sciencetalk

Toen ik nog op de middelbare school zat hadden mijn biologie leraar en mijn klas het over huilen. Waardoor je kon huilen als bijv. de wind in je ogen blies, maar wat ik altijd al wou weten is hoe het kan dat je kunt huilen door gevoelens, want dat kon men een aantal jaren geleden nog niet goed verklaren.

Is er iemand die hier op een antwoord weet?

Hé, dat is gek, toen ik deze morgen naar school aan het stappen was blies de wind in mijn ogen en mijn ogen begonnen te tranen, en spontaan dacht ik hoe komt het dat je als je verdrietig bent ook moet huilen? ik zal dat deze avond eens op wetenschapsforum vragen.

Lijkt me dat dan een soort ontlading plaats vind, die nodig is om negatieve spanningen in het bewuste denken af te laten vloeien. De ogen zijn dan het 'overdrukventiel van het brein'.

Eehm vindt je het erg als ik dat een wat te zweverige verklaring vind voor dit vraagstuk?

Eehm vindt je het erg als ik dat een wat te zweverige verklaring vind voor dit vraagstuk?

Waarom vind je dat zweverig, als je het zelf hoogstwaarschijnlijk óók zo ervaart ?

(hecht niet te veel waarde aan de figuurlijke omschrijving van woorden)

Voor een hulpeloze baby is huilen een zeer effectief overlevingsmiddel om aandacht, zorg en bescherming van volwassenen te krijgen. Babytranen wekken bovendien tederheid en troost op. Bij volwassenen kan huilen, afhankelijk van de situatie waarin het gebeurt, andere signalen afgeven en reacties oproepen. Een huilbui kan de boodschap uitzenden dat de persoon in kwestie iets niet aan kan, zich overweldigd voelt.

Huilen kan ook een manier zijn om in een conflict de witte vlag te hijsen door jezelf de kwetsbaarste te tonen. Tranen kunnen verder een uitdrukking van verbondenheid zijn: ik leef met je mee. Of het bewijs van een gevoelige inborst. Heel vaak is een huilbui van alles een beetje.

Een andere vraag waar huilwetenschappers nog geen bevredigend antwoord op hebben gevonden, is waarom vrouwen zoveel vaker huilen dan mannen. Want dat ze dat doen, staat inmiddels wetenschappelijk wel vast. Uit tal van onderzoeken blijkt dat volwassen vrouwen 25 tot 50 keer per jaar huilen, en mannen maar 5 tot 20 keer. In de kindertijd is dat verschil er nog niet. Jongensbaby’s huilen zelfs iets meer dan meisjesbaby’s. Maar na het twaalfde levensjaar beginnen jongens en meisjes zich ook wat betreft huilgedrag sterk van elkaar te onderscheiden.

Link

Dit geeft niet precies antwoord op de vraag, maar het echte antwoord is naar mijn idee alleen maar speculatief en is het nóg niet wetenschappelijk bewezen.

Prof. Vingerhoets, 1 van de weinige autoriteiten op dit gebied, denkt :

Tranen uit verdriet verschillen wel van `gewoon' traanvocht door een hoger eiwitgehalte, maar om wélke eiwitten het daarbij gaat is nooit onderzocht. En het traanvolume is sowieso te gering om serieus bij te dragen aan de afvoer van afvalstoffen. Ook is huilen geen regressie naar het embryonale stadium, zoals de psychoanalytici meenden. En evenmin is het waarschijnlijk dat huilen is ontstaan als `ontlading' c.q. `zuivering' van een teveel aan emoties, als een soort hydraulische veiligheidsklep. Nee, als algemene basisverklaring van huilen heeft nu de `communicatie-hypothese' verreweg de beste papieren: `door te huilen maakt een mens aan anderen duidelijk dat hij of zij zich hulpeloos voelt'

http://hersenletsel.net/overzicht/artikelen/huilen.htm (oorspronkelijk artikel uit NRC handelsblad)

Voor zover ik het heb begrepen onderscheiden we drie traanfuncties:

• Basaal, tranen die je ogen permanent bevochtigen
• Reflextranen (bij plotselinge irritatie) voor extra bescherming
• Emotietranen (die anders zijn van samenstelling, meer eiwitten, bepaalde concentraties mangaan en prolactine)

http://www.tribuneindia.com/2002/20021208/...ctrum/main2.htm

http://www.science.edu.sg/ssc/detailed.jsp...parent=4&cat=35

Mooi opzoekingswerk Veertje, maar dan stel ik mij de vraag als huilen vooral een communicatieve waarde heeft: waarom huilen we dan ook zo vaak alleen? Er is vaak geen ontvanger en in die zaken gaat de communicatiehypothese niet op.

