sciencetalk

Hey,

ik had deze avond samen met wat vrienden een zware discussie over wat er zou gebeuren als iemand die niet getrouwd is een vrouw zou zwanger maken, en daarna volledig afstand zou willen doen van het kind.

Is deze persoon dan verplicht een soort onderhoudsgeld te betalen voor dit kind? Of komt hij vrijuit omdat hij niet met de vrouw in kwestie getrouwd is?

Ik heb altijd gedacht dat als je een vrouw zwanger maakt, dat je dan beide even verantwoordelijk bent voor je daden en je beide moet beslissen wat te doen. Als de man het kind niet wil houden, maar de vrouw wel.. moet ze dan sowieso alleen voor de opvoeding opdraaien of kan ze de man verplichten om bijdrage te leveren?

Alvast bedankt als iemand mij hierop kan antwoorden!

Rayk

Als ik de teksten die ik gevonden heb goed begrijp, dan is het voor ongehuwde koppels aan de vader om het kind te erkennen (met toestemming van de moeder tot 12 jaar, met toestemming van zowel kind als moeder vanaf 12 jaar). Indien niet, dan is er voor de wet gewoon geen sprake van een band van vaderschap... En dan heeft de vader dus ook geen wettelijke verplichtingen jegens moeder en kind. Het vaderschap kan echter wel bij vonnis vastgesteld worden, en dan kan de vader wellicht ook gedwongen worden om onderhoudsgeld te leveren e.d.

Ik kan me voorstellen dat dat in de praktijk nogal eens betekent dat de vader inderdaad "vrijuit gaat", aangezien de moeder een hoop gerechtelijke stappen moet ondernemen om het vaderschap te laten vaststellen als de vader die verantwoordelijkheid niet uit eigen beweging neemt.

Het maakt dan voor de wet gelukkig niet uit of de vader liever had gewild dat de vrouw het kind niet had gehouden: de man heeft het recht niet om van de vrouw een abortus te eisen, dat is haar beslissing, net zoals het omgekeerde overigens (hoewel het daar weer de vraag is hoe dat in de praktijk allemaal uitpakt).

Volgens het Belgisch recht kan de vader, als de ouders niet getrouwd zijn, het kind met de toestemming van de moeder erkennen.

Als het kind de leeftijd van 12 jaar heeft bereikt, moeten zowel de moeder als het kind hun toestemming geven.

Als de vader een meerderjarig kind of een ontvoogde minderjarige wil erkennen dan volstaat de toestemming van het kind.

http://www.belgium.be/nl/familie/kinderen/...orte/erkenning/

Art. 322. Wanneer het vaderschap niet vaststaat krachtens de artikelen 315 of 317 , noch op grond van een erkenning, kan het bij vonnis worden vastgesteld onder de bij artikel 332 quinquies bepaalde voorwaarden.

Artikels 315 en 317 gaan over vaderschap door huwelijk.

Art. 332quinquies. §1. De vorderingen tot onderzoek naar het moederschap of het vaderschap zijn onontvankelijk indien het meerderjarige of het ontvoogde minderjarige kind zich daartegen verzet.

§2. Indien het verzet uitgaat van een minderjarig kind dat niet ontvoogd is en de volle leeftijd van

twaalf jaar heeft bereikt, of van degene van de ouders van het kind ten aanzien van wie de afstamming vaststaat, wijst de rechtbank, zonder afbreuk te doen aan § 3, de vordering slechts af indien ze betrekking heeft op een kind dat minstens één jaar oud is op het ogenblik van de indiening ervan, en de vaststelling van de afstamming kennelijk strijdig is met de belangen van het kind.

Er wordt geen rekening gehouden met het verzet van het kind dat onbekwaam is verklaard, zich in een

staat van verlengde minderjarigheid bevindt, of waarvan de rechtbank, op grond van feitelijke elementen vastgesteld in een met reden omkleed proces-verbaal, oordeelt dat het geen onderscheidingsvermogen heeft.

§3. De rechtbank wijst de vordering hoe dan ook af indien het bewijs wordt geleverd dat degene wiens

afstamming wordt onderzocht niet de biologische vader of moeder van het kind is.

§4. Indien tegen de man die een vaderschapsonderzoek vordert een strafvordering is ingesteld wegens

een in artikel 375 van het Strafwetboek bedoeld feit dat gepleegd is op de persoon van de moeder tijdens de wettelijke periode van verwekking, wordt op verzoek van een van de partijen de uitspraak verdaagd, tot wanneer de beslissing over de strafvordering in kracht van gewijsde is getreden. Indien de betrokkene hiervoor wordt veroordeeld, zal de vordering tot onderzoek naar het vaderschap op vraag van één van de partijen worden verworpen.

http://www.just.fgov.be/nl_htm/informatie/.../afstamming.doc (word-document)

bedankt voor dit duidelijk antwoord!

dus eigenlijk hebben we beide dan wat gelijk.. de man gaat vrijuit zolang de vrouw geen lange procedures wil opstarten..

