sciencetalk

Als je op skiën hoog van een berg glijdt lijkt het of je gewichtloos bent, terwijl je als je stil staat je je volle gewicht ervaart.
Is het zo dat een stilstaande skiër zwaarder is dan een glijdende.
Dat zou ik wel eens willen weten 

Daarbij moet je wel precies formuleren wat je bedoelt. Ik vermoed dat je wil weten of de opwaartse kracht die je benen moeten leveren om te voorkomen dat je door je knieën zakt afhankelijk is van je bewegingstoestand (ten opzichte van de berg). En dat is wanneer je versneld beweegt inderdaad zo. Die afhankelijkheid kun je ook uitrekenen.

Beste,
 
Als je skiet, dan glij je naar benden, dan ga je in dezelfde richting als de zwaartekracht dus de aarde trekt minder hard aan je.
 
 
Ter illustratie:
 
Als je in een stilstaande lift staat weeg je een bepaald gewicht als je op een weegschaal zou staan.
 
Als de lift naar boven versnelt ga je tegen de zwaarte kracht van de aarde in en drukt de vloer van de lift harder tegen je voeten. Als je in op een weegschaal zou staan in de lift, geeft deze een hoger gewicht in kg aan dan je werkelijk weegt.
 
Als de lift naar beneden versnelt dan ga je met de zwaartekracht van de aarde mee, en drukt de vloer minder hard tegen je voeten. 
In extreem geval, als de lift naar beneden versnelt met een versnelling gelijk aan de zwaartekrachtversnelling, ongeveer 10 m/s²​, en je staat op een weegschaal welke op de vloer van de lift staat, geeft deze precies 0 kg aan. 
Mocht de lift harder versnellen stoot je je hoofd tegen het plafond.
 
 
Ander voorbeeld: dit simuleren ze ook wel in een groot vliegtuig welke een duikvlucht maakt en je kort gewichtloosheid kan simuleren.

Oplosser schreef:  
Als je skiet, dan glij je naar benden, dan ga je in dezelfde richting als de zwaartekracht dus de aarde trekt minder hard aan je.
 

 
Als je skiet, blijf je niet versnellen. Ik zou jouw gevoel eerder aan de adrenaline wijten dan aan natuurkundige verschijnselen. Of aan de après-ski van de dag voordien.

Wellicht speelt hier nog een extra effect: als je naar beneden beweegt werkt de luchtwrijving deels omhoog. En dat is zelfs zo bij een contante snelheid.

Bij hardlopen is de zweeffase van de looppas (waarbij beide voeten in de lucht zijn) een gewichtsloze toestand, maar je ervaart het niet als gewichtsloosheid omdat het door de lage snelheid volledig onder controle is. 
Bij skiën raak je na iedere hobbel ook in een zweeffase, en misschien beleef je die gewichtsloosheid op steile hellingen sterker door de hoge snelheid en omdat het concentratie en inspanning kost om na de hobbel goed te landen en overeind te blijven. (Veronderstel ik als tv-kijker zonder ski-ervaring.)
 
Skiën op meer dan beginnersniveau zou ik misschien niet glijden noemen omdat dat klinkt alsof er geen hobbels zijn en alsof het geen kracht kost. 

Ik denk inderdaad dat het aan de hobbels ligt: op het moment dat je even over een hobbel gaat en een stukje door je lucht vliegt ben je in vrije val wat aanvoelt als gewichtloosheid. Daarna raak je uiteraard weer de sneeuw en ervaar je een kracht die iets groter is dan 1g, maar door de afwisseling kan het aanvoelen alsof je vaker gewichtsloos bent dan feitelijk het geval is. 
 
De gemiddelde snelheid van de afdaling zal verder niet zoveel verschil maken: om je daardoor gewichtsloos te voelen zou de (verticale component van je) versnelling 1 g moeten zijn. Dat is na 1 seconde al pakweg 5 m/s, en na 2 seconden 20 m/s vanuit stilstand. Dat laatste is pakweg 70 km/h verticaal, ongeveer 100 km/h op een schans van 45 graden - lijkt me geen aanrader