sciencetalk

Ik heb niet echt veel achtergrond op dit gebied, maar ik denk er wel vaak over na en discussieer wel eens met anderen.

Zo vroeg ik me eens een keer af: Heeft het heelal een rand?

Als het heelal een rand, een grens heeft, waaruit bestaat die dan? Als die uit niets bestaat, wat is er dan achter? Ook niets? Wat is dan het onderscheid?

Als die uit iets bestaat, wat dan?

Ook denk ik dan dat vacuum eigenlijk gelijk te stellen is aan niets(afwezigheid van iets, dus van energiedeeltjes of elementaire deeltjes) en dat het dus eigenlijk onmogelijk is te zeggen dat het heelal een grens heeft, waarachter er niets is.

Ik zie dus niet in hoe het heelal een grens kan hebben. Is het niet mogelijk dat het oneindig groot is, maar dat de materie en fotonen na de Big Bang maar tot zover reiken als het heelal 'uitdijnt', dus dat de verst verspreide fotonen de grens aanduiden? En dat eventueel een Big Bang iets is dat meerdere (misschien dan wel oneindig veel) keren voorkomt in de oneindig grote ruimte.

Ik denk dan ook terug aan het aloude beeld dat ik van de ruimte van het heelal heb, namelijk het cartesiaanse XYZ assenstelsel, dat ook oneindig groot is.

OK, dus zeg me dan nu: hoeveel natuurwetten heb ik genegeerd of overtreden? Of vertel ik iets dat al algemeen aangenomen is?

Ik zou ook zeer goed totaal fout kunnen zitten, maar dan zou ik toch graag willen dat iemand me het eens uitlegt.

Ik zie het zo: niet oneindig groot, maar toch geen grens of rand.

De Donald Duck beschrijving hiervoor vond ik bijzonder aardig.

Hoe kan het heelal een rand hebben?

Er zijn maar extreem weinig mensen die in een grens geloven.

Feit is wel, dat er een waarnemingsgrens is die bepaald wordt door de waarnemingshulpmiddelen en -methoden.

Die grens is in de loop van de tijd voortdurend van ons af geschoven.

Wij als deel van het heelal zijn tijdbegrensd.

We leven slechts een mensenleven en kunnen maar één kant op: richting toekomst.

Toch kijken we het verleden in, als we naar de sterren kijken. Raar hè.

hoeveel natuurwetten heb ik genegeerd?

Een vacuüm en lege ruimte lijken identiek. Toch gebeurt er paradoxaal van alles:

- er gaat straling door het niets heen; die kun je principieel niet met een vacuümpomp verwijderen,

ondanks, dat er stralingsdruk bestaat. (Denk aan de staart van een komeet en het lichtmolentje).

- er ontstaan kortstondig deeltjes die ook weer verdwijnen in het niets. (Creatie en annihilatie)

Ik vind het niet zo raar dat we het verleden is kijken. We doen nix anders namelijk. Hoe langer het duurt voordat de energie van het te bekijken object wordt opgevangen en geinterperteerd door de ontvanger , hoe langer het weg staat. Uitgaande van gezond zich en duidelijk.

Een ster die nog geen energie heeft ontvangen van een andere kan dat die doorsturen naar ons. In die zin is het dus best mogelijk dat we iets niet zien wat er wel is.

Als het helaal voor het grootste gedeelte bestaat uit onwaarneembare materie voor de mensheid, dat is het best mogelijk dat we de grens gewoon niet zien. Of dat we gewoon te laat zijn.

Het is alweer een tijdtje terug sinds de imposante woorden van y werden uitgesproken en de big bang plaats had. Als het uitdijen toen is begonnen, kunnen we weleens gewoon weg de snelheid niet behalen om een (uitdeinende) grens waar te nemen.

Ik vraag we zelf ook liever af wanneer de grens is en niet waar.

