sciencetalk

Waarom wordt in deze discussie steeds weer het onderscheid aangebracht tussen schrijftaal en spreektaal, tussen spelfouten en taalfouten? Taal is taal. Je kunt het zeggen, je kunt het zingen, je kunt het schrijven, je kunt het met gebaren uitbeelden. Onder zekere voorwaarden zou ik een scheet nog taal willen noemen.

Ik begrijp heus wel dat de taalkunde als "wetenschap" of "vak" allerlei categorieën, jargon en definities aanbrengt. En dat er officiële regels zijn voor officieel erkende talen, zoals het Nederlands. Maar taal in de zin van het gezond verstand is toch gewoon wat wij er zelf van maken? Ik schrijf bureau graag als bureau en niet als buro. En als iemand "hij voetbalt beter als mij" zegt dan is dat "fout" volgens de officieel geldende taalregels, maar voor mij niet intrinsiek fout.

Lupus schreef:Waarom wordt in deze discussie steeds weer het onderscheid aangebracht tussen schrijftaal en spreektaal, tussen spelfouten en taalfouten? Taal is taal. Je kunt het zeggen, je kunt het zingen, je kunt het schrijven, je kunt het met gebaren uitbeelden. Onder zekere voorwaarden zou ik een scheet nog taal willen noemen.

Ik begrijp heus wel dat de taalkunde als "wetenschap" of "vak" allerlei categorieën, jargon en definities aanbrengt. En dat er officiële regels zijn voor officieel erkende talen, zoals het Nederlands. Maar taal in de zin van het gezond verstand is toch gewoon wat wij er zelf van maken? Ik schrijf bureau graag als bureau en niet als buro. En als iemand "hij voetbalt beter als mij" zegt dan is dat "fout" volgens de officieel geldende taalregels, maar voor mij niet intrinsiek fout.

Jij stelt taal nu voor het gemak even gelijk met communicatie. Ik neem aan dat dat de voorwaarden zijn waaronder je een scheet nog taal zou willen noemen. Maar het verschil tussen een scheet en taal is dat het tweede een gestructureerde vorm van communicatie is, waarvan je de wetmatigheden met regels kunt beschrijven. En ik geef toe dat je met een scheet van alles kunt uitdrukken, maar je kunt bijvoorbeeld geen drie scheten laten waarbij er twee een groep vormen met een duidelijk te omschrijven betekenis.

Het eigenaardige van taal is ook dat wij een bepaald idee hebben over wat goed en fout is. Ook zonder een opgelegde norm heb je die indruk. Ook dat is iets wat met scheten doorgaans niet mogelijk is. Je kunt van een scheet wel opmerken dat hij niet gepast is in een bepaalde context, maar niet dat hij te lang is, of dat de toonhoogte verkeerd is, of dat twee scheten in de verkeerde volgorde staan.

Wat je ten slotte zegt over "officieel geldende taalregels" illustreert dat: ondanks het feit dat jij (sommige van) deze verwerpt, heb je toch zelf een idee over goed en fout ("intrinsiek fout"). En ik neem aan dat ook jij in jouw oordeel een onderscheid maakt tussen schrijftaal en spreektaal, en tussen fout in de spelling, fout in de uitspraak en fout in het algemeen. Of vind je dat allemaal van dezelfde orde?

(eentje voor in de kantlijn: grappig hoe de subtitel van dit topic redelijk suggestief geschreven is. Vrijheid van het een of verkrachting van het ander, dat is niet bepaald neutraal geformuleerd)

Ik wil graag even reageren op de centrale vraag in dit topic.

Moeten wij ons wel of niet druk maken om taalfouten als je het aan sneeuwwitje vraagt? Absoluut. We maken ons er niet druk genoeg over.

Taal is in mijn ogen een kwestie van conventie. Taal baseert zich op (gemaakte) afspraken tussen mensen. Dat niet ieder persoon in de populatie evenveel inbreng had tijdens het maken van die afspraken laat ik even terzijde. Taal is en blijft een kunstmatig systeem van afspraken.

