sciencetalk

Je zult er vast al wat over hebben gehoord of gelezen. Het verhaal rond Jan Sloot en zijn mysterieuze kastje waarmee hij maar liefst 16 films tegelijk en op verschillende snelheden kon afdraaien. De beste man had het voor elkaar gekregen om de huidige structuur van opslaan zo radicaal te veranderen dat 1KB volstaat om 1 film op te slaan. Met deze technologie in handen heeft hij een aantal geldschieters om zich heen verzameld waaronder toenmalig vice-president van Phillips Roel Pieper, Die via zijn contacten het kastje aan de meest machtigste mensen binnen de wereldwijde IT sector gedemonstreerd heeft. Toen alles in kannen en kruiken was en eigenlijk alleen de handtekening van Jan Sloot en de overdracht van de broncode plaats moesten vinden was de waarde van het inmiddels opgezette bedrijf The Fifth Force geschat op 100 miljard. Echter één dag voor dat Jan Sloot zijn handtekening zou zetten sloeg het noodlot toe en overleed hij aan een hartaanval. De broncode waar het allemaal om ging is nooit gevonden en is waarschijnlijk met Jan Sloot gestorven.

De bijgevoegde link verwijst naar de t.v. uitzendingen van netwerk, radio documantaire's en andere teksten over dit verhaal.

http://www.debroncode.nl/?section=links&lang=NL

Toen ik voor het eerst hoorde over dit verhaal was ik nogal sceptisch maar na het zien van de documantaire van netwerk en het horen van de radio uitzendingen ben ik van mening dat het echt is, Waarom zou Roel Pieper anders vertrekken bij Phillips? Waarom valt iedereen die het zag van zijn stoel van verbazing? En waarom komt Phillips nu ineens met een nieuw opslag medium op de markt?(zie link http://www.computable.nl/artikels/archief2...f2/d43si2cd.htm)

Ik denk dat hier een "technologische evolutie" tegen gehouden wordt. Wij worden weer eens voor de domme gehouden. Nu zeggen ze dat het wetenschappelijk niet mogelijk zou zijn. Het wordt vergeleken met in de lucht springen en dan blijven hangen. Als deze uitvinding door was gegaan had het de hele wereld op zijn kop gezet en gingen er veel koppen rollen en bedrijven kapot. Daarentegen had het ook fantastische nieuwe mogelijkheden geboden. Ik vind het erg jammer wat hier gebeurd is en vraag me sterk af waar het kastje nu is en of de broncode nog achterhaald kan worden.

Ik ben erg bebieuwd hoe jullie over dit onderwerp denken.

Het lijkt me wel mogelijk (zij het nog altijd een knappe prestatie) om de banken en industriëlen een rad voor ogen te draaien, echter volslagen onmogelijk om een dergelijke compressie te bereiken. (Iets minder spectaculair dan jij hier boven hebt staan, maar 15 films op 128 kB is nog altijd spectaculair).

In de stukken die ik er over heb gelezen heb ik nog weinig gelezen over de manier waarop Sloot bewees dat zijn vinding werkte (hij demonstreerde het, maar hoe, zou hij bijvoorbeeld een eigengebouwd kastje hebben meegenomen waarin een aantal reguliere datamedia stonden met enkele Gb aan data)

De wetenschapsfilosofie kent het principe van het scheermes van Ockham. In het kort komt het er op neer dat als er een eenvoudige verklaring is voor een fenomeen en een ingewikkelde de eenvoudige waarschijnlijk waar is.

De nieuwe datadrager van Philips bevat waarschijnlijk een paar Gb aan ruimte, dat kan zo onderhand op een heel kleine ruimte. Dus geen compressie, maar een grote datadichtheid, een heel ander principe.

Een film is ongeveer 8 Kb bevat ongeveer 8200 bytes, hoe je broncode ook is, daar past geen hele film op.

Je kunt alleen maar gissen over wat hij gedaan heeft. Ik heb dit verhaal in 99 ook gevolgd. Er werd toen ook zeer skeptisch over gedaan. Je kunt niet comprimeren tot een dergelijk nivo werd en wordt gezegd. Dat deed hij ook niet. Het was de manier van opslaan die revolutionair was. Er zijn verschillende mogelijkheden bedacht. Door data in de vorm van fractals op te slaan zou het theoretisch mogelijk zijn uiteindelijk één fractal te beschrijven waar de rest uit volgt. Hoe je dat zou moeten doen zou ik niet weten. Ik weet alleen dat hij wiskundige was en er 20 jaar over gedaan heeft om te bedenken wat hij bedacht heeft.

