sciencetalk

Een deel van de welvaartsverhoging die mensen gelukkiger maakt is relatief. Mensen ontlenen een deel van hun eigenwaarde en daarmee van hun geluk aan hoe succesvol ze zijn tov anderen. Dit succes wordt o.a. afgelezen aan het inkomen en de rijkdom.

Inkomensongelijkheid kun je op twee manieren bekijken. Socialisten en sociaal democraten stellen ongelijkheid haast gelijk met oneerlijkheid en trachten door belastingheffing deze ongelijkheid recht te trekken terwijl liberalen juist lage belasting op arbeid en de vruchten daarvan wensen om mensen te motiveren en in staat te stellen hogerop te komen. Liberalen hebben vertrouwen in de mens en zijn daarom gelukkiger dan socialisten.

Deze visie die ik al lang heb zag ik terug in onderstaande artikel waarin ook enig bewijs vermeld staat voor de stelling.

http://www.aei.org/publications/pubID.2665.../pub_detail.asp

De consequentie is dat er niet gestreefd moet worden naar grotere inkomensgelijkheid maar naar grotere sociale (economische) mobiliteit.

Ik heb D gestemd. Dit hangt af van de persoon in kwestie.

Als je erg in God gelooft, kan Hij heel veel voor je betekenen en jouw bron zijn van levenslicht, waarmee je heel gelukkig kunt zijn. Als je hierin niet geloofd, heeft God voor jou waarschijnlijk weinig waarde.

De ene mens is egoïstischer dan de ander. (Of moet ik zeggen, de ene mens is egoïstisch en de ander niet?) Een mens kan dolgelukkig zijn bij het weten dat hij anderen helpt. Er zijn ook mensen die dat niet zoveel kan schelen en die vinden dat ieder zijn eigen boontjes moet doppen.

Snap je wat ik bedoel? Dit is afhankelijk van de opvattingen van de persoon in kwestie.

Ik denk dat het vooral te maken heeft met hoe men welvaart beziet. Als kind krijg je je zakgeld van je ouders, er is een beperkte hoeveelheid en je ontvangt het. Maar als je ouder wordt zou je eigenlijk moeten leren dat geld slechts een handige abstractie is en dat welvaart iets is wat je zelf kunt maken. Helaas leert niet iedereen dat.

Socialisten en de christen-democraten (ik zie eigenlijk geen verschil tussen deze twee) zijn blijven hangen in het naïeve idee dat er maar een beperkte hoeveelheid welvaart is en dat men deze dus "correct" moet verdelen. Dit idee wordt een zelf vervullend op het moment dat ze aan de macht komen en door hun maatregelen het moeilijk, zo niet onmogelijk maken, voor de meeste mensen om te leren dat men welvaart kan maken.

Maatregelen zoals bijvoorbeeld het minimumloon en ontslagbescherming zijn goed bedoeld en zouden in de context van een beperkte eindige welvaart ook passend zijn. Helaas is dat echter niet de realiteit en daardoor veroorzaken deze maatregelen werkloosheid en afhankelijkheid van (staats)uitkeringen, daarmee wordt het voor deze mensen realiteit dat hun welvaart van hun 'ouder', de staat in de rol van moedertje of vadertje, komt. En natuurlijk is er permanent maar een beperkte hoeveelheid om te verdelen.

Mensen kunnen volgens mij niet werkelijk gelukkig zijn zolang ze niet zelfstandig en volwassen worden. Onderdeel hiervan is dat ze minder op een overheid gaan steunen: Ze verwachten niet dat de overheid hun zal opvangen, ze verwachten niet dat de overheid hun zal beschermen, ze verwachten niet dat de overheid de wereld beter zal kunnen maken. Ze accepteren dat beheerders ook maar mensen zijn en dat mensen nu eenmaal vaak goedbedoelde fouten maken.

Ze zullen zich er van bewust zijn dat ze zelf ook niet in staat zouden zijn om een natie goed te besturen. Daarom zullen ze niet vragen om te veel verantwoordelijkheid en zullen ze het niet toestaan dat anderen te veel macht verkregen. Ze zullen begrijpen dat een beheerder slechts een tijdelijke rol is die ze vervullen zolang er behoefte aan is of tot dat er iemand komt die deze rol beter kan vervullen. Ze zullen vrijwillig samenwerken met anderen zelfs als ze het oneens zijn met de uitvoering.

