sciencetalk

Ik fietste vandaag weer een eindje en mijn oog viel op iets dat ik al vaak heb opgemerkt: de wijze waarop de betonnen drager van het wegdek is opgelegd op de pijlers.
Zoals je links kan zien, is er vaak een veel kleiner contactoppervlak van de dragende constructie onder het wegdek (hier nu de boxgirder) dan de oppervlakte van de pijler. Waarom is dus dat stuk links uitgesneden (zie rode cirkel)?

De kosten van dat beetje extra - maar overbodige- beton zullen het niet zijn.

Ik denk dat vormgeving / esthetica de reden zijn.

De plompe pijler oogt zo mogelijk wat galanter, wat hier met twee verschillende typen overspanningen, maar vergelijkbare pijlers te beoordelen valt.

Lijkt me vreemd hoor. Ik reed langs een kanaal en daar gingen heel wat bruggen over, allemaal met verschillende types pijlers e.d. Maar zelfs de meest robuuste exemplaren hadden precies 'blokjes' tussen de pijler en het brugdek zelf. Hoe zit het dan eigenlijk met de krachtenoverdracht, waarom zou je die op een kleiner oppervlakte willen doorvoeren?

Je doelt met blokjes op de metalen opleggingen tussen de pijler en de brug (soms zijn het blokken die wat kunnen kantelen of rollen aan een uiteinde) om uitzettingsverschillen te kunnen opvangen?

Ik dacht dat je je afvroeg waarom men een uitsparing in het beton had gelaten.

Ach, ik wist niet dat die ook tussen brug en pijler zaten (ik was alleen op de hoogte van degene in het wegdek zelf).

Bedankt!

Onderhoud en nazicht van de glij-opleggingen is ook eenvoudiger op die manier.

Zo te zien is deze brug (de linkse) gemaakt met een betonnen kokerligger. Een oplegging in het midden maken is minder effectief, aangezien je de koker dan zou moeten verstijven. Maak je de opleggingen tpv de rand, dan kun je gebruik maken van de zijvlakken van de koker, wat veel stijver is. Dwarskracht in kokers komen uit de zijvlakken en worden reactiekrachten in de pijlers.

Door het oppervlak zo klein mogelijk te maken, creeer je een "zuiverder" scharnier, zodat ongewenste krachten zoveel mogelijk voorkomen kunnen worden.

Het linker viaduct is, zo aan de foto te zien, in het werk gestort.

Het voordeel is dat je een mooie (slank ogende) vorm kunt ontwerpen waarbij krachten op een aantal (logische) plaatsen worden afgedragen.

Het nadeel is dat de bouwtijd enorm lang is en (op grotere hoogte) aanzienlijke tijdelijke (ondersteunings)constructies nodig zijn. Tevens zijn weersinvloeden van belang.

Het rechter viaduct is een prefab ligger viaduct welke is opgebouwd uit voorgespannen T-liggers met een druklaag erop. Daar worden de krachten per ligger afgedragen.

Het voordeel is de snelle bouwmethode. Omdat het "dek" prefab is, kunnen de liggers ingehesen worden. De prefab liggers worden in geconditioneerde ruimtes gefabriceerd (geen weersinvloeden).

Nadeel is vaak de vormgeving. Het viaduct ziet er uit als een "blokkendoos" maar ik vind dat hier wel meevallen.

Bedankt voor de toelichtingen.

Door het oppervlak zo klein mogelijk te maken, creeer je een "zuiverder" scharnier, zodat ongewenste krachten zoveel mogelijk voorkomen kunnen worden.

Een zuiverder scharnier, maar veel grotere spanningen toch? Of is dat niet van belang gezien de grote drukkracht die beton kan opnemen?

Voor het beton is zo'n klein contactoppervlak geen probleem. Meestal is het hoge kwaliteit beton (bv. C50/60) en is contactspanning dus absoluut geen probleem. Scharnierwerking wordt bereikt door de oplegging, niet door het beton.