sciencetalk

Arts is niet een wetenschap, het is een vak, een kunst, een talent.

Niet iedereen die een studie geneeskunde heeft afgerond is in staat een goede arts te worden, net zoals niet iedereen die Engels gestudeerd heeft een goede docent Engels zal zijn.

Een huisarts moet helemaal een goed arts zijn in alle opzichten.

Ten eerste ben je het verzamelpunt, je krijgt alles. De zeurpieten die elke week met een ander pijntje komen. De interessante gevallen mag je doorverwijzen naar de specialist. Dan een heleboel routinebehandelingen, ontstekingen met een standaardkuurtje antibiotica, etc. En dat alles (inclusief de routinebehandelingen) met de juiste hoeveelheid persoonlijke aandacht, preciesie, tact.

Daar moet je dan wel de tijd en ruimte voor hebben, een arts met nachtdienst kan net zo goed niet naar bed gaan; richt de inroostering en vergoeding dan ook zodanig in. Ook een arts zou niet meer dan een x aantal uren per week moeten werken en daarin de vrijheid hebben om de tijd die zij nodig vindt aan haar patiënten te besteden.

De opleiding van een arts mag dan wetenschappelijk zijn, dat betekent niet dat een arts zich moet beperken tot de wetenschappelijke kant. Daar leer je geen tact mee en als je niet goed communiceert heb je weinig aan een systematische diagnose.

Dus als een arts fysiotherapie voorschrijft omdat ze denkt dat dat voor de patiënt goed is zou ik dat niet als kwakzalverij willen zien, ook al is er geen sluitend wetenschappelijk bewijs voor de werking van fysiotherapie.

Dus als een arts aromatherapie voorschrijft omdat ze denkt dat dat voor de patiënt goed is zou ik dat niet als kwakzalverij willen zien, ook al is er geen sluitend wetenschappelijk bewijs voor de werking van aromatherapie.

Patiënten krijgen enkel een placebo wanneer er een onderzoek wordt gedaan (ideaal gesproken dubbelblind) naar de werking van een medicijn.

Natuurlijk schrijven artsen wel placebo's voor, elke arts of regio heeft z'n eigen voorkeuren, maar pammetjes schijnen het meest populair te zijn. Geef mij dan maar een willekeurig homeopatisch preparaat, desnoods arsenicum D12, dat heeft minder bijwerkingen. Placebo's zijn populair bij zeurende patienten, vage klachten, ingebeelde zieken, recidivisten etc. Misschien zal een arts niet snel toegeven dat hier feitenlijk een placebo wordt voorgeschreven, maar dat is het wel. De werkelijke werking van valium (of welk medicijn dan ook als placebo wordt voorgeschreven) zal zelden echt wat bijdragen in dergelijke gevallen. Je hebt ook nog wat variatiemogelijkheden: als diazepam toch echt niets oplevert dan ga je gewoon over op oxazepam en vervolgens op temazepam. Andere namen, kleuren, vormen. Je patient is tevreden.

De opleiding van een arts mag dan wetenschappelijk zijn, dat betekent niet dat een arts zich moet beperken tot de wetenschappelijke kant. Daar leer je geen tact mee en als je niet goed communiceert heb je weinig aan een systematische diagnose.

Ik zie hier geen antithese. Een arts die zich 'beperkt' tot de wetenschappelijke kant is niet 1 op 1 een tactloze arts met gebrekkige communicatieve vaardigheden. Deze 2 zaken staan los van elkaar. Wel moet je altijd respectvol zijn, zelfs wanneer je weet dat iets totaal onzinnig is maar de ander dat (nog) niet beseft. Gelukkig heb ik daar zoiezo geen moeite mee, ik stoor me weinig aan zwaktes en gebreken van andere mensen omdat ik me maar al te goed besef wat mijn eigen zwaktes en gebreken zijn.

Ik garandeer jou dat er in de opleiding tegenwoordig veel aandacht is voor de communicatieve vaardigheden (tot in het absurde) juist omdat het bekend is dat dit bij de oudere generatie artsen nogal een probleem is.

