Poezie
Geplaatst: ma 28 mei 2007, 13:56
Ik heb een mooi gedicht gevonden dat ik wil bespreken, maar ik kom er maar niet echter wat de betekenis zou kunnen zijn
Heeft iemand een suggestie (moet niet per se juist zijn, elke interpretaie is welkom)
sonnet III
Wolvin en wolf in t winters ledikant
als het gehuil des harten krimpt tot fluistren:
uit de angsten ranken namen op in t duister
met in hun wijn de bloedsmaak van het lam.
Als in de tijd van de ouders zijn de nachten,
op t huis gestapeld drukt het tempelpuin;
en waar een lichtstraal door een schaduw suist
bederft de waan tot schimmel op de wanden.
t Gedroomde kinderhandje slaapt in ons;
zijn polsje klopt gelijk in nood de borst
der vogels die men treurig vrij moet laten.
Samen, onder de vlag van t beddelaken,
als na een veldslag zijn wij opgebaard.
Marias hand rust op mijn grauwend haar.
dit is al een interpratie die ik gevonden heb, maar ik begrijp niet precies wat er bedoel wordt, ik vind het allemaal nogal vaag. kan iemand diet anders verwoorrden?
In dit klassiek geworden gedicht schrijft Gilliams in feite zijn biografie. De onrustige, verlangende, bange mens vindt toch ergens een rustpunt: in t winters ledikant waar hij de wolvin laat voorgaan. Dit is geen technische stunt van een geroutineerde schrijver. Het bewijs hiervoor staat in de slotzin: Marias hand rust op mijn grauwend haar. Kinderloos, het verleden materiëel uitgewist door de tijd, de gedachten rauw in het hart, slaapt de dichter niet maar denkt na in de beschermende aanwezigheid van Maria.
Alvast bedankt
Heeft iemand een suggestie (moet niet per se juist zijn, elke interpretaie is welkom)
sonnet III
Wolvin en wolf in t winters ledikant
als het gehuil des harten krimpt tot fluistren:
uit de angsten ranken namen op in t duister
met in hun wijn de bloedsmaak van het lam.
Als in de tijd van de ouders zijn de nachten,
op t huis gestapeld drukt het tempelpuin;
en waar een lichtstraal door een schaduw suist
bederft de waan tot schimmel op de wanden.
t Gedroomde kinderhandje slaapt in ons;
zijn polsje klopt gelijk in nood de borst
der vogels die men treurig vrij moet laten.
Samen, onder de vlag van t beddelaken,
als na een veldslag zijn wij opgebaard.
Marias hand rust op mijn grauwend haar.
dit is al een interpratie die ik gevonden heb, maar ik begrijp niet precies wat er bedoel wordt, ik vind het allemaal nogal vaag. kan iemand diet anders verwoorrden?
In dit klassiek geworden gedicht schrijft Gilliams in feite zijn biografie. De onrustige, verlangende, bange mens vindt toch ergens een rustpunt: in t winters ledikant waar hij de wolvin laat voorgaan. Dit is geen technische stunt van een geroutineerde schrijver. Het bewijs hiervoor staat in de slotzin: Marias hand rust op mijn grauwend haar. Kinderloos, het verleden materiëel uitgewist door de tijd, de gedachten rauw in het hart, slaapt de dichter niet maar denkt na in de beschermende aanwezigheid van Maria.
Alvast bedankt