Ze beseffen dat hun eerste en voornaamste taak het overbodig maken door de noodzakelijkheid van hun rol: Leiderschap door het voorbeeld te geven zodat anderen dit voorbeeld kunnen nabootsen en zelfstandig kunnen worden zodat met de tijd hun rol een onderdeel wordt van de cultuur en daarmee de vervulling van deze rol door een individu overbodig is geworden. De verantwoordelijkheid wordt door iedereen gedragen.

Adpruys, ik heb het artikel niet gelezen (daar heb ik voorlopig de tijd niet voor) dus daarvoor bij voorbaat mijn excuses. Ik heb ook nog niet gestemd, omdat de vraag me ergens fout lijkt (maar ik kan er mijn vinger zo direct niet opleggen).

Ik vraag me af welke conclusie er in het artikel naar voor komt. Als de conclusie is: liberalen zijn gelukkiger, dan is dat n.m.m. geen argument om liberale ideeën te verdedigen. Het zegt niets over de juistheid van die ideeën, alleen maar dat je er gelukkiger van wordt als je ze koestert.

Sowieso is er geen directe relatie tussen politieke voorkeur en geluk. Het geloof in God/solidariteit/de mens kan eventueel invloed hebben op geluk, en op de politieke voorkeur. Maar daarom heeft politieke voorkeur nog geen invloed op geluk.

volgens mij kun je geluk en politieke voorkeur enkel aaneen koppelen na de verkiezingen.

heeft je eigen partij al dan niet gewonnen.

Dit wou ik trouwens nog toevoegen: als er onderzoek is dat naar voor brengt dat mensen die behoren tot een bepaalde politieke familie gelukkiger zijn dan anderen, dan is het een feit. In dat geval is een poll toch nutteloos?

Oh, dat bewijs zou ik niet direct sluitend willen noemen en met de poll dacht ik één van de mogelijke insteken aan te geven. Maar de opzet is idd niet zo geslaagd.

Als je stelt dat je politieke voorkeur nou eenmaal een gevolg is van je levensbeschouwing zou ik willen repliceren dat een levensbeschouwing die gelukkiger maakt toch het overwegen waard is. Ik kan hier wel weer een pleidooi houden voor een hoge mate van eigen verantwoordelijkheid maar dat heeft Qrnlk al gedaan. Het zal verder niet zo’n uitleg behoeven dat ook vanuit sociale bewogenheid, gemeenschapszin en christelijkheid er wat voor vrijwilligheid en geringe overheidsinvloed te zeggen valt. Het is de rol die de overheid dient te spelen die verschilt.

Is geluk niet afhankelijk van je definitie van wat geluk is? In die zin is het overwegen mijn definitie van geluk aan te passen de moeite waard. Het lijkt me echter door deze redenatie meer dan duidelijk dat die definitie net zo subjectief is als degene in de poll. Het kan daardoor geen waarheid bevatten; dit terwijl de definitie van geluk wel degelijk een absoluut oordeel veronderstelt. Overigens kan het wel toevalligerwijs gelijk zijn aan "de waarheid" (whatever truth may be).

Ik ben het daardoor voor een zeer groot deel eens met qrnlk en adpruys dat verantwoordelijkheid voor het zelf erg belangrijk is. Want hoe anders kunnen we iets ervaren dan door het zelf? En daarin ligt de sleutel mijns inziens. Als we van de intenties die we hanteren tegelijkertijd kunnen willen dat dit een universele (natuurwet) wordt, dan kunnen we zeggen dat we onze daden gelijkgeschakeld hebben aan "dat goede".

Deze gedachten overigens met dank aan Immanuel Kant.

Geluk is een slechts een gevoel, een emotie. Het gevoel van geluk is een tijdelijke en strikt individuele reactie op de realiteit die men ervaart: Dezelfde gebeurtenis kan hierdoor in de één een andere reactie opwekken dan de andere. Het is voornamelijk ons zelfbeeld die onze emoties bepaald.

Emoties zijn echter niet bindend: Door ons er op te richten kunnen we bepaalde gevoelens versterken terwijl we andere emoties door ze te negeren kunnen verzwakken. We hoeven niet toe te geven aan angst, afhankelijkheid, machteloosheid. We kunnen kiezen welke gevoelens we ontwikkelen en welke we laten uitdoven.

