sciencetalk

koosiqloos schreef:is het dan niet een beetje moeilijk om het midden te bepalen van iets dat steeds uitdeid :/

Juist niet, als je de randen niet kunt zien (en dat kunnen wij niet) kun je het midden alleen maar bepalen als iets uitdijt. De uitdijing is dan nihil in het midden en neemt toe naar de randen. Echter omdat we zien dat het heelal overal gelijkmatig uitdijt, kunnen we concluderen dat er geen midden is.

Hebben we ooit gekeken of er in het centrum misschien ook ruimte wordt gevormt ipv alleen aan de randen?

Kan ruimte eigenlijk door zijn eigen dimensie tuimelen? Maw zou de Y de X kunnen passeren waardoor de tijd omtuimeld.....

Spuit11 schreef:Hebben we ooit gekeken of er in het centrum misschien ook ruimte wordt gevormt ipv alleen aan de randen?

Nogmaals, er is geen centrum.

En er zijn ook geen randen

Verder weet ik niet wat het verschil zou zijn tussen nieuwe ruimte die erbij wordt gevormd, of bestaande ruimte die uitdijt. In beide gevallen heb je bijvoorbeeld eerst 1 cm³ ruimte, en daarna 2. Wat is het verschil? Tussen ruimte en ruimte bestaat geen kwalitatief verschil, je kunt niet zeggen dat er in het endere geval minder ruimte is uitgesmeerd over die 2 cm³ of dat de ruimte daar "minder dik" is ofzoiets dan in het andere.

Je kunt alleen kijken naar deeltjes die zich in die ruimte bevinden, als die verder uit elkaar komen te staan is er sprake van uitdijen, als ze op hun plek blijven maar verderop komt er nieuwe ruimte bij, dan is er sprake van vorming van nieuwe ruimte. Als we naar het heelal kijken lijkt het eerste het geval te zijn.

Kan ruimte eigenlijk door zijn eigen dimensie tuimelen? Maw zou de Y de X kunnen passeren waardoor de tijd omtuimeld.....

Huh? Ik weet niet zeker of ik je helemaal goed begrijp, maar 'ruimte' en zijn dimensies zijn hetzelfde. Het stelsel van vrijheidsgraden in X, Y en Z richting is ruimte. Als je X en Y verwisselt heeft dat voor ons geen enkel effect, we hebben geen referentie ten opzichte waarvan we die verandering kunnen waarnemen of uitdrukken.

Het zou hooguit verschil maken voor iets of iemand die van buitenaf tegen de ruimte aankijkt, maar dat kan niet (of althans, wij kunnen ons er niks zinnigs bij voorstellen).

Je stelling klopt niet.....Je zegt namelijk dat het heelal geen grens kent en die kent hij wel degelijk...

Wat daar buiten ligt weten we ook want dat moet ook ruimte zijn anders kan ons heelal namelijk niet uitzetten......

De grens van ons heelal verschuift dan ook steeds verder in die nieuwe ruimte die het aan het ontdekken is en de grens zelf bevind zich daar waar het eerste licht en zwaartekracht zich al begeeft...  

Spuit11 schreef:Je stelling klopt niet.....Je zegt namelijk dat het heelal geen grens kent en die kent hij wel degelijk...

Hoe kom je daarbij?

En waar (in welke richting) liggen die grenzen dan?

Wat daar buiten ligt weten we ook want dat moet ook ruimte zijn anders kan ons heelal namelijk niet uitzetten......

Als er "daarbuiten" ook ruimte is, net als erbinnen, waarom noem je die denkbeeldige lijn ertussen dan een grens? Wat is dan de betekenis van die grens?

En bovendien, als er daarbuiten ook ruimte is, wat zie jij dan precies als "het heelal"? Want dat is volgens mij per definitie alle ruimte die er is.

De grens van ons heelal verschuift dan ook steeds verder in die nieuwe ruimte die het aan het ontdekken is en de grens zelf bevind zich daar waar het eerste licht en zwaartekracht zich al begeeft...  

Dat is de waarnemingshorizon, maar dat is alleen een subjectieve, praktische grens omdat wij hem niet in kunnen halen.

Misschien zit ik er naast hoor, maar volgens mij begon de big bang niet als een klein heet puntje in een grote lege ruimte, dat ene punt was de ruimte. En met het verstrijken van de tijd werd die ruimte groter, dat is wat wij het uitdijen van het heelal noemen. Ieder volgend moment is het heelal groter dan ervoor, maar die uitzetting is niet in een richting die wij aan kunnen wijzen.