Dus als een arts fysiotherapie voorschrijft omdat ze denkt dat dat voor de patiënt goed is zou ik dat niet als kwakzalverij willen zien, ook al is er geen sluitend wetenschappelijk bewijs voor de werking van fysiotherapie.

Dus als een arts aromatherapie voorschrijft omdat ze denkt dat dat voor de patiënt goed is zou ik dat niet als kwakzalverij willen zien, ook al is er geen sluitend wetenschappelijk bewijs voor de werking van aromatherapie.

De kinesisten hebben in Vlaanderen een wetenschappelijke opleiding gevolgd, gewoon universitair niveau (in Nederland natuurlijk weer niet ), de kinesisten werken zelfs in de academische ziekenhuizen. Dat kan je toch niet vergelijken met aromatherapie wat duidelijk alternatief is.

Ik kan jou niet volgen in het bovenstaande. Een arts moets inderdaad voorschrijven wat goed is voor de patiënt maar hij moet zich hierbij baseren op wetenschappelijke bronnen.

Natuurlijk schrijven artsen wel placebo's voor, elke arts of regio heeft z'n eigen voorkeuren, maar pammetjes schijnen het meest populair te zijn. Geef mij dan maar een willekeurig homeopatisch preparaat, desnoods arsenicum D12, dat heeft minder bijwerkingen. Placebo's zijn populair bij zeurende patienten, vage klachten, ingebeelde zieken, recidivisten etc. Misschien zal een arts niet snel toegeven dat hier feitenlijk een placebo wordt voorgeschreven, maar dat is het wel. De werkelijke werking van valium (of welk medicijn dan ook als placebo wordt voorgeschreven) zal zelden echt wat bijdragen in dergelijke gevallen. Je hebt ook nog wat variatiemogelijkheden: als diazepam toch echt niets oplevert dan ga je gewoon over op oxazepam en vervolgens op temazepam. Andere namen, kleuren, vormen. Je patient is tevreden.

Tja, er zijn artsen die zo handelen

Het is echter niet mijn stijl. Ik ga mijn patiënten niet bedonderen in de toekomst. Wel zal ik er alles aan doen om oplossingen te zoeken en deze mensen goed te begeleiden maar op basis van 'eerlijkheid, transparantie en compassie', niet op basis van placebo's (tenzij het voor een officieel onderzoek is). Ik begrijp wel dat die verleiding er is wanneer je een patiënt simpelweg niet kan helpen. De zeurpatiënten zijn overigens mi het grote nadeel van de job van huisarts. Dat is het voordeel voor de specialisten, daar zijn de zeurpatiënten al wat weggefilterd. Begrijp me niet verkeerd, deze mensen hebben wel degelijk ernstige problemen (psychosociaal) en hebben ook hulp nodig maar het is zo verdomd moeilijk om hen bij hun problemen te helpen.

De werkelijke werking van valium (of welk medicijn dan ook als placebo wordt voorgeschreven) zal zelden echt wat bijdragen in dergelijke gevallen. Je hebt ook nog wat variatiemogelijkheden: als diazepam toch echt niets oplevert dan ga je gewoon over op oxazepam en vervolgens op temazepam. Andere namen, kleuren, vormen. Je patient is tevreden.

Toch zou ik valium en derivaten niet zo 123 onder placebo's gooien... die hebben bij voldoende doses best een merkbaar effect. Ze zorgen er wellicht eerder voor dat de patient zich koest houdt dan dat een of andere aandoening geneest, maar inerte stoffen zijn het in ieder geval niet.

Maar om het simpele voorbeeld van 'meer aandacht' te pakken: als homeopatisch artsen zulke goede resultaten behalen alleen maar door hun patienten meer aandacht te geven, zou dat voor regulier artsen dan niet ook 'verplicht' moeten worden?

Dat kan, maar ik denk dat de verzekeraars nogal gaan bokken als iedere patient een uur bij zn huisarts gaat zitten voor een consult... of de premies stijgen nog verder en praktijken krijgen nog meer capaciteitsproblemen. Als het verder echt alleen om aandacht gaat kunnen alternatieven dat gat mooi dichten. Die kunnen immers zonder enige opleiding een praktijk openen, en worden door de patient zelf betaald. Probleem is alleen dat de patient ook naar zon alternatief gaat als er wel iets aan de hand is, en dan geen behandeling krijgt.

