sciencetalk

Ja, uiteraard wel, maar niet onbemiddeld. Van alcohol weten we behoorlijk goed wat voor effect het heeft en hoe dat komt.

Schizofrenie kan niet genezen worden, maar de patient kan wel door medicijnen in balans worden gehouden. Daarbij is medicatietrouw het sleutelwoord.

Arjan Dokelaar schreef:En er was onlangs ook een 15 jarige studie gepubliceerd die aantoonde dat 40% van alle schizofrenie patiënten zonder enige behandeling overheen groeit.

En terwijl patiënten die antipsychotica en therapie kregen, 95% kans hadden om helemaal nooit meer te herstellen.

Bron: http://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/17502806

The longitudinal data identify a subgroup of schizophrenia patients who do not immediately relapse while off antipsychotics and experience intervals of recovery. Their more favorable outcome is associated with internal characteristics of the patients, including better premorbid developmental achievements, favorable personality and attitudinal approaches, less vulnerability, greater resilience, and favorable prognostic factors. The current longitudinal data suggest not all schizophrenia patients need to use antipsychotic medications continuously throughout their lives.

Duration of Untreated Psychosis and Relapse Risk

Even with complete recovery from a first psychotic episode, relapse risk remains very high. More than 90% of patients experience a relapse within 5 years of initial treatment response (17, 18, 59), and maintenance antipsychotic treatment is a strong predictor of relapse risk in most (17, 19, 60, 61) but not all (12, 20) studies. Studies that examined the association between duration of untreated psychosis and relapse risk showed mixed results. One study that used parent and self-report ratings to evaluate psychopathology and duration of untreated psychosis found a significant relationship between longer duration of untreated psychosis and relapse risk (assessed by chart review) at 6-year follow-up (50). http://ajp.psychiatryonline.org/cgi/content/full/162/10/1785

tijdreiziger schreef:hallo

mijn inziens is het waar dat een ex psychoot een hoge gevoeligheid houd om een terugval te krijgen

in extreme stress situatie,s bv ,ik praat uit ervaring

medicatie lost het probleem niet op en daarom ben ik ook van mening dat psycho-therapie een beter resultaat zal geven op de langere termijn, te vaak wordt aan symtoom bestrijding gedaan en niet aan oorzaak therapie

dat elke psychose een ergere reactie geeft is niet het geval ( mijn geval)

ik kan mijzelf ook erg vinden in arjan dokelaar zijn theorien

Mijn beperkte ervaring is dat elke terugval ergere symptomen te zien geeft bij schizoaffectieve stoornis/schizofrenie en borderline/schizoaffectieve stoornis (de diagnose schuift in de loop der jaren een stapje op) en het daaropvolgende herstel niet het oude niveau haalt.

Juist omdat er ook een somatisch aspect vastzit aan schizofrenie heb ik al heel lang besloten dat therapieen hiervoor door psychiaters moeten worden gegeven. Zij weten alles af van de nieuwste medicijnen en hun (bij-)werkingen. Om nu voor therapie naar een psycholoog te gaan en voor medicijnen naar een psychiater vind ik teveel gevraagd voor mensen die een eenduidige structuur nodig hebben in hun behandeling.

Adpruys schreef:Een belangrijke stelling van Arjan Dokelaar is dat de antipsychotica de ziekte of "eigenaardigheid" verergeren, Misschien meent hij zelfs dat men van de medicijnen ziek wordt terwijl er in eerste instantie nog geen sprake was van een echte ziekte. Dat men meestal het oude niveau niet haalt na een psychotische periode vertelde mij overigens ook ooit een psychiater. Dit zou dus kunnen liggen aan de medicatie.

Voor zover ik een aantal bronnen van Arjan Dokelaar heb kunnen nagaan geeft hij een onjuist beeld van de bewijzen voor zijn beweringen. Ik ben momenteel geneigd te denken dat de schade aan de hersenen die door de medicatie optreedt geringer is dan die door psychoses veroorzaakt worden. De prognose als een psychose pas na langere tijd met medicijnen wordt behandeld is volgens het meeste onderzoek slechter dan als de medicijnen al snel worden gegeven.