Ik vind dat hier een vreemde intonatie gebruikt wordt.

De man gaat "vrijuit" ....

De man maakt de vrouw "zwanger" .....

Is het je opgevallen dat de man geen of amper rechten heeft?

Een vrouw wordt zwanger, of kan zwanger worden "na gemeenschap" gehad te hebben met een man.

Ik heb zelf eens gezocht, en hier is veel over te vinden op het net.

Toch heb ik nog geen duidelijk antwoord op volgende hypothetische vraag:

Een vrouw kiest er voor om Bewust Ongehuwde Moeder te worden. Stel dat zij hiervoor betrekkingen, of tijdelijke relatie(s) aanknoopt, met het bewust doel of mogelijkheid zwanger te worden zonder medeweten van deze partner.

Ik vermoed dat vele mensen vrijen tegenwoordig echt los kunnen koppelen van het idee van voortplanting.

Veel vrouwen gebruiken de pil. Kan dit ook zo melden aan deze tijdelijke partner. Gebruiken geen condoom (laat in het midden of dit wel of niet verstandig is).

Eens zwanger verbreekt zij relatie met die man.

Heeft zij wettelijk recht alimentatie te vorderen, wanneer zij nooit van plan was die man als vaste partner en/of vader te accepteren van dit kind? Zelfs indien zij, of vaderschap bewijst (via procedures en DNA tests), of zelfs deze vader zonder problemen toegeeft mogelijk de biologische vader te zijn indien er geen pil gebruikt werd in tegenstelling van wat hem verteld werd?

Noteer dat in deze hypothese nooit een bedoeling bestond van een permanente relatie en de man overtuigd was dat het hier om tijdelijke dingen ging zonder verbintenis, niets meer (in tegenstelling met de bedoeling van de vrouw in functie van haar BOM intenties).

Graag duidelijk vermelden of we de Nederlandse of Belgische situatie beschrijven (indien hier mogelijk verschil tussen zou zijn).

Om dit grof maar duidelijk samen te vatten: Kan een man verplicht worden op te draaien en aldus gebruikt worden voor dergelijke plannen van een vrouw?

Hoe vaak schat je dat dat voorkomt? Het zou me verbazen dat de situatie die jij beschrijft zich regelmatig voordoet. Het omgekeerde daarentegen, lijkt me niet zo'n vergezocht scenario.

Er staat "BE recht" in de titel trouwens.

Ik herinner me één vrouw die overwoog om haar pil niet meer te nemen, zonder medeweten van haar man, omdat zij nog kinderwens had en hij niet. Ik weet niet of ze het uiteindelijk ook gedaan heeft. Het ging hier wel om een gehuwd koppel, maar goed, ik vond het een zeer bedenkelijke manier van omgaan met onenigheden...

Het is inderdaad ook veel vaker de vrouw die aan anticonceptie denkt en deze ook neemt, dan de man. Op zich is dit natuurlijk logisch. Toch kan een man die helemaal niet de intentie heeft om samen met die vrouw een relatie op te bouwen, laat staan kinderen te krijgen, ook zelf perfect maatregelen daartegen nemen in de vorm van het gebruiken van een condoom. Los van het feit dat losse relaties ook de oorzaak zijn van vele SOA's (en ook HIV!!) én dit een reden te meer is om een condoom te gebruiken, kan de man dus wel degelijk, op een eenvoudige manier, voorkomen dat hij ongewenst vader wordt. Vandaar dat hij daar, even goed als de vrouw, een verantwoordelijkheid in draagt als de vrouw achteraf toch zwanger blijkt te zijn. Ik spreek me nog niet uit of hij daar even verantwoordelijk voor is als de vrouw, maar zoveel verschil is er uiteindelijk toch niet. Als je vrijen volledig los wil zien van kinderen krijgen (iets waar ik zeker achtersta), dan dien je daar beiden (niet enkel de vrouw!) voor in te staan. En vooral bij losse relaties is het, naar mijn gevoel, nog belangrijker dat je dus zelf de nodige maatregelen neemt daarvoor.

En, zoals Ypsilon aanhaalt, ik herinner me heel wat meer vrouwen (ook af en toe tienerzwangerschappen), waarbij de vrouw uiteindelijk (ongewild door beiden) een kind op de wereld zet en de man na enkele maanden de relatie stop zet en vertrekt.

Vandaar dat ik denk dat het goed is dat de wetgever de vrouw hierbij extra in bescherming neemt.

