sciencetalk

Een andere reden om Pluto een planeet te noemen is dat het hemellichaam een eigen atmosfeer heeft, en een eigen maan, Charon?. Er is over Pluto niet veel bekend, omdat er letterlijk niet veel zicht op is, en het nog te ver weg staat om er ruimteverkenningsvaartuigen naar toe te sturen.

Er is weinig geweten over de atmosfeer van Pluto. Wanneer Pluto zich in het perihelium bevindt dan is de materie in de atmosfeer in gasvormige toestand; maar gedurende het grootste gedeelte van Pluto's omloop (243 jaar) bevindt het gas zich in de atmosfeer in een bevroren ijsvormige toestand. Het lijkt er op dat in de buurt van het perihelium een gedeelte van de atmosfeer ontsnapt en zelfs tot interactie komt met Charon. De astronnomen zouden graag hebben dat een eventuele ruimtemissie Pluto benadert op het ogenblik dat het gas in de atmosfeer ontvrozen is.

De aarder bestaat in het midden uit vloeibaar ijzer. Dit ijzer draait rondt, maar de electronen erin niet door de polariteit van de zon. En daar door heb je een magnetisch veld.

Jeroen Streep schreef:Ik kan het fout hebben, maar naar mijn weten zorgt deze gesmolten ijzer en de beweging ervan voor de magnetosfeer. Het werkt als een grote dynamo.

Of heb ik het nu bij het verkeerde eind?

kennislink.nl schreef:De ware oorzaak van het waargenomen aardmagnetisme moet worden gezocht in convectiestromingen nabij het centrum van de aarde. De aardkern kan worden opgesplitst in een vaste binnenkern en een viskeuze buitenkern. Vanwege de enorme druk die in het centrum van de aarde heerst is de binnenkern van de aarde warmer dan haar omgeving. Het gevolg is dat de buitenkern lokaal wordt opgewarmd, waardoor de viskeuze substantie in beweging komt. De ontstane wervelingen zijn dus op zichzelf staande convectiecellen. De stromingsrichting is zo dat aan de raakvlakken van twee convectiecellen de opgewarmde substantie altijd parallel aan elkaar bewegen en nooit tegengesteld (zie fig. 1). Dit laatste zou immers een behoorlijk onstuimige materiestroming teweeg brengen. Omdat de viskeuze substantie in beweging is, zullen de daarin voorkomende ijzeratomen – mede onder invloed van de warmte – elektronen verliezen met als gevolg dat in de buitenkern reusachtige elektrische stromen zullen ontstaan. Deze elektrische stromen wekken op hun beurt weer lokale magnetische velden op. Met andere woorden: elke convectiecel creëert zijn eigen magneetveld.

De richting van elk opgewekt magneetveldje zal tegengesteld zijn aan dat van zijn buurman, met als nettoresultaat dat er geen dipolair magneetveld aan het oppervlak meetbaar zal zijn. Tenzij de convectiecellen niet geheel identiek aan elkaar zijn. Zeer kleine verschillen in bijvoorbeeld de grootte van de convectiecellen, in convectiesnelheid of in dichtheid kunnen enorme gevolgen hebben. Omdat de opgewekte magneetvelden elkaar dan niet meer volledig opheffen, zal er aan het oppervlak een dipolair magneetveld meetbaar zijn. Dit magneetveld is gelijk aan het verschil in veldsterkte tussen de opgewekte magneetveldjes onderling. Verschillen tussen de convectiecellen onderling in de orde grootte van een procent zijn groot genoeg om het geconstateerde aardmagnetische veld te kunnen verklaren. Met deze theorie, bekend als het convectiecellenmodel, kan niet alleen het aardmagnetische veld worden verklaard, maar ook andere effecten als de ‘seculaire variatie’ en ‘magnetische jerks’. Deze geconstateerde verschijnselen zijn niet te verklaren met de tot voor kort algemeen aanvaarde dynamotheorie van Elsasser en Bullard uit de jaren veertig en vijftig.