sciencetalk

De vraag is natuurlijk wat de oorzaak is en wat het gevolg. Gaan slimmere mensen eerder mediteren, of worden mensen als ze gaan mediteren daadwerkelijk slimmer?

WT 37 schreef:een IQ-test is meestal wel niet erg precies en zoals velen zeggen focussen ze zich te veel op een bepaald deel van de hersenen. Ik heb ooit eens een IQ-test gedaan die uitwees dat ik zogezegd een IQ van 56 heb

Wat TOTAAL onmogelijk is aangezien ik Grieks-Latijnse doe en nu naar mijn laatste jaar ga. Ik Heb 76 voor Latijn, 70 voor Grieks en geen enkel vak waar ik minder dan 60% op scoor.

Volgens een andere IQ-test, een tweetal jaar geleden afgenomen, heb ik een IQ van 155.

Zo'n schommeling van mentale retardatie naar hoogbegaafd, dat is niet mogelijk als de tests allebei goed gebeurd zijn. Bovendien hoort IQ toch minstens enigszins te correleren met schoolresultaten. Bij de eerste test moet dus gewoon iets misgelopen zijn.

Deze schommeling is inderdaad erg groot. Onzekerheid / faalangst kan echter wel een flinke invloed hebben. Genoeg mensen die al hun hele jeugd problemen ondervinden op school, naar het VMBO worden gestuurd, telkens weer worden onderzocht om maar te achterhalen waar het probleem toch zit, en dan in hun volwassenheid erachter komen dat ze een onderpresterende hoogbegaafde waren bijvoorbeeld

Deze schommeling is inderdaad erg groot. Onzekerheid / faalangst kan echter wel een flinke invloed hebben. Genoeg mensen die al hun hele jeugd problemen ondervinden op school, naar het VMBO worden gestuurd, telkens weer worden onderzocht om maar te achterhalen waar het probleem toch zit, en dan in hun volwassenheid erachter komen dat ze een onderpresterende hoogbegaafde waren bijvoorbeeld

Mwah. Zoals gezegd: als een test goed in elkaar zit (met name de betrouwbaarheid) dan valt dit wel mee. Het is waar dat schommelingen mogelijk zijn en ook voor komen. Men is geneigd niet meerdere keren precies dezelfde score te behalen (ook buiten IQ-tests overigens). Echter, de schommelingen waar het om gaat zijn niet bijzonder sterk. Ik geloof dat je ongeveer van 5 IQ-punten verschil kan spreken.

Die vijf punten verschil maken niet het verschil tussen iemand die ''ineens hoogbegaafd'' blijkt te zijn; die persoon zou dan tenminste bovengemiddeld intelligent moeten zijn in eerdere metingen. Dus op voorwaarde dat de test een redelijke betrouwbaarheid heeft, zijn de schommelingen te doen en biedt de test een redelijk stabiel beeld van iemands IQ.

Faalangst en IQ

Over de interferentie van faalangst en een IQ-score: allereerst moet een test meten waar ie voor ontworpen is te meten. Dat houdt in dat een intelligentietest iemands intelligentie moet meten en niet te veel ruimte open moet laten voor dingen als motivatie, twijfelachtigheid enzo. Dit is moeilijk, maar belangrijk.

Tegelijkertijd moet je je afvragen in hoeverre een IQ-score die door faalangst beinvloed werd niet een terechte IQ-score is. De score weerspiegelt immers hoe iemand presteert op oplossingsgerichte taken of kennistaken in een bepaald tijdbestek ten opzichte van een bepaalde normgroep. De score is dan een terechte weerspiegeling van hoe de persoon presteert op het moment dat hij/zij faalangstig is. Het probleem is dat die score wellicht een vertekende indruk geeft van situaties waarin de persoon niet faalangstig is. Dit zorgt ervoor dat je de score maar beperkt kan generaliseren naar iemands functioneren, maar het is nog steeds een legitieme IQ-score, behorende bij die betreffende momentopname.

