sciencetalk

ad1956 schreef (op 8 August 2008, 18:59):

De uitkomst van een intelligentietest is nooit intelligenter dan degene die hem beoordeelt.

Dat wil dan zeggen dat elke getrainde psycholoog die ooit hoogbegaafdheid vaststelde a.d.h.v. een IQ-test, zelf een IQ van boven de 130 heeft? Nonsens.

Zo interpreteer ik de uitspraak van ad1956 toch niet. De uitkomst van een intelligentietest is, denk ik, afhankelijk van tijdsdruk (stressbestendigheid), graad van zelfzekerheid, sociale omgevingsfactoren, taalvaardigheid enz... In hoeverre kan de 'getrainde psycholoog' met een lager IQ eventueel, hiermee rekening houden en een oordeel vormen?

Omtrent de intelligentie van Einstein bijvoorbeeld zal niemand zo zijn twijfels hebben. Maar daartegenover stel ik me toch de vraag, of Einstein zijn eeuwige roem heeft gehaald door zijn intelligentie op zich ofwel door zijn capaciteiten om zichzelf en zijn theorie te verkopen en te commercialiseren...

Er staat toch echt:

"De uitkomst van een intelligentietest is nooit intelligenter dan degene die hem beoordeelt."

Dat zou dus willen zeggen:

"De uitkomst van een IQ-test kan nooit 130 bedragen als de beoordelaar een IQ van 115 heeft."

De uitkomst van een intelligentietest is, denk ik, afhankelijk van tijdsdruk (stressbestendigheid), graad van zelfzekerheid, sociale omgevingsfactoren, taalvaardigheid enz...

Ze zijn inderdaad zo ontworpen dat ze binnen beperkte tijd opgelost moeten worden. Als omgevingsfactoren een rol spelen in intelligentie (en dat doen ze), dan is het normaal dat dit zich uit in de score van een goed ontworpen test. Als taalvaardigheid beschouwd kan worden als een factor van intelligentie, dan is het logisch dat deze meegenomen wordt in de test, ...

Ypsilon, je hebt helemaal gelijk hoor.

Waar ik naartoe wilde, is dat wellicht nooit een objectieve intelligentietest kan ontworpen worden, omdat met teveel verschillende subjectieve factoren rekening dient gehouden te worden.

Bijvoorbeeld:

- taalkennis: wat dan bijvoorbeeld met prelinguaal doven, die hebben dan per definitie een achterstand.

- tijdsdruk: voor iedereen dezelfde tijd, maar wat met mensen die wat zenuwachtiger zijn?

- wat met blinden, motorisch gehandicapten...

- wat met eeuwige twijfelaars of overzelfzekere personen? Kan toch ook niet objectief worden beoordeeld?

- misschien bestaat er wel een manier om te oefenen in het beantwoorden van de vragen. Ik kan het me best voorstellen.

- enz...

Ik ben helemaal geen specialist, ik zou hier dus beter mijn mond houden. Maar ik kan me toch voorstellen dat geen enkel persoon intelligent genoeg is om de intelligentie van anderen objectief in kaart te brengen. En dat is misschien wel wat ad1956 bedoelde.

Verder zal ik zwijgen over IQ, want juist dat ontbreekt bij mij om over dit onderwerp fatsoenlijk te kunnen meepraten

prospector schreef:Waar ik naartoe wilde, is dat wellicht nooit een objectieve intelligentietest kan ontworpen worden, omdat met teveel verschillende subjectieve factoren rekening dient gehouden te worden.

Bijvoorbeeld:

- taalkennis: wat dan bijvoorbeeld met prelinguaal doven, die hebben dan per definitie een achterstand.

- tijdsdruk: voor iedereen dezelfde tijd, maar wat met mensen die wat zenuwachtiger zijn?

- wat met blinden, motorisch gehandicapten...

- wat met eeuwige twijfelaars of overzelfzekere personen? Kan toch ook niet objectief worden beoordeeld?

- misschien bestaat er wel een manier om te oefenen in het beantwoorden van de vragen. Ik kan het me best voorstellen.

- enz...