Al betekent dit niet dat de man zomaar dient op te draaien voor een ongewenst kind, als die er zowat 'ingeluisd' is door de vrouw. Het is dan, vermoed ik, aan de rechter om uit te maken of dit zo is? Maar ik kan me voorstellen dat dat geen makkelijke klus wordt om daar wat wijzer over te worden, als rechter... ](*,)

Dido

ypsilon schreef:Hoe vaak schat je dat dat voorkomt? Het zou me verbazen dat de situatie die jij beschrijft zich regelmatig voordoet. Het omgekeerde daarentegen, lijkt me niet zo'n vergezocht scenario.

Er staat "BE recht" in de titel trouwens.

Sorry Ypsilon de BE vermelding was mij niet opgevallen. Evengoed blijft het nuttig beide te weten, als er verschillen zouden zijn.

http://vaderschap.org/cgi-bin/yawps/forum....=1630;start=0#0

Het ging mij niet hoofdzakelijk om het ethische en juiste statistische verhoudingen.

Het is wel zo dat ik zonder mijn studieboeken vast te nemen, nooit de wiskunde zal kennen zoals TD die kent, maar als het om relaties en menselijke verhoudingen gaat, dat ik misschien minder boekentaal, maar wel een lange levensschool doorlopen heb. Als ik hier zo praat dat dit als vraag hypothetisch is maar niet echt los van bredere ervaring.

Evengoed blijft dat het hier niet gaat om afweging van wat wel of niet meer voorkomt.

Als een man wel verlangt naar dat kind, is hij wettelijk afhankelijk van de vrouw of hij zijn eigen kind wel degelijk officiëel kan erkennen als zijn kind.

Omgekeerd kan een dergelijke situatie misbruikt worden door vrouwen. Mijn vraag: hoe zit dat wettelijk?

Dido, ook dank voor je reactie.

Trouwens dat kinderen vaker achterblijven bij de moeder heeft ook te maken met de voorkeur van toewijzing aan de moeder (niet steeds). Het kan anders, maar is noch steeds het dominante denk- en beslissingspatroon.

Als vader is het vaak beter dit direct te accepteren dan in onoplosbare situaties te raken, die een enorme mentale belasting kunnen zijn.

Tussen haakjes Dido, de wetgevingen die bestaan inzake gedeeld hoederecht, bestaan hoofdzakelijk als resultaat van de strijd van vaders (via verenigingen), niet van de moeders.

Sorry Ypsilon de BE vermelding was mij niet opgevallen.

Je hoeft je daar niet voor te excuseren: je vroeg of het BE/NL was, en ik gaf aan dat het topic getagd was ](*,)

Het ging mij niet hoofdzakelijk om het ethische en juiste statistische verhoudingen.

Maar die zijn wel belangrijk natuurlijk: als de wet gebaseerd wordt op uitzonderingen, worden veel meer mensen tekort gedaan.

E.Desart schreef:Als een man wel verlangt naar dat kind, is hij wettelijk afhankelijk van de vrouw of hij zijn eigen kind wel degelijk officiëel kan erkennen als zijn kind.

Omgekeerd kan een dergelijke situatie misbruikt worden door vrouwen. Mijn vraag: hoe zit dat wettelijk?

Tja, hoe dit in de praktijk uitpakt weet ik niet, maar volgens de wet moet buiten het huwelijk de moeder van het kind inderdaad toestemming geven voor de erkenning van het kind door de vader... Ik denk dat weigering van erkenning meestal wel met reden zal gebeuren. Ik geloof i.i.g. niet dat vrouwen hun kinderen en wettelijke beschermingsmechanismen met regelmaat gebruiken om mannen een kloot af te trekken. Vanaf 12 jaar beslist het kind trouwens mee.

Trouwens dat kinderen vaker achterblijven bij de moeder heeft ook te maken met de voorkeur van toewijzing aan de moeder (niet steeds). Het kan anders, maar is noch steeds het dominante denk- en beslissingspatroon.

Dat klopt niet. Als de rechter beslist, is co-ouderschap tegenwoordig de norm na scheidingen. Men neemt slagstoots aan dat dat wel het beste zal zijn voor het kind (zonder onderzoek naar wat de kinderen zelf het liefste willen). In dergelijke regelingen zijn de kinderen vaak wel een groter deel van de tijd bij de moeder, maar of dat dan weer zo'n cadeau is voor haar, is ook maar de vraag (onderzoek toont alweer aan van niet). Een impliciete voorkeur voor toewijzing aan de moeder komt ook niet uit de lucht vallen: in de meeste "kerngezinnen" (mamie, papie, kindje, stabiele relatie) draagt de moeder, willens nillens, het grootste deel van de zorg. Dat wordt nog steeds als de meest "normale" (zowel statistisch als normatief) situatie gezien in onze maatschappij. Maar na een scheiding zou het plots niet meer normaal zijn... Tja.

Als ik dan ook even uit eigen ervaring mag spreken... Je weet uit wat voor gezin ik kom, Eric. () Mijn vader voelt zich nu ook tekort gedaan in zijn rechten. Pardon my French, maar:

Spoiler: [+]

**** THAT ****.