sciencetalk

Wat is de fysische voorstelling van een natuurkracht die aantrekt, bv; de kracht tussen een proton en elektron?

Bij een afstotende kracht gebruikt men vaak de voorstelling van een deeltje dat 'krachtoverbrengers' (bosonen) uitzendt, die dan tegen een ander deeltje botsen, waardoor de deeltjes uit elkaar gaan bewegen.

Maar hoe zit dat dan bij aantrekking? Overal proberen ze zich in wetenschappelijke teksten ervan of te maken met de uitleg hoe je je een afstotende natuurkracht kan voorstellen, maar ze zwijgen over de aantrekkende.

Ik snap niet goed wat je bedoelt, maar aantrekkend is dat als de kracht tussen twee deeltjes groter wordt, de afstand tussen de deeltjes kleiner wordt. Wat meer moet je weten?

Hoe aantrekking tot stand komt! Dat de afstand kleiner wordt is een gevolg van aantrekking, maar hoe ontstaat aantrekking?

Zeggen: een proton en een elektron trekken elkaar aan omdat ze een tegengestelde lading hebben, zegt niet genoeg! Ik wil weten HOE deze elkaar aantrekken.

bv.: een goed antwoord op de vraag waarom twee protonen elkaar afstoten, zou zijn: ze zenden deeltjes uit die tegen het andere proton botsen waardoor ze uit elkaar bewegen.

Nu wil ik dus een (analoog) aannemelijk antwoord voor aantrekking...

Ik weet dat mijn vraag niet een van de simpelste is, maar ik hoop dat toch iemand mijn vraag begrijpt.

Het creeert een veld.

Ofwel, een 3D-put en een 3D berg. Deze twee staan niet vast natuurlijk, maar kunnen gewoon bewegen.

Dus kijk naar de hoge en lage druk gebieden van de lucht. twee hoge druk gebieden zullen elkaar niet aantrekken omdat dan de hoogte van de berg verdubbelt wordt, idem met de put.

Maar is er dan geen atomaire verklaring; deeltjes (bosonen) die uitgezonden worden?

Pff... ik kan mijn probleem echt niet verwoorden

Er is een atomaire verklaring: gravitonen dat wordt beschouwd als het interactiedeeltje.

Er is een atomaire verklaring: gravitonen dat wordt beschouwd als het interactiedeeltje.

maar deeltjes met van zulke grooten zijn meer golfverschijnsel dan deeltje.

Je kan dan niet echt zeggen dat het daardoor makkelijker te verklaren is.

Een foton is in principe ook alleen maar een energie quanta, ofwel een golfrimpel in de EM-ruimte. Je kan nog moeilijk van een deeltje spreken maar eerder het kleinst mogelijk stukje veld.

Er is een atomaire verklaring: gravitonen dat wordt beschouwd als het interactiedeeltje.

Ok, maar wat ik dus eigenlijk wil weten is: wat doet dat graviton dan tijdens die interactie? Hoe kan de uitwisseling van gravitonen er nu voor zorgen dat twee deeltjes elkaar aantrekken?

Aangezien mijn vraag elke keer weer verkeerd begrepen wordt, kan ik afleiden dat de meesten het fenomeen van aantrekking gewoon aanvaarden zonder de exacte werking ervan te kennen (of ik ben het die de vraag slecht stelt ).

Ach vrij naar Newton "You sometimes speak of GRAVITY as essential and inherent to matter. Pray do not ascribe that notion to me; for the cause of gravity is what I do not pretend to know, and therefore would take more time to consider of it . . . "

Bij een aantrekkende kracht kun je de voorstelling gebruiken dat als ze bij elkaar in de buurt komen ze ze niet 'krachtoverbrengers' naar elkaar schieten maar naar buiten schieten, waardoor ze naar elkaar toe gedreven worden.

Een tweede voorstelling die mogelijk is is een soort antibosonen met impuls tegengesteld aan de bewegingsrichting (soort negatieve massa bij rustmassa nul) Ze schieten dan bosonen na elkaar maar die veroorzaken juist een aantrekkende kracht.

Een derde voorstelling, die wel eens gebruikt is bij een theorie voor zwaartekracht zegt dat het helaal vol zit met een rondvliegende gravitonen. Elke massa ondergaat een bombardement van gravitonen die tegen een massa aanbotsen en weer wegkaatsen. Maar omdat er uit alle richtingen even veel komen wordt uit alle richtingen even hard tegen de massa geduwd en is het netto resultaat nul. Als twee massa's bij elkaar in de buurt komen schermen ze elkaar af van een deel van de gravitonen. Massa 1 krijgt minder gravitonen uit de richting van massa 2 en wordt dus naar massa 2 togeduwd en omgekeerd. Naarmate de massa's dichter bij elkaar komen schermen ze elkaar meer af en wordt de aantrekkingskracht dus groter

Je hebt natuurlijk ook tal van veldvoorstellingen b.v. onze 3 dimensionale ruimte als onderdeel van een 4 dimensionale ruimte. Omdat een 4 dimensionale ruimte moeilijk voor te stellen is laat je een dimensie weg. Onze ruimte is dan tweedimensionaal (een vlak) in een 3 dimensionale ruimte)

In dit model is onze ruimte een strak gespannen horizontaal vlies waarop massa's als de aarde en de zon liggen. Doordat ze volgens dat model naar beneden getrokken worden drukken ze grote kuilen in dat vlies. Als een kleine massa in de buurt van zo'n kuil komt rolt hij er in ofwel hij wordt door de grote massa aangetrokken.

Zo zijn er nog veel meer modellen.

Nog een algemene opmerking: Om een bepaald verschijnsel te beschrijven zijn oneindig veel modellen mogelijk (hier kwam men achter bij de ontwikkeling van de niet euclidische wiskunde)

Wat natuurkunde doet is niet beschrijven hoe de werkelijkheid in elkaar zit maar alleen een model bouwen, dat zo goed mogelijk voorspeld wat er zal gebeuren.

Het is als kijken naar een klok waarvan wij alleen de wijzers en de wijzerplaat kunnen zien. Er is geen manierwaarop wij na kunnen gaan wat voor uurwerk erin zit. Wij kunnen alleen maar zelf ook een uurwerk bouwen dat de bewegingen van die klok zo goed mogelijk nadoet. Zo nu en dan zoals bij de komst van de relativiteitstheorie en wat later weer bij de komst van de quantummechanica blijkt die klok ineens iets heel anders te doen dan wij verwachten en moeten we het uurwerk in onze klok vervangen.

Bedankt robblokland! Je bent de eerste die vertelt wat ik precies wilde weten. (ik had de moed al verloren; ik dacht dat niemand mijn vraag echt begreep.)