Ik ben helemaal geen specialist, ik zou hier dus beter mijn mond houden. Maar ik kan me toch voorstellen dat geen enkel persoon intelligent genoeg is om de intelligentie van anderen objectief in kaart te brengen. En dat is misschien wel wat ad1956 bedoelde.

Prospector, ik snap wat je bedoelt, een IQ-test is inderdaad niet absoluut en onfeilbaar. Wel is die zodanig ontworpen dat de kans op toevallige fouten klein is. De huidige IQ-testen hebben een betrouwbaarheidsfactor van meer dan 0,90. Dit houdt in dat de kans op een 'foute' score door toevallige factoren (bv. een slechte dag) klein is. Maar ze is niet onbestaand, daarvoor zou de betrouwbaarheid 1,00 moeten zijn. De test moet ook steeds worden afgenomen door een getraind iemand: een persoon die een opleiding volgde over hoe de test moet worden afgenomen (gestandaardiseerd) en hoe die objectief moet worden gescoord. Dit draagt bij tot die betrouwbaarheid van meer dan 0,90.

0,90 houdt bovendien ook in dat er een foutenmarge op het IQ kan zitten van 10 punten naar boven én 10 punten naar onder: bv. iemand met een IQ van 110, kan dan een IQ hebben tussen de 100 en 120.

Er bestaan ook IQ-testen die enkel met symbolen/ tekeningen werken. Zo kan je dus ook een betrouwbaar IQ afnemen bij iemand die de taal niet kent.

Je kan inderdaad ook een testwijsheid ontwikkelen: door veel IQ-testen te 'doen' of veel gelijkaardige oefeningen te maken, kan je beter gaan scoren.

Sommigen zijn voorstander van de volgende techniek: je bereidt de persoon voor op een IQ-test door hem te leren zo'n type vragen op te lossen (je leert dus de proefpersoon aan hoe hij zo'n vragen kan oplossen). Dan ga je na hoe lang het duurt vooraleer de proefpersoon de vragen kan oplossen (= het potentieel om te leren). Men traint door totdat de persoon 4 opeenvolgende opgaven foutloos kan oplossen. De trainingsduur die je bekomt, zou beter correleren met de studieresultaten dan een IQ-test. Deze wijze van 'testen' zou vnl. interessant zijn bij mensen zonder testwijsheid. Een nadeel is natuurlijk dat ze heel erg arbeidsintensief is.

Dus: het blijft een test en ze is zeker niet onfeilbaar, maar ze is wel zodanig ontworpen dat ze 'voldoende' betrouwbaar is.

Dido, bedankt voor uw bijdrage. Een hele opheldering!

prospector schreef:- taalkennis: wat dan bijvoorbeeld met prelinguaal doven, die hebben dan per definitie een achterstand.

- wat met blinden, motorisch gehandicapten...

Een belangrijk punt inderdaad. Maar je neemt niet zomaar gelijk welke IQ-test af van gelijk wie. Het is geweten dat bijvoorbeeld cultuur zeer belangrijk is. Zo herinner ik me bijvoorbeeld dat Afrikaanse kindjes beduidend slechter scoren dan Nederlandse als er met potlood en papier gewerkt moet worden, béter als er met ijzerdraad gewerkt mag worden, en even goed als ze beiden klei gebruiken.

- wat met eeuwige twijfelaars of overzelfzekere personen? Kan toch ook niet objectief worden beoordeeld?

Er bestaan vragenlijsten voor "ruminatie", waarmee de neiging tot piekeren gescoord kan worden. Het zou waarschijnlijk interessant zijn om de correlaties te zien tussen zo'n test en een IQ-test (of een deeltest).

Ik ben helemaal geen specialist, ik zou hier dus beter mijn mond houden. Maar ik kan me toch voorstellen dat geen enkel persoon intelligent genoeg is om de intelligentie van anderen objectief in kaart te brengen. En dat is misschien wel wat ad1956 bedoelde.

