sciencetalk

Vergis ik mij als ik zeg dat we in een labiel evenwicht zitten? Als de snelheid van de aarde even van richting verandert door een kracht, dan vliegen we ofwel weg van de zon ofwel naar de zon toe (allebei niet zo'n fijne toestanden kan ik mij voorstellen   )

Als je het mij vraagt is het niet zo zwart-wit. Als de Aarde een kleine impuls in welke richting dan ook zou krijgen, waardoor de baan om de zon verandert, wil dat niet perse zeggen dat we of 1) crashen of 2) wegvliegen. Het kan er ook gewoon voor zorgen dat de aarde wat snelheid verliest of juist wint, waardoor de baan om de zon iets langzamer/kleiner wordt, of juist iets sneller/groter wordt. Zo labiel is de baan rond de zon nou ook weer niet. Als de aarde snelheid verliest wordt de afstand tot de zon gewoon steeds ietsje kleiner, waardoor de aarde uiteindelijk in de zon zal crashen. Dat zal uiteindelijk dus ook gebeuren, maar dat gaat zo langzaam dat het nog wel een paar miljard jaar duren. Zolang de aarde nog steeds snelheid heeft heeft die snelheid de aantrekkingskracht van de zon deels op. Vergelijk het maar met een gewicht aan een touwtje dat je rondjes laat draaien. Het gewichtje komt pas stil in het midden terecht als de snelheid compleet weg is.

Nu zijn er denk ik toch genoeg krachten die op de aarde werken: dagelijkse meteorietinslagen (weliswaar kleintjes maar toch), de aantrekkingskracht van Jupiter (niet te verwaarlozen, want zo'n 106 keer groter dan de aarde als ik mij goed herinner), aantrekkingskrachten van mars en venus, die toch relatief dicht bij de aarde gelegen zijn, voorbijrazende kometen, enzovoort... Dit zijn weliswaar allemaal kleine krachten maar uiteindelijk moeten deze toch in staat zijn de aarde uit zijn baan rond de zon te brengen (met alle gevolgen vandien)?  

De meeste dingen die de baan van de aarde kunnen doen veranderen, zoals meteorietinslagen, leggen niet dusdanig gewicht in de schaal dat de impuls en richting van de aarde noemenswaardig worden veranderd. De aarde verliest hooguit een minuscuul klein beetje snelheid waardoor de aarde *ietsje* langzamer gaat bewegen, en dus *ietsje* dichter bij de zon terecht komt en zijn baan vervolgt. Dit betekent niet meteen dat de aarde in de zon crasht.

Een andere vraag:

(Ik geloof niet dat hier inmiddels al echt antwoord op is gegeven; dus bij deze nogmaals)

Hoe komt het dan dat de banen van alle planeten in ons zonnestelsel zich min of meer in 1 vlak bevinden? Dat kan toch geen toeval zijn lijkt me? Maar ik vraag me af wat daar de reden van is; waarom de planeten zich niet gewoon rond de zon bewegen zoals tv-satellieten rond de aarde zeg maar; dus allemaal in hun eigen richting en hun eigen vlak. Iemand die hier antwoord op weet?

Raspoetin schreef:

Rov schreef:Niet echt eigenlijk, de aarde heeft toch ook geen motorom rond de zon te draaien? Je moet em een maal genoeg snelheid geven en hit is voor mekaar, sommige satellieten hebben toch ook geen motor..

Luchtweerstand......

In de ruimte is er toch ook weerstand, weliswaar zeer weinig, maar dan zou de Aarde op een bepaald moment ook op de zon moeten storten? Fijn :<

Jaja, ik zou je er maar vast op voorbereiden!

De zon en aarde veroorzaken een vervorming van het zwaartekrachtsveld. De ruimte (drie dimensies) in de buurt van de zon is dus vervormd. Je kan om het duidelijker te maken 1 van de dimensies weglaten en dan blijft een 2 dimensionale ruimte over. Stel je voor dat je een bed hebt waarover een perfect strak gespannen hoeslaken zit. Leg nu op je matras een bowlingbal (Zon). De 2-dimensionele ruimte (je laken) wordt nu vervormd door de bal. Er ontstaat een trechtervorm. Rol nu een pingpongbal (planeet) richting "zon" deze zal is sommige gevallen een baan om de bowlingbal gaan geschrijven. Te vergelijken met de trechters die in sommige musea staan waar je muntgeld in kan gooien. De Muntjes beschrijven ellipsvormige banen om het middelpunt en bewegen door wrijvingsverliezen langzaam richting gat. Zouden de munten wrijvingsloos kunnen bewegen dan blijven ze in dezelfde ellips ronddraaien. Tel er nu weer een dimensie bij op: Zie hier de beweging van de planeten om de zon.

Hoe komt het dan dat de banen van alle planeten in ons zonnestelsel zich min of meer in 1 vlak bevinden?

- en allemaal dezelfde kant opdraaien?

Nu goed, ik ga effe een poging wagen: Het draait allemaal om de wet van behoud van impulsmoment.

Men denkt dat het zonnestelsel is ontstaan doordat een grote gaswolk ging samentrekken. Nu is het zo dat zo'n gaswolk altijd wel een gemiddeld impulsmoment heeft; dat moet je je voorstellen als een vector door het zwaartepunt van de wolk. Loodrecht op die impulsmomentvector staat een vlak dat óók door het zwaartepunt gaat. Vanwege de rotatie van de gaswolk vallen de gas- en stofdeeltjes minder snel in de richting van de impulsmomentvector dan naar het vlak, met andere woorden, de wolk trekt sneller samen naar het vlak door het zwaartepunt dan in andere richtingen, en je krijgt een soort van afgeplatte wolk met een klont in het midden.

Wat later, tijdens de vorming van de planeten heb je een grote hoeveelheid kleinere lichamen die bezig zijn met samenklonteren. Stel je voor dat er twee lichaampjes van dezelfde massa ronddraaien in perfect cirkelvormige banen met dezelfde straal. Als hun baanvlakken nu alletwee dezelfde hoek maken met het vlak van het zonnestelsel, en ze inelastisch botsen precies in het vlak van het zonnestelsel (dat is een wat onwaarschijnlijke hypothetische situatie, maar het belangrijkste punt is de inelastische botsing), dan gaan de twee lichaampjes verder als één lichaam dat draait in het vlak van het zonnestelsel. (Dwz. de deeltjes komen in een situatie terecht met een lagere kinetische energie terwijl het gemiddelde impulsmoment van de twee deeltjes hetzelfde blijft.)

Zodoende bestaat er een sterke voorkeur voor een draaibeweging in het vlak.