sciencetalk

Hoi, ik zat zo met een vraag over de vorm van het universum en vooral over hoe je het je moet voorstellen.

Als je ons universum inbeeld vanuit een punt dat door inflatie uitzet, dan eindig je met een grote "ballon"

nu als die voorstelling juist is, bevinden wij ons dan zogezegd in die "ballon" en is de rand dan de achtergrondstraling gemeten door Wmap ?

Want als die redenering juist is, hoe komt men er dan bij dat het universum 3 vormen kan hebben, plat, sferisch of hyperbolisch. Ik heb wel gehoord van Dr. pamela l. gay ( astronomy cast ) dat men denkt dat het universum plat is.

Maar hoe blijft een plat universum zich dan instant houden als je redenering is dat alles begon vanuit een punt.

Groeten

De kromming van het heelal is in theorie nul (vlakke ruimte), of positief (sferische ruimte), of negatief (hyperbolische ruimte). Het ouderwetse model van de expanderende ballon is een sferisch heelal (2 dimensionaal). Momenteel wijzen de meetgegevens erop dat ons heelal niet sferisch is, maar vlak.

De achtergrondstraling is afkomstig van het stukje heelal dat onze huidige waarnemingshorizon is. Dat is niet de rand van het heelal. Er zijn geen meetgegevens die erop wijzen dat ons heelal een rand heeft of dat het eindig is. Een ouderwets sferisch heelal had uiteraard geen rand. Een vlak heelal hoeft ook geen rand te hebben, men geeft soms als voorbeeld een cilinder en een torus. Of het heelal een rand heeft staat los van de vraag of het heelal als een punt begonnen is.

1

Hey, bedankt voor je antwoord

Dus de achtergrondstraling is niet de rand van ons universum, maar het einde van onze waarnemingshorizon.

Omdat licht tijd nodig heeft om ons te bereiken zien wij het heelal nu, hoe het toen was.

En omdat wij leven in een heelal dat uitzet zal onze waarnemingshorizon dat ook blijven doen, niet ?

Zou je een vlak heelal wat verder kunnen uitleggen, want ik heb toch moeite om het mij in te beelden, ik krijg er geen vat op. De link naar wiki heb ik ook gelezen maar ik geraak er niet uit, ofwel is het door de gewoonte van te denken aan een sferisch heelal.

Groeten

Als je de expansie buiten beschouwing laat dan is een vlak heelal doodgewoon, gewoner dan een gekromd heelal. Stel dat je vanaf aarde twee lichtstralen in verschillende richtingen het heelal in stuurt. In een vlak heelal zullen die stralen elkaar nergens snijden. In een sferisch heelal snijden ze elkaar wel.

Hoe ik het altijd bekijk:

In een vlak universum is de omtrek van een cirkel 2r . Dus als je rond een punt loopt met een touw vastgebonden in het middelpunt leg je precies die afstand af.

In een gekromd universum is de omtrek van een cirkel echter iets anders. In een positief gekromd universum bijvoorbeeld, leg je bij het rondwandelen een kleinere afstand af! Het is dus alsof er een spie ontbreekt van je cirkel.

Op die manier zie je dat in een gekromd universum er precies ruimte 'ontbreekt' of in een negatief gekromd universum juist 'teveel' is.

Waar zitten wij in dit heelal ? Zitten we in het midden of ergens tegen de rand ? Hoe ver zitten wij eventueel van de rand ? Zolang we geen idee hebben waar onze plaats is, is het onmogelijk om te weten hoe het heelal er uitziet. Wij hebben helemaal geen referentiepunt. Wij kunnen alleen maar eindeloos ver rondom ons kijken, zonder er een einde aan te zien. Om de vorm van het heelal te kennen zouden we ons moeten verplaatsen tot buiten het heelal, en het van op een afstand bekijken. Wij zijn als een microbe in het midden van een oceaan.

Waar zitten wij in dit heelal ? Zitten we in het midden of ergens tegen de rand ? Hoe ver zitten wij eventueel van de rand ?

Die vragen hebben alleen betekenis in een eindig heelal dat een midden en een rand heeft. We zitten uiteraard middenin ons waarneembare heelal, dat begrensd wordt door onze waarnemingshorizon. Ons waarneembare heelal is een klein stukje van een groter fysisch heelal buiten onze waarnemingshorizon. Het is onbekend of dat fysische heelal oneindig of eindig is. Een oneindig heelal heeft geen midden en geen rand. Een eindig heelal dat in de verte terugkrult naar zichzelf (zoals een bol of een torus, als je het een dimensie lager beschouwt) heeft ook geen midden en geen rand.

Wij kunnen alleen maar eindeloos ver rondom ons kijken, zonder er een einde aan te zien.

We kunnen slechts eindig ver kijken, niet verder dan onze waarnemingshorizon.

Om de vorm van het heelal te kennen zouden we ons moeten verplaatsen tot buiten het heelal, en het van op een afstand bekijken.

Het is de mens niet gegeven om buiten het heelal te treden.

We leven in een heelal dat blijft uitbreiden, dus eigenlijk zou je alle 2 kunnen beweren.

Je kunt zeggen dat het oneindig is omdat het blijft uitzetten, en dat het eindig is omdat je niet voorbij het punt kan van voor de big bang, niet ?

En stel dat het oneindig zou zijn dan krijg je toch het Paradox van Olbers ?

En stel dat het oneindig zou zijn dan krijg je toch het Paradox van Olbers ?

De lichtsnelheid is eindig en de straling neemt af in intensiteit door de roodverschuiving

Je kunt zeggen dat het oneindig is omdat het blijft uitzetten, en dat het eindig is omdat je niet voorbij het punt kan van voor de big bang, niet ?

Neen, je kunt zeggen dat het oneindig is omdat het blijft uitzetten, maar dat het BEGRENSD is omdat je niet voorbij de bigbang kan.

Je kunt niet tegelijk oneindig en eindig zijn, of begrensd en onbegrensd.

Hm ok

Dus dan is de paradox van Olbers ook geen paradox meer...ik heb mij net wat beter geïnformeerd en heb het ook gelezen van de roodverschuiving bedankt.

Oneindig en begrensd, ik zal het onthouden

Oneindig en begrensd, ik zal het onthouden

Eindig en onbegrensd kan trouwens ook, bijvoorbeeld [topic="76915"]zo[/topic].