Verder zal ik zwijgen over IQ, want juist dat ontbreekt bij mij om over dit onderwerp fatsoenlijk te kunnen meepraten

Oh, maar een specialist ben ik ook nog lang niet hoor. Vragen staat trouwens hoe dan ook vrij. Maar ik merk dat er erg veel kritiek geleverd wordt op IQ-testen, en dat leken (da's geen vuil woord ) dat vaak doen zonder rekening te houden met de cijfers. Zoals Dido zei, is de betrouwbaarheid behoorlijk (in de geneeskunde, hier toch onder de exacte fora gerangschikt, zal je weinig beter vinden) en - naar ik verwacht - gaat het daarbij om groepen met voldoende statistische power (aangezien IQ-testen toch wel van de meest gebruikte zijn).

Dido, bedankt voor uw bijdrage. Een hele opheldering!

Eens!

''De uitkomst van een intelligentietest is nooit intelligenter dan degene die hem beoordeelt''

Ypsilon, dit moet je natuurlijk niet letterlijk nemen.

Immers, bij elke IQ-test zijn instructies toegevoegd met betrekking tot de beoordeling.

Ik stel ook vragen bij de invloed van het 'goede' geheugen op de uitslag van het IQ.

Want wat zegt het van iemands intelligentie, wanneer hij bijvoorbeeld de volledige Algemene Wet Bestuursrecht uit het hoofd kan citeren? Betekent dit per definitie, dat de persoon in kwestie daardoor in staat is om een oordeel kan uitspreken over een wetsovertreder? Ik dacht het niet.

Toch speelt het geheugen een onmiskenbare rol bij IQ-testen. Bijvoorbeeld: iemand met een goed geheugen kan een probleem sneller oplossen, omdat hij beter heeft gezien en onthouden hoe iemand anders, in een eerdere situatie een soortgelijk probleem adequaat heeft opgelost. Daar tegenover iemand die zich geen oplossing kan herinneren, doch met gebruikmaking van wellicht wat meer tijd, geheel autonoom het probleem oplost!

ad1956 schreef:''De uitkomst van een intelligentietest is nooit intelligenter dan degene die hem beoordeelt''

Ypsilon, dit moet je natuurlijk niet letterlijk nemen.

Immers, bij elke IQ-test zijn instructies toegevoegd met betrekking tot de beoordeling.

Sorry, maar dan moet je duidelijker aangeven wat je bedoelt.

ad1956 schreef:Ik stel ook vragen bij de invloed van het 'goede' geheugen op de uitslag van het IQ.

Want wat zegt het van iemands intelligentie, wanneer hij bijvoorbeeld de volledige Algemene Wet Bestuursrecht uit het hoofd kan citeren? Betekent dit per definitie, dat de persoon in kwestie daardoor in staat is om een oordeel kan uitspreken over een wetsovertreder? Ik dacht het niet.

1) Een IQ-test is in principe géén geheugentest en 2) Een IQ-test gaat helemaal niet na hoe bekwaam iemand zou zijn bij het uitspreken van bepaalde oordelen, al is het zéér goed mogelijk dat het een uitstekend correlaat vormt. Want ten overvloede: het staat vast dat IQ-tests, ondanks alle problemen, zowat de beste voorspeller zijn voor toekomstig succes bij zowat elke job.

Toch speelt het geheugen een onmiskenbare rol bij IQ-testen. Bijvoorbeeld: iemand met een goed geheugen kan een probleem sneller oplossen, omdat hij beter heeft gezien en onthouden hoe iemand anders, in een eerdere situatie een soortgelijk probleem adequaat heeft opgelost. Daar tegenover iemand die zich geen oplossing kan herinneren, doch met gebruikmaking van wellicht wat meer tijd, geheel autonoom het probleem oplost!

Dat is "test-wiseness", en dat kan inderdaad problemen opleveren (misschien is dit meer up Dido's alley).

Toch speelt het geheugen een onmiskenbare rol bij IQ-testen. Bijvoorbeeld: iemand met een goed geheugen kan een probleem sneller oplossen, omdat hij beter heeft gezien en onthouden hoe iemand anders, in een eerdere situatie een soortgelijk probleem adequaat heeft opgelost. Daar tegenover iemand die zich geen oplossing kan herinneren, doch met gebruikmaking van wellicht wat meer tijd, geheel autonoom het probleem oplost!