Of heeft heel Nederland collectief zo weinig vertrouwen in de reguliere geneeskunde dat dit soort aandachts-placebo alleen werkt bij alternatief therapeuten?

Er is natuurlijk ook een redelijk grote groep die gewoon uitbehandeld is die toch blijft zoeken naar behandeling. Een arts kan voor die gevallen niets meer doen, maar misschien voelen ze zich beter bij een wekelijks praatje met homeopaat of iets in die geest.

Mensen met evidente behandelbare klachten zullen denk ik weinig bij alternatieven komen, die kunnen tenslotte naar hun arts om daar behandeling te krijgen.

Nou, van jouw wereldbeeld word ik in elk geval ook niet vrolijker...

Ander vraagje: er zijn hier een aantal mensen die nogal negatief denken over 'alternatieven'. En ik zal trouwens ook de eerste zijn om toe te geven dat er een hoop snot tussen zit...

Maar ben je wel eens oprecht je gaan verdiepen, zonder vooroordelen, in de theorie én praktijk van waar je zo op af geeft?

Want deze discussie is schier eindeloos, maar uiteindelijk zou het toch wel leuk zijn als 'we' wat meer naar elkaar toe konden komen (als in: de jeugd heeft de toekomst, en wereldvrede enzo, jeweetwel )...

En daarmee geloof ik heus niet dat iedere huisarts zijn patienten straks naar de homeopaat stuurt, maar ik denk dat er toch veel van elkaar te leren valt.

Alternatieven kunnen bijvoorbeeld leren dat ze niet in van die irritante vage termen moeten wauwelen die leuk klinken maar nergens op slaan (energie en vuil... ja wat is dat dan?)

En Regulieren kunnen schijnbaar leren dat ze meer aandacht aan hun patienten moeten geven want dat helpt (overigens: de zorgverzekeraars zijn ook maar tot op zekere hoogte de baas: vergeet de macht van de consument niet!)

Nou ja, misschien ben ik naïef.

Nevenvraagje: ik verbaas me er altijd over dat fysiotherapie nog als alternatieve geneeswijze wordt gezien; het klinkt mij altijd heel regulier in de oren en wordt dacht ik ook in ziekenhuizen bij revalidatie toegepast.

Maar als dát niet geaccepteerd wordt; wat is dan het reguliere 'lichaamswerk' zeg maar?> gezien dat je niet alles met pilletjes kunt oplossen moet je nu en dan toch ook iets aan houding, spierspanning etc doen? Waar verwijs je iemand naar door als het niet naar de fysiotherapeut is? Heeft dat een naam?

De kinesisten hebben in Vlaanderen een wetenschappelijke opleiding gevolgd, gewoon universitair niveau (in Nederland natuurlijk weer niet ), de kinesisten werken zelfs in de academische ziekenhuizen. Dat kan je toch niet vergelijken met aromatherapie wat duidelijk alternatief is.

Ik kan jou niet volgen in het bovenstaande. Een arts moets inderdaad voorschrijven wat goed is voor de patiënt maar hij moet zich hierbij baseren op wetenschappelijke bronnen

In dat laatste wringt het nu net.

Er is een heleboel wetenschappelijk onderzoek gedaan naar fysiotherapie, aromatherapie en homeopathie (om ons maar eens te beperken). Hierbij zijn voor alle drie een heleboel interessante gegevens boven water gehaald. Veel met name klinische onderzoeken waaruit (b)leek dat de betreffende behandeling effect had. Maar een sluitend wetenschappelijk bewijs dat een van deze therapiën werkt dat van hetzelfde niveau is als dat van het bewijs van werking als een geneesmiddel als paracetamol is er niet.

Een homeopatisch arts zal zich echt wel op wetenschappelijke studies baseren, er zijn zat wetenschappelijke studies naar homeopatische middelen gedaan en de meeste homeopatische artsen hebben zich op dat gebied laten scholen. Dus in die zin voldoet ze aan de eis die je -terecht- stelt, namelijk dat ze zich moet baseren op wetenschappelijke bronnen. zo zal de fysiotherapie ook echt wel op wetenschappelijk onderzoek gebaseerd zijn.

