sciencetalk

Opmerking moderator

 

De ballon is slechts een metafoor, (Bladerunner)

U heeft gelijk als u zegt dat de ballon een metafoor en geen model is, maar ik zou het toch wel een analogie durven noemen, maar "what 's in a word"?

Die ruimte ontstond tegelijk met de big bang. (Bladerunner)

Ik kan me echt niet voorstellen dat de big bang gebeurde in het absolute niets. Het absolute niets heeft geen dimensies. Probeert u eens een driedimensionale knikker in een tweedimensionele zak te steken, dat zal niet lukken, laat staan een knikker die voortdurend groeit. Als het niet lukt in een tweedimensionale zak, zal het zeker niet lukken in een nuldimensionale zak (die zak is een metafoor voor het milieu waarin het oeratoom (uitgebeeldt door de metafoor van de knikker)) zich bevond. Laat ons dit milieu dan het absolute vacuüm noemen, en niet een "ruimte", dan hebben we alletwee een beetje gelijk. Maar een vacuüm heeft wel drie dimensies, en geeft derhalve de big bang een plaats in tijd en dit milieu (het vacuüm).

De big bang theorie zegt dat tegelijk met die big bang onze ruimte ontstond, niet ik.
Het ontstaan van de ruimte op zich is een onderdeel van die big bang theorie. Ik begrijp dat dit moeilijk te aanvaarden is maar dat is de algemene consensus in de wetenschappelijke wereld.
 
Maar draai het eens om. De materie in het heelal oefent zwaartekracht uit. In de directe omgeving van een zwart gat is de ruimte-tijd sterk verwrongen. Maar dat is heel lokaal. Maar wat gebeurt er als het complete heelal zou gaan krimpen (wat we ook wel de 'big crunch' noemen). Dus alle nu aanwezige materie nadert elkaar dan. Dan verwringt het complete heelal naarmate de dichtheid en dus ook de zwaartekracht van de materie groter wordt ook de ruimte-tijd. Maar dan niet lokaal maar in zijn geheel.
Om dan uiteindelijk opgesloten te worden in dat kleine punt, in die singulariteit net als bij een zwart gat. Dat dit kan gebeuren met de ruimte op zich is dan helemaal niet zo vreemd. Alleen weten we dan niet wat 'daarbuiten' dan is. Mogelijk is dat een andere soort 'leegte' waar meerdere big bangs in kunnen plaats vinden en dat is dus weer de hypothese van het multiversum.

Alleen weten we dan niet wat 'daarbuiten' dan is. Mogelijk is dat een andere soort 'leegte' (…)
Maar draai het eens om. De materie in het heelal oefent zwaartekracht uit. In de directe omgeving van een zwart gat is de ruimte-tijd sterk verwrongen. (Bladerunner)

Ik heb het omgedraaid, Bladerunner, en ik kom uit op een ruimte zonder materie, voor het ontstaan van de materie. Er was dus niets om de ruimte te krommen. De genese van materie heeft u zelf beschreven, en logischerwijze was er geen materie voor ze ontstond (oorzaak-gevolg). Wat u de "andere soort leegte" noemt, nl. de leegte buiten de invloed van materie, was  (en is) een soort Euclidische ruimte Ook Einstein was die mening toegedaan zie; “Mijn theorie” (vertaling in Spectrum, negende druk p. 89). 
Wat ik denk dat er was voor het ontstaan van de materie heb ik reeds beschreven in de Post “een ruimte zonder materie”.
Als er geen materie is, dan kan de ruimte niet gekromd zijn, want dan is er geen materie om de ruimte re krommen. De ‘leegte’ waarover u schrijft zou dus een klassieke Euclidische ruimte zijn . Helaas heeft mijn landgenoot pastoor Lemêtre niet zover gedacht, en de ruimte, de materie, de energie en de hele reutemeteut  in een “oeratoom”, zoals hij dat noemde, gesitueerd.  De ‘consensus” is hem daarin gevolgd, omdat de wiskunde klopte. Maar zegt nu zelf,  hoe kan de ruimte nu gekromd zijn als er geen materie is (ze moest nog ontstaan) om de ruimte te krommen?
Graag uw commentaar aub