De vraag is natuurlijk wat de oorzaak is en wat het gevolg. Gaan slimmere mensen eerder mediteren, of worden mensen als ze gaan mediteren daadwerkelijk slimmer?

Ik denk dat de eerste vraag is, of het inderdaad zo is dat intelligentie samengaat met meditatie...

Ik heb er alvast geen bezwaar tegen, aangezien ik soms mediteer, maar ik zou toch graag onderzoeksgegevens daarover zien...

Dido

nou weet je... er komt ongetwijfeld iets uit als je het meet... pos neg of geen corr.

Maar wat heb je daar aan?

Het is niet zinnig om te weten als je geen theorie onder je hypothesen hebt gebouwd.

Vergelijkbaar met een correlatie vinden tussen de hoeveelheid planten in huis en pizza als lievelingseten.

Een causale relatie aantonen lijkt me helegaar onmogelijk dus of het verband evt. reciproke is (wederkerig dus ook omgekeerd invloedig) kan je ook niet echt achterkomen.

Of je moet me een theorie kunnen schetsen met een design... tot die tijd ben ik erg skeptisch hier over

Snow white schreef:Mwah. Zoals gezegd: als een test goed in elkaar zit (met name de betrouwbaarheid) dan valt dit wel mee. Het is waar dat schommelingen mogelijk zijn en ook voor komen. Men is geneigd niet meerdere keren precies dezelfde score te behalen (ook buiten IQ-tests overigens). Echter, de schommelingen waar het om gaat zijn niet bijzonder sterk. Ik geloof dat je ongeveer van 5 IQ-punten verschil kan spreken.

Die vijf punten verschil maken niet het verschil tussen iemand die ''ineens hoogbegaafd'' blijkt te zijn; die persoon zou dan tenminste bovengemiddeld intelligent moeten zijn in eerdere metingen. Dus op voorwaarde dat de test een redelijke betrouwbaarheid heeft, zijn de schommelingen te doen en biedt de test een redelijk stabiel beeld van iemands IQ.

Faalangst en IQ

Over de interferentie van faalangst en een IQ-score: allereerst moet een test meten waar ie voor ontworpen is te meten. Dat houdt in dat een intelligentietest iemands intelligentie moet meten en niet te veel ruimte open moet laten voor dingen als motivatie, twijfelachtigheid enzo. Dit is moeilijk, maar belangrijk.

Tegelijkertijd moet je je afvragen in hoeverre een IQ-score die door faalangst beinvloed werd niet een terechte IQ-score is. De score weerspiegelt immers hoe iemand presteert op oplossingsgerichte taken of kennistaken in een bepaald tijdbestek ten opzichte van een bepaalde normgroep. De score is dan een terechte weerspiegeling van hoe de persoon presteert op het moment dat hij/zij faalangstig is. Het probleem is dat die score wellicht een vertekende indruk geeft van situaties waarin de persoon niet faalangstig is. Dit zorgt ervoor dat je de score maar beperkt kan generaliseren naar iemands functioneren, maar het is nog steeds een legitieme IQ-score, behorende bij die betreffende momentopname.

Geloof me. Ik weet uit ervaring dat het niet meevalt

Als je ontzettend zenuwachtig bent bij een IQ test, omdat er toch even een stempel op je gedrukt gaat worden en de druk dus vele malen groter is dan bij enig ander normaal functioneren of gemiddelde uitdaging, dan kan dat grote invloed hebben op je prestaties. Daarnaast kan faalangst ervoor zorgen dat je minder vertrouwen in jezelf hebt en dus sneller opgeeft bij een taak die je wel degelijk kunt of zou kunnen voltooien. Dat is zonde.

Ik ben het verder niet met je eens dat iemand die slecht presteert ook een lager iq 'verdient' dan wat hij potentieel zou kunnen halen, alleen omdat hij wellicht in het dagelijks leven vergelijkbaar zou functioneren en het dus 'wel iets zegt'. Ik vind het IQ, en volgens mij is dat ook het idee er van, een indicatie van je potentie. Dat geeft het in het door mij genoemde geval niet weer.