Zoals Ypsilon al bevestigde, gaat het dan inderdaad om testwijsheid. Al heeft die vooral te maken met het oefenen van gelijkaardige vragen en niet zozeer met het bezitten van een goed geheugen.

Testwijsheid kan je dus verkrijgen als er getraind kan worden met vragen die nauw aansluiten bij de vragen van de gebruikte IQ-test.

Ik citeer even uit een onderzoek van Van der Molen et al (1997):

als men een IQ-test aflegt, na training met vragen die nauw aansluiten bij die test, verkreeg hij het volgende:

- de score op een numerieke test steeg van 10,6 naar 15,8

- de score op een verbale test steeg van 19,4 naar 22,6

Er was echter geen evidentie voor een algemene toename in intelligentie.

MAAR: als een test werd gebruikt die afweek van het getrainde materiaal, steeg de score bij de numerieke test maar lichtjes (van 11,3 naar 13,0). De score bij de verbale test bleef dan onveranderd.

Het besluit van de onderzoeker was dan ook dat het inderdaad zin heeft om je voor te bereiden op een IQ-test, maar alleen als je je voorbereidt met een test die grote gelijkenissen heeft met de IQ-test die gebruikt zal worden.

Het NIP (Nederlands instituut voor psychologen) verbood dan ook, tot 1990, dat hun psychologen informatie vrijgaven over IQ-tests. Zo zou de validiteit (meet de test echt wel de intelligentie) gevrijwaard blijven.

Nu treedt het NIP niet meer op omdat men ervan uitgaat dat de info toch overal te vinden is én omdat men, bij gebrek aan info, mensen benadeelt die voor het eerst een IQ-test afleggen (uit: Psychologie, Brysbaert).

Dat een IQ-test succes voorspelt, trek ik niet voor 100% in twijffel. Dat is zelfs aannemelijk te noemen. Hoewel IQ-testen vaak worden aangewend, om succes voor een toekomstige studie of job te voorspellen, is de mate van scoren, nog steeds geenszins de definitie van intelligentie, ook al beinvloeden de twee parameters elkaar.

Wat te denken van bijkomende factoren zoals emoties. Hoe scoort iemand bijvoorbeeld, wanneer deze persoon in hoge mate van angst verkeert. Scoort iemand misschien hoger wanneer die verliefd is, of lager wanneer die verdrietig is?

Is de IQ-getestte soldaat op het slagveld net zo intelligent als in het testlokaal? Zijn groepjes mensen die in het testlokaal allemaal even hoog scoren, maar ontstaan er verschillen in de bruikbaarheid van hun intelligentie, wanneer de factor angst en/of stress wordt toegevoegd, zoals bij de soldaat op het slagveld? Voorspelt de IQ-test ook wie er waarschijnlijk levend-, danwel dood-, danwel met eremedailles, van de oorlog terug zullen keren?

Het is al gezegd dat taalvaardigheid een rol speelt in de uitslag van een IQ-test. Een van de dingen die mij vaak opvalt is, dat onze IQ-geteste en succesvol afgestudeerde volksvertegenwoordigers in het buitenland zo belabberd engels spreken, dat ik soms oprechte schaamte voel. Dit moet toch te maken hebben met een gebrek aan inlevingsvermogen ten aanzien van een andere dan de eigen beleving. Waar komt dit ebrek aan inlevingsvermogen dan tot uiting in het intelligentiequotient? Met verwijzing naar de bruikbaarheid van IQ-testen in ondermeer het bedrijfsleven, zou ik dan graag de vraag willen stellen, of iemands inlevingsvermogen dan soms als een onbelangrijke factor moet worden gezien? Ik denk hierbij dan aan iemand die bijvoorbeeld een leidinggevende funktie gaat vervullen. De accuratie van de IQ-testen lijken mij overigens ook onvoldoende aangetoond.

Het is natuurlijk achteraf te controleren of iemand met een hoge uitslag inderdaad goed heeft gescoord. Maar geldt datzelfde voor iemand die slecht heeft gescoord en dus nooit kan/mag bewijzen dat de testuitslag verkeerd was?

Dit maakt voor mij de betrouwbaarheid van de IQ-test beduidend minder.

