sciencetalk

Het volgende nieuwsbericht:

http://www.vsml.nl/vsml/news.php?readmore=226

Het gaat erover dat door de uitbreiding van het Internationale ruimtestation ISS de helderheid van het station aan de hemel ook (aardig) zal toenemen. Een rekensom geeft aan dat de helderheid met een magnitude 0,8 zal toenemen (dus dat de magnitudewaarde meer negatiever wordt).

Iemand een idee hoe men dat eigenlijk meet en vaststelt, de helderheid van iets? De helderheid van een ster of satelliet cq. ruimtestation? Moet ik dan denken aan een soort van fotografie? [rr]

onderstaand wiki onderwerp geeft al een aardige uitleg

http://nl.wikipedia.org/wiki/Magnitude

Op zich begrijp ik de theorie wel van de magnituden, zoals deze op die link zijn uitgelegd inderaad, maar ik vraag me nog steeds af hoe de helderheid van een bepaalde ster aan de hemel gemeten wordt.

Richten ze dan een apparaat op een ster die een bepaalde waarde aangeeft die weer correspondert met de helderheid? Vervolgens gaan ze die helderheid vergelijken met een reeds bekende ster met bekende magnitude (wie of wat is hierin eigenlijk de basis?).

Of denk ik nu te moeilijk?

Markma schreef:Op zich begrijp ik de theorie wel van de magnituden, zoals deze op die link zijn uitgelegd inderaad, maar ik vraag me nog steeds af hoe de helderheid van een bepaalde ster aan de hemel gemeten wordt.

Richten ze dan een apparaat op een ster die een bepaalde waarde aangeeft die weer correspondert met de helderheid? Vervolgens gaan ze die helderheid vergelijken met een reeds bekende ster met bekende magnitude (wie of wat is hierin eigenlijk de basis?).

Of denk ik nu te moeilijk?

De engelse wiki pagina is wat uitgebreider:

In 1856, Pogson formalized the system by defining a typical first magnitude star as a star that is 100 times as bright as a typical sixth magnitude star; thus, a first magnitude star is about 2.512 times as bright as a second magnitude star. The fifth root of 100, an irrational number (about 2.512) is known as Pogson's Ratio[1]. Pogson's scale was originally fixed by assigning Polaris a magnitude of 2. Astronomers later discovered that Polaris is slightly variable, so they first switched to Vega as the standard reference star, and then switched to using tabulated zero points for the measured fluxes[2].

http://en.wikipedia.org/wiki/Apparent_magnitude