sciencetalk

megabon schreef:De oorsprong van het Hebreeuws lijkt mij "mysterieus" waar ook de vorm van de letters belangrijk zijn bv open en gesloten letters is dit enkel op basis van een geloof of godsdienst.

 
I have previously called your attention to how a real understanding of the Alpha — Aleph in Hebrew — leads us to recognize in it the desire to express Man in a symbol. If one seeks the nearest modern words to convey the meaning of Alpha, these would be: ‘The one who experiences his own breathing’. In this name we have a direct reference to the Old Testament words: ‘And God formed Man ... and breathed into nostrils the breath of life’. What at that time was done with the breath, to make Man a Man of Earth, the being who had his Manhood imprinted on him by becoming the experiencer, the feeler of his own breathing, by receiving into himself consciousness of his breathing, is meant to be expressed in the first letter of the alphabet.
And the name ‘Beta’ considered with an open mind, turning here to the Hebrew equivalent, represents something of the nature of a wrapping, a covering, a house. Thus, if we were to put our experience on uttering ‘Alpha, Beta,’ into modern language we could say: ‘Man in his house’. And we could go through the whole alphabet in this way, giving expression to a concept, a meaning, a truth about Man simply by saying the names of the letters of the alphabet one after another. A comprehensive sentence would be uttered giving expression to the Mystery of Man. This sentence would begin by our being shown Man in his building, in his temple. The following parts of the sentence would go on to express how Man conducts himself in his temple and how he relates to the cosmos. In short, what would be expressed by speaking the names of the alphabet consecutively, would not be the abstraction we have today when we say <b>A</b>, <b>B</b>, <b>C</b>, without any accompanying thoughts, but it would be the expression of the Mystery of Man and of how his roots are in the universe.

 
In het Duitse woord “Welle” (golf) bijvoorbeeld horen we de W voor de Wind die over het water (E) waait en daar de golf (L) opstuwt. Het Nederlandse taalgevoel ziet in het woord ‘golf’ meer de golf in de branding : de GGGGolf komt eraan, wordt hoger, maakt een kromming tot een boog (O), slaat als goLLLLLf neer, en deint uit (FFFF). Spreek het woord traag uit en je dringt als het ware in het wezen van de golf in.

In het Hebreeuws vinden we EL als aanduiding van het goddelijke : iets zweeft over de wateren (E) en bewerkstelligt daar iets in, een beweging, golfslag (L).

Een B daarvoor duidt aan dat dit goddelijke principe naar het aardse neigt (vgl. : Beth: Hebreeuws voor ‘huis’ – Basis – Boom - Been, vele enkelvoudige woorden met B staan voor zaken die met de ‘voeten’ op aarde rusten).

(...) in very ancient times, speech was something that Man formed out of himself as his most primal ability; how, with the help of his organs of speech he was able to manifest the divine spiritual forces living within him. I also referred to how, in the transition from the Greek culture to the Roman-Latin culture, that is to say in the fourth Post-Atlantean period, the single sounds in language lose their names and, as in contemporary usage, merely have value as sounds.

De Chinese schrifttekens, de hiëroglyfen in Egypte zijn kleine tekeningen die iets concreet weergeven. Naarmate de tijd vordert worden deze tekens abstracter, ze verliezen iedere verwijzing naar de werkelijkheid: wie weet of vermoedt nog dat een 'L' bvb. ooit een zittende leeuw was ?