sciencetalk

Elektronen met de hoogste energie bevinden zich over het algemeen verder van de kern, in de "buitenste schil".
Waardoor hebben die een grotere energie? Want de elektronegativiteit binnen een groep daalt juist doordat de afstand tot de kern toeneemt. Van boven naar beneden in dezelfde groep daalt de elektronegativiteit, dus hoe meer schillen hoe minder elektronegativteit. Waarom dan die tegenstelling dat de buitenste laag enerzijds een hoogste energie hebben maar anderzijds hoe meer buitenste schillen hoe kleiner elektronegativiteit?

Kun je beter definiëren wat je bedoelt met het hebben van hoge energie?

Ik veronderstel dat elektronen die ver van de kern zitten een hogere energie hebben, waaruit ik dan de, misschien ten onrechte, conclusie trek dat bijv uv stralen met een relatief hoge energie eerder van die electronen afkomstig zijn. Met hogere energie bedoel ik dus electronen die kunnen zorgen voor een em-straling met een hogere frequentie.

Wat jij hierboven stelt klopt grofweg, hoe hoger de orbitaal van een elektron hoe korter de golflengte en hoe hoger de frequentie (en dus de energie-inhoud; E=hc/λ) van het uitgezonden foton als het elektron terugvalt naar de grondtoestand.
 
Voorbeeld waterstof:  
De Lyman serie bevindt zich in het ultraviolet, de Balmer serie voornamelijk in het zichtbare gebied, terwijl de Paschen serie zich in het nabije infrarood bevindt.
 
Maar de energieverschillen tussen naastliggende orbitalen nemen af bij hogere orbitalen:  
Dus ligt het anders als er niet teruggevallen wordt naar het laagste orbitaal. Zo wordt een zichtbaar foton (410 nm) uitgezonden als er van n6 naar n2 wordt teruggevallen, terwijl van n2 naar n1 een energetischer (122 nm) uv foton oplevert.
 
Het potentiële energieniveau van een geheel van de kern ontkoppeld elektron wordt op nul gesteld, en dat is dus het hoogste niveau. Valt het elektron terug naar een lager orbitaal wordt de potentiële energie dus meer negatief. Dus heeft een atoom in de grondtoestand de laagst mogelijke energie.
 
Zie ook: hier
 
De eerste vraag is mij ook niet duidelijk, en de gegeven link werkt niet.

Laten we de vraag dan eerst inkorten:
 
Waardoor wordt de elektronegativiteit van een element bepaald? Door de elektronen??

Waardoor wordt de elektronegativiteit van een element bepaald?

Vergeef me de manke annalogie, maar de centrifugale kracht wordt ook groter met toenemende afstand (grotere kinetische energie?) van de kern, bij centripetale kracht geld net het tegenovergestelde. Mischien ontstaan er daardoor sferen (orbitalen) waar elektronenwolken zitten met hogere energie verder van de kern en sferen met lagere energie (lagere kinetische energie) dichter bij de kern .

Waardoor wordt de elektronegativiteit van een element bepaald?

 
Dat is hier eerder aan de orde geweest: klik
 

Uit Wikipedia: On the most basic level, electronegativity is determined by factors like the nuclear charge (the more protons an atom has, the more "pull" it will have on electrons) and the number/location of other electrons present in the atomic shells (the more electrons an atom has, the farther from the nucleus the valence electrons will be, and as a result the less positive charge they will experience—both because of their increased distance from the nucleus, and because the other electrons in the lower energy core orbitals will act to shield the valence electrons from the positively charged nucleus).

Ok ik kan het dan zo stellen dat de EN (de neiging van een atoom om de elektronenwolk naar zich toe te trekken) hoofdzakelijk bepaald wordt door de hoeveelheid protonen. Hoe meer protonen hoe groter de EN. Dat kan ook niet anders want alleen protonen kunnen elektronen aantrekken.
Maar wat dan die elektronen daar bij doen begrijp ik niet goed. Ik begrijp wel dat hoe meer elektronen hoe meer de positieve protonen 'geneutraliseerd' worden en de EN van het atoom verminderd. Maar wat de valentie elektronen daar nu mee te maken hebben omdat zij verder van de kern af zitten en afgeschermd worden door lagere elektronen begrijp ik niet. Misschien wordt daar mee bedoeld dat daar waar de valentie-elektronen het minst de kern voelen (door de afstand en afscherming) ook dat de plek van het atoom is waar de EN het kleinst is?!
 
En misschien is dat een antwoord op mijn vraag waarom de buitenste elektronen wel de hoogste energie hebben maar niet zorgen voor de hoogste EN want die wordt in principe bepaald door de protonen. Belangrijker is dan waarom de buitenste elektronen de hoogste energie hebben? Zoals gezegd hoe hoger de orbitaal van een elektron hoe korter de golflengte en hoe hoger de frequentie. Maar zoals hierboven voor de EN is gezegd zijn juist die buitenste elektronen verder van de kern en hebben een grotere kans op afscherming wat hun aantrekking door de kern kleiner maakt. Waardoor wordt dan de golflengte toch korter