Ik zal mijn best doen om het je uit te leggen.
Er zijn wat dat betreft toch nog grote verschillen tussen het Engels en het Nederlands; in het Engels heb je voor zover ik het weet geen voltooid deelwoord, in het Nederlands heb je dan veel implicieter de zijnsvorm (moeilijk uit te leggen helaas). De zin "I have phoned her" (meestal wordt have weggelaten in de spraak) is in het Nederlands "ik heb haar opgebeld", waar in het Nederlands het voltooid deelwoord wordt gebruikt wordt in het Engels de verledentijds-vorm gebruikt. Ook in het nederlands wordt heb gebruikt en niet had. Ik denk niet dat je mag zeggen when I had phoned her maar dat je dan zou moeten zeggen I phoned her. Dat geeft al aan dat deze handeling in de verleden tijd plaatsvond. Wel mag je zeggen I had known this for a long time of I had been phoning her for a long time. In dit geval geef je aan dat dit in het verleden afspeeld (daarvoor dient het woord had), ook duidt dit aan dat het een actieve handeling is verricht door de persoon in kwestie (werkwoord).
Mijn leraar Engels had mij in ieder geval destijds geleerd dat in het Engels nooit de combinatie had verledentijdsvorm mag worden gebruikt (die fout heb ik ook wel eens gemaakt in het begin) en dat komt overeen met mijn ervaring. Hij zei daarbij dat dit een begrijpelijke fout is voor ons Nederlanders omdat de tijdsvormen in het Engels wat afwijken van het Nederlands. Verschil moet er wezen
De volgende constructies worden voor de volgende tijdsaanduidingen gebruikt:
- I (have) worked at this school: dit is de verledentijds-vorm. Het speelde zich af in het verleden en het speelt zich nu niet meer af.
Het woord have is overbodig maar kan gebruikt worden.
- I had been working at this school. Dit speelde zich volledig af in de verleden tijd maar over een langere periode, dit wordt vaak gevolgd door een tijdsaanduiding. Verwar dit niet met I have been working at this school, zie verder.
- I have been working at this school for ten years (tijdsaanduiding is optioneel): Het speelde zich af in het verleden (in dit geval vanaf 10 jaar geleden) en het speelt zich nog steeds af op dit moment. Je werkte er 10 jaar geleden al en je werkt er nog steeds. In het Nederlands zou je dan dus zeggen; ik werk aan deze school sinds 10 jaar.
- I am working at this school:
Dit is de tegenwoordige tijd. Je zegt enkel dat je aan deze school werkt zonder hierbij enige uitleg te geven ofdat je in het verleden voor die school hebt gewerkt (kan van wel, kan eveneens van niet) en zonder enige uitleg te geven over de toekomst.
- I am going to (in de spraak samengetrokken tot gonna) work at this school: Dit is de toekomstige tijd. Je werkt op dit moment niet voor deze school maar je gaat dat in de toekomst wel doen.
Voor de volledigheid nog een constructie die niets met de tijdsaanduiding te maken heeft maar vermoedelijk door sommigen daar wel voor aanzien wordt:
I will/shall work at this school: Ik zal gaan werken voor deze school. Niets staat vast, er wordt enkel de intentie uitgesproken om dat te gaan doen.
Bedenk ook dat in de Engelse spraak het onderwerp vaak samengetrokken wordt met het werkwoord; I'm, I've, I'd, I'll, he's, he'll, he'd enz.
Als je dat in de spraak niet zou doen dan kijkt de Engelsman/Amerikaan/Canadees/Australiër jouw raar aan. Ook in het Engels is er dus een verschil tussen de schrijftaal en de spreektaal.
Ik denk dat dit zo'n beetje volledig is. Als iemand een foutje hierin ontdekt (enkel als je zeker bent) of dit kan aanvullen, ga je gang.
Het is zoals met alle vakken op school: het is niet moeilijk maar er zijn maar zo verschrikkelijk leraren die alles goed kunnen uitleggen (is gewoon moeilijk). Zogauw het één keer duidelijk is uitgelegd verkrijg je het inzicht en vergeet je het ook niet meer. Hopelijk is mijn uitleg voldoende duidelijk en volledig dat je nu geen moeite meer hebt met de Engelse tijdsvormen.
. )
De Engelse spelling is overigens veel ingewikkelder dan de Nederlandse, als we het gedonder met tussen-ennen en zo van de laatste jaren even vergeten. De fonetiek en het schrift lijken heel vaak helemaal niet op elkaar, en gelijke combinaties van letters in verschillende woorden worden maar al te vaak héél anders uitgesproken.