Hypothetisch zou ik kunnen veronderstellen dat huilen eerder leidt tot ontspanning. Mensen hebben een drempelwaarde inzake spanningen. Een teveel aan spanningen moet op één of andere manier geuit worden. En huilen is een manier om spanningen te laten varen. De vraag is bijvoorbeeld of er bij huilen geen stoffen vrijkomen die ontspannend werken op het lichaam.

Only humans, however, have evolved the tearing mechanism into a means of complex emotional expression, one of the behaviours that make us unique among animals, even primates.

Ik vermoed dat het me zelfmedelijden te maken heeft. Eén of ander oerinstinct waardoor mensen, hoewel ze dit verdrietig en teneergeslagen voelen, toch uit een situatie weten te redden als ze eenmaal over die drempel van hopeloosheid heen zijn.

Survival of the fittest..?

Met name dit stukje spreekt me aan, vanwege dat er behalve de fisische benadering ook een benadering door middel van 'ervaren' is :

Huilen lijkt iemand `te overkomen', maar in werkelijkheid bestaat er wel degelijk controle over. Bij een experiment waar de ene helft van de proefpersonen (allen vrouwen) werd gevraagd om te proberen te huilen en de andere helft juist om het tegen te gaan, bleek de `huil-groep' veel meer te huilen dan de `tegenhoud-groep'. Kennelijk kun je een knopje omzetten.  

``Er zijn allerlei methodes om emoties te reguleren'', zegt Vingerhoets. ``Je kunt de emotionele situaties vermijden of die situaties positiever interpreteren: `ach hij bedoelt het vast niet zo onaardig'. Dat noemen we antecedent-regulatie. Maar je kunt ook je reactie onderdrukken: de bekende brok in je keel die toch niet tot huilen leidt. Dat noemen we response-regulatie.''  

Dit bevestigt de theorieen over de aanwezigheid van een 'ego, super-ego'(sub-ego, pre-ego). Het bewustzijn bepaalt veelal het al-dan-niet huilen. Eigenlijk, zoals ook gequote is, is er 'iets' binnen je bewustzijn wat blijkbaar jezelf toespreekt, en de besluiten maakt. Ook kan dan besloten worden om te huilen, of juist niet. Voor het bewustzijn wordt het huilen dan als ontlading ervaren (huilen lucht op, ook al is het niet leuk te ervaren). Aandacht kan daarbij inderdaad een aanleiding zijn, maar evenzogoed een innerlijke bezinning.

maar dan stel ik mij de vraag als huilen vooral een communicatieve waarde heeft: waarom huilen we dan ook zo vaak alleen?

Huilen als communicatiemiddel lijkt mij niet iets wat de mens pas sinds een paar eeuwen/millennia kan, maar iets wat al lang geleden is geevolueerd, toen het nog noodzakelijk was om in groepen te leven om te kunnen overleven.

Wat zijn de functies van mangaan en prolactine in tranen? Zou het namelijk mogelijk zijn dat deze stoffen zeg maar het "verdrietige gevoel" veroorzaken en "reflexmatig" via traanbuisjes in het oog worden uitgescheiden?

interessant oderwerp, het heeft in ieder geval met emoties te maken

je kan huilen van verdriet maar ook van geluk, soms zit ik aan het strand en moet dan ineens huilen en ik weet niet waarom, niet van verdriet maar ook niet van geluk, gewoon zomaar.

en als je bijvoorbeeld een heel zielig boek leest en dan plotseling moet huilen? Het is geen zelfmedelijden en je voelt je ook niet vervelend en het is ook niet dat je de behoefte hebt dit aan andere te laten merken?

Of zal alles gewoon een ontwikkeling zijn uit het oerinstinct van huilen?