Dat er over de uitkomst en geldigheid van die onderzoeken te twisten valt is een ander ding, maar het is de arts die met haar wetenschappelijke geneeskundige opleiding die afweging moet maken. Kennelijk zijn er daarbij verschillende inzichten gegroeid. Door nu de artsen die fysiotherapie, homeopathie of aromatherapie toepassen kwakzalvers te noemen suggereer je dat ze ofwel geen artsen zijn, geen goede artsen, bedriegers.

In Nederland is Fysiotherapie net als soortgelijke paramedische opleidingen (oefentherapie volgens Cesar of Mensendieck), ergotherapie etc. een HBO opleiding. Ik denk dat dit zo is omdat het meer praktisch gebaseerd is op best practice dan op kennis van en bestudering van lichaamsprocessen.

Fysiotherapeuten zijn inderdaad geen artsen en vallen daarmee strict genomen niet onder geneeskunde. Maar dat neemt niet weg dat een arts wel met goed geweten een patient kan doorverwijzen naar een fysiotherapeut als hij denk dat de patient daar baat bij zal hebben.

Vergelijk het misschien met een advies om (meer) te gaan sporten: Dat maakt het fitnesscentrum niet tot een medische instelling, maar ook zeker niet tot een of andere pratkijk voor alternatieve geneeswijzen.

Een andere vraag is of fysiotherapie altijd evenveel effect heeft. Mocht blijken dat het voor een reeks aan aandoeningen geen enkel effect heeft, dan zou een arts patienten die daaraan lijden niet moeten verwijzen naar een fysiotherapeut.

Fysiotherapeuten zijn inderdaad geen artsen en vallen daarmee strict genomen niet onder geneeskunde.

Wat is dan eigenlijk de definitie van geneeskunde? Kun je alleen geneeskunde uitoefenen als je die universitaire studie hebt afgerond? Of beoefen je geneeskunde als mensen genezen je praktijk verlaten?

Want fysiotherapeuten 'genezen' toch ook mensen, ik denk dat daar geen twijfel over mag bestaan; misschien is eht niet in alle gevallen even effectief, maar toch in een heleboel gevallen wel degelijk.

Misschien moeten artsen eens wat minder star zijn en toegeven dat zij niet alles kunnen oplossen, en dat ze voor bepaalde gebieden van de geneeskunde anderen nodig hebben die meer kennis van dat betreffende gebied hebben?

Met andere woorden, als ik bekkeninstabiliteit heb, dan kan de arts daar vrij weinig mee voor zover ik weet; de fysiotherapeut weer wel. Is de fysio dan geen genezer of beoefent hij de geneeskunst alleen op een ander vlak dan de arts?

En mijn vraag blijft overeind: als de fysio niet regulier is, wat doet de arts dan bij dergelijke lichamelijke klachten als hij wél in het reguliere circuit wil blijven? Naar wie word je dan doorverwezen zeg maar?

Wat is dan eigenlijk de definitie van geneeskunde? Kun je alleen geneeskunde uitoefenen als je die universitaire studie hebt afgerond? Of beoefen je geneeskunde als mensen genezen je praktijk verlaten?

De definitie van Geneeskunde, zoals de van Dale die aangeeft is: "de wetenschap die zich richt op de aard en de oorzaken van ziekten en op de middelen om die te genezen."

Mijns inziens is het niet zo dat zodra mensen genezen een praktijk verlaten je spreekt over gezondheidszorg. Er zijn een heleboel dingen te bedenken waar mensen 'genezen' een praktijk uitkomen, maar waarbij er niet te spreken valt over gezondheidszorg. Ook andersom zijn er natuurlijk de doktoren die patiënten soms níét kunnen genezen; dat maakt niet direct dat het géén geneeskunde meer is.

Met andere woorden, als ik bekkeninstabiliteit heb, dan kan de arts daar vrij weinig mee voor zover ik weet; de fysiotherapeut weer wel. Is de fysio dan geen genezer of beoefent hij de geneeskunst alleen op een ander vlak dan de arts?

