sciencetalk

Het heelal dijt uit, dit wordt wel eens vergeleken met een ballon die steeds verder opgeblazen wordt.

Stippen op die ballon bewegen daardoor van elkaar af.

Wat ik me afvraag, zetten die stippen zelf ook uit?

Dus met andere woorden, als het heelal groter wordt, gebeurt dat op iedere schaal?

Dan zouden dus ook alle atomen uitdijen en daardoor zal, als het heelal 10% groter is geworden, ook de aarde 10% groter geworden zijn, en is een meter ook 110 cm lang geworden.

Wie heeft enig idee?

Neen het is de ruimte zelf die uitdijt en niet de materie.

Neen het is de ruimte zelf die uitdijt en niet de materie.

Voor zover ik weet bestaat (aardse) materie voor meer dan 99% uit lege ruimte....

Dan zouden dus ook alle atomen uitdijen en daardoor zal, als het heelal 10% groter is geworden, ook de aarde 10% groter geworden zijn, en is een meter ook 110 cm lang geworden.

Dat klopt niet echt he! als alle atomen uitdijen, dan dijen wij en alles op de planeet ook mee uit. En dan zou een meter nog altijd een meter blijven en niet een meter en tien worden

Neen het is de ruimte zelf die uitdijt en niet de materie.

Dat argument heb ik nooit begrepen. Hoe komt het dat de afstand tussen (verre) sterrenstelsels wel groter wordt, maar de afstand tussen de atomen in mijn lichaam niet groter wordt? Ik zou denken dat dit laatste een infinitesimaal klein effect is, maar waarom kan je het kennelijk uitsluiten?

Dat argument heb ik nooit begrepen. Hoe komt het dat de afstand tussen (verre) sterrenstelsels wel groter wordt, maar de afstand tussen de atomen in mijn lichaam niet groter wordt? Ik zou denken dat dit laatste een infinitesimaal klein effect is, maar waarom kan je het kennelijk uitsluiten?

Aangezien mijn kennis over quantummechanica minimaal is, dacht ik die vraag aan jou te stellen.

wat gebeurd er met de golfvergelijkingen als de tussenliggende ruimte veranderd? Blijven zij in de meereizende (comoving)metriek of trransformeren zij terug naar een eigen metriek. Een beetje warrige vraagstelling, maar ik kan het niet beter verwoorden.

Ik weet het niet zeker. Misschien dat iemand anders een ander (beter) idee heeft?

Zoals ik de vraag begrijp lijkt me dat de golffunctie niet terugtransformeert. De Dirac-vergelijking is immers alleen lokaal gedefinieerd en blijft behouden onder gauge-transformaties. Ik zou dus zeggen dat de golffunctie gewoon in de (comoving)metriek blijft. Anders gezegd: ik denk dat als ik de eigenfuncties van een deeltje met lengte l in een oneindige potentiaalput met lengte L (L>l) uitreken, dat ik dan het zelfde resultaat vind als wanneer ik de transformatie l-->a*l en L --> a*L uitvoer. De onderliggende vergelijkingen zijn volgens mij namelijk schaalinvariant.

De drijvende kracht achter de uitdijing van het heelal is de zwaartekracht. Maar tussen de atomen en kleiner is de zwaartekracht niets vergeleken met de EM- en kernkrachten. De kernkrachten en de EM kracht houden de atomen etc. bij elkaar, maar deze hebben weer geen effect tussen bijvoorbeelde de sterrenstelsels. Daarom worden de afstanden tussen de stelsels wel groter, maar tussen de atomen niet.

De drijvende kracht achter de uitdijing van het heelal is de zwaartekracht.

Dat is toch juist de tegenwerkende kracht

inderdaad...

De drijvende kracht achter de uitzetting van het heelal is de kracht die is uitgeoefend tijdens de bigbang.

Ik denk inderdaad dat op atomaire schaal deze kracht geen enkele invloed meer heeft, en dat daar de kernkrachten "de broek aan hebben".

Dus nee, een meter is nog steeds een meter denk ik...

Dat klopt niet echt he! als alle atomen uitdijen, dan dijen wij en alles op de planeet ook mee uit. En dan zou een meter nog altijd een meter blijven en niet een meter en tien worden

Als we er van uit gaan dat de lichtsnelheid wel gelijk blijft, zou volgens de huidige defenitie van de meter, een "nieuwe meter" zelfs korter worden...

Elmo schreef:Ik weet het niet zeker. Misschien dat iemand anders een ander (beter) idee heeft?

Zoals ik de vraag begrijp lijkt me dat de golffunctie niet terugtransformeert. De Dirac-vergelijking is immers alleen lokaal gedefinieerd en blijft behouden onder gauge-transformaties. Ik zou dus zeggen dat de golffunctie gewoon in de (comoving)metriek blijft. Anders gezegd: ik denk dat als ik de eigenfuncties van een deeltje met lengte l in een oneindige potentiaalput met lengte L (L>l) uitreken, dat ik dan het zelfde resultaat vind als wanneer ik de transformatie l-->a*l en L --> a*L uitvoer. De onderliggende vergelijkingen zijn volgens mij namelijk schaalinvariant.

Oh, dan begrijp ik het.