Ik ben het verder niet met je eens dat iemand die slecht presteert ook een lager iq 'verdient' dan wat hij potentieel zou kunnen halen, alleen omdat hij wellicht in het dagelijks leven vergelijkbaar zou functioneren en het dus 'wel iets zegt'. Ik vind het IQ, en volgens mij is dat ook het idee er van, een indicatie van je potentie. Dat geeft het in het door mij genoemde geval niet weer.

Oke, dat kan. Dan verschillen wij hier in opvatting. Ik vind namelijk dat potentie ook inhoudt dat je je potentie kan benutten wanneer dat nodig is.

Tegelijkertijd ben ik het met je eens dat de IQ-test dan andere dingen gaat meten dan intelligentie (namelijk de vaardigheid om met je beperkingen om te gaan) en dat scaadt de validiteit van een IQ-test natuurlijk ernstig. Wel vind ik het te makkelijk om te zeggen dat iemand faalangst heeft en dus lager presteert dan hij/zij potentieel gezien zou kunnen. Zo kunnen we bij iedere test standaard +5% van de score doen omdat iemand moe is, zich opgelaten voelt etc. op het moment van de test. In werkelijkheid voel je je vaker moe, opgelaten of faalangstig. Toch moet je daarmee om zien te gaan om je potentie te benutten.

Dan zwijg ik nog over de gevallen waarin men juist door arousal beter presteert. Denk aan het effect van sociale facilitatie bij taken waarin men getraind is. Nu zijn er onderdelen van een IQ-test waar je redelijk getraind in bent als je een degelijke basis- en middelbare schoolopleiding hebt gehad. De arousal die ontstaat door sociale druk is niet anders dan de arousal die ontstaat door angst; fysiek gezien zijn het dezelfde mechanismen die in werking gaan. Volgens die redenering (en theorie) zijn er ook mensen die beter zouden presteren dankzij hun faalangst.

Verder is er natuurlijk het probleem dat men de term 'faalangst' maar te pas en te onpas gebruikt en er heel veel zelfdiagnose gaande is, maar dat is een volks-iets en dat kan ik verder niet aan de psychodiagnosticus of de IQ-test ontwikkelaars wijten.

Twee punten dus:

- Is IQ niet ook het kunnen gebruiken van je IQ wanneer je het nodig hebt?

- Arousal die optreedt bij het 'moeten laten zien wat je waard bent' kan ook ten positieve uitpakken

Snow white schreef:Oke, dat kan. Dan verschillen wij hier in opvatting. Ik vind namelijk dat potentie ook inhoudt dat je je potentie kan benutten wanneer dat nodig is.

Tegelijkertijd ben ik het met je eens dat de IQ-test dan andere dingen gaat meten dan intelligentie (namelijk de vaardigheid om met je beperkingen om te gaan) en dat scaadt de validiteit van een IQ-test natuurlijk ernstig. Wel vind ik het te makkelijk om te zeggen dat iemand faalangst heeft en dus lager presteert dan hij/zij potentieel gezien zou kunnen. Zo kunnen we bij iedere test standaard +5% van de score doen omdat iemand moe is, zich opgelaten voelt etc. op het moment van de test. In werkelijkheid voel je je vaker moe, opgelaten of faalangstig. Toch moet je daarmee om zien te gaan om je potentie te benutten.

Dan zwijg ik nog over de gevallen waarin men juist door arousal beter presteert. Denk aan het effect van sociale facilitatie bij taken waarin men getraind is. Nu zijn er onderdelen van een IQ-test waar je redelijk getraind in bent als je een degelijke basis- en middelbare schoolopleiding hebt gehad. De arousal die ontstaat door sociale druk is niet anders dan de arousal die ontstaat door angst; fysiek gezien zijn het dezelfde mechanismen die in werking gaan. Volgens die redenering (en theorie) zijn er ook mensen die beter zouden presteren dankzij hun faalangst.