En mijn vraag blijft overeind: als de fysio niet regulier is, wat doet de arts dan bij dergelijke lichamelijke klachten als hij wél in het reguliere circuit wil blijven? Naar wie word je dan doorverwezen zeg maar?

Ik denk dat we nu kunnen stellen dat we het over twee verschillende dingen hebben. Geneeskunde en gezondheidszorg.

Een fysiotherapeut valt, voor zover ik weet, gewoon binnen de reguliere gezondheidszorg. In zekere zin kun je hem als een genezer zien. Echter is het zo dat hij geen Geneeskunde heeft gestudeerd. Hij is dus geen árts!

De vraag waarnaar een arts doorstuurt als hij wél binnen het reguliere circuit wil blijven wordt dan ook overbodig. Dat een fysiotherapeut géén arts is, maakt hem niet minder regulier. In de gevallen waarbij de patiënt baat heeft bij fysiotherapie, zal de arts hem/haar ook daarheen doorverwijzen.... Misschien is hij geen arts; hij heeft evengoed gestuurd voor zijn eigen vak, en heeft ook zijn eigen plaats en rol binnen de gezondheidszorg...!

In de gezondheidszorg werken natuurlijk heel veel niet-artsen die wel bijdragen tot de genezing of het welbevinden van een patient. Fysiotherapeuten, maar ook bijv verplegend personeel, laboranten en dergelijke. Het punt is dat die handelingen verrichten op indicatie van een arts, ze voeren in feite uit wat iemand die wel geneeskunde gestudeerd heeft aanbeveelt als behandeling.

Wordt wel heel erg theoretisch zo. Leuk!

Een arts die zaken voorschrijft of behandelingen adviseert die puur wetenschappelijk niet helemaal hard te maken zijn, maar uit oogpunt van common sense erg voor de hand liggen, zou je dus van kwakzalverij kunnen betichten. Of doet hij op dat moment even niet aan geneeskunde?

Voorbeeld 1: arts adviseert (bij patient met vage stress klachten) wat meer te bewegen, meer water te drinken, regelmatiger te leven, goed in de slaapkamer te luchten. Niet specifiek gediagnosticeerd. Er zullen ongetwijfeld onderzoeken zijn waaruit blijkt dat goed luchten van de slaapkamer een goede nachtrust bevordert. Ook onderzoeken waaruit blijkt dat er geen significant verschil is. Is dat wetenschap? Is dat dan geneeskunde? Is dat kwakzalverij?

Voorbeeld 2: arts adviseert (bij patient met vage stress klachten) valeriaantinctuur te gebruiken. Of om een smeersel met lavendelolie te gebruiken. Of een "heilmassage". Er zijn onderzoeken waaruit lavendel als rustgevend naar boven kwam. Ook onderzoeken waaruit geen signifikant verschil bleek. Is dat wetenschap? Is dat dan geneeskunde? Is dat kwakzalverij?

Voorbeeld 3: arts schrijft een bewezen slaapverwekkend middel voor. Ja, nu is er geen twijfel, seresta, librium, valium, het werkt allemaal, wetenschappelijk bewezen, echte geneeskunde.

Nu vraag ik me twee dingen af:

1. Welke arts doet nu het beste voor de gezondheid van de patient.

Is natuurlijk heel persoonlijk. Ik denk dat ik de arts uit voorbeeld 1 het liefste zou hebben. Als je echter geloof en waarde hecht aan klassieke kruidengeneeskunde is arts 2 met valeriaan misschien ook wel een goede keuze, of de homeopaat met coffeinum D6, of de aromatherapeut met lavendelolie. Arts 3 grijpt misschien wat te snel naar de geneesmiddelen, maar aan de andere kant wil je natuurlijk graag snel geholpen zijn.