Ondertussen is de techniek ook wat verder gevorderd en staat holografisch opslaan voor de deur. Een schijfje ter grootte van een CD bevat dan 1 Terabyte (=1000 GB). Dat heeft niets te maken met compressie en schrijfdichtheid maar alles met de manier waarop de drager beschreven wordt. Andere benadering, maar goed.

Ik denk wel dat het mogelijk is om te doen wat Jan Sloot gedaan heeft. Maar het is ook een vinding waarmee nogal wat macht te vergaren is en dat geeft problemen. Hij had zijn code wel opgeschreven maar die is op 'mysterieuze' wijze verdwenen. De vraag is dus wie er mee aan de haal is. Er zijn tientallen zo niet honderden mensen/organisaties aan te wijzen die hier zeer veel interesse in hebben. Het is op die manier gevaarlijke materie. Jammer genoeg is al zijn documentatie verdwenen, het zou revolutionair zijn en nu zullen we de waarheid waarschijnlijk nooit boven tafel krijgen.

Ik heb de uitzendingen op netwerk gezien, wat krantenartikelen gelezen. En ik blijf het zeer indrukwekkend vinden.

Dat de broncode nergens te vinden is en zijn werkkamer helemaal opgeruimd is geeft al aan dat er iets niet pluis is. Dus sluit ik moord ook zeker niet uit...

Ik heb ook lang zitten denken hoe het in godsnaam mogelijk is om data kleiner op te slaan zonder informatie te verliezen. En ik kom er telkens op uit dat dit niet gaat tenzij bepaalde stukjes code meerdere malen voorkomen. Maar hierop berust de normale manier van comprimeren, en is lang niet zo effectief als hij het zou doen. Iedereen verteld vage verhalen over hoe het ongeveer in elkaar zou hebben gezeten, het blijft mij allemaal een raadsel.

Het blijft een ongelooflijk verhaal!

Heb deel 1 gezien van die Netwerk uitzending gezien (deel 2 moet ik nog even kijken). Ik vond 't een erg interessant verhaal. Alhoewel ik er geen zak van geloof, is het wel erg verwonderlijk dat er zó veel "dure lui" er zoveel tijd & geld in staken. Uit de reportage kreeg ik de indruk dat de grondigste controle bestond uit een meneer van Oracle die keek of het harddisk lampje van Jan Sloot z'n laptop niet knipperde... Dan doe je toch wel wat meer onderzoek lijkt me, alvorens er zo'n heisa om te maken en er zoveel kosten in te steken?

Ook erg mysterieus dat hij de dag van te voren plotseling overleed, en dat er van zijn onderzoek niets zinvols is terug te vinden. Het zet je toch aan het denken...

Wat ik niet overtuigend vind aan deze uitvinding, en aan dat product waar Philips nu mee komt ("tien uur speelfilm op een schijfje met het formaat van een dikke creditcard"), is dat ze twee dingen door elkaar halen. Gaat het nou om een opslagmedium met een veel hogere informatiedichtheid, of om een veel betere compressie van audio/video data? Waarom zeggen ze niet gewoon hoeveel data (bits) er op dat medium past van ze. Of tot hoe klein ze een gemiddelde film kunnen comprimeren.

Dat eerste, een hogere informatiedichtheid, geloof ik wel (dat het in theorie kan bedoel ik). Ik heb over Jan Sloot wel geruchten gehoord als "hij is het denken in bits & bytes overstegen", dat vind ik een beetje een loze kreet want iedere vorm van dataopslag is uit te drukken in een hoeveelheid bits. Misschien gebruikt hij fysiek gezien iets anders dan basisonderdeeltjes die alleen op 0 of 1 kunnen staan, maar uiteindelijk kun je bij ieder opslagmedium spreken van een informatiedichtheid in bits per oppervlakte of inhoud. Op dit terrein valt nog heel veel te winnen denk ik.

Het tweede geloof ik niet, 16 speelfilms in 64 KB is onmogelijk. Dat komt neer op ruim vier en een halve frame (beeld) inclusief geluid per bit. Nu beweer ik niet dat met de huidige compressiemethoden (XviD is momenteel de beste denk ik) het einde in zicht is, maar het informatie"gewicht" of entropie van zoveel data is te groot om tot 1 bit te reduceren.