In de singulariteit waaruit het heelal ontstond was inderdaad nog geen materie. Daarvoor was het veel te heet. Atomen konden nog niet gevormd worden. Maar er was wel pure energie. En energie is analoog aan massa en het is massa die aantrekkingskracht uitoefent en niet perse materie. Maar men stelt dat in die singulariteit de 4 nu bekende natuurkrachten niet bestonden en waren gebundeld in één universele kracht waarvan we uiteraard de eigenschappen niet kennen. In de singulariteit was de energie concentratie extreem hoog (wat nog slapjes uitgedrukt is) en zat alles zo dicht op elkaar dat het waarschijnlijk zo was dat niet de zwaartekracht uitgeoefend door massa een rol speelde maar de krachten op kwantum niveau.
 
Tegenwoordig weten we dat als we zwaartekracht gelijkstellen aan 1, de kracht die atoomkernen bijeenhoudt 10³⁸ keer zo sterk is. Maar het bereik is extreem kort. Maar in de singulariteit was de afstand tussen twee deeltjes waarschijnlijk korter waardoor er een heel andere kracht aan het werk was die de ruimte in die singulariteit vast hield.
 
Als je bekijkt hoe een zwart gat ontstaat uit de imploderende kern van een superzware ster dan is dit één van de heftigste gebeurtenissen in het heelal. Die imploderende kern heeft een snelheid van soms wel 20.000 km/sec. en komt abrupt tot stilstand wat de schokgolf veroorzaakt die de rest van de ster het heelal in jaagt. Daaruit ontstaat dan een neutronenster, of als de kracht groter was dan de kracht die nodig is om twee neutronen 'in elkaar te drukken' (wat eigenlijk niet kan vanwege het Pauli-exclusion principle dat zegt dat bepaalde deeltjes waaronder protonen en neutronen niet op de zelfde plek kunnen bestaan) een zwart gat. 'In' dat zwarte gat kan derhalve dus ook geen materie bestaan zoals wij dat kennen, toch vervormd het zwarte gat de ruimte om zich heen omdat het massa heeft. M.a.w: je hebt niet perse (normale) materie nodig in de vorm van de gebruikelijke elementen zoals waterstof etc. om een zwaartekrachtveld te kunnen vormen.
 
En uiteraard is de vorming van een zwart gat een picknick in vergelijking met een imploderend heelal.

“De materie in het heelal oefent zwaartekracht uit. ( Post 34). En energie is analoog aan massa en het is massa die aantrekkingskracht uitoefent en niet perse materie.” (post 36) (Bladerunner).

U schrijft zelf over “materie”, en niet over massa.  U verandert van mening en schrijft de aantrekkingskracht aan massa toe.  En u heeft nog gelijk ook, het is niet materie die aantrekt, maar massa. Maar dan komt u in strijd met de “pure energie” Die massa zou ontstaan zijn door “pure energie”. Nu is de vraag wat die “pure energie” wel is, want het begrip “energie” is niet zo snel exact gedefinieerd.  Men schrijft het populistisch “als het vermogen om arbeid te verrichten”, of ruimer, de mogelijkheid om een bestaande toestand te veranderen.  (zie wikipedia).
Als we massa beschouwen als een fenomeen dat via een aantrekkende kracht een zo klein mogelijke plaats in het heelal  poogt te bezetten (een infinitisimaal), dan moet er wel degelijk “iets” (dus niet het absolute “niets”) bestaan, anders kan de massa niets aantrekken, en dus geen aantrekkingskracht uitoefenen. Wat is dan het tegenovergestelde van “massa”? Dat is volgens mij een fenomeen dat een zo groot  mogelijke ruimte wil innemen, en dit  at infinitum. Pas als die twee tegengestelde krachten (potentiële tegengestelde toestanden) voorkomen kan men spreken van een oneindige energie, of de mogelijkheid om een (oneindige) hoeveelheid arbeid te verrichten.
 Als we de uitdrukking “pure energie”, die u gebruikt vertalen in populistische taal, wil dit zeggen: de mogelijkheid om zuivere arbeid te verrichten. Dat vind ik een vrij zinloze uitspraak.  Wat is immers de niet mogelijkheid om arbeid te verrichten?  Een joule is niet zuiver of onzuiver.