Verder is er natuurlijk het probleem dat men de term 'faalangst' maar te pas en te onpas gebruikt en er heel veel zelfdiagnose gaande is, maar dat is een volks-iets en dat kan ik verder niet aan de psychodiagnosticus of de IQ-test ontwikkelaars wijten.

Twee punten dus:

- Is IQ niet ook het kunnen gebruiken van je IQ wanneer je het nodig hebt?

- Arousal die optreedt bij het 'moeten laten zien wat je waard bent' kan ook ten positieve uitpakken

Natuurlijk. Je hebt 3 soorten mensen. Mensen die zo een test niets doet. Mensen die slechter presteren. Mensen die beter presteren. Het gaat dan ook om de groep die lager presteert dan hun kunnen. Jij zegt dat je vindt dat je je potentie moet kunnen benutten wanneer dat nodig is, anders is het geen potentie. Dat ben ik niet met je eens. Immers geeft potentie alleen maar aan wat je zou kunnen zijn of doen, een potentieel dus. Het zegt niets over praktijkprestaties. Ik ben wel met je eens dat termen als faalangst (net als ad(h)d, asperger en noem maar op overigens) veel te snel en teveel gebruikt worden. Ook ben ik met je eens dat het moeilijk wordt om iemands potentie te meten door alle onzekere factoren. Dat is ook precies hoe ik over de IQ test denk. Je moet de uitslag niet zien als een zekerheid, maar een indicatie of mogelijkheid. Vervolgens moet degene die de test heeft afgelegd voor zichzelf bepalen in hoeverre de uitslag redelijk is. De een kan dat natuurlijk beter en objectiever dan de ander.

Zoals ik zei heb ik het zelf meegemaakt. Even kort samengevat: Op school altijd te horen gekregen dat ik beter op moest letten, dat ik snel afgeleid was en dat ik slordig was en niet genoeg inzet toonde. Op het VMBO terecht gekomen. Depressief geworden en ontzettend onzeker omdat ik dacht dat er iets grondig mis met mij was. Ik vond school niet leuk en vond totaal geen aansluiting bij klasgenoten. Vervolgens hebben mijn ouders me uitgebreid laten testen, soort psychologisch onderzoek. Resultaat was een 'normale' intelligentie waarmee ik gewoon VMBO theoretisch zou moeten kunnen voltooien. Daarnaast was hun conclusie dat ik inderdaad depressief was en rust, aandacht en afleiding nodig had. Nu jaren later en heel wat problemen later kom ik erachter dat ik hoogbegaafd ben (vreselijke term overigens maar zo heet het nou eenmaal. Ik zal 'm normaal nooit in de mond nemen) en al die tijd ondergepresteerd heb. Altijd had ik mezelf de schuld gegeven van het niet 'geprikkeld' worden op school. Ik zette me niet genoeg in, ook volgens mijn ouders, maar kon mezelf tegelijkertijd er niet toe zetten om me meer in te zetten.

Wat ik hiermee ook wil aangeven, is hoe gevaarlijk dergelijk 'professioneel uitsluitsel' kan zijn. Zeker in het geval van kinderen. Een juiste diagnose is ontzettend belangrijk en tegelijkertijd heel moeilijk om te stellen.

Overigens, het kan ook bijna niet zo zijn dat iemand aan de hand van zijn prestaties een bepaald iq 'verdient'. Stel je voor dat zo iemand na jaren therapie ineens zelfverzekerd is. Gaat zijn iq zomaar met 20 punten omhoog! Zo werkt het gewoon niet, en zo ver ik weet is dat ook niet de bedoeling van de iq-test. Iemand mag niet zoveel punten kunnen stijgen.

@ Chr0nicle

Schommeling kan voorkomen en blijkbaar doet het dat dus ook

Ik ben het roerend eens met je besluit in de tweede alinea, maar als ik dat terugkoppel naar dit topic.. IQ-tests leveren een quotient op. Eventueel kan je dat quotient nog classificeren ten opzichte van een normgroep in stanines of andere systemen.

