sciencetalk

3D snap ik. Daar leven we in.
Maar 2D, bestaat dat om ons heen?
Per slot van rekening is alles om ons hen 3D.
Toch?

Ik beschouw een schaduw, en het oppervlak van een tafel, en het beeld op je netvlies als iets tweedimensionaals. Zeggen dat het in zekere zin ook driedimensionaal is maakt het onnodig ingewikkeld. Uiteindelijk gaat het om termen die weergeven hoe je de wereld met je ogen en hersenen interpreteert, niet de fysische werkelijkheid die ingewikkelder is. 

Er is een leuk filmpje dat dimensionaliteit een beetje visueel probeert uit te leggen. Imagining the tenth dimension: http://www.tenthdimension.com/medialinks.php

jkien schreef: Ik beschouw een schaduw, en het oppervlak van een tafel, en het beeld op je netvlies als iets tweedimensionaals. Zeggen dat het in zekere zin ook driedimensionaal is maakt het onnodig ingewikkeld. Uiteindelijk gaat het om termen die weergeven hoe je de wereld met je ogen en hersenen interpreteert, niet de fysische werkelijkheid die ingewikkelder is. 

Het lijkt me dat een schaduw een slecht voorbeeld is, want een schaduw is iets dat er NIET is, namelijk licht.
Als je die schaduw echter vervangt door een lichtvlek, is duidelijk dat die niet tweedimensionaal is, want in het dwarrelende stof kun je zien dat die lichtvlek 3- dimensionaal naar je zaklantaarn gaat.

jkien schreef: Uiteindelijk gaat het om termen die weergeven hoe je de wereld met je ogen en hersenen interpreteert, niet de fysische werkelijkheid die ingewikkelder is. 

Is dit zo? Ik zie het namelijk eerlijk gezegd juist precies tegenovergesteld. De fysische werkelijkheid is helemaal niet zo ingewikkeld, maar de vertaalslag die onze hersensen maken maakt het juist ingewikkeld. We kunnen zo'n beetje alle fenomenen al in formules uitdrukken, en we kunnen vrijwel elke 'grootheid' uitdrukken in andere 'grootheden'. Het fysische proces beschrijven is vaak niet zo moeilijk. Wat wel moeilijk is is om met onze hersenen een beeld te vormen van wat die omschrijvingen nu precies voorstellen. En ze dus in een model te gieten dat onze hersenen ook begrijpen, en wat we kunnen 'doorzien'.
 
Het oppervlakte van een tafel kun je inderdaad beschouwen als 2D. Maar dit is dan wel de interpretatie van onze hersenen. Wanneer je de tafel namelijk puur fysisch beschouwt ontkom je er niet aan dat dat oppervlakte eigenlijk (een gedeelte van) een 3D figuur is. 2D is dan dus maar een deel van de werkelijkheid, de gehele werkelijkheid is wel degelijk 3D (of misschien zelfs 4D of 5D hoewel ik dat betwijfel). Je zou in die zin dus kunnen zeggen dat we de wereld om ons heen m.b.v. onze hersenen wel als 2D (of 1D) kunnen interpreteren, maar dat die in werkelijkheid altijd 3D is.

Maar dit is slechts mijn bescheiden mening, tegenovergestelde berichten zal ik zeker niet tegenspreken.

 

Ruud1234 schreef: Het lijkt me dat een schaduw een slecht voorbeeld is, want een schaduw is iets dat er NIET is, namelijk licht.
Als je die schaduw echter vervangt door een lichtvlek, is duidelijk dat die niet tweedimensionaal is, want in het dwarrelende stof kun je zien dat die lichtvlek 3- dimensionaal naar je zaklantaarn gaat.

 
Ok, ik dacht aan een niet-zwarte schaduw zoals op onderstaande foto, maar eigenlijk is de niet-zwarte schaduw gewoon een verlicht oppervlak. En dat voorbeeld is gelijkwaardig met het tafeloppervlak.
 

(bron: Wikipedia)
 
 

gallo schreef: Het oppervlakte van een tafel kun je inderdaad beschouwen als 2D. Maar dit is dan wel de interpretatie van onze hersenen. Wanneer je de tafel namelijk puur fysisch beschouwt ontkom je er niet aan dat dat oppervlakte eigenlijk (een gedeelte van) een 3D figuur is.

 
Een oppervlakte dat eigenlijk (een gedeelte van) een 3D figuur is? Wiskundig klinkt dat niet zo lekker. Maar oppervlakkig gezien is het inderdaad geen probleem