2. Is er werkelijk een wezenlijk verschil tussen arts 1 en 2?

Het verschil is denk ik dat het handelen van arts 1 algemeen geaccepteerd is, alternatieve behandelingen (arts 2) zijn niet algemeen geaccepteerd. Als het echter gaat om de hardheid van het wetenschappelijke bewijs erachter dan denk ik dat er weinig verschil is. Als iemand met vage stress klachten bij je komt dan kan het zijn dat het luchten van de slaapkamer zal helpen, maar misschien ook niet. Lavendel kan helpen, misschien ook niet. Librium zal in elk geval wel helpen met in slaap komen, de vraag is natuurlijk of het ook echt tegen de stress helpt.

In de gevallen waarbij de patiënt baat heeft bij fysiotherapie, zal de arts hem/haar ook daarheen doorverwijzen.... Misschien is hij geen arts; hij heeft evengoed gestuurd voor zijn eigen vak, en heeft ook zijn eigen plaats en rol binnen de gezondheidszorg...!

Even een beetje wijzigen. De arts kan zijn patiënt niet van de hooikoorts afhelpen en verwijst door naar de acupuncturist. Zij slaagt er in de patiënt zodanig te behandelen dat deze geen klachten meer heeft (in de volksmond 'genezen'). Dan heeft de acupuncturist (en chiropracter, aromatherapeut, gebedsgenezer) toch ook haar eigen plaats en rol binnen de gezondheidszorg?

Interessante voorbeelden, ik ga voor arts 3. Een raampje openzetten kan ik zelf ook wel bedenken, als het daarmee klaar is kom ik nooit bij een arts terecht. Maar goed, ik ga ook geen arts lastigvallen tenzij ik iets wil hebben dat slechts op recept verkrijgbaar is, of een of andere behandling behoef die zelf niet zo 123 uit te voeren is.

Maar 'vage stressklachten' is natuurlijk een lastige. Claimed de patient specifiek slapeloosheid kun je dat best mediceren, maar tegen vage klachten is weinig te doen. Vage klachten, vage diagnose, vage behandeling - het typische garbage-in/garbage-out principe.

De arts kan zijn patiënt niet van de hooikoorts afhelpen en verwijst door naar de acupuncturist.

... dat lijkt me al sterk. Het zou beter zijn als de arts dan gewoon toegeeft dat het verder niet te behandelen is, en de patient adviseert ermee te leven of te verkassen naar een gebied waar de problematische pollen niet voorkomen.

Maar het is nogal hypothetisch, gevallen van hooikoorts waarbij medicatie niet op zn minst enige verlichting van de klachten oplevert zijn zeldzaam.

Het wordt inderdaad leuk nu!

Een arts die zaken voorschrijft of behandelingen adviseert die puur wetenschappelijk niet helemaal hard te maken zijn, maar uit oogpunt van common sense erg voor de hand liggen, zou je dus van kwakzalverij kunnen betichten. Of doet hij op dat moment even niet aan geneeskunde?

Zoals je zelf al aangeeft, en waar ik dan ook vanuit ga (;-)), gaat het hier om common sense. Kwakzalverij zal ik het dus zeker niet noemen, tegendeel! Een arts die ook buiten de kaders van (zijn gedeelte binnen) de (reguliere) gezondheidszorg denkt vind ik een beter arts! Maar dat is dus mijn persoonlijke mening. Wellicht zou een ander hem wel degelijk een kwakzalver noemen.

Datzelfde geldt voor het maken van een keus uit de voorbeelden die je gaf. Niet alleen voor iedere patiënt verschillend, maar ook gedeeltelijk voor iedere arts; iedere arts heeft in meerdere of mindere mate zijn eigen behandelwijze/voorkeuren.

(De beste arts voor mij is degene die alle 3 de mogelijkheden voorlegt, of in ieder geval eerst even informeert naar dat raampje )

Even een beetje wijzigen. De arts kan zijn patiënt niet van de hooikoorts afhelpen en verwijst door naar de acupuncturist. Zij slaagt er in de patiënt zodanig te behandelen dat deze geen klachten meer heeft (in de volksmond 'genezen'). Dan heeft de acupuncturist (en chiropracter, aromatherapeut, gebedsgenezer) toch ook haar eigen plaats en rol binnen de gezondheidszorg?