“Maar men stelt dat in die singulariteit de 4 nu bekende natuurkrachten niet bestonden en waren gebundeld in één universele kracht” (Bladerunner).

Eén universele kracht? Dat zal moeilijk kunnen. Krachten komen (zoals u weet uit de fysicalessen) steeds in paren voor, waarvan de ene tegengesteld is aan de andere. Maar u bent niet alleen, de hele “consensus”  is op zoek naar die mythische oerkracht.
 Hoe moeten we ons die universele tegenstelling voorstellen? De meest primitieve fase, denk ik, is de tegenstelling tussen ruimtelijk oneindig groot en oneindig klein. Dit model geeft ons dan de mogelijkheid tot een oneindige energie (geen “renormalisatie”  nodig). De potentiële energie voor het scheppen van een oneindige ruimte (vooraleer  materie, straling en dimensies ontstonden) is dan aanwezig, Als massa en ruimte echter samen voorkomen, is echter geen ruimte in de dimensionale zin. Die komt er slechts als de tijd ontstaat. Dit is  de splitsing in tijd tussen het voorkomen van ruimte en massa, en dit op een oneindig aantal plaatsen  (de massa) in een oneindige ruimte.  Het driedimensionale  ruimte  ontstaat dan.
Graag uw commentaar.

U schrijft zelf over “materie”, en niet over massa.  U verandert van mening
 
 

Ik verander niet van mening. Ik heb het wel over materie gehad, maar het mag duidelijk zijn dat gedurende de omstandigheden op het moment van de big bang er nog geen materie was omdat atomen zich niet kunnen handhaven bij dergelijke temperaturen etc. Materie in de vorm van atomen ontstonden pas toen de temperatuur laag genoeg was zodat atoomkernen zich konden binden met elektronen. Maar ook zonder materie heb je massa. Een enkel neutron of proton zonder een elektron is geen materie in de gebruikelijke zin, maar het proton heeft wel massa. Neem b.v. een neutronen ster. De naam zegt het al: die bestaat uit neutronen. Dat is geen gewone materie, maar desalniettemin heeft die ster massa en oefent hij zwaartekracht uit omdat hij uit de bouwstenen van materie bestaat.
 

Nu is de vraag wat die “pure energie” wel is
 

 
Dat is dus de energie waaruit later materie zou ontstaan en die energie bestond in eerste instantie uit fotonen. (Uit fotonen kunnen andere deeltjes ontstaan). Ik zeg dus 'pure energie' in de zin dat er verder niets anders was.
 
Zwaartekracht veroorzaakt door de massa van materie speelde "voor" of op het moment van de big bang nog geen rol. Deeltjes trekken elkaar aan (of stoten elkaar af) niet via zwaartekracht maar via de sterke kern kracht en de elektromagnetische. Deze krachten werken maar over een zeer korte afstand maar dat was voldoende omdat het punt waaruit het heelal ontstond ook erg klein was. Het moet de extreem hoge concentratie van deze energie zijn geweest die op dat moment deed wat zwaartekracht later zou doen maar dan zwakker en over een grotere afstand.
En een fractie van een seconde na de big bang ontstonden zij het heel kort al reeds de eerste protonen e.d. En protonen hebben massa en zijn de bouwstenen van de atoom kernen. Dus ook al had je nog geen waterstof atoom, je had wel de constante verschijning en vernietiging door heftige botsingen van deeltjes met massa. En al deze deeltjes te samen vormde een zwaartekrachtveld (bij gebrek aan een betere omschrijving) naarmate meer en meer ervan verschenen ook al was het nog veel te heet om echte atomen te vormen. (Het tijdsbestek waar ik nu over spreek is van een heelal dat slecht enkel seconden tot 3 minuten oud was en waarbij de 4 natuurkrachten vrij waren gekomen uit die ene universele kracht en ook had de vermeende inflatie al plaats gevonden.)
 