Dat er vervolgens op basis van de uitslag wordt gehandeld, is een tweede. Als er dingen mis gaan, gaan zij veelal op dat punt mis. Het punt van interpreteren en beslissingen nemen is echter niet meer de taak van de IQ-test.

In die zin ben je ook je eigen patient. Als een dokter anemie diagnosticeerd, is het nog altijd aan jou om te beslissen hoe je de betreffende waarden en spiegels weer omhoog gaat krijgen. En als er meer aan de hand is - waar iemand die jouw IQ test niet 1,2,3 aan denkt omdat dat buiten het construct 'intelligentie' ligt - is het ook aan jou om die dingen aan te dragen.

Conclusie: het is niet de taak van een IQ-test om te interpreteren en het is ook niet diens taak om risicofactoren aan te dragen. Het is aan jouzelf om beiden kritisch te doen.

Snow white schreef:@ Chr0nicle

Schommeling kan voorkomen en blijkbaar doet het dat dus ook

Ik ben het roerend eens met je besluit in de tweede alinea, maar als ik dat terugkoppel naar dit topic.. IQ-tests leveren een quotient op. Eventueel kan je dat quotient nog classificeren ten opzichte van een normgroep in stanines of andere systemen.

Dat er vervolgens op basis van de uitslag wordt gehandeld, is een tweede. Als er dingen mis gaan, gaan zij veelal op dat punt mis. Het punt van interpreteren en beslissingen nemen is echter niet meer de taak van de IQ-test.

In die zin ben je ook je eigen patient. Als een dokter anemie diagnosticeerd, is het nog altijd aan jou om te beslissen hoe je de betreffende waarden en spiegels weer omhoog gaat krijgen. En als er meer aan de hand is - waar iemand die jouw IQ test niet 1,2,3 aan denkt omdat dat buiten het construct 'intelligentie' ligt - is het ook aan jou om die dingen aan te dragen.

Conclusie: het is niet de taak van een IQ-test om te interpreteren en het is ook niet diens taak om risicofactoren aan te dragen. Het is aan jouzelf om beiden kritisch te doen.

Daar kan ik me in vinden

Immers is het ook gewoon heel moeilijk om een test te ontwerpen die met dergelijke factoren rekening houdt. Zo niet: onmogelijk. Dus inderdaad, de interpretatie van de instantie die de test afneemt is ook heel belangrijk. Eigenlijk valt dat voor mij overigens ook wel onder 'de iq test' hoor. Immers stopt het niet bij de test zelf, mensen krijgen ook training in hoe ze die tests moeten interpreteren. Maarja, misschien staar ik me wel teveel blind op een enkele uitzondering. Het is natuurlijk moeilijk om objectief te zijn als je zelf zo een negatieve ervaring ermee hebt

Met mijn laatste antwoord heb ik het trouwens natuurlijk wel over mensen die om medische redenen een IQ test af laten nemen. Dus niet gezellig bij Mensa ofzo.

Is ook zo; de levendigheid van een individuele ervaring (van eerste, tweede of derde hand) maakt doorgaans veel meer indruk dan droge statistiek van een grote groep mensen. Voor een grote groep mensen is het immers niet te doen alle individuele verhalen te lezen, en dus gebruiken we gemiddelden en standaardafwijkingen en meer van dat om hen samen te vatten. --> droge data waar je niet zoveel mee hebt vergeleken met de 'echtheid' van je eigen situatie.

Je hebt gelijk dat het hele interpreteren en verwerken van de informatie van een IQ-test een vak op zich is, daar zijn inderdaad ook cursusdelen van opleidingen aan toegewijd. Meteen ook het gevaar en nadeel van dingen als ''de nationale IQ-test'': deskundigheid en (dus) accuratesse blijven uit. Ik ben het dus met je eens dat de interpretatie niet fout dient te gaan, het is echter nog steeds niet de IQ-test zelf die interpreteert.