Geschiedenis van Palestina en Israel
1896. Theodor Herzl pleit in zijn manifest van de zionistische beweging voor een zuiver joodse staat in Palestina, "een vooruitgeschoven post van Europa tegen Azië, een voorhoede van de beschaving tegen de barbarij."
1907. De zionistische beweging beslist definitief dat de joodse staat in Palestina moet komen. Aanvankelijk was nog gediscussieerd over Oeganda en Argentinië.
1917. Na jaren lobbywerk bij Groot-Brittannië, de Russische tsaar en de Duitse keizer krijgen de zionisten internationale erkenning. De Britse minister Balfour belooft hen op 2 november "een joodse thuis in Palestina" [dat op dat ogenblik nog deel uitmaakt van het Turks-Ottomaanse rijk].
1920. Na de Eerste Wereldoorlog, tijdens de conferentie van San Remo, legt Londen de hand op Palestina en Irak. Frankrijk ' verwerft ' Syrië en Libanon. Zionistische kolonisten vestigen zich in Palestina. De Palestijnen komen geregeld in opstand tegen de Britse en zionistische kolonisatie. De Britten voeren massaal troepen aan om de opstanden neer te slaan en bewapenen de joodse kolonisten. Zo worden de grondvesten gelegd van het latere Israëlische leger.
1947. De Britten willen weg. De zionistische geheime legers zaaien terreur, zowel tegen de Palestijnen als tegen de Britten. De Verenigde Naties keuren een verdeelplan voor Palestina goed. De zionistische kolonisten bezitten dan maar 6 % van de grond in Palestina.
1948. Door de terreur ontstaat een eerste massale vluchtelingenstroom. Op 15 mei wordt de Israëlische staat uitgeroepen. Honderden Palestijnse dorpen worden van de kaart geveegd. Israël palmt meer grond in dan voorzien in het VN-verdeelplan. Op 11 december keuren de VN resolutie 194 goed: "Vluchtelingen mogen terugkeren en wie verlies leed, krijgt schadevergoeding."
De Israëlische vlag toont het imperialistische karakter van de Israëlische staat. De twee horizontale blauwe banden stellen de Nijl en de Eufraat voor. De davidster geeft aan dat de zionisten alle gebied tussen die twee rivieren als hun gebied beschouwen. Israël is het enige land zonder officieel vastgelegde grenzen.
1958. Oprichting El Fateh. Palestijnse revolutionairen, onder leiding van Arafat en Abou Jihad, richten de bevrijdingsorganisatie El Fatah op. In 1965 is de organisatie voldoende ingeplant om ook de gewapende strijd te starten tegen de staat Israël.
1964. Oprichting van de PLO. Onder impuls van de Arabische regimes richt Ahmed Choukeiry de Palestijnse Bevrijdingsorganisatie [PLO] op. Ondermeer Fateh van Yasser Arafat, het Volksfront voor de Bevrijding van Palestina met o.a. Leila Khaled en het Democratisch Front voor de Bevrijding van Palestina maken deel uit van de PLO.
1967. Juni-oorlog. Israël verslaat zijn Arabische buren en palmt nu heel historisch Palestina in.
1972. Olympische spelen in München. Op 5 september gijzelt een 8-koppig Palestijns commando 11 Israëlische atleten. 2 atleten worden onmiddellijk gedood, de rest komt later om in een vuurgevecht tussen de gijzelnemers en Duitse schutters.
1973. De Ramadanoorlog (Jom Kippoer). Op Jom Kippoer, de joodse vastendag, vallen Egypte en Syrië Israël aan, in de hoop de verloren gebieden te heroveren. De aanval mislukt.
1978. Israël tekent vredesverdrag met Egypte. De Egyptische president Sadat spreekt de Knesset, het Israëlische parlement, toe. Hierop komen Israël en Egypte in Camp David, het buitenverblijf van de Amerikaanse president, samen. Israël geeft de Sinaïwoestijn terug in ruil voor erkenning en vrede. De Arabische landen, op Oman na, verbreken uit woede om dit akkoord, de betrekkingen met Egypte.
1982. Israëlische invasie in Libanon, op initiatief van generaal Sharon. Onder zijn verantwoordelijkheid moorden Libanese milities duizenden Palestijnen uit in de vluchtelingenkampen Sabra en Shatila. De PLO-strijders waren gedwongen Beiroet te verlaten. Ze verplaatsen hun hoofdkwartier naar Tunis.
1987. Uitbreken eerste intifada. Op 9 december breekt in de door Israël bezette gebieden de intifada uit, de Palestijnse 'stenenopstand'. Jarenlang zijn er voortdurende confrontaties tussen zwaar bewapende Israëlische militairen en stenen gooiende Palestijnse jongeren.
1993. De vredesakkoorden van Oslo, een poging om de Palestijnen een Amerikaans-Israëlische 'oplossing' op te leggen. De Palestijnse bevolking krijgt enkele steden op de Westelijke Jordaanoever en de Gazastrook onder haar bevoegdheid. De akkoorden bieden geen perspectief van terugkeer aan de vijf miljoen Palestijnen in de diaspora.
1998. Wye-akkoord. De Israëlische premier Netanjahu tekent het Wye-Akkoord. Het akkoord bepaalt dat Israël zich terugtrekt uit de Westelijke Jordaanoever. Maar de regering Netanyahu valt over de manier waarop dit in de praktijk moet worden omgezet.
1999. Wye-Akkoord, part 2. De nieuwe Israëlische premier, Barak, tekent het Wye-Akkoord. Het voorziet in de terugtrekking van Israël uit de Westelijke Jordaanoever voor februari 2000, en dat uiterlijk in september 2000 een vredesakkoord moet zijn ondertekend.
2000. Uitbreken van de Al-Aqsa-intifada. 7 jaar 'Oslo' brachten geen vrede want voor Israël is: terugkeer binnen de grenzen van 1967, ontmanteling van de kolonies, Oost-Jeruzalem voor de Palestijnen en een terugkeer van de vluchtelingen onbespreekbaar. Op 29 september provoceert Sharon de Palestijnen door, omringd door 1000 politieagenten en soldaten, de tempelberg te bezoeken. Er zijn onmiddellijk botsingen tussen Palestijnen en Israëlische agenten en soldaten.
Palestina vandaag. Militaire bezetting, checkpoints, wegblokkades, apartheid, uitgaansverbod, bouw van de 'muur', vernieling van huizen en Palestijnse infrastructuur, ... en Palestijns verzet daartegen.
Bron:
http://www.intal.be/site/article.php?langI...enuId=11&page=2 