Ger schreef:De US is al lang niet meer de enige "wereldmacht". Of beter gezegd, een wereldmacht bestaat niet meer, alleen nog maar grootmachten en machtsblokken. Vergis je niet in de gebundelde kracht van diverse Aziatische grootmachten. Die kunnen net zo goed besluiten om eens flink te bakkeleien. Kijk bijvoorbeeld naar China. China heeft een flinke industrialisatie zoals iedereen wel weet, maar hebben maar weinig grondstoffen onder hun land liggen. Ze halen enorm veel uit Afrika vandaan. India koopt ook enorm veel in, al weet ik niet precies hoe dat zit met hun eigen grondstoffen. Maar wat nu als Afrika ineens beslist niets meer aan China en India te leveren. Hoe zullen zij daarop reageren?
Stel, doemscenario: ze vallen Afrika binnen met een gezamenlijke legermacht. Het zou zomaar kunnen dat de EU dan besluit Afrika te gaan beschermen. Of juist als tegenreactie samen met de US India en China aanvallen. En wat doet Japan?
Geloof me, Bush heeft dan weliswaar het imago, maar er zijn zat andere landen en machtsblokken die als ze het in hun bol krijgen een hoop ellende kunnen veroorzaken. De stelling van Pointer dat een WO III door niemand anders dan de US gestart kan worden gaat dan ook absoluut niet op.
Dat ligt echt aan de definitie van het begrip wereldoorlog. Wanneer Europa, Rusland China en de US bij een oorlog betrokken zijn spreek je inderdaad van een wereldoorlog, of zelfs zonder EU met India erbij. Ik zie niet gebeuren, dat de EU aan een aanval zal deelnemen om Afrika te beschermen. India is vrijwel in alles zelfvoorzienend en heeft dus geen enkel motief voor oorlog. Een energiecrisis in China is juist een belemmering om oorlog te gaan voeren. Maar ik zie ook geen aanval op Afrika, omdat die landen met iedereen wel willen handelen en daar geheel van afhankelijk zijn. Daarom is het onnodig. Reguliere handel is voordeliger dan oorlogvoeren. Je ziet wel de invloed van China in Afrika sterk toenemen vanwege de Chinese grondstofbehoefte. Om Afrika krijg je volgens mij geen wereldoorlog.
De conflictstof voor een oorlog ligt meer bij sterk concurrerende nieuwe economische machten als India en China, waarbij de agressie hoofdzakelijk van Chinese kant komt door territoriale aanspraken. De conflictstof is oud en waarschijnlijk puur ritueel. Van een makkelijke anextie, zoals in Tibet, zal geen sprake kunnen zijn, dus ik denk dat China verstandig is en inziet dat een orlog met India desastreus zal zijn en geen winnaar oplevert. De militaire kracht van India is zeer groot en de strategische ligging t.o.v. de oliebronnen in het Midden-Oosten is een groot voordeel van India, dat druk bezig is enorme vliegdekschepen, militaire vliegtuigen, raketten en onderzeeërs te bouwen en neemt groot maritiem materieel over van de USA. De defensie van India is uitertst geavanceerd.
China heeft grote interne problemen en schijnt boven alles voorrang te geven aan de eigen ontwikkeling. Daarmee wordt ook binnenlandse rust gekocht. Een hechte samenwerking tussen China en India zou aan weerszijde grote voordelen opleveren, omdat deze economieën elkaar aanvullen. Dan ligt het voor de hand dat Afrika - dat momenteel bezocht wordt door een Chinees charmeoffensief - en Zuidoost-Azië zich daarbij aansluiten.
Japan, Korea en India voelen zich na WOII meer betrokken bij de VS, zoals dat met Australië en Nieuw Zeeland met hun minimale bevolkingsaantallen vanzelfsprekend is. Een samengaan van China en India zou hier een verschuiving in kunnen aanbrengen, die voor geheel Azië van groot belang zou zijn. Het zou in enkele decennia tot een economische overmacht kunnen uitgroeien, waar de rest van de wereld geen antwoord op heeft.
Dat lijkt me een doorslaggevende reden om geen grootschalige oorlog te verwachten.
India is rijk aan elementaire grondstoffen als gas, olie, staal en steenkool. Ook is India zeer sterk in de dienstensector en softwareontwikkeling. De Indiase bevolking telt 1.130.000.000 inwoners. India als trekpaard van Zuidoost-Azië kan op termijn de concurrentie met Noord-Amerika aan en daarom is het noodzakelijk dat de USA als trekpaard voor Midden- en Zuid-Amerika gaat functioneren. Voor de USA zou dat een ommekeer zijn, omdat ze het nabije buitenland meer als een verzameling wingewesten zien.
China, met 1.300.000.000 inwoners is vooralsnog voor energiegrondstoffen op het buitenland aangewezen. De mijnbouw is veelzijdig, maar er is weinig ijzer en heel veel steenkool. Er is goud, uranium, wolframiet, antimonium, tin, magnesium, molybdeen, kwik, mangaan en bariet. Ergens moet er ook olie en gas in de grond zitten, maar dat is nog niet gevonden. China heeft aan grondstoffen wel iets te bieden aan de rest van de wereld en sinds de jaren van Nixon heeft China al een grote financiële macht verworven in het bedrijfsleven binnen de USA en in Amerikaanse valutareserves. Dit is niet onbelangrijk. In feite bepaalt China of er in de wereld nog iets gekocht kan worden voor een Amerikaanse dollar en als die dollar binnen een paar maanden nog maar drie eurocent waard is, waar blijf je dan als trotse redneck?
Nu is mijn inschatting, dat in de moderne tijd het belang van territoriale uitbreiding het aflegt tegen het belang van economische ontwikkeling. Onder territoriale uitbreiding versta ik ook bezetting en het stichten van marionettenregeringen in andere landen. Dat gaat ook niet lukken in Irak en Afghanistan. In Afrika en Zuid-Amerika kun je daarmee eveneens niet meer terecht. Daar schijnen de USA niet van overtuigd te zijn. Dat is de risicofactor en een soort arrogantie van de macht, die haast belachelijk is, omdat die macht berust op militair overwicht, waarmee je, als de kruitdamp optrekt slechts bestuurlijke en economische wanorde achterlaat. Het kost heel veel meer dan het oplevert. Ook in de strijd tegen terrorisme is selectief aanvallen en opruimen van trainingskampen en vergelijkbare doelen veel effectiever.
Het ziet er niet naar uit dat andere machtsblokken het ouderwetse avonturisme van de USA delen. Alleen in de islamitische wereld vind je een vergelijkbare arrogantie, maar dat stelt militair niets voor.