Hieruit volgt in mijn ogen dat wanneer die afspraken er eenmaal zijn, men zich aan deze afspraken dient te houden. Dit houden aan de afspraken begint ermee dat mensen hoogte nemen van de afspraken. Mensen moeten leren hoe werkwoorden vervoegd worden, hoe woorden gespeld worden en hoe je juiste zinnen opbouwt. Wanneer kennis omtrent de conventies is opgedaan, is er het stukje toepassing en toezicht. Men gaat de geleerde regels en systemen nu in praktijk brengen. Daarbij is het mijn visie dat mensen hun eigen spellingcontroleur moeten zijn. Iedereen is er verantwoordelijk voor dat hij de taal juist gebruikt. Zo niet, dan zijn de gemaakte afspraken nog maar weinig waard. Je krijgt dan een soort anarchistisch taalbeleid (of eigenlijk non beleid) dat zich kenmerkt door onverschilligheid en wildgroei.

De laatste stap is dat er een soort massale passie voor juist taalgebruik ontstaat. Hierbij zien de mensen in hoe functioneel het is om een uniform taalsysteem te hebben waar iedereen zich aan houdt. Mensen respecteren de taal door deze juist toe te passen en elkaar daarbij eventueel te helpen.

Een paar toevoegingen:

Het bovenstaande wil niet zeggen dat het taalsysteem als een statisch iets moet heersen binnen de menselijke communicatie. Wanneer er massaal problemen ondervonden worden met bepaalde regels, dient de maatschappij zich daar als geheel over te buigen om een oplossing te vinden. Regels zullen daardoor onderhevig zijn aan verbeteringen en dat is prima.

Ik vind absoluut dat we ons druk moeten maken om taalfouten, maar ik vind ook dat 'de manier waarop' ertoe doet. Taal is in de eerste plaats een middel. Er is een inhoud te vinden in alles wat mensen elkaar vertellen of schrijven. Wanneer iemand je een sterk, eventueel persoonlijk argument presenteert is het niet gepast om diegene erop te wijzen dat het ''dan ik'' en niet ''dan mij'' is en verder niet in te gaan op hetgeen gecommuniceerd werd. Dus ja, je mag je druk maken om een taalfout, maar je moet ook bereid zijn verder te kijken dan die imperfecties.

De term 'druk maken' staat me een beetje tegen omdat het impliceert dat we ons stressen rondom dit onderwerp. Ik ben ervan overtuigd dat je ook op een rustige manier om kan gaan met de vele taalfouten die je op een dag tegenkomt.

Tot slot wil ik nog betogen dat relativering in mijn ogen de sleutel is hier. Ja, je moet waakzaam zijn voor taalfouten. Zowel voor de jouwe als die van mensen om je heen. Tegelijkertijd moet je onthouden dat taal een vervoermiddel is voor onze gedachten en dat het opspeuren van elkaars taalfouten nooit het enige doel mag zijn van de communicatie.

Kortom: taalfouten, ja, ze doen ertoe, maar er is een manier om ermee om te gaan.

Snow white schreef:[...] Taal is in mijn ogen een kwestie van conventie. Taal baseert zich op (gemaakte) afspraken tussen mensen. [...] Taal is en blijft een kunstmatig systeem van afspraken. [...]

[...]Tot slot wil ik nog betogen dat relativering in mijn ogen de sleutel is hier. [...]

Mag ik dat maar meteen beginnen met die relativering? Ik hoop dat je het niet erg vindt dat ik geknipt heb in mijn citaat van je bericht, maar dit zijn de punten waar ik wel een kanttekening bij wil plaatsen.

Je zegt dat taal een kunstmatig systeem van afspraken is en blijft. Dat zal tot op zekere hoogte best het geval zijn, maar er zit wel degelijk iets natuurlijks in taal en taalgebruik: het ontstaat vanzelf bij jonge kinderen, zonder dat met hen afspraken worden gemaakt, en het vertoont ook een ontwikkeling zonder dat daar aanwijsbare afspraken aan ten grondslag liggen. Je spreekt nota bene zelf over "wildgroei," hoe kan iets tegelijk wildgroei vertonen en toch op afspraken gebaseerd zijn?

Mag ik een vergelijking maken? De manier waarop wij lopen kun je tot op zekere hoogte aan afspraken toeschrijven: kinderen krijgen expliciete instructie in het lopen, er bestaan zekere conventies over hoe je moet lopen in bepaalde contexten (denk aan een catwalk, een race of een wandelclub), maar aan de andere kant is lopen ook iets wat je voor het grootste gedeelte onbewust doet.