Eén universele kracht? Dat zal moeilijk kunnen
 

 
Wij zoeken naar deze universele kracht waar de latere 4 natuurkrachten in gebundeld zouden zijn omdat het anders niet te verklaren valt hoe de big bang kon ontstaan. (Dat kunnen we sowieso niet, maar met zwaartekracht erbij wordt het helemaal onmogelijk) Als zwaartekracht namelijk al bestaan zou hebben in de singulariteit waaruit het heelal ontstond dan kan de big bang niet verklaart worden want de extreem hoge dichtheid en de daaruit voortvloeiende massa van dit 'oer atoom' (die massa zou je namelijk wel degelijk hebben omdat je anders die zwaartekracht ook niet hebt) zou dan niet kunnen expanderen. Ook niet door elkaar afstotende deeltjes want daarvoor is het bereik veel te klein terwijl zwaartekracht een oneindig bereik heeft. Anders zouden we ook kunnen stellen dat een zwart gat ondanks zijn sterke aantrekkingskracht zomaar zou kunnen exploderen. En ik geloof niet dat men daar een geldige theorie over heeft. Of het zou het verdampen moeten zijn door Hawking straling maar dat is geen explosie.
 
Dus men stelt dat zwaartekracht niet de bindende kracht was in de singulariteit omdat die enorme zwaartekracht de expansie zou verhinderen. En als zwaartekracht er nog niet was, dan vermoedelijk de overigen krachten ook nog niet. Die kwamen overigens na een extreem kort moment na de big bang vrij uit die universele kracht te samen met de zwaartekracht want zou dat 'te laat' zijn gebeurd dan was de kans groot dat er geen bouwstenen voor materie konden worden gevormd omdat zoals gezegd die overige krachten een kort bereik hebben en dan zouden we een heelal hebben met alleen maar straling en geen materie zoals waterstof waaruit later de sterren ontstonden.

Dat is dus de energie waaruit later materie zou ontstaan en die energie bestond in eerste instantie uit fotonen. (Uit fotonen kunnen andere deeltjes ontstaan). Ik zeg dus 'pure energie' in de zin dat er verder niets anders was.
 

The race to carry out and complete the experiment is on!” staat er in het artikel waar u naar verwijst.

Uw verwijzing gaat over een theorie die experimentele bevestiging zoekt, dus geen bewijs. Het is wat voorbarig om daaruit te concluderen dat materie uit fotonen ontstond.  Meestal brengt men fotonen in verband met processen in materie, of collusies van deeltjes. Het omgekeerde zou ook kunnen zegt de theorie, maar het blijft voorlopig een theorie, en uw stelling over de aard van de pure energie lijkt wat voorbarig.

 

Deeltjes trekken elkaar aan (of stoten elkaar af) niet via zwaartekracht maar via de sterke kern kracht en de elektromagnetische. Deze krachten werken maar over een zeer korte afstand.

Volgens wikipedia heeft de elektromagnetische wisselwerking in principe een oneindige reikwijdte (“Kennzeichnend für die elektromagnetische Wechselwirkung ist, dass sie eine große (prinzipiell unendliche) Reichweite hat”).

Maar ook zonder materie heb je massa.