(Zoals Benm aangeeft is het voorbeeld wellicht niet geheel realistisch, maar dat buiten beschouwing gelaten:)

Ja! Ook de acupuncturist, chiropracter, aromatherapeut, gebedsgenezer, etc. heeft zijn eigen plaats en rol binnen de gezondheidszorg. (Vanzelfsprekend is ook hier weer sprake van verschillende voorkeuren van patiënt).

Echter; deze behoren (in ons land) niet tot de reguliere-, maar tot de alternative gezondheidszorg.

Natuurlijk komen er dan vragen in me op: wat is nou precies het verschil? Waar ligt de grens? Wanneer is wordt iets regulier geaccepteerd?

(Ik kan me nog 'herinneren' dat nog-niet-zo-heel-lang-geleden de Manueel therapeut níét regulier erkent werd, nog werd gezien als 'alternatief' en privé moest worden bezocht -lees: zonder verwijzing van arts- en bekostigd. Pas toen bleek dat er héél veel goede resultaten werden behaald... bladiebla :neutral: )

Is het dan wetenschappelijk bewijs, een studie, behaald resultaat? Een combinatie daarvan? Wie het weet mag het zeggen

Jet schreef:Als je het in het belachelijke wilt blijven trekken, eerst door er denigrerend over te praten, vervolgens door te zeggen dat je blij moet zijn als je met hartfalen in het ziekenhuis ligt er niet een homeopatisch arts aan je bed staat.

Nou, als ik met hartfalen in Nijmegen in het ziekenhuis lig dan ben ik mijn leven ook niet zeker gezien er een paar veel te grote ego's binnen die maatschap elkaar daar het licht niet in de ogen gunnen en dat dus duidelijk aantoonbaar mensenlevens heeft gekost.

Waar mijn frustraties vandaan komen is puur gericht op de uitspraken en beweringen die gedaan worden door alternatieve genezers. Ik heb op zich niets tegen homeopathen, osteopaten of gebedsgenezers die daadwerkelijk mensen beter maken maar waar ik tegen in opstand kom zijn de pogingen om de alternatieve methodes in het wetenschappelijke karakter te brengen, in het geval van homeopathie, acupunctuur, etc zijn we snel uitgepraat omdat daar geen enkele wetenschappelijke theorie aan ten grondslag ligt. In andere gevallen is het wat genuanceerder (ik ga immers ook wel eens naar een fysiotherapeut ondanks mijn skeptische geest). Waar het mij dus om gaat lijkt me duidelijk en onderwerpen als fouten in de reguliere geneeskunde en de belachelijke hoge lonen van bestuurders lijken me totaal irrelevant.

Ik zal zelf maar eens met een onderzoek komen.

De BBC heeft een jaar of 5 geleden een onderzoek naar de eventuele werking van homeopathie georganiseerd. Hiervoor hadden ze een aantal professoren ingeschakeld die lid zijn van de 'Royal acadamy of science'.

Ze hadden de homeopathische preparaten bereid volgens de standaardmethode; een plantenextract nemen en deze zeer sterk verdunnen, net zo lang totdat er geen werkzame stof meer in de oplossing zit (of misschien 1 molecuul als je geluk/pech hebt). Vervolgens hebben ze deze oplossing laten reageren met cellen om te zien ofdat het enige invloed uitoefende. Hetzelfde deze met gewoon water. Ze constateerden geen verschil. Hun conclusie was dat op basis van dit onderzoek geen werking van homeopathie is aangetoond.

Ik ga nog op zoek naar een link voor meer details.

Zo'n onderzoek is mooi, en wat mij betreft ook een prima indicatie dat het daadwerlijk niet werkt. Maar ik denk eerlijkgezegd dat homeopathen het verhaal zullen afwijzen, bijvoorbeeld door te argumenteren dat zo'n therapie alleen op een geheel mens werkt en niet op losse cellen.

Homeopathen kunnen ook gerust langs die lijn redeneren, een aantoonbaar werkingsmechanisme was er toch al niet... dus dan kun je gerust lukraak randvoorwaarden stellen waaronder iets wel of niet werkt. Misschien moeten we maar veronderstellen dat het alleen werkt als je het niet bestudeerd