sciencetalk

Erelce schreef:Ok, bedankt dat is dan weer duidelijk.

Dat wordt dus weer studeren.

Tijdens de studie over referentiestelsels ben ik tot het besef gekomen dat deeltjes in een referentiestelsel onder invloed van gravitatievelden en EM-velden geleidelijk aangezet worden om mee te bewegen met dat stelsel, na een tijd mag dit stelsel dus als voorkeursreferentie stelsel genomen worden om te weten als het deeltje beweegt.

Beweegt het deeltje in dit stelsel dan straalt het EM-golven uit.

Bekijk je het deeltje vanuit een ander referentiestelsel dan kun je niet oordelen als het deeltje beweegt of stilstaat.

....

Beweegt het deeltje in dit stelsel dan straalt het EM-golven uit.

Hoe staat het dan met een lading die (in het referentiestelsel) rechtlijnig en met constante snelheid beweegt?

Nog een vraag: heeft ieder deeltje volgens jou een eigen voorkeursreferentiestelsel?

Bartjes schreef:Hoe staat het dan met een lading die (in het referentiestelsel) rechtlijnig en met constante snelheid beweegt?

Nog een vraag: heeft ieder deeltje volgens jou een eigen voorkeursreferentiestelsel?

ik bedoel alleen maar het volgende:

ons melkwegstelstel bestaat uit een enorme schijf die rond een super zwaar, zwart gat draait (Saggitarius A) met een massavan met in het centrum een zwart gat

Erelce schreef:ik bedoel alleen maar het volgende:

ons melkwegstelstel bestaat uit een enorme schijf die rond een super zwaar, zwart gat draait (Saggitarius A) met een massavan met in het centrum een zwart gat...

sorry, maar ik heb mijn tekst niet kunnen afmaken, het komt erop neer dat een deeltje die ergens in ons melkwegstelsel terecht komt, dat dit deeltje uiteindelijk zal meedraaien met het gravitatieveld, en dat dit gravitatieveld ( en nabije omgeving ) dus als voorkeursreferentieveld kan gebruikt worden, omdat dit deeltje t.o.v. dit veld stil staat. Dus dan kun je aannemen dat het elektron daardoor niet straalt. Beweegt het elektron t.o.v. dit veld dan zal die stralen.

bron:

data van ons melkwegstel

met getallen om van te duizelen!

...het komt erop neer dat een deeltje die ergens in ons melkwegstelsel terecht komt, dat dit deeltje uiteindelijk zal meedraaien met het gravitatieveld, en dat dit gravitatieveld ( en nabije omgeving ) dus als voorkeursreferentieveld kan gebruikt worden, omdat dit deeltje t.o.v. dit veld stil staat. Dus dan kun je aannemen dat het elektron daardoor niet straalt. Beweegt het elektron t.o.v. dit veld dan zal die stralen.

Het begint langzaam aan handen en voeten te krijgen. Dat's mooi. Maar er zijn nog wel een paar probleempjes. Een gravitatieveld is nog geen coördinatenstelsel: hoe wil je vaststellen of een deeltje t.o.v. een gravitatieveld beweegt? Wat doe je in het geval het gravitatieveld homogeen is, of in de tijd varieert, of op zekere plaats (vrijwel) nul is? En verder is het de vraag of je theorie - zodra die netjes is uitgewerkt - wel met de experimentele feiten overeen komt.

Het begint langzaam aan handen en voeten te krijgen. Dat's mooi. Maar er zijn nog wel een paar probleempjes. Een gravitatieveld is nog geen coördinatenstelsel: hoe wil je vaststellen of een deeltje t.o.v. een gravitatieveld beweegt? Wat doe je in het geval het gravitatieveld homogeen is, of in de tijd varieert, of op zekere plaats (vrijwel) nul is? En verder is het de vraag of je theorie - zodra die netjes is uitgewerkt - wel met de experimentele feiten overeen komt.

dat is hetgeen ik probeerde uit te leggen voordat mijn PC in storing ging...

dat is nu het mooie... je kunt geen gravitatieveld zien, maar wel het resultaat van de werking van dit veld op de materie na zekere tijd ( afhankelijk van de hoeveelheid massa = traagheid die door het gravitatie veld zal in beweging gebracht worden ).

