sciencetalk

Het schuldenplafond van de VS wordt steeds weer verhoogd, kan dat eindeloos doorgaan? Of is het een zeepbel die eens moet klappen?

Ik weet er zelf niet genoeg van, en ben vooral benieuwd wat anderen ervan denken.

De dollar devalueert ondertussen, dus dat kan eindeloos doorgaan.

Is het dus zo dat de staatsschuld alleen nominaal toeneemt?

Totdat China het zat is, en geld wilt zien.

Als China dat daadwerkelijk zou willen kan dat natuurlijk, die drukt de centrale bank dan gewoon bij.

De vraag is dan wel wat ze dan met al die dollars zouden willen doen.

Heb je het over dit?

Is het dus zo dat de staatsschuld alleen nominaal toeneemt?

Nee, het schuldplafond waar het over gaat is nominaal. De schuld neemt wel sneller dan dat toe, de schuldgraad van de USA stijgt.

http://en.wikipedia....cDebtTriade.PNG

317070 schreef: ↑wo 16 okt 2013, 14:23
Nee, het schuldplafond waar het over gaat is nominaal. De schuld neemt wel sneller dan dat toe, de schuldgraad van de USA stijgt.

http://en.wikipedia....cDebtTriade.PNG

Aan dat plaatje te oordelen is het met Japan veel "erger" gesteld dan met de VS. Daar hoor je echter zelden iets over...

EvilBro schreef: ↑wo 16 okt 2013, 13:58
Heb je het over dit?

Het zou in de VS dus vooral een "politiek spelletje" zijn?

Politiek spelletje, vanaf minuut 7:30, maar daarvoor eigenlijk ook wel. Voor de duidelijkheid: ik zeg niet dat dit de bron moet zijn voor dit soort informatie, maar dit vind ik wel de vermakelijkere optie.

Aan dat plaatje te oordelen is het met Japan veel "erger" gesteld dan met de VS. Daar hoor je echter zelden iets over...

Het is dan ook een stuk ingewikkelder dan die grafiek.

In de VS heeft iedereen schulden, zowel publiek als privaat. In Japan is dat minder het geval, daar is het vooral de overheid die schulden heeft. Maar wat er nu gebeurt is veeleer een politiek probleem. De VS kan gemakkelijk haar schulden aan, maar als de politiek niet mee wil, is daar niet veel aan.

Dat schuldplatform is iets heel fictiefs en arbitrairs. Het heeft niet echt iets met economie te maken.

Het schuldenplafond van de VS wordt steeds weer verhoogd, kan dat eindeloos doorgaan? Of is het een zeepbel die eens moet klappen? Ik weet er zelf niet genoeg van, en ben vooral benieuwd wat anderen ervan denken.

Het wegwerken van de schulden kunnen we op een louter technische manier, dat op zich is niet het probleem (zie ook bv het Chigao Plan van het IMF waarin dat letterlijk gesteld wordt). Het echte probleem situeert zich elders en dat is het onbegrip (annex 'non-dialoog') tussen verschillende denkkaders. Exploot dat hiernaar verwijst ...

“Kuhn beschr

“Kuhn beschreef de ’structuur van de wetenschappelijke revoluties’in een aantal termen die sindsdien wetenschapsfilosofische standaardtaal geworden zijn: In periodes van normale wetenschap lossen wetenschappers puzzels op. Dat doen ze binnen een paradigma. Maar na verloop van tijd komen ze anomalieën tegen, fenomenen die onverklaarbaar zijn. Als de stapel anomalieën te groot wordt, ontstaat een crisis. Die leidt tot een revolutie: een nieuw paradigma wordt de standaard. Je gaat dus door een paradigmaverschuiving waarbij tussen het oude en het nieuwe paradigma geen communicatie mogelijk is. Het is alsof twee verschillende werelden door een onoverbrugbare kloof gescheiden worden. Door deze onvergelijkbaarheid wordt het onmogelijk om op zuiver rationele gronden tussen de verschillende paradigma’s te kiezen. Kuhn benadrukte die paradigmabreuk om het idee van een cumulatieve wetenschapsgroei te ondermijnen.”

http://www.cobra.be/...a-kuhn_recensie

Welke denkkaders?

Bartjes schreef: ↑za 19 okt 2013, 12:34
Welke denkkaders?

In de context van dit verhaal onderscheid ik er een drietal die ik als volgt zou willen benoemen

(1) basis

(2) monopoly (basis + monetaire spelelementen)

(3) sustainocratie (cfr sociaal duurzame economie)

Vaak ontstaat er een verwisseling van deze denkkaders en dat leidt tot de meest chaotische toestanden. De schulden behoren tot monopoly (2) en geeft ons de mogelijkheid om versneld welvaart op te bouwen, het heeft ook nadelen en dat is wat we nu zien. Dit probleem kan je oplossen door terug naar de basis (1) te gaan, hiervoor kunnen we de Fishervergelijking gebruiken die geen schulden herbergt. Een dergelijke oefening maakt een aantal zaken terug transparant van waaruit verschillende opties ontstaan.Dit alles gecombineerd leidt tot de (voor nu) misschien ongeloofwaardige stelling dat we zonder probleem nog meer schulden kunnen opbouwen. Op een louter technisch manier kan je ze telkens weer resetten. Maar dit laatste vereist een (her)configuratie van het systeem (annex denken), het probleem is dat hier de communicatie vaak verwordt tot wat ik de 'non-dialoog' noem (cfr Thomas Kühn). Ik weet het, het is zeer bizar maar er is dus een probleem en ook geen probleem naargelang vanuit welk denkkader dit bekeken wordt. Het vergt wel enige oefening om de verschillende denkkaders niet steeds door elkaar te halen maar het geeft wel een verklaring voor de penibele toestand waarin we ons als maatschappij bevinden.

In volledige tegenstelling tot courante berichtgeving het onderstaande van het IMF

At the height of the Great Depression a number of leading U.S. economists advanced a proposal for monetary reform that became known as the Chicago Plan. It envisaged the separation of the monetary and credit functions of the banking system, by requiring 100% reserve backing for deposits. Irving Fisher (1936) claimed the following advantages for this plan: (1) Much better control of a major source of business cycle fluctuations, sudden increases and contractions of bank credit and of the supply of bank-created money. (2) Complete elimination of bank runs. (3) Dramatic reduction of the (net) public debt. (4) Dramatic reduction of private debt, as money creation no longer requires simultaneous debt creation. We study these claims by embedding a comprehensive and carefully calibrated model of the banking system in a DSGE model of the U.S. economy. We find support for all four of Fisher's claims. Furthermore, output gains approach 10 percent, and steady state inflation can drop to zero without posing problems for the conduct of monetary policy.

IMF - Chicago Plan

Vrij vertaald

(1) Het doorbreken van traditionele economische cycli

(2) Het technisch aflossen van staatsschulden

(3) Het technisch aflossen van private schulden

(4) De eliminatie van de vrees voor bankruns

(5) Geen verantwoording voor hyperinflatoire toestanden

(6) De installatie van een evenwichtig monetair beleid