Dat een IQ-test succes voorspelt, trek ik niet voor 100% in twijffel.

Van mijn part mag je dat gerust in twijfel trekken. Het staat echter als een paal boven water dat het een goede predictor is.

Hoewel IQ-testen vaak worden aangewend, om succes voor een toekomstige studie of job te voorspellen, is de mate van scoren, nog steeds geenszins de definitie van intelligentie, ook al beinvloeden de twee parameters elkaar.

Uiteraard wordt de definitie van intelligentie niet bepaald a.d.h.v. intelligentietests (hoewel dat sporadisch wel beweerd wordt).

ad1956 schreef:Wat te denken van bijkomende factoren zoals emoties. Hoe scoort iemand bijvoorbeeld, wanneer deze persoon in hoge mate van angst verkeert. Scoort iemand misschien hoger wanneer die verliefd is, of lager wanneer die verdrietig is?

Is de IQ-getestte soldaat op het slagveld net zo intelligent als in het testlokaal?

IQ wordt bepaald door een maximum-performance-test. Daartoe moet je storende factoren als angst natuurlijk beperken. Het is natuurlijk volstrekt absurd om een soldaat op het slagveld een IQ-test af te nemen. Dat als argument tégen IQ-tests noemen, is een drogreden van jewelste.

Zijn groepjes mensen die in het testlokaal allemaal even hoog scoren, maar ontstaan er verschillen in de bruikbaarheid van hun intelligentie, wanneer de factor angst en/of stress wordt toegevoegd, zoals bij de soldaat op het slagveld?

Uiteraard.

Voorspelt de IQ-test ook wie er waarschijnlijk levend-, danwel dood-, danwel met eremedailles, van de oorlog terug zullen keren?

Neen. Dat heeft ook nooit iemand beweerd.

Een van de dingen die mij vaak opvalt is, dat onze IQ-geteste en succesvol afgestudeerde volksvertegenwoordigers in het buitenland zo belabberd engels spreken, dat ik soms oprechte schaamte voel. Dit moet toch te maken hebben met een gebrek aan inlevingsvermogen ten aanzien van een andere dan de eigen beleving.

Ik denk niet dat dat een voldoende verklaring is.

Waar komt dit ebrek aan inlevingsvermogen dan tot uiting in het intelligentiequotient?

Niet. Dat is empathie. Daar bestaan andere testen voor, die een andere methodiek volgen.

Met verwijzing naar de bruikbaarheid van IQ-testen in ondermeer het bedrijfsleven, zou ik dan graag de vraag willen stellen, of iemands inlevingsvermogen dan soms als een onbelangrijke factor moet worden gezien? Ik denk hierbij dan aan iemand die bijvoorbeeld een leidinggevende funktie gaat vervullen.

Opnieuw heeft niemand beweerd dat inlevingsvermogen een onbelangrijke factor zou zijn. Een test voor empathie kan een goede aanvulling zijn op een IQ-test. Maar als een psycholoog één test moet afnemen om te gebruiken als selectie-instrument, dan moet hij een IQ-test gebruiken.

De accuratie van de IQ-testen lijken mij overigens ook onvoldoende aangetoond.

Ik neem aan dat je dat dan ook kan onderbouwen, liefst nog met een verwijzing naar een wetenschappelijke publicatie?

Dit maakt voor mij de betrouwbaarheid van de IQ-test beduidend minder.

Ook dit moet je beter onderbouwen. (Ja, betrouwbaarheid en accuraatheid zijn twee verschillende maten.)

Ik heb de indruk dat men hier te veel eisen stelt aan een intelligentietest. Ruminatie, angst, empathie, persoonlijkheidstrekken, geheugen, ... zijn allemaal zaken die door een andere test moeten worden bepaald. Maar de IQ-tests die nu worden gebruikt zijn het product van jarenlange testontwikkeling en jarenlang onderzoek. Uiteraard zijn IQ-tests niet perfect, en dat zul je me ook niet horen beweren. Maar de tests worden zodanig vaak en met onvoldoende onderbouwing en inzicht aangevallen, dat ik niet anders kan dan me verbazen over het gemak waarmee men alle wetenschappelijke evidentie van tafel veegt, omdat men het er moeilijk mee heeft.

ad1956 schreef:Dat een IQ-test succes voorspelt, trek ik niet voor 100% in twijffel. Dat is zelfs aannemelijk te noemen. Hoewel IQ-testen vaak worden aangewend, om succes voor een toekomstige studie of job te voorspellen, is de mate van scoren, nog steeds geenszins de definitie van intelligentie, ook al beinvloeden de twee parameters elkaar.