Zoals ik in mijn vorige post schreef, geef ik u in deze gelijk, het zou vrij logisch zijn. Maar deze stelling is, bij mijn weten, hypothetisch en nog niet experimenteel waargenomen. Het zijn steeds deeltjes die massa hebben, indien u kennis hebt van een bewijs van een massa zonder “materie” (deeltjes) zou ik u dank weten.

Dus men stelt dat zwaartekracht niet de bindende kracht was in de singulariteit omdat die enorme zwaartekracht de expansie zou verhinderen.

Net daarom postuleer ik een andere aan massa tegengestelde kracht (dus afstotende kracht), die ik “ruimte” noem (bij gebrek aan beter). Ik spreek trouwens niet over zwaartekracht, maar over een “aantrekkende” kracht in mijn laatste post.  Dit kan zwaartekracht zijn over langere afstand of positieve elektrische kracht of kernkracht en misschien fases ertussen. Die aantrekkende kracht heeft dan een wisselwerking met tegengestelde afstorende krachten.

Volgens wikipedia heeft de elektromagnetische wisselwerking in principe een oneindige reikwijdte.
 
 

Ja dat klopt, ik was in de war met de elektro-zwakke kracht. Volgens de Wikipedia bestond aan het begin van de big bang de elektromagnetische kracht en de zwakke wisselwerking uit de zelfde kracht en later splitsten deze twee zich. De zwakke kracht dus heeft een heel kort bereik in tegenstelling tot de elektromagnetische.

en uw stelling over de aard van de pure energie lijkt wat voorbarig.

 
Wat in de singulariteit zat kan alleen maar energie zijn geweest. In ieder geval geen protonen e.d want in tegenstelling tot deze deeltjes nemen fotonen geen ruimte in beslag. Fotonen kunnen de zelfde kwantum situatie hebben, neutronen, elektronen en protonen in ieder geval niet. Het is deze 'regel' die van toepassing is op onder andere witte dwerg sterren. Dit wordt uitgelegd in het Pauli-exclusion principle. Derhalve kun je stellen dat fotonen geen fysieke ruimte in beslag nemen. Dus wat er ook in de singulariteit zat, het was geen materie of een bouwsteen ervan. Het kan dus alleen maar energie geweest zijn en aangezien volgens E=Mc² energie analoog is aan massa kan het haast niet anders of deze energie werd omgezet in massa en dus in een deeltje met massa zoals een proton.

Fotonen kunnen de zelfde kwantum situatie hebben, neutronen, elektronen en protonen in ieder geval niet.

In de klassieke kwantumfysica kunnen fotonen niet stilstaan, en bewegen ze zich met de lichtsnelheid voort. Een klacht bij het onderzoeken van fotonen is dat men ze niet in een "doosje" kan steken (doen stilstaan om ze te onderzoeken), dat heb ik vernomen op een lezing. Fotonen laten zich dus niet opsluiten in een singulariteit, en indien ze het wel doen, missen ze een van de voornaamste kenmerken van fotonen. Er is wel melding gemaakt van een onderzoek waarbij men licht zou hebben doen stilstaan, maar ik heb er niets meer van vernomen.
 
Maar goed, stel dat u gelijk hebt, zijn fotonen dan de "belichaming" van die "zuivere" energie?
 
Ik zie energie (het vermogen om arbeid te verrichten) liever in de context van een tegenstelling. De fameuze arbeid is dan de big bang,  de massa (streven naar oneindig kleine) wordt na een tijdsperiode omgezet in "ruimte", en dit aan een versnelling van c². Het spanningsveld is dan tussen het streven naar oneindig groot (de de initiële supersupernova waarvan we nu nog de,achtergrondstraling voelen of de big bang), en het streven naar oneindig klein ( supper supper zwart gat van de singulariteit).
Graag uw commentaar.