De persoonlijke ervaring van Jack Wheely lijkt me ook nogal uitzonderlijk. Een patiënt die zelf aangeeft als ze meer medicijnen nodig heeft. "Zo zijn onze patiënten niet" vertelde een psychiater me ooit.

Uiteraard heb ik wel meer mensen met schizofrenie ontmoet. Ze hebben zo ongeveer evenveel gemeen als dat ze van elkaar verschillen. Die verschillen maken dat ik altijd een beetje boos, een beetje verdrietig soms, wordt van mensen die hun beroep hebben gemaakt van het werken, ja zelfs behandelen, van medemensen en daarbij kennelijk niet opmerken dat ieder mens uniek is. Ook alle mensen met griep, of met manische depressiviteit, of met een gebroken been, zijn verschillend. Uitgaand van die uniciteit van mensen mogen we blij zijn dat iedereen er mag zijn zoals hij is.

Op zich vind ik ook dat die uitspraak toont dat je op den duur geneigd bent om problemen te zien in vergelijking met het gewogen gemiddelde van wat je kent (en wij zijn slecht in dergelijke wegingen). En het lijkt erop dat de meeste psychotici weinig therapietrouw zijn. Wat op zich ook niet zo verwonderlijk is, lijkt me.

Mijn beperkte ervaring is dat elke terugval ergere symptomen te zien geeft bij schizoaffectieve stoornis/schizofrenie en borderline/schizoaffectieve stoornis (de diagnose schuift in de loop der jaren een stapje op) en het daaropvolgende herstel niet het oude niveau haalt. De vraag is wat mij betreft of de psychose onherstelbare schade teweegbrengt of dat de medicatie dat doet.

"Psychotherapeuten zijn van nature niet geneigd tot machtsvorming en politieke strijd. Het eerste wat zij zouden moeten doen is het opheffen van die fragmentatie in het veld, want als je gefragmenteerd bent, kun je in de politiek niets ondernemen. Je zult tot een grotere eenheid moeten komen van visie en de enorme betekenis van intensieve psychotherapie duidelijk moeten maken. In de politiek vraagt men naar bewezen effecten, terwijl ik denk dat onuitputtelijke menselijke mogelijkheden, de interpersoonlijk ontmoeting en de verdieping daarvan en het openbaren van alles wat is weggestopt, een effect sorteert dat helemaal niet te meten valt. Dat maakt dat psychotherapeuten een notoir onvermogen hebben om naar een wetenschappelijke evaluatiecommissie te gaan en hun werk te laten zien. Ik heb in mijn voordracht voor Parnassia geschreven dat ik drie jaar met een man gewerkt heb, die door iedereen zonder twijfel als een klassieke schizofreen zou worden betiteld. Hij staat overigens centraal in mijn boek ‘Bunkerbouwers’. Twee, drie jaar is die man bij mij geweest. Ik heb zijn verwarde taalgebruik vertaald en ik had het gevoel in al die jaren geen millimeter op te schieten, maar ik ben toch doorgegaan. Tot mijn verbazing gebeurde er een mirakel: hij veranderde en wel op zo’n manier dat ik op een gegeven moment een briefje van zijn nieuwe vriendin kreeg, waarin zij schreef: ‘ik ben je zo dankbaar dat je Wim - zo zullen we hem maar even noemen - onbeschadigd uit het graniet hebt weten te hakken, want ik heb nu een heerlijk vriendje.’ Ik heb ze samen ontmoet en toen ik een keer op straat liep zag ik hem voorbij rijden op de fiets met zijn vriendin op de bagagedrager. Toen had ik geen neiging om achter hem aan te gaan hollen en te vragen: ‘Zullen we ons werk aan een wetenschappelijke evaluatiecommissie voorleggen?’. Dan zou hij zeggen: ‘Ben je hartstikke gek geworden?’."