wel informatie tegen.

En wie heeft de informatie omtrent de manier van botsen c.q. samengaan?

eendavid:

de postulaten van de QM ken ik. Daaruit krijgen we een recept om waarschijnlijkheden te berekenen: waarschijnlijkheidsdichtheid is kwadraat van de modulus van PSI(r,t) etc. Maar die postulaten zeggen niet, wat met "waarschijnlijkheid" bedoeld wordt. De referentie die ik aangaf, laat zien dat 80 jaar na de geboorte van de QM, de discussie over de interpretatie (Kopenhagen, Bayesian, Bohm, ...) nog steeds springlevend is. In de praktijk is de frequentistische opvatting van waarschijnlijkheid meestal niet verkeerd, b.v. in de statistische mechanica. Alleen zijn er situaties, waarin de frequentistische interpretatie gewoon niet werkt. De Bayesiaanse interpretatie werkt altijd - de frequentistische is alleen dan goed, wanneer de resultaten ervan overeenstemmen met de Bayesiaanse.

Het forum begon met de vraag: als niemand naar een boom kijkt, is die boom er dan nog wel? Dat is een nogal esoterische vraag. Ik heb wel eens in een zaal met natuurkundigen gezeten, waar het over het "measurement problem" ging, en waar iemand vroeg: bestaan wij zelf wel? Ik dacht dat het een grap was, maar niemand lachte. Ik wilde nog zeggen: als U niet bestaat, dan is die vraag ook niet gesteld, maar daar zag ik maar vanaf.

Een ander verhaal is het als een quantum mechanisch deeltje 'valt' zonder dat er iemand kijkt. Het zal niet eens bestaan zolang er 'niemand kijkt', maar wel 'geluid maken' als het de 'grond' raakt; het zal zelfs reeel worden. Zoals ik ertegenaan kijk zal dan pas de string deel worden van de elementen set genaamd 'onze realiteit'.

Waarom zou dit een ander verhaal zijn? Een quantum deeltje heeft toch ook massa en daarvoor oefent het zwaartekracht uit. Enkel mocht het geen zwaartekracht uit oefenen, dan zou de locatie ervan er niet toe doen.