Wat ik ook niet goed begrijp is of het kastje windows nodig heeft gehad om de films af te kunnen draaien. Die keukenboer vergeleek het comprimeren van nu als het in elkaar drukken van een pak suiker en vertelde dat Jan Sloot er een compleet nieuwe verpakking voor had. Ook wordt er gezegd dat je het een beetje kon vergelijken met een boek, die is uit 26 letters en 10 cijfers opgebouwd om verschillende structuren te maken. Maar het is inderdaad wel vreemd dat er verder niets van de technologie bekend is en dat ABN-Amro op voorhand 50 miljoen gulden gaf zonder het ding ooit gezien te hebben. Ik had toch zeker ééñ iemand in vertrouwen genomen maar ja wie ben ik...

Even terug naar het uitgangspunt: vraag is of het mogelijk is zoals sloots beweerde op 128 kB 15 speelfilms vast te leggen.

kB is een eenheid voor stukjes data (1 kilo byte = 1024 bytes van 8 bits)

Voor één speelfilm is dat ongeveer 9000 bytes = 72000 bits. Dat zijn 72000 stukjes van een datadrager bestaande uit een 0 of een 1.

Het aantal mogelijke combinaties is nog altijd groot, maar het gaat nog om haast menselijke getallen.

Reken eerst eens uit hoeveel films er mogelijk zijn (dus neem Rambo 77 en maak ergens in de 90e minuut ergens linksboven in het beeld in één frame één pixel anders van kleur, idem voor alle mogelijke fils met alle mogelijke kleuren die een mens nog kan waarnemen)

Reken vervolgens uit hoeveel combinaties van 72000 nullen en enen er zijn.

Je hebt twee enorm grote getallen, maar het einde van het verhaal is volgens mij dat er meer films mogelijk zijn dan getallen in 72000 bits passen. Los van het feit dat je niet alleen films op kan slaan, maar ook hele andere zaken. Of je in die bits nu fractals opslaat of andere zaken, je hebt te maken met een beperkte opslag en dus een beperkte aantal mogelijkheden, een bepaalde set bits zal altijd tot hetzelfde resultaat leiden, bijvoorbeeld dezelfde film.

Lijkt me de mogelijkheid dat Sloot een handige manier heeft gevonden om het zo te doen lijken aanzienlijk eenvoudiger en realistischer is dat als hij werkelijk een manier heeft gevonden om zoveel data op zoveel ruimte op te slaan.

Ik vroeg me al af waar de hype vandaan kwam, maar er is net een boek uit en de uitgever en schrijver willen dit natuurlijk wel verkopen.

Dat verhaal van bits en bytes klopt als een bus!! maar je gaat ervan uit dat Jan Sloot heeft doorgeborduurd op bestaande wetenschap en dan kun je er ook niet veel meer aan doen en dan zou het ook onmogelijk zijn om files van nu met een factor 2 miljoen te verkleinen. Maar wat nou als hij het wiel opnieuw heeft uitgevonden en bijv de processor rechtstreeks kan aanspreken zonder dat er eerst een O/S opgeladen moet worden die vervolgens een media speler oplaadt wat vervolgens het mpeg filmpje stukje bij beetje terug codeerd. In principe weet je computer wel welke code er voor de kleur blauw staat, waarom moet dat dan nog een keer worden opgeslagen en gecodeerd?

Ik ben deze topic trouwens niet begonnen om Eric Smit(Autheur van het boek) er rijker op te maken maar ik ben enorm geintrigeerd door het hele verhaal en baal er van dat wij weer eens de mond gesnoerd worden!

Reken vervolgens uit hoeveel combinaties van 72000 nullen en enen er zijn.

Ik heb daar ook mijn hoofd over gebroken. Met de techniek van Jan Sloot leg je oneindige dingen vast binnen een eindig getal. Dat is theoretisch alleen mogelijk als alles is opgebouwd uit fractals. Dus ook speelfilms. Ik moet zeggen dat ik niet zou weten hoe je dan een soort 'basis fractal' isoleert. De fractal zou ook wijzigen met de minste of geringste wijziging in de film. Blijft een feit dat er nog steeds maar een beperkt aantal fractals maakbaar zijn met 128 kB.

Hoe dan ook, het zal nog lang blijven boeien. Het meest frustrerende is dat al zijn spullen zijn vedwenen na zijn dood. We zullen het dus waarschijnlijk nooit weten. Als het allemaal kul is, waarom zijn die spullen dan verdwenen en wie heeft daar belang bij?

Zelfs als dit algoritme zou werken, dan nog is er een probleem... Zijn broncode moet namelijk de precieze karacteristieken (formules dus) van al die verschillende fractals bevatten. Natuurlijk hoort dat niet tot de code voor een specifieke film, want die fractals heb je immers nodig voor elke film. Op die mannier hoef je de hoeveelheid data die je voor de fractals nodig hebt, niet mee te tellen bij de hoeveelheid data die hij claimt als benodigd voor opslag van een film... Nu is het probleem waarschijnlijk ook wel duidelijk: er zijn heeeeel erg veel fractals.