Het gebied wat zich achter deze grens zou bevinden noemt met ruimtegebied en laat zich zelf zien middels objecten die uit dat gebied het voor ons bekent gebied binnendringen. Het sitchin verhaal maakt gebruik van zo'n gebied.

Ik vraag me dan weer af, als de baan dan bekent is, is het bebied dat deze baan doorkruist toch enigsinds bekent?

Frapant dat dan zo'n planeet net weer de juiste kennis heeft om met ons te communiceren en ook nog eens te muteren. Blijft leuk gevonden, gebruikmaken van een hoop wetenschap. Maar wie beter kijkt. . .

Ik vind het niet zo raar dat we het verleden is kijken. We doen nix anders namelijk.

Je hebt volkomen gelijk. Hier heb ik nooit aan gedacht en ik vermoed velen met mij.

Stel, dat alle materie van het heelal binnen een bol met eindige grens zit en je zou wel verder kunnen kijken.

Dan valt er voorbij die grens niets waar te nemen, domweg omdat er niets zit.

Ik betwijfel het bestaan van het ruimtegebied.

Het zou me dwaas lijken aan te nemen dat er een 'latente ruimte' bestaat (gemakkelijkheidsoplossing). Ook wil ik aandragen dat het ruimtegebied de eer niet mag krijgen zich ruimte te noemen zonder dat het heelal zich ermee gemoeit heeft. Dit omdat ruimte, tijd, materie en energie elkaar nodig hebben om te bestaan, dit wil zeggen om zich te kunnen kwalificeren als zijnde ruimte in dit geval.

één van mijn grootste levensvragen:

waar eindigt het universum, ik weet dat niemand hier een (juist) antwoord op kan geven maar wat denken jullie?

mijn bevindingen:

-echt einde waar het stopt zou het volgens mij niet kunnen hebben want het kan niet zomaar stoppen wat is daarbuiten dan?

-het kan ook geen bol zijn zoals de aarde, dat je rondjes blijft maken, want wat is er daarbuiten dan?

-ik dacht dat misshien heel ver de oerknal nog steeds bezig is, maar wat is er dan daar waar hij nog moet passeren?

in ieder geval we zullen het nooit weten.

(stomme vraag misschien, ik dan dan ook nog maar 14)

bedankt

-echt einde waar het stopt zou het volgens mij niet kunnen hebben want het kan niet zomaar stoppen wat is daarbuiten dan?

Bijvoorbeeld is het einde er, omdat als je naar het einde wil reizen je tegelijkertijd terug in de tijd moet reizen wat onmogelijk is? Dus het einde wordt gevormd doordat we nooit ver genoeg kunnen kijken om dingen nog verder waar te nemen.

-het kan ook geen bol zijn zoals de aarde, dat je rondjes blijft maken, want wat is er daarbuiten dan?

-ik dacht dat misshien heel ver de oerknal nog steeds bezig is, maar wat is er dan daar waar hij nog moet passeren?

Je stelt een slechte vraag, de ruimte ontstaat met de oerknal, dus er is geen 'er' voor de oerknal. Het is een beetje te vergelijken met de vraag "wat is er ten noorden van de Noordpool". Dat is een slechte vraag, want er bestaat helemaal geen "ten noorden van de Noordpool". Het is dus helemaal zinloos om te vragen wat daar dan wel zou zijn.

Energie kun je niet halen uit het niet of doen verdwijnen in het niet. Zo voor de " oerknal " moest die energie, waar alles wat we kennen uit bestaat, al aanwezig zijn. Dat er ergens een knal was die ons waarneembaar heelal gevormd heeft, dat is goed mogelijk. Dat " alles " daarmee begonnen is, en er niets was er voor, daar heb ik veel moeite mee.

Eens als ik al lang dood en vergeten ben en de mens, zich zelf nog niet om zeep heeft geholpen, krijg ik misschien nog gelijk.

Late reactie:

-het kan ook geen bol zijn zoals de aarde, dat je rondjes blijft maken, want wat is er daarbuiten dan?