Net als het deeltje draait de aarde ( na miljarden jaren) even snel mee als het gravitatie veld in de armen van ons melkwegstelsel, het veld maakt zelfs een kolkende beweging waardoor onze aardebol ook op zichzelf rond draait. Alles in de onmiddelijke omgeving van de aarde draait ook mee denk aan onze dampkring. Na al die jaren is de draaiing van onze aardbol en omgeving dezelfde als de draaiing van het gravitatieveld op deze plaats in ons melkwegstelsel . Een deeltje in de omgeving van de aarde zal ook meedraaien met de aarde en dus ook met dezelfde snelheid als het gravitatieveld. Het coordinatenstelsel van het gravitatieveld is in de omgeving van de aarde dus dezelfde als deze van de aarde zelf ( in ons geval is dit een ronddraaiend coördinatenstel door de ronddraaiende beweging ).Alles wat dus meedraait met dit veld staat dus stil t.o.v. dit veld.

M.O. een gravitatieveld is geen loos begrip! Met de bekende formule voor F = G.m1.m2/r² kan exact berekend worden met hoeveel kracht een bepaalde massa aan een andere massa trekt, of met mijn aangepaste formule a = G.m1/r² welke versnelling een bepaalde massa geeft aan een deeltje in de omgeving van deze massa.

Je kunt het misschien best vergelijken met een pot tomatensoep met balletjes, waarbij de soep het gravitatieveld is . Als je in de soep roert zullen de balletjes na zekere tijd even snel als de soep meedraaien.

Erelce schreef:Een deeltje in de omgeving van de aarde zal ook meedraaien met de aarde en dus ook met dezelfde snelheid als het gravitatieveld. Het coordinatenstelsel van het gravitatieveld is in de omgeving van de aarde dus dezelfde als deze van de aarde zelf ( in ons geval is dit een ronddraaiend coördinatenstel door de ronddraaiende beweging ).Alles wat dus meedraait met dit veld staat dus stil t.o.v. dit veld.

(...)

Je kunt het misschien best vergelijken met een pot tomatensoep met balletjes, waarbij de soep het gravitatieveld is . Als je in de soep roert zullen de balletjes na zekere tijd even snel als de soep meedraaien.

In elk geval heb je nu een punt bereikt waarop je theorie in principe controleerbaar wordt. Immers: stel dat we ons met een zeker voertuig zouden voortbewegen met een snelheid die afwijkt van de draaisnelheid van de aarde. Dan zou er volgens jou een kracht moeten werken op alle deeltjes van en in ons voertuig die deze afwijkende snelheid teniet probeert te doen. Zoiets moet in principe te meten zijn. Durf je het ook aan een voorspelling voor de grootte van deze kracht te geven?

En verder: wat zou er volgens jou moeten gebeuren bij een beweging haaks op de draaisnelheid van de aarde?

Bartjes schreef:In elk geval heb je nu een punt bereikt waarop je theorie in principe controleerbaar wordt. Immers: stel dat we ons met een zeker voertuig zouden voortbewegen met een snelheid die afwijkt van de draaisnelheid van de aarde. Dan zou er volgens jou een kracht moeten werken op alle deeltjes van en in ons voertuig die deze afwijkende snelheid teniet probeert te doen. Zoiets moet in principe te meten zijn. Durf je het ook aan een voorspelling voor de grootte van deze kracht te geven?

En verder: wat zou er volgens jou moeten gebeuren bij een beweging haaks op de draaisnelheid van de aarde?

Het bewijs ligt aan onze voeten ( het aardmagnetisme ).

In het centrum van onze aardbol zit een vloeibare kern die voornamelijk uit ijzer bestaat.

Het zou kunnen dat deze massa sneller of trager draait dan dit gravitatie veld. Daardoor moeten de elektronen die deze kern bevat ook sneller of trager draaien dan ons gravitatieveld en dus een magnetisch veld induceren.

Draait de vloeibare kern snelller dan de buitenkant van de aarde ( = t.o.v. het voorkeursreferentiestelsel = gravitatieveld ) , dan wijst de zuidpool van dit geïnduceerde magnetisch veld naar de bovenkant van de aarde (= noordpool ) met als richting de as van de aarde.

En zo is het ook in werkelijkheid.

Dat zou dus tevens het aardmagnetisme kunnen verklaren.

... Dan zou er volgens jou een kracht moeten werken op alle deeltjes van en in ons voertuig die deze afwijkende snelheid teniet probeert te doen. Zoiets moet in principe te meten zijn. Durf je het ook aan een voorspelling voor de grootte van deze kracht te geven?

Is dat niet reeds bewezen?

Waarschijnlijk heeft dit ook te maken met de traagheid van een lichaam. ( hoe meer materie, hoe meer elektronen tegenwerken).

Hoe sneller een lichaam beweegt ( t.o.v. het voorkeursreferentiestelsel ) hoe meer het tegenwerkt.