Ik heb ook niet beweert dat die fotonen stil staan. (De big bang zou begonnen zijn door kwantum fluctuaties wat dus een bepaalde 'activiteit' impliceert). Het gaat er om dat niet alle deeltjes volgens het standaardmodel op één plek kunnen vertoeven. Protonen en andere deeltjes die tot de Fermionen behoren kunnen niet in elkaar gedrukt worden zonder in iets anders te veranderen. Fotonen die tot de Bosonen groep behoren kunnen dat wel.
Het is overigens wel zo dat wij niet helemaal terug kunnen kijken tot de big bang omdat er een periode was waarin fotonen niet vrij konden bewegen door de hoge concentratie van andere deeltjes. Dus tot op zekere hoogte zou je kunnen zeggen dat licht stil stond of op zijn minst gevangen was in een piepkleine ruimte tussen de deeltjes.
 
Je hebt het steeds over 'arbeid' i.p.v. energie, maar als er al arbeid werd verricht in de singulariteit, dan was dat op kwantum niveau en dat is andere arbeid dan tijdens de big bang want toen gingen andere krachten zoals de zwaartekracht meetellen.
Als ik het over de energie heb in de singulariteit dan bedoel ik slechts de vorm waarin 'alles' zich bevindt. Energie en Massa zijn volgens E=Mc² twee vormen van de zelfde 'entiteit'. Het verschil is dat energie geconcentreerd kan zijn in één klein punt en massa niet. Ga je voorbij een grens dan kan massa niet blijven bestaan en vallen de deeltjes uiteen in hun energie vorm.
Nu zijn er deeltjes die de dragers zijn van energie, maar alleen de fotonen hebben daarin een oneindig bereik. Daarom lijkt het mij aannemelijk dat het enige deeltje dat in de singulariteit zat die fotonen waren zodat op het moment van de big bang die fotonen de stuwende kracht waren achter de expansie want de overigen deeltjes die begonnen te ontstaan (o.a. quarks en iets 'later' protonen etc.) hebben een te kort bereik om van invloed te kunnen zijn (Hun invloed was er alleen in de eerste fracties van seconden en dat wordt de inflatie periode genoemd). Uit die deeltjes ontstonden de latere atomen terwijl de fotonen uiteindelijk de huidige CMB straling vormden.

“Het verschil is dat energie geconcentreerd kan zijn in één klein punt en massa niet. (Bladerunner)”

U ziet massa als een fermion, en fermionen kunnen volgens de kwantumfysica niet op eenzelfde plaats voorkomen.  Maar het is wel  merkwaardig dat massa’s streven naar een gezamenlijk massamiddelpunt (dus naar één plaats). Een boson is inderdaad een deeltje met massa. Mijn vraag is of massa volgens jou niet net als een fermion, vrij van massa kan voorkomen?

Nu zijn er deeltjes die de dragers zijn van energie, maar alleen de fotonen hebben daarin een oneindig bereik. (Bladerunner)

Elektronen zijn deeltjes, én dragers van energie, dacht ik. Maar goed dat is bijzaak, ik ben meer geïnteresseerd om te weten hoe jij je die energie voorstelt? Kan dat in een punt voorkomen, zo ja hoe, in de vorm van fermionen?

Maar het is wel  merkwaardig dat massa’s streven naar een gezamenlijk massamiddelpunt (dus naar één plaats)
 

 
Massa, in de vorm van b.v. een planeet of ruimtegruis heeft inderdaad de neiging elkaar aan te trekken zodat er een zwaartepunt ontstaat, maar dat is gewone ruimte mechanica waarvoor we de wetten van Newton kunnen gebruiken en Keppler. Maar dit werkt anders in de kwantum mechanica. Deze twee (deeltjes fysica en gewone mechanica) zijn niet verenigbaar. Ruimte gruis kan dus samenklonteren en een groter object vormen, maar dat is heel iets anders dan dat twee ongelijke deeltjes zoals protonen en elektronen elkaar aantrekken.
Als twee objecten zoals asteroïden met elkaar botsen dan verandert er op kwantum niveau niet veel, maar botsen twee protonen hard genoeg dan krijg je de situatie zoals in de LHC van CERN.
 