Nou zul je zeggen: ja maar dat is toch heel anders want bij taal heb je veel duidelijker afspraken. Akkoord, maar taal is in het algemeen ook complexer dan lopen. Er zijn wel degelijk overeenkomsten.

Je zegt ook nog dat taal in de eerste plaats een middel is. Volgens mij doe je taal als cultuuruiting daarmee tekort. Mensen stellen vaak hoge prijs op hun eigen taal, en proberen zich als groep of als persoon te onderscheiden door hun taalgebruik. Dat is niet te rijmen met de steriele opvatting dat taal in de eerste plaats een middel is. Taal is ook een cultuurproduct, en als zodanig gevoelig voor het oordeel van een sociale groep, of een individu. Je kunt ook wel zeggen dat je kleren in de eerste plaats dienen om je warm en droog te houden, maar de variatie die er in kleren bestaat is voor het merendeel te verklaren uit mode.

@Taalprof: Er valt toch heel wat te zeggen voor de stelling dat taal een conventie is. Er is inderdaad iets natuurlijks aan taal, kindjes brabbelen over de hele wereld op praktisch dezelfde manier heel in het begin. Maar vrij snel wordt het brabbelen meer taalspecifiek en leren de kindjes de taal die tegen hen gesproken wordt.

Er worden inderdaad geen expliciete afspraken gemaakt (zou moeilijk zijn: hoe maak je een afspraak over taal zonder de taal te gebruiken?) maar taal gedraagt zich grotendeels alsof er wel impliciete afspraken over gemaakt zijn. Er zijn immers doorgaans geen intrinsieke relaties tussen de woorden en het betekende. Als het niet door leerprocessen wordt overgebracht, gaat geen enkel kindje een blaffend beest uit zichzelf "een hond", "a dog", "un chien", ... noemen.

Ik denk dat lopen in vergelijking veel minder op conventie steunt: het is een actie die veel minder variatie toelaat. We zijn in staat om een quasi-oneindig aantal opeenvolgingen van klanken te produceren, maar om te lopen zijn de mogelijkheden veel beperkter.

@ taalprof

Je hebt gelijk dat er een aanleg is voor taalontwikkeling, nature en nurture as always. De taal die echter spontaan emergeert uit het kind is niet bepaald ontwikkeld, slechts beginnend.

Feit blijft dat ons taalsysteem als geheel aan regels en richtlijnen een afgesproken systeem is. Daarmee is het in mijn ogen kunstmatig, net als economie. Ook van economie kan je zeggen dat mensen een ingebouwde weegschaal hebben waarmee we input en output kunnen afwegen en dat dieren en mensen van nature ruilrelaties met elkaar aangaan. Het geheel aan wereldeconomie is echter een kunstmatig stelsel, zo is de waarde van valuta een conventie.

Dat voor de benaming van het systeem. Met 'wildgroei' bedoelde ik het stadium waarin mensen al wel te maken hebben gehad met de formele taalregels (op school bijvoorbeeld). Later laten zij die regels echter verslonzen en ontstaat er een soort eigen taal waarin alles mag. Ik vindt, hun hebben, het mag allemaal. Dat is waar ik op doelde met wildgroei.

Ik ben het wel met je eens dat taal een culturele waarde heeft. Of het nu gaat om een landelijke taal of een dialect, taal is een cultureel iets (als ik zo vrij mag zijn: versus een natuurlijk iets).

Ik denk echter niet dat taal in de eerste plaats een cultureel iets is, ik denk nog steeds dat het in de eerste plaats een middel is. Puur qua tijdlijn lijkt het me dat taal allereerst werd ontwikkeld om elkaar dingen duidelijk te maken. Pas wanneer de taal al in vorming is, krijgt deze een culturele waarde. Ik blijf daarom bij mijn opvatting van taal die ontstond om gedachten te coderen en uit te wisselen. Dat is in mijn ogen het primaire doel van taal. Dat taal uiteindelijk een culturele waarde krijgt, ben ik wel helemaal met je eens.

Ik hoop dat ik je wat beter uit heb kunnen leggen wat ik met de diverse uitspraken bedoelde.

PeterPan schreef:Je mist nog taalfouten als dittografie en haplologie.

Je zegt dat "Elke taal voortdurend in beweging is en dat hoort zo, daar verandert geen taalunie iets aan".

Nu heb ik het idee dat je de schrijftaal en de spreektaal op een hoop gooit.

