sciencetalk

Beste lezer, de volgende overweging houdt mij al tijden bezig, maar laat zich moeilijk uitleggen. Ik ben medicus en bepaald geen fysicus. Met de grootste moeite haalde ik zesjes op de middelbare school voor natuurkunde. Nu mijn stelling. " het heelal is kleiner dan wordt verondersteld ". Het menselijk oog kan licht binnen een bepaald spectrum zien. Dat licht bestaat uit fotonen. Een ster straalt licht uit, en daarom zien wij die ster. Met het blote oog zien wij sterren die vele duizenden lichtjaren van ons vandaan zijn. Hier begint mijn vraag. Een ster die duizenden lichtjaren van ons verwijderd is, aannemende dat die ster nog bestaat, is bezig licht uit te stralen, al vele vele duizenden jaren lang. Dat licht is in de enorme ruimte om die ster heen zichtbaar. Die ruimte is dus gevuld met het licht dat die ster uitstraalt. Waar je ook bent op aarde of vele lichtjaren achter die ster, je ziet hem. Kennelijk is die ster in staat een immense ruimte te vullen met fotonen die ervoor zorgen dat jij de ster op een onmetelijke afstand als een puntje ziet. Die ster houdt die ruimte alsmaar gevuld met het puntje dat je ziet. Miljoenen jaren lang. Het licht dat ik nu zie, is over 1 seconde alweer 300.000 km verder. Nu weet ik dat door kernfusie enorme hoeveelheden energie vrij kunnen komen, maar ik vraag me af, hoe het kan zijn, dat een ster, zoveel energie als zichtbaar licht, kan uitstralen dat daarmee als het ware zowat het heelal gevuld moet zijn omdat de ster immers te zien is. Met andere woorden, hoeveel fotonen moeten mijn netvlies treffen om de ster als een puntje te kunnen zien. En hoe kan een ster er zoveel produceren dat je die ster over een immense afstand kan zien? Bevat die ster dan wel genoeg materie om ze veel licht te kunnen maken. Of is het heelal kleiner dan gedacht? ( ik snap wel dat mijn vraag over de grootte van het heelal een weinig realistische is, maar hopelijk ben ik erin geslaagd mijn punt tot uitdrukking te brengen).