Lijkt logisch, maar dit hoeft niet zo te zijn. Misschien heb je wat aan dit verhaaltje om je er een voorstelling bij te maken hoe zoiets zou kunnen werken.

Hoi Arno,

Inderdaad ook een van mijn vragen die zeer vaak een onderwerp van gesprek vormen.

Ik denk wel is dat we misschien verkeerd denken dat er een einde is van ons universum.

We willen immers overal een verklaring voor hebben en er moet haast wel ergens een einde zijn.

Wat als er gewoon geen eind is!

Laatst een stuk geleven op scientias.nl over het multiversum.

Mogelijk kan straks een computersimulatie aantonen dat wij onderdeel zouden kunnen zijn van een multiversum.

Maar dan blijf je weer met de vraag zitten:zijn er oneindig veel universums aaneengesloten en is daarbuiten dan niets.?

Even los van het multiversum,

Misschien kunnen wij gewoon niet bevatten dat er inderdaad niets is buiten ons universum.

graag nog even een toevoeging.

Ik denk trouwens ook niet dat iets uit niets kan onstaan .

Alles is er gewoon al geweest.

De oerknaltheorie zegt niet dat er uit niets een universum onstaan maar vanuit een singulariteit.

Volgens de oerknaltheorie is het hele heelal ontstaan uit een zeer klein punt, dat in de buurt van een singulariteit kwam. Een echte singulariteit was dit echter (vermoedelijk) niet

Nog wat leuke puntjes;

-Waardoor onstaat een singulariteit.(alle materie/energie of grotendeels ineengedrukt in 1 klein punt.)

-Hoe groot is die singulariteit geweest?

-Zijn er meerdere geweest?

-In geval van meerdere zouden ze elkaar in sommige gevallen raken?

-In geval van meerdere verschillen ze dan van grote in energie?

-Is ons universum ontstaan tijdens een botsing tussen deze singulariteiten?

Als wij uit een botsing van deze oneindige singulariteiten zijn onstaan.

Waarom duurt het dan zolang voordat ons universum weer met een singulariteit in aanraking komt?

gr

Hiddo

In deze "oneindige" zee van ruimte en tijd, zijn wij mensen maar ééndags vliegen. De tijd dat we hier rondlopen is maar een peulschil op de tijdlijn. De kans dat we het allemaal echt kunnen doorgronden is uiterst klein. We zullen niet lang genoeg bestaan. Het zou wel tof zijn als we het allemaal zouden weten. Ik vrees dat die wetenschap voor ons echt van geen nut zou zijn. Wat zouden we er mee doen, een rondje meer rond de aarde draaien ?

Wat we met deze wetenschap zouden doen is het volgende,

We zouden eindelijk begrijpen dat wij/alles is onstaan uit ruimtestof en tijd.

Niet een maker.

Alle mensen leven in harmonie omdat de wetenschap er is dat wij allen hetzelfde zijn.

Ik denk dat wetenschap ons verder zal helpen evolueren naar intelligentere wezens.

Dus vooral door blijven formuleren/filosoferen!!

Wijkt trouwens wel ver af van het startend onderwerp.

Graag even terug naar het onderwerp.

gr

Hiddo

Volgens sommigen zou ons heelal in de verre toekomst pikdonker worden. Alle materie zou dan in zwarte gaten verdwenen zijn. Langzaam zouden die zich samenvoegen tot één geheel. Dit zou dan om de een of andere natuurwet, die we nog niet kennen, uiteenspatten. Alles zou dan opnieuw beginnen en zo zou het, eeuwig doorgaan. Want energie en materie zijn één en eeuwig. Mijn persoonlijk antwoord op de vraag is: Er komt geen einde aan.

Met deze gedachte kan ik beter leven dan met, er was niets en met een grote bang was er opeens alles.

Philosopheren, fantaseren het mag en het moet, het verheft ons boven een aardworm.