M.a.w: deeltjes zoals protonen of elektronen hebben een interactie d.m.v. de sterke kern kracht of de elektromagnetische terwijl zwaartekracht alleen vat heeft op de materie waarvan deze protonen etc. de bouwstenen zijn. Dus terwijl een object door zijn massa iets anders aantrekt doen deeltjes dat niet perse. Twee deeltjes met de zelfde lading stoten elkaar af, maar de materie (als in een planeet etc.) trekt andere objecten aan ook als het andere object de zelfde lading heeft omdat het hier de zwaartekracht is die geldt.
 

Kan dat in een punt voorkomen, zo ja hoe, in de vorm van fermionen?

 
Nee, juist niet in de vorm van fermionen. Want het reeds genoemde Pauli-exclusion principle stelt dat deeltjes met een spin van x/2 (x = een heel getal) waaronder dus de fermionen vallen niet op één plek kunnen vertoeven. Twee elektronen of twee andere fermionen van het zelfde type kunnen dus niet op één plek zitten. Wel kan een elektron in een proton (beiden dus fermionen) gedrukt worden en dat gebeurt als de overgebleven kern van een supernova resulteert in een neutronenster. Maar de op deze wijzen overgebleven neutronen (eveneens fermionen) kunnen niet op één en de zelfde plek bestaan. Het feit dat dit bij de vorming van een zwart gat toch lijkt te gebeuren maakt een zwart gat zo'n raadselachtig object.
 
Fotonen echter (en andere bosonen) kunnen volgens het standaardmodel wel op de zelfde plek bestaan. Zelf denk ik dan aan de volgende analoog:
Als je licht opvangt en tot een brandpunt vormt met een lens dan kun je in dat brandpunt een temperatuur krijgen hoog genoeg om papier te doen ontbranden. Stel dat je nu de lichtbron ineens miljoenen keren sterker zou kunnen maken. Wat gebeurt er dan met dat brandpunt? Dat wordt niet echt groter omdat het brandpunt namelijk bepaald wordt door je lens en niet door de hoeveelheid straling. Als er nu ruimte aanwezig is, dan krijg je natuurlijk onherroepelijk een felle lichtbron te zien op de plek van dat brandpunt en die (warmte) straling kan zich dan verspreiden.
 
Maar in de singulariteit waar het heelal uit ontstond had je die benodigde ruimte niet omdat die nog gevormd moest worden. En bepaalde berekeningen laten dan zien dat de temperatuur in de singulariteit iets van 10³² Kelvin was. Dit getal krijg je als je het heelal met al zijn straling en materie zou samenpersen in dat 'punt'. Immers: ga je iets samendrukken al is het maar lucht dan wordt dat warm als bij een fietspomp. En dat kan alleen maar als de 'inhoud' van dat punt uit deeltjes bestond die op één plek kunnen vertoeven.

Ik heb nog een paar vraagjes voor jou, Blaserunner, aangezien je blijk geeft van kennis van de klassieke kwantumfysica kan je mij helpen om mijn denkbeelden kritisch te toetsen.
 

“Massa, in de vorm van b.v. een planeet of ruimtegruis heeft inderdaad de neiging elkaar aan te trekken zodat er een zwaartepunt ontstaat,  (Bladerunner).

Ze (bv. ruimtegruis) trekken mekaar niet aan maar streven naar een gezamenlijk massamiddelpunt. En dat vind ik nu zo eigenaardig. De verplaatsing zou het resultaat zijn van boodschapperdeeltjes (bosonen die de kracht overbrengen), namelijk de gravitonen, maar men heeft die nog nooit kunnen vinden, zij blijven hypothetisch. Zou dit massamiddelpunt geen fermion (of verzameling fermionen) kunnen zijn? Alsof bosonen hun massa daarin projecteren? Of is het een put in de ruimtetijd, waarin zij bv. ruimtegruis)  “vallen”? Dat laatste heb ik al als verklaring gehoord.
‘