Gevoelens zijn reacties, en zoals elke reactie kosten ze ons energie. Van nature zijn emoties daarom tijdelijk, ze komen en ze doven weer uit. Slechts als we er actief aandacht aan blijven besteden blijven ze langere tijd bestaan. We genereren onze gevoelens, waaronder ook ons gevoel van geluk. Op deze manier vormen we onze reacties op externe ervaringen.

De meeste mensen kunnen zich echter slecht concentreren: Ze zijn verward en twijfelen over hun identiteit. Ze zijn inwendig verdeeld en worden daardoor eenvoudig overweldigd door hun emoties. Ze zoeken naar iets dat hun stabiliteit kan geven buiten zichzelf omdat ze deze intern niet hebben kunnen vinden. Voor hun geldt inderdaad "Fear is the Mind-Killer".

@ qrnlk: Dune fan?

btw: dat geluk subjectief is bergijp ik. Het impliceert echter een bepaalde ervaring die universeel is. Het punt is dat subjectieg ook gelijk kan zijn aan objectief. Dit is echter niet hetzelfde als objectief.

Ik geloof niet meer in objectiviteit. Het is even zo zeer een fantasie concept als een eenhoorn. We kunnen in onze fantasie er iets bij voorstellen maar in de realiteit komt het nooit voor. Het beste waar we op kunnen hopen is dat we het eens worden over hoe we denken dat de realiteit is; Maar zelfs dan is het zeer waarschijnlijk dat we fout zitten.

We hebben dus slechts een beperkte, onvolledige en gedeeltelijk vervormde subjective kijk op ons eigen leven. Hoe wil iemand die zo beperkt is dan ooit in staat zijn om een volk te besturen? Waarom zouden we iemand die macht geven?

Het is een oud cliche: Iemand die macht wil verkrijgen moet het nooit krijgen. Elke persoon die zich verkiesbaar stelt is per definitie niet geschikt voor deze taak: Ze leven in een waan dat ze het beter zouden kunnen maken; Ze leven in de waan dat hun subjective en onvolledige waarneming de volledige realiteit is en dat ze die kunnen vorm geven door de wereld buiten te veranderen. Dat hun idee van beter ook daadwerkelijk beter is. Natuurlijk zijn er echter altijd onbedoelde gevolgen juist omdat hun ideeën niet werken in de realiteit omdat ze de realiteit niet kennen. Zelfs een democratie kan dit probleem niet oplossen.

Waar we behoefte aan hebben is realisme.

Maar de realiteit is pijnlijk; Onszelf zien zoals we werkelijk zijn is moeilijk. We hebben de neiging om onze twijfels, angsten, zwakheden en andere tekortkomingen naar buiten te exporteren, ze te projecteren op anderen. Om de verantwoordelijkheid te nemen voor hoe we ons voelen is lastig.

Politieke voorkeur heeft veel te maken met ons zelfbeeld. Mensen kiezen een partij waarbij ze zich thuis voelen. Een partij die dezelfde twijfels, angsten en tekortkomingen naar buiten exporteert. Daarom stemmen vele werklozen op de PvdA, want ze identificeren zichzelf als arbeider, ook al zijn ze het niet eens met het programma. Evenzo met vele andere partijen. Dit is echter voor veel mensen het gevoel van de dag, door twijfel over hun identiteit worden ze met elke wind meegevoerd: De zwevende kiezer, de verweesde burger, de "schapen zonder herder", als golven van de zee.

Het integreren van onze twijfels en angsten is een noodzakelijk eerste stap: Pas als we onszelf kennen kunnen we de realiteit buiten leren kennen. Pas dan kunnen we het onderscheid maken tussen onze eigen acties en reacties en hoe ze onze ervaringen veroorzaken. Pas als we ophouden met twijfelen over onze identiteit kunnen we onze persoonlijk realiteit onderscheiden van onze persoonlijke fantasie. Pas dan kunnen we ophouden met het spelen van slachtoffer of dader omdat we eindelijk ontdekken dat het twee kanten zijn dezelfde persoon, en dat juist het opdelen van deze kanten voor de problemen heeft gezorgd.