Er is geen enkele reden te bedenken waarom de schrijftaal in beweging zou moeten zijn.

Wat je met de vergelijking tussen Engelstalige landen bedoelt snap ik niet. Vlaams en Nederlands groeien ook steeds verder uit elkaar. Ik geloof dat je ook hier weer spreektaal en schrijftaal door elkaar gooit.

dittografie betekent voor zover ik weet twee maal hetzelfde woord of dezelfde klank achter elkaar plaatsen. Ik kan geen definitie vinden, dus heb geen idee of het alleen slaat op het het per ongeluk typen van een woord tweemaal of ook op benadrukking, IMHO een stijlfiguur en geen fout.

haplologie is het omgekeerde, voor de grap wel haplogie genaamd

Beide termen ben ik nooit eerder in verband met taalfouten tegengekomen. TTrouwens, ik heb absoluut niet geprobeerd een compleet overzicht van mogelijke fouten hier te publiceren.

Schrijftaal is in beweging, of je dat nu wilt of niet. Ik heb ten minste 3 groene boekjes meegemaakt, plus een wit boekje plus in de jaren 70 een tijdelijke sterke stroming die pleitte voor fonetische spelling. Dagelijks komen er niet alleen nieuwe woorden, maar zelfs nieuwe werkwoordvervoegingen. Toen het werkwoord racen in het Nederlands kwam, schreef men volgens mij vrij algemeen de verleden tijd als racede, nu moet dat racete zijn. "Ik zoog stof" betekent heel iets anders dan "ik stofzuigde".

Ik lees regelmatig archiefstukken uit de 11e t/m 19e eeuw en dat is voortdurend flink omschakelen. Niet alleen spelling en uitspraak van woorden is in elke periode en streek steeds weer anders, ook betekenissen verschuiven sterk. Nog niet lang geleden werd met het woord "mens(ch)" meestal een man aangeduid en betekende "ordinair" wat het nu nog in het Frans betekent: "gewoon". Als je het nu over een ordinair mens hebt bedoel je geen gewone man.

Als ik in archiefstukken een "gemeen wijf" tegenkom, lees ik wel "gewone vrouw" want daar hebben onze voorouders het dan over.

Het Engels kent geen taalunie die spelling voorschrijft, in Engeland gelden de woorden tyre, colour, customise als correct gespeld, in de VS spel je deze als tire, color, customize.

In Engeland kan je "a lift in a car" krijgen, dit heet in VS "a hike", daar gaat "a lift" in een gebouw op en neer, terwijl die in Engeland "elevator" heet. Gesproken en geschreven.

Toch moet je dat laatste ook niet overdrijven: als je wat op het internet rondleest kom je vaak gruwelijk Engels tegen waar een beetje Engelstalige taalliefhebber de muren van opgaat. Ik heb het dan voornamelijk over elementaire zaken als your - you're en they're - there - their. En waar die fouten geschreven worden is het hetzelfde als in het Nederlands: het is te vaak pure luiheid en desinteresse in de taal.

@Ypsilon en @Snowwhite: misschien dat het een kwestie van perspectief is, net iets als glas-half-vol glas-half-leeg: we zijn het er blijkbaar over eens dat taal iets natuurlijks heeft én iets kunstmatigs, en dat het ook in zekere zin een cultuurproduct is. En natuurlijk is het óók een middel om te communiceren. Snow white legt de nadruk op het kunstmatige en functionele karakter van de taal, ik vind het natuurlijke en het culturele belangrijker. Dat doe ik natuurlijk ook als tegenhanger tegen de tegenovergestelde opvatting, maar toch vooral omdat ik vind dat zonder die twee geen taal kan bestaan. Ga maar na: als je alle kunstmatige afspreken zou schrappen, dan zou je nog een taal overhouden. Maar haal het natuurlijke weg en hoe noem je dan wat je overhoudt? Hoogstens een dode taal.

Ik snap wel dat je taal vooral een middel tot communicatie vindt, maar dat maakt taal niet uniek. We hebben veel meer communicatiemiddelen dan taal alleen. Het unieke van taal is juist gelegen in het natuurlijke karakter en de manier waarop je je ermee kunt identificeren.

Ach, misschien zijn we het wel helemaal eens.