De massa vermeerdert met een factor γ volgens de Lorentz-transformatie.

Waarschijnlijk kun je ook door straling van de elektronen-velden haaks op de bewegingsrichting de lengtecontractie verklaren van dit lichaam in de bewegingsrichting volgens de Lorentztransformatie.

M.O. het is niet omdat het gravitatieveld als voorkeursreferentieveld kan genomen worden dat dit veld zelf verantwoordelijk is voor al deze fenomenen.

Er kan bvb. een ander soort energieveld dezelfde snelheid en richting hebben als dit gravitatieveld.

...Daardoor moeten de elektronen die deze kern bevat ook sneller of trager draaien dan ons gravitatieveld en dus een magnetisch veld induceren.

Vergeet de positief geladen ijzer-ionen niet!

Vergeet de positief geladen ijzer-ionen niet!

Positief geladen ijzer-ionen zijn niet positief geladen!

Ze zijn enkel minder negatief geladen dan normaal.

De beweging van hun elektronen-veld t.o.v. het referentieveld moet dus ook een extra magnetisch veld veroorzaken haaks op de bewegingsrichting.

Erelce schreef:Is dat niet reeds bewezen?

Waarschijnlijk heeft dit ook te maken met de traagheid van een lichaam. ( hoe meer materie, hoe meer elektronen tegenwerken).

Hoe sneller een lichaam beweegt ( t.o.v. het voorkeursreferentiestelsel ) hoe meer het tegenwerkt.

De massa vermeerdert met een factor γ volgens de Lorentz-transformatie.

Waarschijnlijk kun je ook door straling van de elektronen-velden haaks op de bewegingsrichting de lengtecontractie verklaren van dit lichaam in de bewegingsrichting volgens de Lorentztransformatie.

M.O. het is niet omdat het gravitatieveld als voorkeursreferentieveld kan genomen worden dat dit veld zelf verantwoordelijk is voor al deze fenomenen.

Er kan bvb. een ander soort energieveld dezelfde snelheid en richting hebben als dit gravitatieveld.

Het wordt zo wel een vreemd mengseltje van oude en nieuwe theorieën. Steeds als ik denk te weten waar je naartoe wilt, komt er een volgend konijn uit de hoed...

Erelce schreef:Positief geladen ijzer-ionen zijn niet positief geladen!

Ze zijn enkel minder negatief geladen dan normaal.

De beweging van hun elektronen-veld t.o.v. het referentieveld moet dus ook een extra magnetisch veld veroorzaken haaks op de bewegingsrichting.

Als je een lading q = -e uit een neutraal ijzer-atoom weghaalt, wordt volgens mij de lading van het resulterende ijzer-ion:

Q = 0 - q = 0 - (-e) = 0 + e = e.

Het wordt zo wel een vreemd mengseltje van oude en nieuwe theorieën. Steeds als ik denk te weten waar je naartoe wilt, komt er een volgend konijn uit de hoed...

haha, ik ben nu op dreef en ben niet meer te stoppen. Het is net als bij een puzzel dat de stukjes beginnen in elkaar te passen.

Neem gerust de tijd om alles eens door te nemen.

Ik haal nog een laatste konijn uit mijn hoed en dan neem ik een beetje gas terug. Beloofd.

de tegenwerking die een massa 'm' ondervindt als het beweegt t.o.v. een gravitatieveld veroorzaakt door een massa 'M' op een afstand 'r' van dit gravitatieveld is:

F = γ. m . G . M / r² in Newton

en is gebaseerd op deze formules waarbij F = m . a // m = γ. m₀ // a = G . M / r²

vullen we de gegevens in voor een massa van 1kg in het gravitatieveld van de aarde M= 6. 10 ²⁴ op een afstand van 6,4.10⁶ m van het centrum van de aardbol en G = 6,67 . 10 ^-11 dan hebben we als tegenwerkende kracht het volgende:

F = γ . 1. 6,67 . 10 ^-11 . 6 . 10 ²⁴ / ( 6,4 . 10 ⁶ ) ² = ongev. 10N= 1kg'

dat is net wat er te verwachten was, het is trouwens daarom dat op aarde alles even snel valt.

Nu neem ik wat gas terug en laat alles bezinken.

Bartjes schreef:Als je een lading q = -e uit een neutraal ijzer-atoom weghaalt, wordt volgens mij de lading van het resulterende ijzer-ion:

Q = 0 - q = 0 - (-e) = 0 + e = e.

er bewegen dan nog altijd 25 elektronen van de elektronenwolk van een ijzeratoom door het referentieveld i.p.v 26.