sciencetalk

Wetenschap is een proces waarbij steeds nieuwe onwikkelingen en doorbraken plaatsvinden ten einde onze wereld te veranderen. Is wetenschap nu een bepaald soort systeem waarvanuit wij werken of is wetenschap een constructie die wij steeds verder uit bouwen?

Het aanhalen van dogma's (een bestaand systeem) kan productief zijn wanneer er eenmaal een mathema plaats heeft gevonden in de aanhaler ervan. Een mathema is een constructie. Zolang de aanhaler dit nooit heeft laten plaatsvinden kan de aanhaler enkel aannemen dat het dogma correct is.

Aldus Kant in ieder geval..

Ik ben van mening dat dogmas, axiomas of grondbeginselen altijd zullen bestaan. Het is onmogenlijk een welpebaald axioma te verklaren vanuit een systeem dat eruit bestaat. Men kan wel dit axioma uitdrukken als het gevolg van een andere structuur maar deze structuur zal ook gebaseerd zijn op een axioma. Axiomas kunnen dus enkel vervangen worden maar niet verdwijnen.Om een metafoor te geven.

Wanneer ik in een gebouw sta en rondom me heen kijk kan ik zien het is opgebouwd uit bakstenen. Wanneer ik tracht een baksteen te verklaren door het gebouw dan loopt dit kennelijk vast. Ik kan wel vanuit een ander model stellen dat deze baksteen bestaat uit andere kleinere deeltjes. Probeer ik dan weer met alles wat ik tot nu weet deze kleine deeltjes te verklaren dan loopt ook dit weer vast.

Ik denk dat de simpelste manier van uitleggen is:

Zie wetenschap als een ketting,

je moet op iedere schakel wachten totdat je een nieuwe schakel er aan kan doen.

Het is dus een soort constructie waarop steeds verder gebouwd word.

Zie wetenschap als een ketting,

Zo zie ik het ook een beetje. Maar ik vraag me af of een dergelijke ketting een opeenvolging van noodzakelijkheden is of van mogelijkheden.

Ik ben in ieder geval geneigd wetenschap als een lineair proces op te vatten. Dat impliceerde voor mij ook altijd oneindigheid, maar na de eerste post van dit topic, kwam ik tot het inzicht dat dat niet per se noodzakelijk is. Wetenschap kan zich ook steeds verder verfijnen tot in de nerven die wij uiteindelijk kennis noemen. Deze kennisnerven zijn vervolgens de instrumenten van nieuwe wetenschap in een nieuw proces.

Hieruit valt ook de vorming van axiomas te verklaren wat namelijk deze nerven zijn. Ik kom er niet onderuit deze axioma's dus paradoxaal op te vatten: het begin is het eind. De verwerping ervan(van een axioma als eindproduct) eindigt toch weer in een systematiek of constructie.

Ik ben van mening dat dogmas, axiomas of grondbeginselen altijd zullen bestaan.

Ik denk dat axioma's niet lineraire systemen zijn. Ik zie ze als een middel, maar waarvoor zijn eigenlijk een middel?

Wat kan je met axioma's? Het lijkt alsof ik niet zonder axioma's kan.