...

Met verwijzing naar de bruikbaarheid van IQ-testen in ondermeer het bedrijfsleven, zou ik dan graag de vraag willen stellen, of iemands inlevingsvermogen dan soms als een onbelangrijke factor moet worden gezien? Ik denk hierbij dan aan iemand die bijvoorbeeld een leidinggevende funktie gaat vervullen. De accuratie van de IQ-testen lijken mij overigens ook onvoldoende aangetoond.

Het is natuurlijk achteraf te controleren of iemand met een hoge uitslag inderdaad goed heeft gescoord. Maar geldt datzelfde voor iemand die slecht heeft gescoord en dus nooit kan/mag bewijzen dat de testuitslag verkeerd was?

Dit maakt voor mij de betrouwbaarheid van de IQ-test beduidend minder.

IQ voorspelt iemands intelligentiecoëfficiënt. Dit betekent vooral 'abstract redeneren': de analytische intelligentie. Dit is de intelligentie die vooral nodig is om op school goed te presteren.

Intelligentie bestaat echter uit veel verschillende factoren, naast die analytische intelligentie. Zo onderscheidt men bv. ook praktische intelligentie en sociaal-emotionele intelligentie (bv. empathie ed.).

Praktische intelligentie gaat eerder over hoe je alledaagse problemen oplost. Sternberg formuleerde dit ook als kritiek op de gewone IQ-testen (analytische intelligentie). Ze besteden teveel aandacht aan 'wiskundige' problemen problemen, zoals we die kennen van op school, maar te weinig aandacht aan de problemen van alledag.

Praktische intelligentie zou bovendien meer bepalend zijn voor succes dan analytische intelligentie.

Er bestaan ook manieren om praktische intelligentie te meten. Het best gekend is het assessment center of de in-basket test. Daar worden potentiële kandidaten in een gesimuleerde werkomgeving gezet en zo kan je nagaan hoe ze onder stress presteren. De correlatiefactor van zo'n test is echter ook niet zo hoog: +0,37.

+ betekent dat de test méér praktische intelligentie voorspelt (max. +1,00)

0,00 betekent dat zo'n testresultaat geen verband heeft met praktische intelligentie

- betekent dat zo'n testresultaat net bewijst dat je over minder praktische intelligentie beschikt (hoe meer negatief. hoe minder praktische intelligentie)

Sociaal-emotionele intelligentie kan ook gemeten worden, maar die testen hebben een lage validiteit. Ze meten vaak iets anders dan wat ze beweren te meten.

Zoals ik al aangaf in een vorig berichtje, heeft de IQ-test (analytische intelligentie) daarentegen wél een hoge betrouwbaarheid. Maar ze meet, zoals Ypsilon terecht aanhaalt, het IQ en niet die andere zaken die je aanhaalt. Men noemt die test immers een IQ-test en niet een empathie+IQ+stress+... test. Om die zaken te meten bestaan er andere tests.

Je kan nu misschien denken dat al die testen weinig te bieden hebben voor bv. een sollicitatie. Toch blijkt dat je, bij een goede keuze van meerdere testen, tot een correlatie kan komen van meer dan + 0,60, wat toch wel behoorlijk is.

Om een idee te hebben over wat dit getal betekent: een afwijking op een EKG (elektrocardiogram van het hart) heeft een correlatie van 0,59 met de kans op hart- en vaatziekten. En, wees gerust, onder medici wordt een EKG wel degelijk als een goede test gezien voor het voorspellen van hart- en vaatziekten.

