Ik ben wel voor redelijkheid, een solidair systeem, een progressief belastingssysteem en tegen een inkomensexponentialiteit die in mijn ogen tegenwoordig belachelijke, haast abstracte vormen begint aan te nemen en die zelfs foutieve motivaties gaat activeren ten koste van, niet meer ten bate van het geheel en het systeem. En die bovendien maatschappelijk en sociaal niet meer te verantwoorden is.
317070 schreef:bron:
Mind: dit is de VS, niet EU
Interessante link.
Een vervolg hierop (via jouw link) van een vergelijking met de minimum lonen:
CEO-Minimum Wage Ratio Soars
An average CEO earns more before lunchtime on the very first day of work in the year than a minimum wage worker earns all year.
This extreme compensation ratio reflects both the extraordinary growth of CEO pay and also the diminishing value of the federal minimum wage that has not been raised since 1997: adjusting for inflation, the purchasing power of the minimum wage is now at its lowest since 1955.
The ratio wasn't always so extreme. As recently as 1978, CEOs were paid only 78 times as much as minimum wage earners.
De recente economische situatie is nu niet bepaald een bewijs dat zij dit reëel waard zijn.
Ik vraag mijzelf af of er ooit een psychologisch statistisch onderzoek zou kunnen gebeuren op het mogelijk destructief effect van dergelijke overbetaling die korte termijn motieven triggert ongeacht de gevolgen ten koste van wie of wat ook.
Eén van de enorme nadelen met dergelijke bonussen en salarissen is zelf dat die wel kunnen winnen bij hoge korte termijn resultaten, maar eigenlijk niet kunnen verliezen (maximaal minder kunnen winnen).
Dit in tegenstelling met zelfstandigen die hun eigen bezit en levenswerk riskeren wanneer zij onverantwoorde risicos nemen.
De evolutie van dergelijke vergoedingen in functie van tijd, maakt duidelijk dat er geen reële relatie hoeft te bestaan, maar eerder een ziekte van een tijdsbeeld is.
In functie van het topic titel zelf, kan je een progressief belastingstelsel zelfs als een noodzakelijk fenomeen beschouwen om deze, wat in mijn ogen onzin is, nog enigszins te compenseren.
Zijn zo'n CEO's echt
de schapen met 5 poten noodzakelijk op dergelijke posities, waar dus dergelijke vergoedingsrun een haast onontkoombaar gegeven is?
Zonder namen te noemen: Eind de jaren 80 begin 90 (op geheugen). De vraag naar hoogopgeleiden is dermate dat bedrijven en head hunter bedrijven laatstejaars studenten opzoeken en voorwaardelijke contracten (voorwaarde: succesvol behalen diploma) afsluiten.
Ik kende er persoonlijk zo een: Die had een contract vóór die zijn studies beëindigd heeft via een head hunters bedrijf.
Eens dat je in dat circuit geraakt, zelfs zonder duidelijk te beseffen hoe die aan je naam geraken, krijg/kreeg je regelmatig aanbiedingen.
Die kerel was magazijnier voor hij (te bewonderen) via avondonderwijs handelsingenieur werd.
Door dit circuit, kreeg hij op slechts enkele jaren diverse functies in diverse bedrijven (steeds via head hunters).
Die zijn loon steeg exponentieel tot haast abstracte bedragen.
Toen ik met die kerel sprak en vroeg:
"op basis van wat krijg jij telkens die promoties?"
En die kerel zelf was hier
uitermate cynisch over en zei:
"Ik heb er geen flauw benul van, ik weet niet eens voor mijzelf wat ik nu eigenlijk wel of niet waard ben. Ik ben nog niet anders dan in opleiding geweest, ik heb op eigen benen eigenlijk nog niets gepresteerd dat de moeite van het vermelden waard is.
Die head hunters kopen je gewoon telkens uit. Ooit moet dit fout lopen, maar tussentijds kan ik het maar gehad hebben."
Die nam wat men hem gebeurde zelf niet echt ernstig, vond het alleen behoorlijk winstgevend.
Men jaagt veel naar bekende namen en gezichten: maar zijn dit echt de schapen met 5 poten?
Hoeveel lopen er rond die een dergelijke functie evengoed zouden kunnen uitvoeren, en dit best willen doen voor een fractie van die soms belachelijke vergoedingen?