Toch moet je dat laatste ook niet overdrijven: als je wat op het internet rondleest kom je vaak gruwelijk Engels tegen waar een beetje Engelstalige taalliefhebber de muren van opgaat. Ik heb het dan voornamelijk over elementaire zaken als your - you're en they're - there - their. En waar die fouten geschreven worden is het hetzelfde als in het Nederlands: het is te vaak pure luiheid en desinteresse in de taal.

Sorry, wat overdrijf ik? Het ontgaat me. Natuurlijk zijn er massa's mensen in het Engels taalgebied die uit luiheid, desinteresse of gebrek aan scholing zelfs nog niet het verschil (schijnen te) kennen tussen to, too en two.

Het Internet is daarvoor trouwens een slechte graadmeter, je ziet aan wat je tegenkomt immers niet of je met een native Brit, Yank, Ozzie of misschien wel een 'Ollander of een Chinees te maken hebt.

Maar zonder van boven opgelegde autoriteit bestaat er in het Engels dus kennelijk wel voor wie z'n best wil doen om correct te spellen zoiets als een abstract "taalgevoel" waardoor ze (met voldoende scholing) weten wat in hun streek algemeen als correct wordt ervaren.

Ik twijfel dan ook een beetje aan het nut van onze taalunie. Belgische taalpuristen ergeren zich groen en geel aan landgenoten die zich voorstellen als: "Ik noem Vandemoortelle Jan" in plaats van "Ik heet Jan Vandemoortelle". De Taalunie spreekt zich daar niet over uit, die gaat niet over woordbetekenis of woordvolgorde. En persoonlijk vind ik dat die Belgische taalpuristen zich niet druk moeten maken, die spreken vaak een voor een Amsterdammer nog moeilijker begrijpbare taal.

Waarom hebben we dan wel een waakhond die erop let dat we "permitteren" schrijven in plaats van "permiteren"? (en veel andere woorden die om puur etymologische reden een niet uitgespoken dubbel L of T hebben). Deze spelling nodigt uit tot foute uitspraak (permiTTurun) en foute vervoeging (ik permitterde). Terwijl diezelfde waakhond zich niet bemoeit met grammatica, taalfouten, stijlfouten, en altijd achter de feiten aansjokt als het om taalvernieuwing gaat.

taalprof schreef:@Ypsilon en @Snowwhite: misschien dat het een kwestie van perspectief is, net iets als glas-half-vol glas-half-leeg: we zijn het er blijkbaar over eens dat taal iets natuurlijks heeft én iets kunstmatigs, en dat het ook in zekere zin een cultuurproduct is. En natuurlijk is het óók een middel om te communiceren. Snow white legt de nadruk op het kunstmatige en functionele karakter van de taal, ik vind het natuurlijke en het culturele belangrijker. Dat doe ik natuurlijk ook als tegenhanger tegen de tegenovergestelde opvatting, maar toch vooral omdat ik vind dat zonder die twee geen taal kan bestaan. Ga maar na: als je alle kunstmatige afspreken zou schrappen, dan zou je nog een taal overhouden. Maar haal het natuurlijke weg en hoe noem je dan wat je overhoudt? Hoogstens een dode taal.

Ik snap wel dat je taal vooral een middel tot communicatie vindt, maar dat maakt taal niet uniek. We hebben veel meer communicatiemiddelen dan taal alleen. Het unieke van taal is juist gelegen in het natuurlijke karakter en de manier waarop je je ermee kunt identificeren.

Ach, misschien zijn we het wel helemaal eens.

Waarschijnlijk zijn we het inderdaad meer eens dan je op het eerste zich zou denken. Om te beginnen: ik heb nog niets over taal als cultureel gegeven gezegd. En daarin ben ik eerder geneigd om de Taalprof te volgen. Met die opmerking echter, dat ik cultuur ook als conventie zie. Meer nog: ik denk dat die termen vaak inwisselbaar zijn.

Ik denk dat het verschil hem er vooral in zit dat wij "conventie" (of "afspraken") verschillend interpreteren. Ik zie het (heel ingekort) zo: er is vrij duidelijk een natuurlijke neiging tot taal en tot communiceren. Die taal en die communicatie worden gekneed door de cultuur en de conventie. "Conventie" moet hier niet opgevat worden als een set expliciete afspraken, maar als een set van op natuurlijke wijze ontstane regels, die wij onbewust toepassen en die van jongs af aangeleerd worden via eenvoudige leerprocessen. De conventie is geïmpliceerd in ons gedrag.