Zo kan ik ook een film opslaan in slechts (ruwweg) 10 bites: gewoon een verwijzing naar de unieke code. Bijvoorbeeld tt0120737 voor Lord of the Rings: The Fellowship of the Ring. Maar niemand gelooft dat die 10 bites ook alle informatie in deze film weergeven. Het is het verschil tussen een adres en een exacte beschrijving van alles wat je op dat adres vinden kunt...

Het aantal mogelijke combinaties is nog altijd groot, maar het gaat nog om haast menselijke getallen.

Vind je? Dat aantal is 2⁷²⁰⁰⁰ = ruim 10²¹⁶⁷⁴

Ter vergelijking: het aantal deeltjes in het universum wordt geschat op 10⁸⁰

Reken vervolgens uit hoeveel combinaties van 72000 nullen en enen er zijn.

Je hebt twee enorm grote getallen, maar het einde van het verhaal is volgens mij dat er meer films mogelijk zijn dan getallen in 72000 bits passen.

Ja, allicht zijn er veel meer films dan dat, zelfs één zwart/wit (d.w.z. 1 bit per pixel) beeldje van 720x576 pixels (standaard pal TV resolutie) is al veel groter.

Maar dat gaat alleen voor lossless compressie op, het idee is natuurlijk dat je best wat informatie mag weggooien zodat het nog steeds voldoende op de film lijkt (net zoals Jpeg voor plaatjes zeg maar).

Met lossless compressie is het sowieso onmogelijk om gegarandeerd alles kleiner te maken.

Maar wat nou als hij het wiel opnieuw heeft uitgevonden en bijv de processor rechtstreeks kan aanspreken zonder dat er eerst een O/S opgeladen moet worden die vervolgens een media speler oplaadt wat vervolgens het mpeg filmpje stukje bij beetje terug codeerd. In principe weet je computer wel welke code er voor de kleur blauw staat

Nee zo werkt het niet, de hoeveelheid informatie die je op de gebruikelijke manier (dus met een normaal bestand wat door een media player wordt uitgepakt en alles) nodig hebt om bijvoorbeeld de kleur blauw aan te geven, is al heel erg minimaal. Rechtstreeks communiceren met de processor of videokaart zou de methode véél inefficiënter en groter maken.

Ik heb daar ook mijn hoofd over gebroken. Met de techniek van Jan Sloot leg je oneindige dingen vast binnen een eindig getal. Dat is theoretisch alleen mogelijk als alles is opgebouwd uit fractals.

Hoe bedoel je?

En wat suyver zegt inderdaad, in hoeverre ligt informatie besloten in de data zelf, of meer in de manier waarop het wordt uitgelezen. Een www.imdb.com titelnummer of een ed2k (edonkey) hash van 128 bits is voldoende om een film uniek te identificeren. Ik kan natuurlijk ook wel een "programma" van 900 gigabyte maken waarin alle tot nu toe bekende films zitten. Een film hoeft dan nog maar een paar byte te kosten, namelijk een index zodat het programma weet welke film hij moet tonen / uitpakken. Ik denk niet dat we dat nog compressie kunnen noemen.

Wat ik als compressie beschouw: een programma waarmee je ook nog niet bestaande films (of bestanden in het algemeen) kunt comprimeren en decomprimeren.

In het boek wordt gezegd dat hij de enen en nullen achter zich heeft gelaten. Hij had het meer op kleuren gebaseerd. Hij zegt dat hij het zag dat de processor van nu 2-dimensionaal werkt en dat hij hem 3-dimensionaal had gemaakt. Ik weet het niet precies heb het zelf namelijk niet gelezen, een vriend van me heeft het boek en vertelde mij dat. Ik zal hem vanavond vragen om hier te komen met het boek en dan citeer ik wel een stuk.

Of denken jullie dat het echt onmogelijk is en dat die Sloot de boel belazerd heeft?

In het boek wordt gezegd dat hij de enen en nullen achter zich heeft gelaten. Hij had het meer op kleuren gebaseerd. Hij zegt dat hij het zag dat de processor van nu 2-dimensionaal werkt en dat hij hem 3-dimensionaal had gemaakt. Ik weet het niet precies heb het zelf namelijk niet gelezen, een vriend van me heeft het boek en vertelde mij dat. Ik zal hem vanavond vragen om hier te komen met het boek en dan citeer ik wel een stuk.