Twee deeltjes met de zelfde lading stoten elkaar af,”

Dat is duidelijk niet het geval met quarks, protonen en neutronen, die zitten  op een kluitje,  maar daar heeft men de sterke kracht en de gluonen voor gehypothetiseerd. Maar misschien zitten die fermionen door omstandigheden zo dicht bij mekaar omdat de afstotende kracht op een voldoende kleine afstand, overgaat in een aantrekkende kracht?
Nog een andere mogelijkheid: zou het niet kunnen dat een proton kan overgaan in een elektronsfeer, en visa versa. Stel een waterstofatoom, bestaande uit een proton en een elektron die beurtelings overgaan in mekaars tegengestelde. Dit zou een verklaring kunnen zijn voor de kwantumvibraties van atomen.

“maar de materie (als in een planeet etc.) trekt andere objecten aan ook als het andere object de zelfde lading heeft omdat het hier de zwaartekracht is die geldt.“ Bladerunner

Hier gebruikt u een klassieke Newtiaanse visie, die denk ik niet overeenstemt met de RT.

“Wel kan een elektron in een proton (beiden dus fermionen) gedrukt worden en dat gebeurt als de overgebleven kern van een supernova resulteert in een neutronenster. Maar de op deze wijzen overgebleven neutronen (eveneens fermionen) kunnen niet op één en de zelfde plek bestaan. Het feit dat dit bij de vorming van een zwart gat toch lijkt te gebeuren maakt een zwart gat zo'n raadselachtig object.” (Bladerunner)”

Een elektron kan inderdaad in een proton gedrukt worden en de twee verschillende ladingen (die mekaar eigenlijk zouden moeten afstoten) vormen dan een neutron, een niet zo stabiele constructie. Ik denk dat hierbij de elektonfase geneutraliseerd is in deze constructie (neutron), maar wel nog potentieel aanwezig is, er komen echter geen vibraties meer voor. Misschien is een zwart gat wel een verzameling van neutronen, die hun impuls (om uit te groeien in een elektronfase), kwijt zijn ,en als neutronen, ekker bij mekaar op een klein plaatsje kruipen, maar niet boven op mekaar, maar tegen mekaar? Een zwart gat is dan wel klein, maar heeft een volume.
“Fotonen echter (en andere bosonen) kunnen volgens het standaardmodel wel op de zelfde plek bestaan. Zelf denk ik dan aan de volgende analoog:”
De fotonen komen dan in uw annaloog wel samen in het brandpunt, maar veranderen onmiddellijk in warmtestraling, ze lopen dus onmiddellijk weer weg van mekaar in alle richtingen rond dat brandpunt en dit aan de lichtsnelheid.
Sorry voor de vele vragen, maar u kent duidelijk iets van kwantumfysica, en ik wil mijn scepsis tegen kwantumfysica toetsen.

M.a.w: deeltjes zoals protonen of elektronen hebben een interactie d.m.v. de sterke kern kracht of de elektromagnetische terwijl zwaartekracht alleen vat heeft op de materie waarvan deze protonen etc. de bouwstenen zijn. Dus terwijl een object door zijn massa iets anders aantrekt doen deeltjes dat niet perse. Twee deeltjes met de zelfde lading stoten elkaar af, maar de materie (als in een planeet etc.) trekt andere objecten aan ook als het andere object de zelfde lading heeft omdat het hier de zwaartekracht is die geldt.
 

 
Getuigd niet van veel kennis over kwantummechanica of fysica in het algemeen.
Alle deeltjes worden beïnvloed door de zwaartekracht zowel protonen, elektronen alsook fotonen ed.
Het onderscheid tussen deeltjes en materie is misleidend. Spreek in de kwantumfysica daarom beter alleen over deeltjes. De term materie is immers niet goed gedefinieerd.
 
Zo staat deze discussie nog met fundamentele fouten.