sciencetalk

 
Artistic reconstruction of two individuals of Peregocetus, one standing along the rocky shore of nowadays Peru and the other preying upon sparid fish. The presence of a tail fluke remains hypothetical. (A. Gennari) - Uit: KBIN
 
In 2011 heeft Olivier Lambert van het Koninklijk Belgisch Instituut voor Natuurwetschappen deel uitgemaakt van het team dat in Peru de ontdekking deed van een skelet van een walvis die nog vier poten bezat. ‘Het dier, dat in een overgangsfase zat tussen volledig lopend en volledig levend in de zee, was nog steeds in staat zijn eigen gewicht te dragen. Dus was het in staat om aan land rond te kruipen’, zegt de Belgische paleontoloog, 'We zien dat onder meer omdat het bekken stevig aan het heiligbeen vastzit. En de voor-en achterpoten lijken erg op die van de Peregocetus voorouders. Je ziet zelfs nog sporen van kleine hoeven aan de tenen en vingers.' De vondst wordt beschreven in het tijdschrijft <i>Current Biology </i>en leert ons veel over de evolutie van de walvis.
 
De Peregocetus Pacificus (reizende walvis die de Stille Oceaan bereikt), die een lengte van 3.5 tot 4 meter had, beschikte niet alleen over een lange voeten en mogelijk zwemvliezen tussen de tenen, maar hoogstwaarschijnlijk ook over een zwemstaart, net als otters, waardoor een goede zwemmer was. “De anatomie van de eerste staartwervels lijkt op die van amfibische zoogdieren zoals otters en bevers.”, aldus Olivier Lambert, 'Met golvende verticale bewegingen van het achterste deel van het lijf en de stevige staart, moet de Peregocetus zich hebben voortgestuwd. Geholpen door zijn grote voeten en lange tenen die wellicht vliezen hadden.'
 
Walvissen ontstonden meer dan 50 miljoen jaar geleden in zuidelijk Azië uit gehoefde viervoetige landzoogdieren, waarschijnlijk een hondachtig wezen dat verwant was aan herten en nijlpaarden. Fossiele vondsten wijzen uit dat ze zich vanuit India en Pakistan naar Noord-Afrika hebben verspreid. Sommige van deze viervoetige walvissen zijn geëvolueerd tot de basilosauriden, de familie waaruit later de twee groepen walvissen ontstonden die we vandaag nog kennen: baleinwalvissen zoals de bultrug, en tandwalvissen zoals dolfijnen.
 
Onlangs zijn ook in West-Afrika fossielen van half-aquatische walvissen gevonden. Deze huidige ontdekking suggereert dat de vroege walvissen al 43 miljoen jaar geleden in staat waren om de Zuidelijke Atlantische Oceaan van Afrika naar Zuid-Amerika over te zwemmen.
 
Het Cuenca de Pisco, waar de vondst is gedaan, is een luilekkerland voor paleontologen die fossiele walvissen bestuderen. Het is een 300 km lang sedimentair bekken met een dikke sedimentaire laag van 2 km, bestaande uit sedimenten van zandsteen uit het Eoceen als oudste laag en latere lagen komen o.a. uit het Plioceen. Het maakt onderdeel uit van de Cordillera de la Costa, de Ica-Nazca vallei en de voorlopers van de Andes. In 2017 heeft het team van Olivier Lambert zo'n 200 meter van de plek waar de Peregocetus Pacificus is uitgegraven, een 36.4 miljoen jaar oude afstammeling van de basilosauriërs, dat het oudst bekende lid van de mysticeten bleek te zijn, nl. de Mystacodon selenensis.
 
 
Lees verder:
New Scientist
Current Biology
KBIN