Laten we een eenvoudig gebaar als voorbeeld nemen i.p.v. taal: wij knikken voor "ja" en wij schudden ons hoofd voor "nee". Maar dat is niet over de hele wereld het geval. Niets in die hoofdbewegingen heeft een inherente relatie met ontkenning of bevestiging. Het is dus een conventie. Nu heb ik er geen bewuste herinneringen aan, maar ik neem aan dat mijn ouders niet met kleine ik de afspraak gemaakt hebben dat ik dat zo zou doen. Ik heb dat eenvoudigweg van hen overgenomen (waarschijnlijk vooral door imitatieleren).

Sorry, wat overdrijf ik? Het ontgaat me.

Ik had de indruk dat je het voorstelde alsof de Engelse taalgebruiker een enorme vrijheid geniet en de Nederlandse taalgebruiker een enorme onvrijheid. En daar ben ik het niet mee eens. Dat "taalgevoel" alleen is blijkbaar onvoldoende voor een grote groep mensen. Het taalgevoel waar wij het hier over hebben, is niet iets dat ingebakken zit, maar dat gecultiveerd moet worden.

Ik had de indruk dat je het voorstelde alsof de Engelse taalgebruiker een enorme vrijheid geniet en de Nederlandse taalgebruiker een enorme onvrijheid.

Nee joh. Een ander verhaal is dat ik geloof dat de morele druk om vanaf een bepaalde trap van de maatschappelijke of elitaire ladder goed Engels te spreken en te schrijven in GB veel groter is dan in de VS en in GB ook veel meer invloed heeft op je kans om verder op de ladder te komen. In Nederland zie ik die druk helaas afnemen maar ik geloof dat die nooit zo groot is geweest als in VS en voorlopig niet zo laag zal zinken als in VS. Maar dit is een puur persoonlijke indruk. Vraag geen onderbouwing.

En daar ben ik het niet mee eens. Dat "taalgevoel" alleen is blijkbaar onvoldoende voor een grote groep mensen. Het taalgevoel waar wij het hier over hebben, is niet iets dat ingebakken zit, maar dat gecultiveerd moet worden.

Dat taalgevoel is ook in GB en VS niet aangeboren en dat cultiveren komt ook niet uit jezelf opborrelen, bovenstaande druk is een belangrijk element. (IMHO, maar daar hebben sociologen en taalkundigen vast wel onderzoek naar gedaan.)

Maggy schreef:Ik twijfel dan ook een beetje aan het nut van onze taalunie. Belgische taalpuristen ergeren zich groen en geel aan landgenoten die zich voorstellen als: "Ik noem Vandemoortelle Jan" in plaats van "Ik heet Jan Vandemoortelle". De Taalunie spreekt zich daar niet over uit, die gaat niet over woordbetekenis of woordvolgorde. [...]

Waarom hebben we dan wel een waakhond die erop let dat we "permitteren" schrijven in plaats van "permiteren"? (en veel andere woorden die om puur etymologische reden een niet uitgespoken dubbel L of T hebben). Deze spelling nodigt uit tot foute uitspraak (permiTTurun) en foute vervoeging (ik permitterde). Terwijl diezelfde waakhond zich niet bemoeit met grammatica, taalfouten, stijlfouten, en altijd achter de feiten aansjokt als het om taalvernieuwing gaat.

Ehh, volgens mij klopt het niet helemaal zoals je het hier voorstelt: de Taalunie onderhoudt onder andere taaladvies.net, waar taaladvies over uiteenlopende kwesties wordt gegeven, zeker niet alleen spelling. Die bemoeit zich dus wel degelijk ook met grammatica, taalfouten en stijlfouten. Het voorbeeld dat jij noemt staat daar gewoon op, namelijk hier. Het verschil met de spelling is dat die in de wet is vastgelegd, terwijl de taaladviezen met betrekking tot grammatica en stijl vrijblijvend zijn. En dat is weer een beslissing van het comité van ministers van Nederland en België, niet van de Taalunie.

De vraag is trouwens wel wat de ideale situatie zou zijn. Ik weet zeker dat er een storm van kritiek zou losbarsten als de Taalunie van de ministers ook de opdracht zou krijgen de grammatica- en stijlregels vast te stellen (vooropgesteld dat dat mogelijk is).