sciencetalk

Zou het universum zodanig gekromd kunnen zijn dat uiteindelijk alle massa en straling weer bijeenkomt van waar het vandaan komt? Dat alle materie onderweg is naar het begin van het heelal?

Stel je een bol voor die je aan de boven en onderkant indrukt tot de 'polen' elkaar raken (maar dan een dimensie hoger). Dit contactpunt is de oorsprong van de big bang. Aanvankelijk beweegt alle massa zich steeds verder van elkaar af, totdat de 'evenaar' is bereikt. Vervolgens begint het elkaar op het andere halfrond weer te naderen.



Zou wat wij waarnemen als een zich versneld van elkaar af bewegen van ver weg gelegen sterrenstelsels in het heelal eigenlijk het naar elkaar toe vallen van deze materie kunnen zijn?

Ja, in een fantasieheelal is alles toegestaan wat je kunt verzinnen.

Maar zo te zien verklaart je model geen enkele eigenschap van ons heelal. Er zijn geen metingen die erop wijzen dat de materie van ons heelal in de toekomst weer naar elkaar toe valt.

Desalniettemin vind ik het toch best een interessante vraag of dit mogelijk is.

Dat wil zeggen: of deze topologie een oplossing zou kunnen zijn van de Einstein vergelijkingen.

Wat betreft het antwoord daarop: ik heb geen flauw idee

In elk geval zou ik het niet zomaar af willen doen als een 'fantasieheelal'. Er zijn wel exotischere oplossingen van de Einstein vergelijkingen gevonden.

De reden waarom ik me dit afvraag is het volgende.

Het zou kunnen dat het heelal, waarin alle kosmologische processen zich afspelen, weliswaar heel groot is, maar niet oneindig groot. Dat het zoiets is als de simulatie life, met een hele grote doch beperkte hoeveelheid cellen. Het is dan elegant om de grenzen aan elkaar te knopen.

Simuleer je in één dimensie, dan zou het om een lijn gaan, waarvan begin en eindput aan elkaar zitten (zoals bij een cirkel). Simuleer je in een vlak, dan kun je oost-west en noord-zuid ook aan elkaar leggen. Simuleer je in 3 ruimtelijke dimensies, dan lijkt me dat dit ook mogelijk moet zijn, al is dat moeilijker voor te stellen.

We zouden dus in een soort cellulair heelal kunnen leven waarvan ruimte bestaat uit een 'schuim' van Plankvolumes. Tevens is deze ruimte gekromd, zodat 'eindput' en 'begin' met elkaar verbonden zijn.

Een interessant gevolg van dit idee is, dat objecten die voor een waarnemer heel ver van elkaar verwijderd liggen, eigenlijk elkaar beginnen te naderen.

Het zou in ons heelal de acceleratie van de verwijdering van ver weg gelegen sterrenstelsels kunnen verklaren (zonder fantasie theorieën over dark energy, moderator).

kosmologie van de koude grond

Een model van het universum

Postulaat:

De ruimte in het heelal is zodanig gekromd, dat de verten weer terug buigen naar de oorsprong. Zoiets als een lijn, waarvan het einde verbonden is met het begin (zoals bij een cirkel).

Gevolgen:

De materie in het heelal lijkt steeds sneller uit elkaar te vluchten. Dit is slechts een illusie; in feite valt het in de verte weer terug naar de oorsprong.

Door de gebogen ruimte kloppen op grote schaal de vergelijkingen van Kepler/Newton niet meer (galaxy rotation problem). Stel je de volgende analogie voor. Je hebt een vlak waarin een object om een ander object heen draait. Plak dit vlak nu op een bol. Het vlak vervormd hierbij. De lengte van de omloop wordt korter, waardoor de hoeksnelheid toeneemt .

De antimaterie die ontstaan is bij de Big Bang is niet 'zoek', maar deze is in de tegenovergestelde richting gereisd. Wellicht ontmoet het in de verten de normale materie, alwaar het voor hoog-energetische effecten zorgt (quasars wellicht?).