Ben benieuwd. Klinkt interessant, maar ik heb ook al héél veel suffe bla-bla-verhalen gehoord met dit soort kreten. Gaat het bijvoorbeeld om 3D vs 2D in logische of fysieke zin? Dus bestaat zijn processor uit een soort ruimtelijke variant van een printplaat? Of wordt er alleen in logische zin met 3d-datastructuren gewerkt.

Of denken jullie dat het echt onmogelijk is en dat die Sloot de boel belazerd heeft?

Ja en nee. 16 films comperimeren tot een grootte van 64 KB, of een andere datavorm die niet per se op bits gebaseerd is maar overeen komt met een datahoeveelheid van 64 KB, dat geloof ik niet.

Maar technisch gezien moet het opslaan van 16 films in een apparaatje of medium wat dezelfde fysieke grootte heeft als hedendaagse flash-kaartjes van 64 KB, theoretisch geen probleem zijn. Het praktijkvoorbeeld dragen we zelf bij ons: de informatiedichtheid van DNA of onze hersenen is veel groter dan die van harddisks of andere opslagmedia.

Zolang Philips met dat nieuwe medium niet duidelijk specificeert of hun datadichtheid nou zo goed is (dus hoeveel bits zitten er in dat kaartje) of dat om een revolutionaire audio/videocompressie gaat (dus tot hoeveel bits comprimeren ze een gemiddelde film) geloof ik het allemaal niet. Philips is toch een serieus bedrijf? Waarom dan vage verhaaltjes ophangen.

Kortom er zijn nog weinig feiten op tafel , ook in dit forum weinig feiten dus.

1) Romke Jan Bernard Sloot was TV-reparateur, analoog WAS zijn ervaring. hij heeft zich later verdiept (zelfstandig) in digitale technieken.

2) alle berekeningen die ik hier en op andere forums zie zijn gebaseerd op de "oude" technieken.

3) Zijn uitvinding had wel degelijk meer nodig dan alleen de keycard van 64kb, in zijn "kastje" zat geheugen ingebouwd

4) Zijn eigen claim was een verbetering van 8x tov de "oude" technieken"

We moeten leren feiten en speculaties te scheiden en alleen met feiten verder te gaan. ALs we dat massaal zouden doen dan reproduceren we snel "zijn" uitvinding, er is genoeg technisch vernuft onder ons.

Kijk nog eens naar een feit: www.Davoc.com, is recentelijk ge-update.

Rand(t)

De hamvraag blijft of Sloot een geniaal uitvinder was of een meesteroplichter. [...] Vast staat dat wetenschappers ervan overtuigd zijn dat wat Sloot liet zien, onmogelijk is. De Broncode is daarmee vooral een mooi verhaal, meer eigenlijk niet.

bron

Sloot stelt in de tekst die Smit afdrukt dat zijn uitvinding geen compressiemethode is. De ene kilobyte die in zijn systeem een film kan definiëren, ontsluit een geheugen met 'voor data een x aantal karaktercodes, voor geluid een x aantal tooncodes en voor beeld een x aantal pixelcodes.' Dit geheugen heeft volgens Sloot een omvang van 370 MB.

De beschrijving doet denken aan de manier waarop muziek wordt weergegeven in de Midi-standaard. De geluidskaart van een pc heeft een databank met enkele MB aan klanken van standaardinstrumenten: gitaar, piano, viool en dergelijke. Een Midi-bestand hoeft dan alleen maar noten te specificeren: een E op de gitaar, een A op de piano, enzovoorts. Dit is geen compressie maar codering, een onderscheid dat Sloot ook maakt. Een paar minuten muziek in Midi-vorm kosten vaak maar enkele kB terwijl een mp3-bestand van dezelfde duur duizend keer zo groot is. Wel klinkt muziek in Midi-vorm vaak kunstmatig.

Een dergelijke methode bestaat ook voor beelden maar er is geen schijn van kans dat Sloot alle mogelijke speelfilms zou kunnen weergeven met 370 MB aan basiseffecten, en ook niet dat 1 kB aan codes zou volstaan voor één film. Ook is het niet aannemelijk dat een processor van 500 MHz (in 1999 was dat geavanceerd) een aldus gecodeerde film ter plekke zou kunnen reconstrueren, en al helemaal niet dat een en ander verliesloos zou zijn, zoals Sloot beweerde. Codering kán niet verliesloos zijn, omdat een synthetische versie van een origineel wordt gemaakt.

bron