Vandaar: een IQ-test, aangevuld met een aantal andere goed gekozen testen (afhankelijk van welke 'vaardigheden' belangrijk zijn voor de job bv. een in-basket test en een EQ-test) kan dus wel een behoorlijk goede voorspelling bieden over hoe tevreden de baas zal zijn over de werknemer, als die wordt aangenomen.

Perfecte testen bestaan niet, net zoals je geen perfecte voorspellingen kan maken. Maar ze bieden zeker een meerwaarde!

De voorbeelden die ik aanhaalde, zijn nu vooral van toepassing voor kandidatenselectie in een sollicitatie. Omdat een IQ-test daarvoor vaak wordt gebruikt.

Maar, nogmaals, met een IQ kan je niet voorspellen of iemand succes zal hebben in z'n leven, daarvoor is een IQ-test ook niet gemaakt.

Trouwens, hoe leuk zou het niet zijn om zo'n test te hebben... toch voor diegenen die goed presteren.

Maar maak je geen illusies, zo'n test die alles (levensgeluk + overleven in een oorlog + inlevingsvermogen + intelligentie + goede arbeider + ...) in één keer test (een beetje waar jij op aanstuurt met jouw bericht) komt er nooit! Dat lijkt me nogal evident...

IQ voorspelt iemands intelligentiecoëfficiënt.

IQ ís de intelligentiecoëfficiënt En IQ kan redelijk goed jobprestaties voorspellen (vrij substantiële correlaties).

Dido schreef:Je kan nu misschien denken dat al die testen weinig te bieden hebben voor bv. een sollicitatie. Toch blijkt dat je, bij een goede keuze van meerdere testen, tot een correlatie kan komen van meer dan + 0,60, wat toch wel behoorlijk is.

Om een idee te hebben over wat dit getal betekent: een afwijking op een EKG (elektrocardiogram van het hart) heeft een correlatie van 0,59 met de kans op hart- en vaatziekten.

Leuk om de correlaties van de geneeskunde eens vergeleken te zien met die van de psychologische diagnostiek

Dido schreef:Vandaar: een IQ-test, aangevuld met een aantal andere goed gekozen testen (afhankelijk van welke 'vaardigheden' belangrijk zijn voor de job bv. een in-basket test en een EQ-test) kan dus wel een behoorlijk goede voorspelling bieden over hoe tevreden de baas zal zijn over de werknemer, als die wordt aangenomen.

Perfecte testen bestaan niet, net zoals je geen perfecte voorspellingen kan maken. Maar ze bieden zeker een meerwaarde!

Inderdaad: psychologische testen zijn niet deterministisch (door hun aard en statistische opbouw).

Wat ik niet begrijp, is dat mensen het er veel minder moeilijk mee hebben als er een persoonlijkheidstest wordt gebruikt bij jobselecties (vrij recent was er een Belgisch interimkantoor dat een test gebruikte waarin o.a. vragen zaten m.b.t. het seksleven van de solicitant), dan als er een IQ-test gebruikt wordt. Terwijl de kans dat je eerlijk wordt beoordeeld toch echt veel groter is als er een IQ-test wordt gebruikt.

Wat emotionele intelligentie betreft: het is maar de vraag of dat werkelijk een vorm van intelligentie is. Er is eigenlijk geen enkele reden om het intelligentie te noemen (aangezien het eerder over persoonlijkheid en empathie gaat) en er is geen enkele reden om de uitslag van EI-testen te presenteren als een quotiënt.

IQ ís de intelligentiecoëfficiënt

Oepsss... foutje! Je hebt gelijk!

albert davinci schreef:Jouw intelligentie bepaalt welk niveau van onderwijs je aankan en ofdat je bepaalde 'ingewikkelde' concepten zonder al te veel moeite kan begrijpen. Jouw inzet en handelen bepalen hoe goed je op dat niveau functioneert.

Inderdaad

Dit geldt volgens mij evenzeer voor andere cognitieve processen (sociale vaardigheden, emotionele vaardigheden, non-verbale communicatie). Iemand die wat minder talent op dat vlak heeft kan wel degelijk veel leren wanneer hij gemotiveerd is en hard werkt.

Intelligentie :

De intelligente Albert Einstein liet veel van zijn berekeningen door de heer de Bie uit Limburg maken.